Kan hij dat zo maar doen? [voorlopige voorzieningen]
Ik zit met het volgende en hoop dat hier mensen zijn die mij antwoord kunnen geven:
Als een vrouw het initiatief neem tot een scheiding, getrouwd is en in een huis woont dat 50% eigendom is van haar, kan haar man haar dan dwingen het huis te verlaten op het moment dat de 'boodschap' gebracht wordt en kan hij haar verbieden om de kinderen mee te nemen? Onder het mom van: jij hebt dit gewild, niet ik dus jij moet nu dit huis verlaten?
Maria
Verstandig
Het lijkt me in zo'n situatie wel verstandig dat een van de twee het huis verlaat, als dat ook maar enigszins mogelijk is. Het lijkt me voor de kinderen het fijnst als zij gewoon in huis kunnen blijven, bij degene die het meest voor ze zorgt. Niemand kan de ander dwingen te vertrekken, dus dat zal in goed overleg moeten of via voorlopige voorzieningen bij de rechtbank.
Nee dat kan niet
Maar als de zaken zo staan, dan is mijn advies wel: direct een advocaat inschakelen en voorlopige voorzieningen aanvragen.
Daarin kan van de rechter een uitspraak gevraagd worden over wie tijdelijk het huis ter beschikking krijgt. Ook kan de rechter een tijdelijke zorgregeling treffen. In het algemeen zal het zo zijn dat wie het meeste zorgt, ook het huis toegewezen krijgt.
Ze moet in elk geval niet weggaan zonder kinderen. Rechters zijn erg geneigd om in voorlopige voorzieningen de bestaande situatie voort te zetten.
Bedankt voor jullie antwoord, het betreft in dit geval mezelf, voor de duidelijkheid.
Mijn man zal nooit het huis verlaten dus ik zal degene zijn die iets anders moet gaat zoeken. Maar wat doe je dan in de periode vanaf het uitspreken van wens tot scheiden tot de daadwerkelijk scheiding rond is? Ik vermoed dat (huur)woonruimte niet 1-2-3 gevonden is. Wat is dan wijsheid?
Mijn man en ik zitten in een huwelijkscrisis waar we allebei aan willen werken. Mijn man heeft mij gisteren verteld dat als ik uit dit huwelijk stap ik het huis zal moeten verlaten. Lastig vind ik dit want ik begrijp dat als ik, voor de goede vrede zelf dan een weekje wegga en mijn kinderen bij mijn man, een eventuele toekomstige rechter dit mij zal aanrekenen? Of denk ik nu te ver?
Voorlopige voorzieningen
daar heb je nu juist de voorlopige voorzieningen voor. De rechter doet dan een uitspraak wie er in het huis blijft wonen tot aan de definitieve uitspraak. Dat kun je regelen met je advocaat.
Amk
Maar wat doe je dan tot aan het moment dan de voorlopige voorzieningen bepaald zijn? Hoelang duurt dat dan?
Tja
Voorlopige voorzieningen dus, en hoelang dat duurt voordat die bepaald zijn.....
Voorlopige voorzieningen
Bij mij ging dat toen vrij snel, omdat mijn advocaat er erg bovenop zat.
Ik ben op 27 mei 2008 snachts het huis uit gehold, mijn kinderen logeerden toevallig een nachtje bij oma. Ik ben snachts opgevangen door vrienden en de volgende morgen bij oma ingetrokken.
De rechtzaak rondom de VV was al binnen 2 weken.. en de uitspraak 2 weken later.
Ik kreeg het huis en de kinderen toegewezen, maar vanwege de zomervakantie, en omdat de kinderen en ik bij oma waren, kreeg ik het huis pas per 8 augustus, zodat mijn a.s. ex nog 6 weken de tijd had ander onderdak te zoeken.
Veel sterkte,
Marjan
Hete soep
In de periode die vooraf gaat aan de feitelijke scheiding worden zaken soms wel een stelliger gezegd dan verstandig is.
