Kiezen waar te wonen
Mijn ex heeft afgelopen weekend aan zijn zoon van 11 verteld dat als hij 12 is zelf mag kiezen waar hij wonen wil......... In hoeverre is dat waar, mag hij onbeperkt kiezen?? Mijn ex zou het dolgraag willen, maar niet zozeer omdat hij zijn zoon wil, alswel omdat hij mij een hak kan zetten en kan scoren. Ik denk dan in hoeverre moet je een kind laten kiezen, dat is toch een heftig besluit dat je een kind laat nemen?
Kom maar op met jullie visie 
Tiger grrrrrrrrrrrrrrrrr
Is niet zo
Een kind van 12 wordt gehoord door de rechter, maar dat wil niet zeggen dat de rechter met de wensen van het kind meegaat. Een kind van 12 kan niet gewoon eenzijdig beslissen waar hij/zij wil wonen, en een van de ouders ook niet. De omgangsregeling geldt totdat het kind 18 en daarmee volwassen is en hoort ook te worden nageleefd (overigens is het met een onwillige 17-jarige wat lastiger dan met een net 12-jarige puber, maar da's een ander verhaal en is wettelijk niet doorslaggevend).
Een recente link hierover van een jurist is deze: http://www.haansadvocaten.nl/publicaties/familie-en-erfrecht/mogen-kinderen-kiezen
Zelf meegemaakt
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 13 was en ik mocht zelf kiezen waar ik ging wonen (kwam geen rechter aan te pas).
Het is de afschuwelijkste keuze geweest die ik ooit heb moeten maken.
Liora
Kiezen is pijnlijk
Ik sluit me op Fransien en Liora aan. Fransien zegt denk ik heel goed zoals de regels zijn. Het wordt wel vaak wel anders uitgelegd, anders gedaan in de praktijk. Want ook met kinderen van 12 (of 12+) gebeurt het volgende (ik denk best vaak zelfs): ze wonen bijvoorbeeld bij moeder, gaan niet heel graag naar vader en/of kunnen niet omgaan met telkens van huis en sfeer veranderen en/of hebben een loyaliteitsconflict. Ze hebben al van moeder gehoord dat ze op het moment dat ze 12 zijn 'niet meer hoeven', of alleen naar vader hoeven als ze zin hebben (even zondagmiddag heen en weer, i.p.v van vrijdagavond t/m zondagavond). Vader wil het contact niet nog verder verslechteren, sputtert af en toe nog wat en accepteert dan maar met chagrijn. Als hij wel een zaak start, verslechtert de verhouding met ex verder en waarschijnlijk ook met kind, dus dat helpt niet echt in de rechtszaak.
Anders dan jouw situatie natuurlijk, het is maar een voorbeeld dat ik regelmatig van dichtbij heb gezien.
In jouw geval zou ik misschien tegen je zoon (of evt je ex) zeggen dat hij altijd een rechtszaak kan starten, maar dat het tot dan blijft bij de huidige regeling.
Wat betreft Liora sluit ik me aan, omdat ik het ook heb meegemaakt, moeten kiezen tussen je ouders, en het inderdaad een van de pijnlijkste dingen was die ik 'moest' doen. Ik was nog maar een klein kleutertje toen mijn ouders scheidden, er was daarna co-ouderschap (ja, meer dan 30 jaar geleden al!). Mijn vader verhuisde toen ik 11,5 was en vond dat ik mocht kiezen. Mijn moeder vond van niet (want ik was nog geen 12). Ik ging uiteindelijk toch bij mijn vader wonen (werd daar iets meer vrijgelaten) maar huilde iedere dag mijn kussen nat van schuldgevoel. Ieder weekend dat ik bij moeder was voelde ik hoe pijnlijk mijn keuze was ('waarom heb je eigenlijk voor je vader gekozen?'). Ik voelde me ook al eenzaam bij mijn vader, werd daarnaast nog gepest op de nieuwe school en voilà: het bleek dat ook kinderen van 12 depressief kunnen worden. Overspannen ging ik na een half jaar bij mijn moeder wonen met een diepe wond in mijn ziel.
Sterkte Tigerfeet! Ik lees wel eens mee en vind het heel pijnlijk om te lezen allemaal. Ik hoop voor je -en zeker ook voor jullie kinderen- dat er een keer rust komt en voor beide nieuwe gezinnen tevredenheid.
