Het moeilijkste
We zijn al ruim 2,5 jaar uit elkaar, ex en ik. De zaak is tot rust gekomen. De ergernissen nemen af. We hebben met z'n allen met de nieuwe situatie leren leven.
So far so good. Maar gescheiden zijn heeft nu eenmaal z'n 'mindere kanten. In zoverre die alleen betrekking hebben op mijzelf vind ik dat niet zo'n punt. Da's nu eenmaal de consequentie en daar heb ik mee leren leven. Maar als het de kinderen betreft... dat vind ik het moeilijkste dat er is. Het ze niet meer kunnen beschermen, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Vooral wanneer de verhouding met hun vader zo moeilijk ligt.
Ik zal een voorbeeldje geven; ik heb met ex een weekend-regeling, maar als de kinders vaker naar papa toe willen dan staat dat ze dat vrij. De oudste, 17, maakt daar af en toe gebruik van en wipt even bij papa aan uit school. Voor de jongste, bijna 12, is dat lastiger. Daarom had ik hem voorgesteld dat hij best eens bijvoorbeeld op een woensdagmiddag naar papa toe kan, als hij dat zou willen (papa werkt niet). In het begin wilde hij dat wel, al was het alleen maar als attractie het alleen in de bus kunnen zitten (ik zet hem erin, papa haalt hem op bij de halte). Maar toen ik gisteren opperde dat hij wel weer eens zou kunnen gaan reageerde hij erg terughoudend. Hij heeft veel moeite met zijn vader en hij wilde er dan ook niet naar toe. 'Maar dat moet je niet tegen papa zeggen hoor mam, want dan moet ik hem weer uitleggen waarom ik niet wil en dat kan ik niet'.
Kijk, op zo'n moment bloed mijn hart voor hem. En da's maar een klein voorbeeldje van de vele momenten. En dat vind ik nou echt het ergste van gescheiden zijn. Gelukkig kan ik hier af en toe mijn ei kwijt, als dat weer eens hoog zit.. pff... Kan me toch niet voorstellen dat ik de enige ben die dit zo voelt?
groetjes Arawen
Arawen
"So far so good. Maar gescheiden zijn heeft nu eenmaal z'n 'mindere kanten. In zoverre die alleen betrekking hebben op mijzelf vind ik dat niet zo'n punt. Da's nu eenmaal de consequentie en daar heb ik mee leren leven. Maar als het de kinderen betreft... dat vind ik het moeilijkste dat er is. Het ze niet meer kunnen beschermen, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Vooral wanneer de verhouding met hun vader zo moeilijk ligt. "
Bij mij ligt de verhouding van de kinderen met hun vader wel goed, maar ik herken er wel wat van. Ik heb ze ook altijd in sommige opzichten tegen de horkerigheid van hun vader beschermt en kan dat nu helaas niet meer. Maar so be it, ik probeer er sterke stevige mensen van te maken zodat zij er op en dag zelf tegen kunnen.
Maar mijn hart bloedt ook soms als ik hoor hoe het er daar aan toegaat, het is er behoorlijk streng. Maar ik kan er weinig aan veranderen, en wat ook zo is, de leuke dingen hoor ik vaak niet die komen soms wel via via
Muizemeis
Roomser dan de paus
Maak je er niet meer drama van dan dat het is? Kruip eens in de huid van dat jongetje. Het stoere van alleen in de bus zitten is er een beetje af en bij pappa is het bij nader inzien toch wat minder leuk dan thuis. Een ander stipt het al aan: je brengt hem in gewetensnood als jij hem goedbedoeld ("niemand kan me verwijten dat ik het contact met zijn vader niet stimuleer") suggereert eens wat vaker naar zijn vader te gaan. Beperk je tot een sfeer in huis waarin hij zonder schroom uit zichzelf kan zeggen dat hij graag dan-en-dan een keer extra naar pappa wil.
Niet laten kiezen?
Misschien is hij gewoon ook nog te jong om zelf te kiezen dat hij naar papa gaat? Voelt het voor hem teveel als kiezen en komt hij in de loyaliteits-spagaat op deze manier. Ik heb begrepen dat dat veel impact heeft bij kinderen.
Ik weet niks van jullie situatie en jullie zelf maar kan het zijn dat je zoon denkt dat hij voor jou ervoor moet kiezen niet naar papa te gaan? Dat kan in kleine dingen zitten....