Een eerste belangrijke advies is om die zaken niet letterlijk tot op het uiterste door te redeneren. 'Ik zal nooit....jij mag nooit....als dit dan....' Het is een periode van rouw, van verwerking, van frustratie dat dingen niet zo gegaan zijn als men zou willen. Fanatiek worden dan enkele zaken geclaimd (zij de kinderen bijvoorbeeld). Als een soort houvast in een situatie waarin je weet dat alles gaat schuiven.
Als je gaat scheiden gaat alles schuiven. En dat is zeker in het begin heel bedreigend. Maar het is niet anders.
Het belangrijkste is dat je het er eerst over eens bent dat er echt geen andere weg mogelijk is, dus dat je het er eerst over eens bent dat jullie gaan scheiden. Dat kost tijd. Het kost tijd om het door te laten dringen. Tijs om alle 'ja, maar....' vragen af te ronden. Als je die tijd neemt heb je veel gewonnen, want dan weet je allebei dat er geen andere weg is dan alles op zijn kop te zetten.
De situatie na de scheiding is anders dan daarvoor. Krampachtig vasthouden aan het verleden betekent eigenlijk dat je nog niet echt de consequenties van je beslissing doorziet. Het zou mooi zijn: het huis en de kinderen houden, alles gaat gewoon door, alleen de man is eruit gewerkt, maar zijn geld komt wel nog binnen, zij het iets minder. En dat alles onder het motto: het belang van de kinderen. Alsof er verder niets verandert. Dat is niet zo. Er komen pijnlijke beslissingen aan, voor jou, voor je man en voor de kinderen.
Als je het er beiden over eens bent dat een scheiding echt de beste oplossing is, dan kun je ook beiden bespreken hoe je de pijn zoveel mogelijk verlicht en eerlijk deelt. En hoe jullie beiden de kinderen zoveel mogelijk beschermen. Dat zou de basis van het gesprek moeten zijn.
Zowel de kinderen als het huis bij de vrouw laten is een groot offer van de vader. Vaders doen dat vaak wel, omdat ze ervan uitgaan dat ze toch aan het kortste eindje trekken en omdat ze de kinderen niet teveel willen belasten. Maar het is niet de enige oplossing en ook niet altijd de beste. Er zijn zoveel meer opties mogelijk, die in eerste instantie onwenselijk lijken omdat ze een verandering met zich meebrengen, maar die wel reëel besproken zouden moeten worden. 'Bird-nesting' bijvoorbeeld. Of co-ouderschap. Of je huis verkopen en allebei opnieuw beginnen.
Vergeet de stellige uitspraken. Hoor ze aan als pijnkreten, maar behandel ze niet alsof het eeuwige waarheden zijn. Neem de tijd om alle pijn toe te laten bij beiden. Op het moment dat jullie allebei beseffen dat er geen andere weg is, ga dan praten over praktische zaken, waarbij je je niet claimend opstelt, maar begripvol voor de pijn van de ander. Zoek naar een eerlijke verdeling van de pijn, dat betekent dat je eerder moet nadenken over wat je op gaat geven in plaats van wat je wil houden. Je legt een basis voor de rest van jullie beider toekomst en iedereen is het waard om die basis voor ieder afzonderlijk zo stevig mogelijk te maken.
Praktisch nog: als je in het huis wil blijven wonen zul je de volle hypotheek op je moeten nemen. De bank moet dat goed vinden. Heb je daar al naar gekeken?
Dan kun je ook samen bespreken wat je in de tussentijd gaat doen. 'Birdnesting' heb ik al eens genoemd: de kinderen blijven in het huis, alleen de ouders wisselen en zorgen zelf dat ze ondertussen voor enkele dagen per week een andere (tijdelijke) verblijfplaats hebben. Dat kan bij familie zijn, een kamer huren of een zomerverblijfplek (caravan, zomerhuisje).
Tsjor