Tjee tiger
Wat krijg je het toch voor je kiezen 
De wetgeving heb ik ook altijd begrepen dat een rechter een kind kan horen en eventueel dat mee kan nemen in zijn uitspraak. Maar dat is verre van kiezen.
Ik hoor het helaas vaker, dat wordt gedacht dat het kind dan mag kiezen en ik vind het jammer dat het zo bekend staat.
Want ik vind het ook een onmogelijke keuze. Mijn stiefkind 'mag' van zijn moeder weleens kiezen of hij al naar zijn vader wil of nog bij mama wil blijven (als ze door omstandigheden van de standaard 50/50 is afgeweken) maar zelfs dat proberen wij zelf eigenlijk te voorkomen.
Maar, je zei het zelf al, het meest trieste is nog wel dat je ex er nog een ander doel mee nastreeft.
Kun je er een beetje over praten met je zoon?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Liora, egel en berber
Wat afschuwelijk dat jullie dat zo hebben ervaren!
Ik heb een vraag aan jullie. Onder welke omstandigheden werd jullie die vraag gesteld? Voelde je je rot omdat je het gevoel had dat je een ouder in de steek zou laten, dat je met je keus hoe dan ook iemand verdriet zou gaan doen? Had het uitgemaakt als de sfeer meer ontspannen zou zijn geweest, of als er benadrukt was dat beide ouders geen probleem zouden hebben met de keuze van het kind?
Ik heb namelijk recentelijk zoiets met één van mijn kinderen (16) gehad vanwege verhuizing van één van de ouders. Die verhuizing was noodzakelijk en de reistijd was een stuk verder van elkaar weg.
Zijn vader en ik zijn goed on speaking terms. We hebben ons kind naar zijn mening gevraagd en echt benadrukt dat wij vrede hadden met zijn keuze, ongeacht wat hij zou kiezen, dat de "achterblijvende" ouder absoluut niet zielig is en dat zoon zich zeker niet bezwaard moet voelen! Ik heb dan ook het gevoel gehad dat we dit heel netjes besproken hebben, inclusief het nadrukkelijk bevestigen dat niemand zich rot zal voelen als hij voor de andere ouder koos als "basisplaats" en dat eventueel schuldgevoel absoluut niet nodig is. We vonden hem oud genoeg om mee te beslissen en ik heb het idee dat dat goed is verlopen.
Maar nu ik jullie lees schrik ik toch!
Ons kind heeft voor zijn vader gekozen, omdat daar zijn vrienden wonen en hij niet van zijn school weg wilde. Ik vond dat een prima keuze, en we zien elkaar nog vaak genoeg. Er is geen rechter aan te pas gekomen, we hadden het gevoel dat we hier zelf wel uit konden komen zonder touwtrekkerij, hakken zetten en emotioneel gemanipuleer.
Ik heb het idee dat deze keuze naar omstandigheden ontspannen is gegaan (zonder de impact van gescheiden ouders te onderschatten, ook jaren na de scheiding) maar nu ik jullie lees twijfel ik toch of er onbedoeld niet toch een druk op hem is komen te staan die we hadden kunnen voorkomen door gewoon te zeggen "jij doet dit en dat", zonder hem te vragen (even los van het feit dat hij "al" 16 is).
Ik kan me wel voorstellen dat een kind het haarfijn aanvoelt als zoiets een stuk minder ontspannen wordt besproken of als er sprake is, zoals Tigerfeet noemt, van "een hak zetten". Speelde dat ook bij jullie? Of ging het naar omstandigheden net zo ontspannen als bij ons, maar hakte het er toch hard in bij jullie? Wat had ik kunnen doen, of kan ik nu nog doen, om dit alsnog op te pakken met onze zoon?
Bij mij
Hoi,
Bij mij was de sfeer wel ontspannen en beide ouders benadrukten inderdaad dat wat ik ook koos goed was. Het ging zo: mijn vader kwam me vertellen dat hij en mijn moeder gingen scheiden en dat ik mocht kiezen bij wie ik wilde wonen en dat ze sowieso bij elkaar in de buurt zouden blijven wonen.
