Hoe lang voordat ik gewend ben?

Wil je niet horen

een jaar of 2 - 3. Met ups en downs natuurlijk.

Niet zo lang

als amk, maar vooral het missen van je kind is vooral in het begin erg wennen. Misschien is het daarom juist goed dat jullie nu om de twee dagen wisselen, een week is wel erg lang gelijk. Wat mij wel hielp is om dingen af te spreken op de dagen dat je alleen bent, vooral in het weekend. Als je dochter niet makkelijk naar jou toe kan, kan jij natuurlijk wel naar A'foort, gezellig samen een hapje eten ofzo.
Investeer inderdaad in je sociale netwerk, dat wordt nu een stuk belangrijker. Je kan je ook aanmelden bij ouderalleen ofzo, die organiseren vaak gezellige uitjes.
Ik denk dat het bij mij ongeveer een jaar heeft geduurd voordat ik eraan gewend was dat mijn kind naar zijn vader ging, dat was een nacht per week, maar hij was toen nog wel een baby die ik eigenlijk 24/7 bij me wilde hebben.
Sterkte, het is niet makkelijk in het begin.

Herkenning

Ik kan je geen termijn geven, als dat al te doen is. Mijn situatie is ongeveer hetzelfde, ik ben een half jaar verder (in tijd dan). De opluchting van de eerste tijd is weg en nu is het moeilijk, ik loop toch vaak met mijn ziel onder mijn arm. Ik heb echt goede vriendinnen en buren (ben in het huis gebleven) maar alleen zijn is gewoonweg moeilijk. En de kinderen mis ik ook, ook al is het fijn dat ze ook graag bij hun vader zijn (ook hier goed uit elkaar gegaan). Ik weet ook voor mezelf niet anders te bedenken dat tijd z'n werk wel zal doen, uiteindelijk vindt iedereen z'n evenwicht wel weer. Ik herken wel het buiten willen zijn, ik fiets veel, gewoon woon/werk en stadsritjes. Sterkte ermee, ik kan je niet helpen, maar weet hoe het voelt.

Afspraken maken

Mijn ex en ik zijn ruim een jaar uit elkaar en de kinderen zijn iets meer dan 50% bij mij. Ondanks dat het soms stil in huis is, geniet ik ook van het alleen zijn. De opluchting heerst hier nog steeds, al mis ik het gezinsleven met 4, net als Lara. De beste manier om je niet eenzaam te voelen is afspraken maken met vrienden en kennissen. Gewoon, mensen uitnodigen om samen te eten 's avonds (hoeft niet uitgebreid). Als dat niet lukt gewoon even koffiedrinken of een glas wijn. Ik geniet van een fietstochtje, een praatje en dan weer naar huis. Soms ga ik alleen naar de film of kijk ik thuis naar een film die mijn ex vreselijk zou hebben gevonden en op een flauwe manier is dat dubbel genieten. Soms werk ik een hele avond door, dat kan nu zonder dat er iemand klaagt. Als ik een hele dag alleen thuis zit krijg ik de kriebels, dan moet ik iemand zien. Ik heb dat gewoon aan een paar vriendinnen verteld en zij begrijpen dat. Daar kan ik altijd even langskomen, mede omdat ze weten dat ik niet urenlang blijf plakken en geen droevige verhalen ophang. Makkelijk voor mij, want ik ben vreselijk opgelucht over mijn scheiding, dat is bij jou misschien anders. En eerlijk is eerlijk: een aardige man als afleiding is het allerbeste medicijn. Natuurlijk hoeft dat niet meteen een volgende Mr. Right te zijn! Leuk en aardig is goed genoeg.
Sterkte!
Maria

Oh jee

Het was niet mijn bedoeling je nog treuriger te maken, maar mijn berichtje focust vooral op het verdrietige aspect.
Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is dat je zou kunnen proberen te focussen op het positieve. Je bent weer alleen, dit geeft nieuwe kansen, en is wat je wilt (of in ieder geval wat jullie gezamenlijke keuze is). Probeer niet te veel te blijven hangen in de eenzaamheid en het missen. De nieuwe situatie geeft ook nieuwe kansen, lucht wellicht. Zelf vind ik het nog niet eens zo negatief dat je nieuwe relatie alweer uit lijkt te gaan. Ik heb zelf altijd de indruk dat te snel een andere partner het rouwproces verstoort of vertraagt. Je moet hier toch doorheen.
Maar je kinderen moeten delen, dat lijkt mij dus erg lastig...