Ik zou gewoon afspreken dat hij bv 1x maand standaard naar papa gaat, vaste moment. Uitzonderingen mogenlijk maar dit is de basis.
Ik denk dat dat iedereen rust geeft.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Voorbeeldje
Volgens mij bedoelde Arawen het maar als voorbeeld, en gaat het meer om die momenten waarop je kinderen het moeilijk hebben met de scheiding ?
Ik herken het wel. Niet dit voorbeeld, maar wel de toch op de een of andere manier extra pijnlijke steek in je hart als de kinderen verdriet hebben om iets wat met de scheiding te maken heeft. Scheelt in mijn geval wel dat ik duidelijk degene was die wilde scheiden, en daar blijf ik me naar de kinderen toe toch altijd wel schuldig om voelen.
Snuggle's
Bedoel het anders
Inderdaad Snuggle's, ik bedoelde het incident van 'de woensdagmiddag' maar als voorbeeld. En dan nog een kleintje; er zijn nog veel grotere. Zoals het feit dat de oudste, bijna 18, van de week weer boos werd over het feit dat hij van papa nog steeds geen sleutel krijgt van diens flat, ondanks alle beloftes. En dat brengt hem nu af en toe in een lastig parket. Weer zoiets wat mij met hem mee pijn doet leiden, maar waar ik niets aan kan doen.
Mijn ex heeft een psychiatrische achtergrond, dat maakt de omgang met hem voor de kinderen zo moeilijk (en ons huwelijk uiteindelijk onmogelijk). Da's uiteraard een hele aparte materie, maar ik kan me toch wel voorstellen dat anderen dit herkennen, wiens kinderen om andere redenen een moeilijke verstandhouding met hun vader hebben. Wat leidt tot situaties waar je als andere ouder niets aan kunt doen... je kunt alleen de pijn van je kind voelen... en dat doet zooo'n zeer.. dat wou ik even kwijt.
Arawen
Ik herken het gevoel wel hoor, vooral bij mijn jongste houd ik de ontwikkelingen angstvallig in de gaten. Tot nog toe gaat het boven verwachting, maar toch.
Maar je geeft aan de je niks kunt doen voor je kinderen. Volgens mij kan je wel wat doen. Hun verhaal aanhoren en samen bekijken hoe ze het best met de situatie en hun vader kunnen omgaan. Ze helpen hun relatie met hun vader vorm te geven, zodat ze er zelf het meeste aan hebben. Of in elk geval het minst last van hebben. Maar het blijft moeiljk om je kind zo te zien...
Inderdaad / contact opa en oma
Roosje, jij begrijpt me... Ik kan niets anders doen dan toekijken en aanhoren... 'loslaten' heet dat geloof ik. Maar mijn God, wat is dat moeilijk...
De problemen van vader zijn er trouwens al hele lange tijd geweest toen we nog getrouwd waren, alleen viel het de kinderen toen minder op c.q. hadden ze er minder last van omdat ik nog als 'buffer' funktioneerde. Nu ze rechtstreeks met hem te maken hebben zonder dat ik er tussen zit valt zijn gedrag veel meer op en moeten ze zelf de confrontatie aan.
Dat geldt ook voor het contat met opa en oma van vader's kant. Dat contact is altijd goed geweest toen ik nog in de buurt was om te 'bufferen', nu ex het alleen moet doen ziet hij zijn ouders nooit meer. De kinderen missen opa en oma en dat is hoogstwaarschijnlijk wederzijds. Omdat het contact tussen ex en zijn ouders zo moeizaam verloopt verzint hij telkens smoezen naar de kinderen om geen contact te hoeven hebben/ze niet op te hoeven zoeken. Hij zal ook alles doen om contact tussen grootouders/kleinkinderen te voorkomen; hij is heel bang dat er over hem gepraat zal worden en dat ze dan zijn 'geheim' (het feit dat hij geestelijk ziek is) ontdekken.. alsof ze dat niet allemaal allang weten..;-( Met als resultaat dat de jongens hun grootouders al heel lang niet meer hebben gezien.
