Het zwarte gat
Opeens is het zo ver. Mijn kinderen zijn door hun vader opgehaald. Dit is al het vierde jaar dat ik gescheiden ben en ook dit jaar heb ik me er weer op verkeken: het gat waarin ik dan val. Normaal zijn mijn kinderen om het weekend bij hun vader. Van tevoren bedacht dat ik zou gaan opruimen/schoonmaken, mijn huis ging schideren (buiten, dat wordt dus niks!)... en veel met mensen afspreken (die vrijwel allemaal ook op vakantie blijken te zijn). Dan blijkt opeens dat mijn netwerk niet zo groot is. Iedereen lijkt leuke dingen te doen en ik ben echt alleen. Ik heb het nu echt even zwaar en ben niet in staat mezelf een schop onder m'n kont te geven (lukt meestal wel hoor, doe 't altijd alleen met de kinderen en da's soms ook zwaar). Ik zou zo graag willen dat ik er wat van kan maken voor mezelf. 
En?
Klaar met boos zijn op jezelf?
Tsjor
Actie dus!
Tijd voor actie dus om je netwerk uit te gaan breiden. Heb je specifieke hobbies? Zo niet, probeer iets nieuws uit deze week/weken zolang je kinderen er niet zijn. Misschien interesse in kunst, ga naar een museum en neem een rondleiding, wie weet wil je hierna veel meer over kunst weten. Kookweekend of wandelweekend ergens? Een naaicursus met anderen? Ik snap dat het niet allemaal per direct te regelen is , maar nu je kinderen er niet zijn heb je wel tijd om uit te zoeken wat er allemaal mogelijk is in je omgeving.
Succes en veel plezier!
Maaike
Reactie
@Tsjor, ik ben in ieder geval wel klaar met boos zijn om jouw reactie. Het was serieus bedoeld en je maakt er een grapje van. Zag het echt even niet meer... en ik snap niet waarom ik boos zou moeten zijn op mezelf of op wie of wat dan ook.
@Maaike, bedankt dat je het wel serieus hebt genomen... De dingen die je opnoemt doe ik allemaal wel. Niet dezelfde voorbeelden, maar ik wandel regelmatig met groepen, doe aan hardlopen, loop regelmatig binnen bij een museum... spreek af met vriendinnen (die nu dus op vakantie zijn). Als ik het geld had, had ik wel een single-vakantie geboekt ofzo. Ik realiseer me dat ik gewoon echt NIET alleen kan zijn. Ook na iets leuks kom ik alleen thuis en dan overvalt het me enorm. Ik ben eigenlijk steeds op de vlucht voor dat gevoel.
Is dat nieuw?
"Ook na iets leuks kom ik alleen thuis en dan overvalt het me enorm. Ik ben eigenlijk steeds op de vlucht voor dat gevoel."
Is dat nieuw, dat je niet alleen kan zijn, of had je dat voor je huwelijk ook al?
Het lijkt me eerlijk gezegd dat je dat niet-alleen-kunnen-zijn aan moet pakken, en niet het alleen zijn op zichzelf. Maar hoe - geen idee. Therapie, denk ik dan, maar ik heb er geen sjoege van. Ik kan toevallig dan weer heel goed alleen zijn, zozeer zelf dat ik nu, met man en twee kleine kinderen, postings als die van jou lees met een soort stiekeme jaloezie. Volledig onterecht natuurlijk, maar echt, een weekje helemaal alleen in huis lijkt me nu bijna het toppunt van zaligheid. Dat is dan weer het andere uiterste en dat hoef jij natuurlijk helemaal niet te willen; maar als de kinderen t.z.t. het huis uit zijn ben je ook alleen, dus ik zou als ik jou was toch proberen het probleem bij de wortel aan te pakken. Anders zit je elke vakantie weer te kniezen, en da's jammer.
Sterkte ermee
Temet
Maar
maar is het alleen als de kinderen op vakantie gaan, of heb je het ook als ze een weekend met papa zijn?
Het is gewoon heel erg wennen weet ik van vriendinnen, en in het begin ging mijn vriendin iedere eerste avond dat ze de kinderen had weggebracht naar papa, naar de bioscoop met een vriendin, puur om even haar zinnen te verzetten. Nu heeft ze dat niet meer nodig.
