Hoe het gaat....
Hoi,
n.a.v de vraag van Vic in een ander draadje over ander onderwerp, nu eventjes hele korte update, snel meer.
Het gaat. Daar is ook alles mee gezegd. Het leven gaat door, de scheiding gaat ook door.
Ik vind het nog steeds heel erg moeilijk om het te accepteren, dat het over is en hoe het is gegaan. Mijn verstand zegt loslaten is het beste, mijn gevoel kan daar nog niet zo veel mee. Ik blijf toch een soort hoop houden.
Maar zoals gezegd, het leven gaat door, en ik ook, maar echt leuk vind ik het niet. Het blijft vooral leeg. En ik mis hem gewoon, eigenlijk alleen maar meer...
Met de kinderen gaat het goed. Hoewel ik dan weer denk, ze beseffen niet wat ze missen. Maar dat is natuurlijk gekleurd door mijn eigen gevoel.
Ik ben nog behoorlijk verdrietig, soms ook boos. Er was en is dus ook wel een ander in het spel. Daar heb ik het ook erg moeilijk mee.
As ex en ik zijn nog wel on speaking terms, er is een omgangsregeling voor de kinderen. Maar het voelt (vaak) nog alsof ik opeens wakker kan worden en de nachtmerrie voorbij is.
Ik ben heel blij met wat ik nog wel heb, en besef dat nu juist des te meer. Maar ik vind het zoooo jammer.....
Liefs
Madlief
Nieuwe liefde overtreffen
Kun je hem niet terug winnen door nog liever voor hem te zijn als zijn nieuwe liefje ? haar overtreffen met hem in te palmen, heel geraffineerd natuurlijk, niet zomaar je aan hem opdringen, eerder een geslepen spel om hem terug te winnen... zo ben ikzelf vééél sterker terug in m'n huwelijk gekomen (maar hij was hier nog niet de deur uit, was 'enkel' minares 
Ach
Je hebt alles uit de kast gehaald om het te voorkomen, als dat niet lukt, dan kun je alleen maar accepteren dat het gaat zoals het gaat. Rowen heze heeft een lied, waarin ze zeggen: beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.
Een nieuwe liefde is vooral het eerste jaar heel spannend, daar kun je niet tegenop. Daarna wordt het meer sleur, maar dan zijn de grote keuzes al gemaakt en is er vaak geen weg meer terug, zelfs niet al zou iemand dat eigenlijk in zijn hart nog willen.
Eergister nog een heel exposé gehad met dochter (nu 13) over de voor- en nadelen van gescheiden ouders. Een vriendinnetje vond het zielig dat haar ouders gescheiden waren. Zij: nee, joh! De voordelen van twee ouders bij wie je tactisch precies kunt bespreken wat je wil bespreken en vragen wat je wil vragen weegt ruim op tegen het dagelijks samenwonen met twee ouders. Alleen van één ding is ze wel echt overtuigd en dat is dat het belangrijk is dat ouders na een scheiding geen ruzie maken, maar 'als vrienden' met elkaar omgaan. Als je dat voor elkaar krijgt met je ex, dan hebben je kinderen een nieuwe situatie waarin ze anders, maar zeker niet slechter kunnen leven.
Oh ja, en dat moeder toch kan genieten van het leven, dat vindt dochter ook heel belangrijk. Ik wens het je toe.
Tsjor
Kweetniet weetnie
Is ie dat wel waard? En ga je het daar op de lange termijn ook mee redden.
Volgens mij kun je in zo'n geval beter in jezelf investeren ipv in een relatie die toch al wankelt.
Maar ja, wie ben ik....
Datweetikwel
hier was het dat zeker wel waard! we zijn ondertussen reeds ruim 4 j verder en zijn er echt heel aangenaam versterkt uitgekomen. Het heeft veel van beide gevraagd, maar ergens wisten we wel dat we elkaar wilden (hoewel...we hebben er destijds echt wel zwaar voorgestaan, na de drukte van opgroeiende kinderen, zwakke gezondheid, stress...) Ik kon mij destijds echt niet inbeelden dat we het ooit zo mooi en fijn konden krijgen samen,(ik maakte mij steeds boos, hij zocht troost op een ander, zwaar negatieve circel) Nu zijn wel de kinderen de zelfstandig, in rustiger vaarwater gekomen en genieten terug volop van elkaar, zelfs -nu al jaren- meer dan ooit ervoren
Ik ben ervan overtuigd dat tegenwoordig men vééél te snel de handoek in de ring gooit !!