Sterkte!

Ik wil het niet bagatalliseren, maar je eenzaam voelen kan ook als je in je eigen land bent. Veel mensen met kinderen hebben een erg druk bestaan en het is moeilijk daar veel tijd voor sociale contacten in te proppen. Ik hoop dat je snel je draai weer vindt. Elk einde is een nieuw begin. Hopelijk leer je snel leuke nieuwe mensen.

Gale en knurf

Helemaal met jullie eens hoor, het feit dat het mij vreselijk lijkt om de kinderen te delen betekent niet dat het me niet ook best heerlijk lijkt om op gezette tijden de kinderen niet te hebben.
Ik schreef het al, het doet me denken aan mezelf, toen ik op kamers ging. Vre-se-lijk op verheugd, ik wilde al jaren op kamers en toen kwam het er ein-de-lijk van. En toen, tja, toen viel het in het begin best wel even tegen, ondanks dat het toch was wat ik wilde.
En bij een scheiding is het uiteindelijk toch nooit echt wat je wilde, want je stapt niet in een relatie met de gedachte dat je ooit fijn uit elkaar ('op kamers') gaat, ook al heb je uiteindelijk voor een scheiding natuurlijk altijd je redenen.
Enne, ja, ik woon zelf niet in mijn eigen land, vind het hier met partner af en toe al best (nog steeds) eenzaam, wennen, niet vertrouwd... Kan me dus goed voorstellen hoe dat is als je alleen opnieuw begint.
Ik ken hier een vrouw die uit Oostenrijk komt, ging scheiden en toen zoveel heimwee had dat ze er fysiek en psychisch ziek van werd. Uiteindelijk is ze terug gegaan terwijl ze haar drie kinderen hier heeft achtergelaten. Twee, die hier nu studeren en zelfstandig wonen, de jongste bij haar ex...
Oh jee, alweer zo\n somber bericht.
Sini, ik denk als ik terugdenk aan je verhalen hier, dat jij beslist sterk en krachtig bent. Hoe lastig het ook zal zijn in het begin, ik geloof vast en zeker dat jij je bestaan vanuit een positieve instelling weer invulling kan geven! Voor nu even een dikke knuffel! Mirjam

Geduld...

Het is nog zo vers, geef jezelf de tijd om aan de nieuwe situatie te wennen. Als je je verdrietig en eenzaam voelt, wees dan extra lief voor jezelf, en gun jezelf dan iets leuks, om jezelf een beetje op te vrolijken. Koop dan bijvoorbeeld dat ene tijdschrift die je zo leuk vind en kruip daarmee op de bank, of ga naar het strand een ijsje eten, of even wandelen in het bos, of zet de radio een keer keihard met die ene geweldige cd die je hard meezingt, dat mag best. En probeer daar dan vooral van te genieten, ook al staat je hoofd daar eigenlijk niet naar.
Ik heb een prettige omgangsregeling voor mezelf, mijn kinderen gaan een nacht in de twee weken weg naar hun vader, dat is goed te overzien. Maar de eerste drie weken dat ik zonder hen in de vakantie heb moeten doorbrengen, heeft me dit er wel enigszins doorheen gesleept.
Als het lastig is om nieuwe sociale contacten te krijgen, en je hebt daar wel behoefte aan, is het advies je aan te sluiten bij "ouder alleen" niet zo gek. Ik zelf had niet zo de behoefte, maar mijn vriendin (verlegen typje, ook zonder familie om haar heen) heeft er hordes kennissen en vrienden aan overgehouden, ze ging destijds regelmatig met een clubje mensen op pad, met en zonder haar kinderen en chatte zich vervolgens een slag in de rondte met de mensen die ze had leren kennen. Ze heeft daar een andere kant van zichzelf ontdekt en heeft uiteindelijk daar zelfs haar nieuwe man leren kennen.
Veel sterkte hoor, in het begin is het nog zo 'hier zit ik dan in mijn uppie en wat nu?', ik snap je gevoel helemaal.