Ik heb inderdaad me vreselijk schuldig en ongelukkig gevoeld na mijn keuze. En dat verscheurde gevoel is heel bepalend geweest voor wie ik ben geworden. Ik voel nog steeds vaak een grote opluchting bij de wetenschap dat ik nooit zal scheiden omdat ik geen relatie heb (dus ik kan niet scheiden en mijn kinderen dat aandoen).
en dan hebben mijn ouders nooit ruzie gemaakt, mijn moeder ging mee alles kopen voor zijn nieuwe woning, allemaal samen geschilderd, etc.
Voor mij zou het veel beter zijn geweest als zij hadden gezegd waar ze vonden dat ik moest wonen. Dan was ik het er vast niet mee eens geweest en hadden ze nog een beetje kunnen meeveren.
Maar ik denk wel dat 13 toch een heel ander verhaal is dan 16 dus mogelijk is het voor jouw zoon toch echt heel anders!
Liora
Tigerfeet
wat jammer dat die ex van jou zo onvolwassen reageert en wat egocentrisch van hem om vooral aan zijn eigen belang te denken i.p.v. aan dat van zijn zoon.
Ennuh.... wat goed dat je van hem afbent!
Een moeder. Ik denk dat het heel belangrijk is dat jullie in harmonie zoon een beslissing hebben kunnen laten nemen. Want wat er voor de andere pijnlijke verhalen volgens mij vooral centraal staat is het loyaliteitsconflict wat je neerzet voor zo'n kind.
Reacties
Hier heb ik mijn zoon uitgelegd dat het geen ijsje is waar je tussen mag kiezen, alleen hij wil graag kiezen waar hij het gelukkigste zal zijn. Een dilemma vind ik dat zelf hij wil een soort lijstje maken en dan turven wat hij waar het leukste vind.
Ik kan er redelijk neutraal over praten met mijn zoon(meestal lucht ik daarna even mijn hart bij mijn zus of vriendin want het raakt me uiteraard wel). Ik overweeg ook weer terug te stappen naar co-ouderschap, dat heeft mijn ex omzeep geholpen maar eventueel wil hij het alleen voor onze zoon nog wel.
tigerfeet
Tiger
Een kind kan niet kiezen bij welke ouder hij het gelukkigst gaat worden, net zo min als een moeder kan kiezen welk kind wel en welk kind niet bij haar mag wonen.
Het kan niet!
Liora
Dan denk ik ook, maar hij is nu boos omdat hij niet kan kiezen, ik ga ff rustig uitzoeken hoe ik dit kan oplossen. Als ik nu zeg het gebeurt niet wil hij juist naar zijn vader toe.
tiger
Ervaring?
Heeft er iemand ervaring met kinderen die dus daadwerkelijk bij een rechter zijn geweest om hun verhaal te vertellen? Hoe serieus neemt een rechter een 12 of 13 jarig kind?
Ik geloof niet dat dat bij ons aan de orde is, mijn ex en ik komen uiteindelijk na veel heen en weer gedoe meestal wel tot een compromis maar ik ben hier wel nieuwsgierig naar. Ik heb mijn zoon van 12 verteld dat hij inspraak heeft in de omgangsregeling maar dat hij dat idd met een "goed" verhaal bij de rechter moet komen. Dat lijkt hem niet erg aantrekkelijk, vooralsnog heeft hij het er bij gelaten. Ik heb hem ook verteld dat zijn vader en ik naar hem zullen luisteren als hij verandering wil maar dat hij ook bij ons met een goed verhaal moet komen. Alleen, ik wil niet meer, is niet goed genoeg.
Het is toch
meer zo dat een kind gehoord wordt als er iets niet in de haak is bij degene waar hij het meest woont? Dat ze dan pas kritisch gaan kijken en eventueeel kiezen aan de orde komt?
Nee
Hoi Tiger,
mijn ex is wat, maar die van jou laat me elke keer weer verbazen. Ik zou niet bang zijn dat zoon op zijn 12e verjaardag zijn spullen pakt en vertrekt naar zijn vader. Naast dat hij loyaal naar zijn beide ouders is, is daarvoor ook nog altijd jouw toestemming nodig. Als je die niet geeft, moet je ex dan dus fijn een nieuwe rechtszaak opstarten, waar je zoon misschien gehoord wordt. Naar het schijnt, staan niet alle rechters te springen om een joch van 12 te horen in een dergelijke zaak. Wat wel een mogelijkheid is, is dat je ex zoon zo vreselijk opstookt, dat je hem wel moet laten gaan omdat de situatie in huis er niet beter op wordt. Ik weet niet in hoeverre je zoon daar gevoelig voor is.