In een goed gesprek met mijn oudste, die van 17, heb ik hem uitgelegd dat als hij en zijn broertje contact met opa en oma willen, dat buiten papa om zal moeten. Heel moeilijk voor alle partijen. Voor de jongens om de confrontatie met papa aan te gaan c.q. hem, in hun ogen, te kwetsen en voor opa/oma om tegen hun eigen zoon in te moeten gaan. Ook dat doet mij pijn, voor alle partijen, maar ook dat moet ik 'loslaten'.
Wie schetst mijn verbazing; gisteravond belt opa spontaan op naar ons huis... We hebben een lang gesprek gehad, opa heeft ook lang met zoon gesproken. Blijkt dat ze alle mogelijke moeite hebben gedaan om ex, hun zoon, zover te krijgen dat hij contact houdt maar dat liep telkens dood.. een heel ander verhaal dan dat ex aan kinderen vertelde... en oooh.. dat is weer zo'n moment, toen ik zoon zo kwaad zag worden... Hij is trouwens wel erg blij met deze ontwikkeling, contact buiten papa om, en anders ik wel!
Jemig arawen
Wat verschrikkelijk moeilijk voor jou en je kinderen. Ik zit in een hele andere situatie en kan niks nuttigs zeggen maar voel je verdriet in je berichtjes.
Sterkte!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Even anders
Arawen, even een andere insteek. Als ik het zo lees hebben je kinderen en jij het vooral moeilijk met de ziekte van de vader. Ook opa en oma hebben het blijkbaar moeilijk daarmee, in die zin dat ze niet goed weten hoe ze hiermee om kunnen gaan.
Je schrijft: 'Wat leidt tot situaties waar je als andere ouder niets aan kunt doen... je kunt alleen de pijn van je kind voelen... en dat doet zooo\'n zeer.. dat wou ik even kwijt.'
Waar je niets aan kunt doen is (waarschijnlijk) die ziekte. Dat ligt buiten je macht. Waar je wel iets aan kunt doen is de vraag: hoe ga je hiermee om? Dat is een vraag voor jou als echtgenote en nu als ex-echtgenote en voor je kinderen.
Blijkbaar is het je niet gelukt in je huwelijk om een goede maniet tevinden, in elk geval heb je je huwelijk beëindigd. Met het einde van het huwelijk is de ziekte natuurlijk niet weg, die bestaat nog en de problemen die daarmee samen hangen bestaan dus ook nog.
Aan een huwelijk kun je een einde maken, maar aan ouderschap niet (tenzij, heel ingewikkeld). Je kinderen kunnen dus niet scheiden van hun vader. Wat jij kunt doen is toch, samen met je kinderen, opnieuw gaan zoeken naar de vraag: hoe gaan we hiermee zo goed mogelijk om. Dat wil zeggen: je kinderen moeten die zoektocht maken (het is hun vader en het blijft hun vader) en jij zou ze daarin moeten ondersteunen, bijvoorbeeld doordat je jezelf realiseert wat je allemaal geprobeerd hebt (je kinderen mogen dat ook weer proberen) en waar je op stuk gelopen bent (in de hoop dat je je kinderen daarvoor kunt sparen of de pijn kunt verzachten). En met respect dat je kinderen het toch op een eigen manier steeds weer proberen. Je zoon van 17 kan je misschien iets leren, want hij houdt het kontakt op zijn eigen manier vol. Hij is oud genoeg om daar zelf een weg in te kiezen.
Dit is een andere insteek dan de pijn van je kind voelen en zelf lijden. Ik denk dat je die andere insteek moet kiezen, omdat je het lijden van je kinderen alleen maar vergroot door mee-te-lijden en je hen wellicht te weinig ondersteuning biedt om te leren hoe ze hiermee om kunnen gaan.
Overigens vind ik kinderen van bijna 12 die niet meer op bezoek willen bij hun vader (als het zo voelt en vader verder geen duidelijke rol in hun leven heeft) niet echt alarmerend. Dat is ook de leeftijd waarop ze niet meer meewillen naar oma en opa etc.
Wat kun je nu doen?
Ik zou in elk geval ophouden met jammeren. Je helpt je kinderen daarmee niet echt. Je hebt zelf bepaalde beslissingen genomen met de beste redenen en dat is het dan, daar moet je het mee doen.
Wellicht kun je nu zelf ook met oma en opa gaan praten over je ex-man, jouw ervaringen (pogingen om ermee om te gaan) en je struikelblokken. Wellicht hebben zij een andere insteek, maar het kan ook zijn dat zij zelf bepaalde herkenbare problemen ervaren. En misschien hebben zij andere oplossingen gevonden of kunnen jullie samen een manier van omgaan vinden.