Hoe lang ben je al gescheiden eigenlijk? Zou het niet een kwestie van wennen zijn?
Nou klussen en opruimen helpt echt, hoor
Tja, ik ken het gevoel heel goed hoor. Vorig jaar had ik zoveel plannen maar kon niet kiezen en deed alles half. Dat leverde een depri humeur en eenzaamheidsgevoel op. Dit jaar heb ik het anders aangepakt: hele huis opgeknapt, eigenlijk niemand gezien moest zelfs een afspraak afzeggen omdat de stoffeerders kwamen. Maar in plaats van depri te hebben heb ik nu het gevoel veel endorfines en serotonine aangemaakt te hebben. Waarbij ik merk dat mijn eenzaamheid toch een vorm van verveling was.
En we gaan lekker opgeknapt het schooljaar weer in. Dus ik zou zeggen: voer toch maar wat plannetjes uit, het helpt echt.
M
Niet nieuw
Ik heb dat altijd moeilijk gevonden. Ook toen ik op m'n 18e op kamers ging. Dus ik vrees dat het geen kwestie van wennen is, ik ben al 4 jaar gescheiden. Ik denk dat er voor nu bij komt dat mijn kinderen op vakantie zijn met ex én met de vrouw waar hij me voor verliet. De kinderen vinden haar geweldig... Daar moet ik niet teveel bij stil staan want dan word ik er niet leuker op.
Klinkt als ...
Het komt op mij over alsof je 'gewoon'(alsof het zo simpel is) niet zo stevig in je schoenen staat, of misschien kan ik beter zeggen: niet zo'n positief beeld van jezelf hebt. Alsof jezelf zoals je bent niet goed genoeg bent, er moet altijd iemand bij...
Je moet denk ik toch aanleren om het met jezelf leuk te hebben, en wat je kinderen dan doen maakt dan niet zoveel meer uit. Je kan dan ook oprecht blij voor ze zijn dat zij een leuke vakantie hebben.
Nogmaals: scheiding of geen scheiding, straks zijn de kinderen hoe dan ook het huis uit. En het klinkt cru, maar een getrouwde vrouw die niet scheidt loopt een fors risico later ook alleen verder te moeten als de man eerder overlijdt. Je kan maar beter zorgen dat je het redelijk gezellig kan hebben op je eentje, dat scheelt een hoop sores - zelfs voor wie niet in een scheiding terechtkomt.
En dat je kinderen 'die ander' aardig vinden mag zo zijn, ze is niet hun moeder en ik ga er zonder meer vanuit dat je kinderen dat ook dondersgoed weten.
Probeer jezelf wat aardiger te vinden, en gun jezelf leuke dingen. Zijn er geen dingen die jij alleen leuk vindt en waar je kinderen weinig mee op hebben? Nu is de tijd om ze te doen. En om al die dingen te koken die ze niet lusten 
Sterkte ermee
Temet
Dankjewel!
Ik denk dat je daar wel gelijk in hebt (Temet). Ik ben wel iemand die bescheiden overkomt. Ik denk ook vaak dat mensen niet op me zitten te wachten en het is ook best eng om initiatieven te nemen: je kunt 'nee' te horen krijgen, of 'ja' terwijl diegene liever nee had willen zeggen. Als ik ergens aan moet werken, dan is het daar aan. Alleen hoe, weet ik niet zo.
Uiteindelijk gaat het toch best wel goed komen met de eenzaamheid gedurende de vakantie met de kinderen. Kom je iemand tegen in de supermarkt die vraagt of ik koffie kom drinken, komt er iemand onverwacht langs, word ik gebeld of ik kom eten... n.a.v. een zielig berichtje op Facebook... dus toch wel 'sociaal', die social media!
Ikook, de voorbeelden die je geeft zijn heel erg herkenbaar! Wordt soms ook gezegd hoor, liever niet in het weekend afspreken want dan willen we met het gezin dingen doen. Zo was ik zelf ook, toen ik nog getrouwd was, op het passieve af. Wat dat betreft is het helemaal niet verkeerd om alternatieven te zoeken, die geven over het algemeen ook veel meer energie.