Ongelovelijk dat je ex, nu het je zoon betreft, wel kan co-ouderen en eerst kon het helemaal niet. Wat een **kel van een vader is die vent. Supertriest voor je dochter, ik kan me voorstellen dat je moederhart af en toe huilt voor haar.
Ik wens je alweer veel succes en geduld toe.
Caitlynn
Mijn ex wil het liefste izjn zoon helemaal, een goed alternatief zou voor mij co-ouderschap zijn, ik ben bang dat hij zoonlief naar zich toe trekt en los weekt van mij. Ex doet niets rechtstreeks, alles achterbaks en via een omweg. Ik ga eerdaags weer naar de psych en zal het daar eens overleggen, en een vriendin wekrt met kinderen, eens haar visie horen hoe ik dat aankan pakken zonder dat mijn zoon zich tegen mij keert, want die is nu al pissig dat hij niet mag kiezen
tiger
Duidelijk zijn
Wat dit incident betreft is het belangrijk dat je heel goed aan je zoon duidelijkmaakt dat jij niet verbiedt dat je zoon kiest, maar dat de wet dat doet. Hij mag zijn zegje doen als hij wil, meer niet. Daar kunnen zijn vader noch jij iets aan veranderen.
Sterkte,
Maria
Maria
Thanks, dit is wat ik nu nodig heb. Ga ik hem morgen even in alle rust vertellen hoe het zit.
Ik ben af en toe beetje murf van verzinnen hoe ik iets nu weer aan moet pakken dat ik blij ben met de feedback
tigerfeet
Koentje/monni
koentje:
"meer zo dat een kind gehoord wordt als er iets niet in de haak is bij degene waar hij het meest woont? Dat ze dan pas kritisch gaan kijken en eventueeel kiezen aan de orde komt?"
Ik wete niet wie je bedoelt me 'ze', maar dit soort vragen komen als één van de ouders een verzoek wijziging verblijfplaats indient bij de rechter.
Monni:
"Heeft er iemand ervaring met kinderen die dus daadwerkelijk bij een rechter zijn geweest om hun verhaal te vertellen? Hoe serieus neemt een rechter een 12 of 13 jarig kind?"
Ik ken eigenlijk geen verhalen uit de eerste hand, dwz van iemand die zelf bv op een forum als dit daarover vertelt.
Ken iemand
die als kind is gehoord bij een vechtscheiding. De persoon is nu volwassen maar volgens mij was die stem wel doorslaggevend. In dit geval woonden de ouders wel ver van elkaar vandaan en was co ouderschap niet mogelijk. Volgens mij woont Tigerfeet in de buurt van haar ex en is co ouderschap een goede optie.
Sterkte
Wel
Wij hebben voor de rechter gestaan, voor de voorlopige voorzieningen (toen het tot de uiteindelijke uitspraak kwam, trok ex zich terug en hoefde het niet meer). Oudste was toen 15 en werd inderdaad gehoord. Overigens ging het bij ons toen niet over de woonplaats maar over de omgangsregeling. Ex wilde co-ouderschap en ik een weekendregeling. Daar waren redenen voor, waar zoon achter stond.
Weet nog hoe moeilijk dit was voor zoon, om zijn mening te moeten geven aan de rechter. Het is zijn mening dus als ouders mag je niet beinvloeden, maar ik heb hem wel tips gegeven over hoe hij kon verwoorden wat hij vond zonder het gevoel te krijgen dat hij een van ons beiden af viel. Vooral om hem te beschermen.
Het ging uiteindelijk heel snel, hij is geloof ik 5 minuten binnen geweest. Overigens is de weekendregeling (die we toen al een tijdje hadden) aangehouden door de rechter. Weet eigenlijk niet wat daarbij de doorslag gaf; mening van zoon of het feit dat rechters niet gauw een bestaande situatie veranderen.