Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

moeder van één

moeder van één

21-11-2008 om 19:09

Hoe pak ik dit aan?

In mijn woonomgeving en op de school van mijn kind is een moeder die mijn kind en mij steeds zwart maakt.
Waardoor mijn kind steeds geen leuke en spontane vriendjes heeft om mee buiten te spelen.

Ik heb mij iedere keer ingehouden en ben er verder niet op ingegaan, maar ik merk dat het van kwaad tot erger wordt. Zij begint mij nu ook in het bij zijn van andere kinderen en moeders af te kammen en met mijn opvoeding te bemoeien.

Deze vrouw probeerde contact ooit met mij te zoeken, maar ik had geen goed gevoel bij haar en heb haar ook op een afstand gehouden. Er is van mijn kant nooit vervelend geklets geweest. Maar krijg wel snerende opmerkingen naar mijn hoofd over mijn kind, ook van haar man. Ik merk dat mijn omgeving en andere moeders van school ook vervelend gaan doen en rare opmerkingen maken.
Mijn intuitie zegt dat ze kletst, en ik kan het na gaan vragen natuurlijk, maar mijn gevoel zegt niet doen, want het wordt ontkent en dan is er weer stof tot vervelend geklets.

Van binnen ben ik zo boos hierover en ik moet echt moeite doen om niet uit mijn slof te schieten, waar andere mensen en kinderen bijstaan op het schoolplein.
Ik krijg ook het gevoel dat ze mij aan het uitlokken is en wacht tot ik uit mijn slof schiet om vervolgens te kunnen zeggen met een belerende vinger, dat ik dat niet had mogen doen in het bijzijn van kinderen. Zo'n type is het wel, dat heb ik al eens ondervonden met haar.

Hoe pak ik dit op een goede manier aan? Want ik voel zo'n ontzettende boosheid naar haar toe en ik wordt er verdrietig van omdat ik mij ook machteloos hierin voel en mijn kind komt ook vaak thuis met veel verdriet omdat zij niet mee mag spelen. Tot driftbuien aan toe zelfs.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
CC

CC

22-11-2008 om 17:13

Hoi

Ja, och kletsende moeders op het schoolplein. Breek me de bek niet open, om het even zo te zeggen. Maar weet je, jij kan het wel aan, alleen je kind is er het dupe van.
Mijn tip is, ga naar de leerkracht of schoolhoofd en vertel je bevindingen. Vertel hoe vervelend je het voor je kind is. Jij kan het over je schouder gooien.
Maar wat je ook kan doen, als je sterk in je schoenen staat? Wanneer ze weer begint in het bijzijn van anderen, vraag je haar waarom ze dit doen. Vertel dit uit een ik-boodschap: "Ik heb last van je. Het doet me zeer dat je zulke dingen over ons zegt, terwijl je weet dat het niet zo is. Is er iets gebeurt dat jou een reden geeft om zo over mij en mijn kind te praten? Heeft mijn kind jou iets gedaan? Daar ben ik wel nieuwsgierig naar."
Zelf heb ik het aan de hand gehad toen mijn kind luis kreeg van een kindje uit de buurt. Ja vervelend, maar niet onoverkomelijk. En ik ben daar heel open overgeweest. Met als gevolg dat ouders staan te smoezen, uit je buurt gaan en dan vervolgens een gedelegeerde op me af sturen met de vraag of mijn kind de volgende keer thuis blijft. De stoom kwam uit mijn oren en ik heb ze dus duidelijk verteld dat ik mijn kind gewoon heb behandeld en dat het niet een dodelijke besmettelijke ziekte heeft. Kindlief is dus een half jaar lang zwaar gemeden. Ik vond het zo sneu. Maar wat doe je dan? Je kind van school halen? Noway. Ik heb het neergelegd bij de directie en die hebben een stuk in de schoolbrief geschreven over luis en over omgangsnormen.
Ik wens je heel veel succes en sterkte. Ik weet hoe onmachtige je kan voelen.
groetjes

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.