Ook geduld denk ik

Ik vond het heerlijk alleen, maar ik heb de eerste 2 jaar fulltime de kinderen bij me gehad. De situatie is niet echt te vergelijken dus.

Jouw ex komt toch ook niet hier vandaan? Blijft hij hier wel wonen? Ik had altijd het idee dat jij meer met Nederland hebt dan hij.

Ik kan je alleen maar sterkte wensen. En ik hoop dat je het ook weer leuk gaat vinden met jezelf.

1-2-3

Sinilind, wat ik zelf ervaren heb en om me heen zie is dat er drie fases zijn. De eerste fase is: zorgen dat je je hoofd boven water houdt, dat alles zoveel mogelijk gewoon doorgaat, dat verjaardagen en feesten worden gevierd etc. Dat kost al heel veel energie en inventiviteit, maar dat wordt dan de eerste trots: ik heb het gered. De tweede fase is een gevoel van onbehagen, ik wil/moet het anders gaan doen. en de deerde fase is dat je je eigen manier ontdekt om dingen te doen, een manier die beter bij je past dan wat je voorheen deed. Dan pas kan er een gevoel van gewenning ontstaan.
En die drie fases kosten meestal ongeveer een jaar per fase.
Dus neem de tijd om te ervaren wat je nu ervaart, niet al te snel naar korte-termijn-oplossingen te zoeken, niet te verwachten dat een bepaald geluksgevoel onmiddellijk bereikbaar moet zijn, maar langzaam op te bouwen op basis van wie je zelf bent, wat je zelf voelt en hoe je het zelf wilt.
In schaatstermen zeggen ze dan: eerst in gesprek gaan met het ijs. Hier zou het zijn: eerst in gesprek gaan met jezelf. Daarna kun je accelereren.
Je kind missen los je niet op met contacten met andere volwassenen. Het is een beetje verlies en rouw, waar je doorheen gaat. Er zal wel een keer een vorm van acceptatie ontstaan, waar goed mee te leven valt. Echt wennen vind ik wat anders, want dat doet het eigenlijk niet. Acceptatie is al mooi.

Tsjor

Vic, en herkenning

Misschien een domme vraag, maar wat is een rebound-vriendje?

Verder veel herkenning. Huwelijk op mijn verzoek beëindigd (geen verrassing voor mijn man), en daarna met frisse moed verder. Geen vriendjes, daarvoor had ik het te druk met opleiding, werken, eigen bedrijf en vervolgens overleven in de crisis.
Nooit spijt gehad van mijn scheiding, maar wennen? Nee, dit is niet zoals ik vroeger had gewild. Vooral alles alleen moeten doen (ook al ben ik nog zo stoer), nooit eens 's avonds de dag doorspreken met iemand, sámen dingen doen (en dat hoeft echt niet onafgebroken fulltime, het is heel gezond om daarnaast ook je eigen ding te doen), en laat ik het maar eerlijk zijn, al die jaren zonder seks maakten me ook geen gezelliger mens
Ik heb nog wel een tijdje bij zo'n bekende datingsite gezeten, maar wat je daar allemaal meemaakt, daar word je niet blij van (hoewel sommige verhalen het erg goed doen op verjaardagsfeestjes als je het een beetje smeuïg vertelt ).

En toch, Sinilind, ook al heb ik na al die jaren (ben de tel kwijt) nog steeds een beetje verloren gevoel soms, iets van teleurstelling, soms eenzaamheid ook, ik zou echt nooit meer terug willen naar de oude situatie!

Tsjor (ot)

Tsjor; ik ben al de hele tijd over jouw 1-2-3-theorie aan het nadenken. Hij staat als een huis, wat mij betreft. Ik heb de vrijheid genomen je stukje in een ander forum te citeren; er zijn daar mensen die jouw wijsheid ook goed kunnen gebruiken!