Zinsconstructie
sorry voor m'n vervormde zinnen hierboven,
ik heb nu echt het gevoel dat ik gelukkig, hand in hand, verliefd oud kan worden met mijn jeugdliefde, de vader van mijn eigen kinderen, en dat door er heel zwaar in te investeren, energie erin te steken, uit de ellende te worstelen... maar met dus een grote beloning
moest ik opgegeven hebben met een nieuwe vent begonnen zijn, welke zeker ook een serieze rugzak zou meedragen met exen, eigen kinderen enz enz ...ik ben er zeker van dat dat nooit hetzelfde voldane gevoel had kunnen geven !!!
maar jezelf ff investeren vraagt wel veel, dat is waar (de beloning achteraf is in verhouding
Daarvoor moeten er wel twee willen, kweetnie
Madelief kwam er te laat achter dat de crises van haar man in hun relatie inderdaad kwam omdat hij een ander had. Ze heeft juist al het mogelijke gedaan om het hem naar de zin te maken, hem de ruimte te geven waar hij om vroeguh niet wetende dat hij dat gebruikte om zijn energie nog eens extra in de concurrentie te investeren.
Het is gewoon zuur dat haar ex alles wat ze samenvallen hadden zo makkelijk heeft weggegooid en haar nooit een kans heeft willen geven door de werkelijke oorzaak voor haar te verbergen. Hij vond wat ze samen hadden kennelijk niet genoeg om er samen aan te werken en heeft zich stiekem op zijn nieuwe liefde gericht, terwijl de oude door gebrek aan onderhoud in elkaar stortte.
Dus bij deze een dikke virtuele knuffel voor madelief. Je komt er wel en het heeft gewoon nog tijd nodig om te accepteren dat je met een sufferd getrouwd was die jouw liefde niet waardeerde en zo stom was om jullie relatie uit te hollen.
Groeten Primavera
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Herkenning
Ik herken wel een hoop in je verhaal Madelief. Dat gemis blijft nog wel een tijdje, dat is jammer maar hoort er wel bij(arggggggggg wat een doodoener). Het maakt je uiteindelijk ook sterker. Ik wilde ex een tijd lang ook wel graag terug, en ook wij zijn nog lang on speaking terms geweest. Maar we hebben een pittige ruzie gehad en sindsdien wil ik hem nooit meer terug. Hoe veel pijn het ook doet, liever alleen en eenzaam dan met hem verder, Nu gaat alles vrij beleefd van mijn kant en van zijn kant ook wel beleefd en verder gaat hij niet echt heel respectvol met mij om vind ik. Oh heel subtiel doet hij het allemaal, het zij zo. Als ik ook hier een weg ik kan vinden maakt ook dit stuk me een heel eind sterker. Hoeveel pijn een scheiding ook doet, hoe moeizaam het soms gaat, als je niet wegloopt voor het verdriet en de pijn levert het ook wat op. Bij mijn dat ik zie dat ik zoveel sterker ben dan ik ooit geweest ben, en ik krijg veel meer eigenwaarde. En het gaat met ups en downs, nu een paar dagen down, maar ondanks dat weet ik dat ook de ups weer gaan komen.
Wat ik op dit moment het meeste mis is iemand waar ik op de bank lekker tegen aan kan kruipen, maar daar is het nu nog de tijd niet voor, dat komt nog wel.
Liefs en knuffels Muizemeis
Geraffineerd
dat'jammer' denken en voelen is in mijn ogen niet met àlle kracht je schouders eronder zetten en echt opofferingen doen om de partner geraffineerd terug te winnen (en neen, dat vraagt meer dan je voor zijn voeten te werpen)
natuurlijk is het mogelijk dat partner echt niets meer in je ziet en natuurlijk vraagt het enorm veel om zelf uit een diepe ravijn te klauteren en daarna je partner- welke je zoveel leed heeft bezogd!!- er ook terug uit te trekken en het terug in het positieve te krijgen
dat vraagt veel op meerdere terreinen, maar ik vind dat op dit forum voor zowat elke scheet dat een parner durft te laten, er een aantal onmiddellijk beginnen te gillen van 'laat vallen, loslaten, scheiden...'
terwijl volgens mij (uit ervaring ook gemerkt) dat het je bijzonder gelukkig gevoel van slagen geeft als je doorbijt, met vallen en opstaan doorspartelt en er dan echt versterkt uit komt, veel rijker dan ervoor en niet alle 'nieuw samengesteld gezin' perikelen door moet vechten, want dat zal zeker ook heel veel inspanning vragen als je dat mooi wilt laten evolueren en uitbouwen
en als partner echt niets meer wil, ondanks al jouw échte inspanningen, volgens mij heeft hij dan
Weetnie
Weetnie... laat ik alleen voor mezelf spreken. Maar wat je schrijft vind ik nogal pijnlijk. Geloof me, de meeste forummers willen liever niet scheiden. Wat op het forum aan frustratie wordt neergeschreven is vaak een momentopname en het is fijn om gal te kunnen spugen zonder dat er consequenties aan vast zitten (wat wel het geval is als je een vriendin in vertrouwen neemt, die komt namelijk daarna nog gewoon bij je over de vloer). En soms is een situatie zo uitzichtloos, dat je wel moet. Hoe dan ook, kennelijk was het tij bij jou nog te keren door een 'geraffineerd spelletje'. Dan mag je in je handjes knijpen, maar ik vrees dat de meesten het daarmee niet redden als ze het moeten opnemen tegen een veel spannendere minna(a)r(es). En vaak weet je niet eens dat je het tegen iemand moet opnemen, zoals in mijn geval.