Respecteer je kinderen in wat ze wel doen met hun vader. Alleen maar weekendouder zijn is lastig, zeker als kinderen ouder worden. Het zou mooi zijn als kinderen en vader een eigen invulling kunnen vinden in hun relatie. Mijn ex heeft bijvoorbeeld een vaste avond waarop twee van de drie kinderen komen (inmiddels jong-volwassen) en dan kijken ze samen een bepaalde serie (lost, bijvoorbeeld). De jongste (14) gaat een middag en avond per week en hij leert haar koken. De 'verplichte'weekenden zijn al lang afgeschaft, omdat het niet handig was met allerlei andere afspraken, vrienden, werk, feestjes enz. Een begin is al als de kinderen iets kunnen noemen wat ze leuk vinden aan hun vader of wat ze leuk vinden om samen met hem te doen. Ik zou daarop gaan focussen. Ik weet niet of je kinderen oud genoeg zijn om iets te begrijpen van de ziekte van hun vader. Wellicht hebben ze zelf wel iets gezien of iets gedacht.
Het kan zijn dat het zinnig is om het gesprek met hen daarover aan te gaan. Niet zozeer over hoe zielig het voor ze is, maar vooral over wat zij zien, ervaren en denken en hoe zij daarmee om gaan. Waarbij jij dan de positieve aspecten eruit kunt lichten. Ik denk dat je ze daarmee helpt.
Tsjor
Arawen
Arawen, van mij mag je best 'jammeren' hoor zeker als je het hier doet en niet tegenover de kinderen. Eigenlijk kan ik het niet eens jammeren noemen als je voelt dat er iets is wat de kinderen misschien pijn doet. Ik zeg misschien want misschien vind betreffend kind het prima zo. Probeer dus wel jouw pijn niet op het kind te projecteren.
Gejammer
Bedankt voor jullie reacties allemaal. Vooral jij Tsjor, die de moeite hebt genomen om zo uitgebreid te reflecteren.
Er was veel waar in wat je vertelde, maar jammeren, dat doe ik niet. Ja, hier, maar dat is wat anders. Jullie zijn volwassenen, die hopelijk begrijpen wat ik bedoel. En ik moet de pijn die ik voel en niet aan de kinderen mag laten merken ook ergens kwijt.
Ik doe inderdaad mijn best ze hun eigen weg met hun vader te laten vinden. En ik probeer ze op te vangen en met ze te praten en te steunen als ze dan weer eens tegen de muur van zijn ziekte aanlopen. Dat levert soms onbegrijpelijke situaties op, die ook voor mij moeilijk te verklaren zijn naar hen toe. Toch probeer ik dat zonder wrok of woede te doen. Papa kan er immers ook niets aan doen dat hij ziek is. Mijn frustraties hierover lucht ik hier wel.
Overigens hoef ik dit goddank niet meer helemaal alleen te doen. Oudste heeft inmiddels lichamelijke klachten ontwikkelt die te herleiden zijn tot stress (vond ook onze huisarts) en hij heeft er nu voor gekozen om gesprekken met een psycholoog te gaan voeren. Was ik heel erg blij mee. Want hoezeer ik mijn best ook doe, mijn antwoord op hun vragen over papa's gedrag zal altijd toch wat gekleurd zijn door mijn eigen ervaring met hem. Een buitenstaander zal misschien een ander licht op de situatie kunnen laten schijnen en handvaten geven hoe er mee om te gaan c.q. tips geven hoe zoon naar zijn vader kan reageren als het weer eens moeilijk wordt. Iets wat ik soms ook niet weet.
Het contact met opa en oma zal langzaam aan weer moeten groeien. Ze zijn nu zover dat ze zelf ook inzien dat hun zoon ziek is, ze hebben hun hoofd uit het zand getrokken. Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om de realiteit onder ogen te zien, dus daar heb ik respect voor. Als ze dat kunnen, dan is rechtstreeks contact met hen weer mogelijk. Ook zij waren overigens boos; ze hoorden van hun zoon alleen dat de kleinkinderen hen niet wilden zien... wat dus niet waar is.
Pff... het blijft moeilijk allemaal. Dus kom ik hier af en toe maar eens jammeren...