Herkenbaar en fijn om te lezen
Ik herken het ook. Verschrikkelijk moeilijk vind ik het. Ik mis mijn a.s. ex en ik ben heel boos op hem. Ik zou willen dat hij voor mij kiest maar wat moet ik er dan mee. Ik vind het heel moeilijk om al mijn gevoelens op een rij en in balans te krijgen. Wat ik heel erg moeilijk vind is dat hij voor alles weg loopt. Zo heb ik de kinderen alleen moeten vertellen dat we gingen scheiden. Hij liep vlak daarvoor weg met de mededeling dat hij pas terugkwam als ik het huis uit was. Dat ik het toen alleen aan de kinderen heb verteld is hij boos over. We gaan scheiden omdat hij een ander heeft. Hoewel hij daar natuurlijk anders over denkt. Ik dacht een hele tijd dat ik wel klaar met hem was maar toen hij enige tijd terug zei dat hij van me hield en dat hij met mij gelukkig wilde zijn raakte ik toch helemaal in de war. Om mezelf te beschermen heb ik de volgende dag nog gevraagd of ik dat maar weer snel moest vergeten of dat we hier over gingen praten. We moesten praten was zijn antwoord. Toen we daar een aantal dagen later aan toe kwamen kwam ik er achter dat hij het komende weekend weg had gepland met die andere vrouw. Dat hij had gezegd liefst met mij gelukkig te worden kwam omdat ik teveel zou hebben doorgevraagd.
Je doet het goed
Wat Weetnie zegt is een beetje onzin. Het is bijna niet mogelijk om een zwaar verliefde partner voor je terug te winnen. Je kunt in zo'n geval de harde lijn volgen (man de deur uit zetten), of proberen om hem voor je terug te winnen, maar beide opties bieden geen garanties op succes. Het is nu gewoon heel naar. Je zit in een situatie waarvoor je niet gekozen hebt, en moet er toch het beste van maken. En dan op een gegeven moment merk je dat je hem niet meer mist, en dat je hem echt niet meer terug wilt. Het gaat écht goedkomen.
Tijd, tijd, tijd
en nog eens tijd. Het heelt de wonden, maar laat een lidteken achter. Maar als je naar de toekomst durft te kijken en durft voor jezelf de leuke dingen er uit te pikken dan komt het wel goed.
De een verwerkt alles snel, de ander heeft er meer tijd voor nodig. Uiterlijk kan alles weer goed lijken, maar achter de facade iets heel anders zijn.
Vertrouw op jezelf.
Weetnie en anderen.
Hoi,
wat jij aangeeft, is eigenlijk niet aan de orde nu. We zijn vele stappen verder, maar de situatie die jij noemt hebben we, heeft hij, over geslagen, want voor ik het weet was hij weg. Hij zal echt een hele omslag moeten maken, voor ik aan hem zou kunnen bereiken om te laten zien dat ik echt wel erg leuk ben, gewoon zoals ik ben, misschien met wat meer aandacht voor communicatie.
Maar het dubbele is, dat hij me dus wel leuk vind, dat weet hij ook. Misschien niet leuk genoeg, dat kan. Maar daarvoor heeft hij zich totaal afgesloten.
Maar dat maakt het voor mij nog lastiger om los te laten. Als ik dat al ECHT zou willen. Want ik weet gewoon dat we het goed hadden en leuk zouden kunnen hebben. Alleen is hij zo dom om het niet te zien.
Ik weet, dit is vanuit mijn kant gezien, zijn gevoel kan ik niet helemaal weten.
Maar erg bedankt voor jullie lieve woorden. Dat helpt, weten, horen dat het ooit goed wordt, het leven. Ik probeer ook nu te zien dat ik nog zoveel goeds over heb, maar ik voel vooral dat wat ik allemaal mis. Door elke rationele gedachte, komt altijd weer dwars er tussendoor een gevoelsgedachte die zegt dat ik hem helemaal niet kwijt wil, dat loslaten ook kwijtraken is....
Ik doe het mezelf aan, maar het lukt echt niet anders.
groetjes
Madlief
Hey hallo
Ik kom weinig in deze rubriek. Jouw verhaal Madlief heeft mij destijds bezig gehouden. Ik dacht vanavond; eens kijken of je nog eens wat laat horen. En nu ben je er!
Wat akelig voor je dat het echt voorbij lijkt te zijn. Ik kan er niets zinnigs over zeggen; wil je alleen maar laten weten dat ik regelmatig aan je denk.