Kind wordt achtergesteld door ex
Afgelopen vakantieweek hebben onze twee pubers doorgebracht bij mijn ex. Mijn ex heeft altijd een voorliefde gehad voor B, een van de kinderen, omdat B een heel hoog pleasegehalte heeft naar vader toe.
A, ons andere kind, kwam afgelopen week verdrietig thuis. A snapt niet waarom B altijd alles mag en A helemaal niks. Een voorbeeld is dat A een droge boterham krijgt, terwijl B een favoriete pizza voorgeschoteld krijgt. En zo zijn er nog behoorlijk wat andere voorbeelden waar je kippenvel van krijgt. Ik kon het niet eerst geloven dat ex zo ver zou gaan bij onze kinderen, maar B bevestigt het. B vertelde mij vervolgens dat het A's eigen schuld is, omdat vader niet te spreken is over de manier hoe A zich gedraagt, A geeft vader wat meer tegengas, is afstandelijker naar hem toe en heeft maar beperkt interesse voor wat vader bezighoudt. En iedereen weet dat pappa altijd gelijk heeft, aldus B. Vader heeft zijn ongenoegen over A met B besproken, maar niet met A.
Ik herken het wel, als hij zijn zin niet kreeg, kon mijn ex mij wekenlang negeren, of als vaatdoek behandelen totdat ik uiteindelijk toegaf. Ex is expert in machtspelletjes. Ik heb uiteindelijk klappen gekregen van mijn ex, dit wil ik niet voor mijn kind. Deze ontwikkeling geeft wel wat scheurtjes in het vertrouwen dat ex dit onze kinderen niet aan zal doen.
Het liefst zou ik A niet meer brengen bij mijn ex en thuis houden, waar ik weet dat het een veilige omgeving is, maar dat kan niet. Je hebt ook nog zoiets als loyaliteit, ondanks alles wil A naar vader en ik wil hen ook niet met mijn bezorgdheid opzadelen. Hoe ga ik hiermee om?
Rol b?
Wat doet B hiermee als ze bij haar vader is? Ik bedoel: een pizza accepteren als je broer/zus een droge boterham krijgt... Daar hoeft B ook niet in mee te gaan. Die kan dan ook aangeven dat dat niet eerlijk is.
Wellicht kun je bij jou thuis met A en B bespreken wat ze vinden van de situatie, en hoe ze daar (samen!) mee om zouden kunnen gaan.
Wat een
klier van een kerel moet dat zijn. Maar ja, als jij niet tegen hem opkon, dan kun je toch van een kind al helemaal niet verwachten dat die daar tegen op kan.
En Jippox,
ik snap dan wel een beetje dat kind b niet voor A opkomt. Zij kunnen allebei niet tegen hem op. Alleen kind B is eerder geneigd toe te geven, dat zit in karakter. Maar kind A dan een droge boterham geven, is wel heel veel machtsvertoon en neigt naar mishandeling.
Hoe oud zijn de kinderen, hoe veel tijd brengen ze door bij vader en hoe ver wonen ze bij hem vandaan?
Het is natuurlijk niet de meest prettige oplossing, maar een puber die niet naar vader wil (en daar bovendien gegronde redenen voor heeft) krijg je er niet heen en kan gaan wanneer die wil. Maar fijner voor alle partijen is als je hier met elkaar uit komt. Jij lijkt meniet de aangewezen persoon om met vader te praten erover. Als ik het zo hoor zal hij van jou ook niks aannemen. Weet je iemand anders daarvoor?
Praten met a
A is A en B is B, karakter verander je niet. En ex ook niet.
Als A naar vader wil kun je verder niet zo heel veel. Behalve dan met A praten. Kun je A een soort van reddingslijntje bieden voor bij papa? Dat hij of zij weet dat jij er altijd voor hem of haar bent op de achtergrond. En dat één telefoontje genoeg is.
Hoe moeilijk het ook is, ik denk dat allebei je kinderen hun weg moeten vinden in de omgang met hun vader. En eerlijk gezegd weet ik nog niet wie er op de lange termijn beter af is. A kan blijkbaar in ieder geval beter zijn of haar grenzen bewaken, denk ik dan.
Beide kinderen weten dat één telefoontje genoeg is, er zijn ook nog twee adressen op loopafstand van hun vader, waar ze terecht kunnen, dus er is altijd een uitweg als het nodig is. In het ergste geval kunnen ze zelfs nog naar mijn huis lopen, maar dat is een behoorlijke wandeling.
Ze gaan er een weekend in de veertien dagen heen en de vakanties zijn verdeeld. Vader heeft zijn leuke kanten en die komen vooral in zo'n weekend naar voren. Zo'n vakantie is natuurlijk net even wat langer, waardoor ook de mindere kanten naar voren komen. De kinderen (12 en 14) zullen beiden hun brus niet steunen in een conflict met hun vader, althans nu niet. Wellicht in de toekomst als ze mentaal en lichamelijk wat sterker en groter zijn.
Ze luchten hun hart in de veronderstelling dat ik er verder niks mee doe. Ik ga hun vertrouwen niet wegnemen, door er met iemand anders over te gaan praten, die vervolgens met vader gaat praten. De ervaring heeft geleerd dat dat meer ellende geeft, dan dat het wat oplost. Het oorspronkelijke probleem ligt bij mij. Naast dat het zeer doet dat één kind zo wordt behandeld door mijn ex en ik daar niks aan kan veranderen, ben ik ook degene die zich zorgen maakt, door de dingen die worden verteld. Het is moeilijk hiermee om te gaan, zonder de kinderen met mijn zorg op te zadelen.
Kinderen weerbaar maken
Ik denk dat jij zelf niet veel aan de situatie kunt doen, maar dat je wel je kinderen weerbaarder kunt maken. Je kunt ze allereerst vertellen dat de buitenwereld een dergelijke ongelijke behandeling (als het vaker dan eens voorkomt) als mishandeling beschouwt. Dat het in de ogen van weldenkende mensen absoluut niet acceptabel is. Dat zal A steunen. En hopelijk B ook aan het denken zetten.
Verder kun je samen met ze brainstoren over hoe ze erop kunnen reageren. Het beste is dat ze zelf met oplossingen komen. Bijvoorbeeld dat ze afspreken dat B een stuk pizza overlaat onder het mom van "ik heb genoeg" en dan A het overgebleven stuk geeft. Voor vader ziet het eruit alsof A de restjes krijgt toegeschoven, maar A weet beter. Desnoods kan B nog zeggen dat de pizza niet smaakt als A niks krijgt. Ik vind het een vreemd verhaal dat de brusjes niet voor elkaar opkomen, mijn (iets jongere) kinderen doen dat wel bij vergelijkbaar vreemd gedrag van vader. Ja, dan krijgen ze de wind stevig van voren, maar samen staan ze sterk en ze weten dat ze bij mij terechtkunnen als het uit de hand loopt.
Opmerkingen als "pappa heeft altijd gelijk", zelfs bij wijze van spreken, zou ik ook tegenspreken. Helemaal niemand heeft altijd gelijk, mensen zijn per definitie feilbaar. Leraren, dokters, politici, vaders en kinderen maken fouten en vergissen zich. Heel normaal.
Ik ben het met Ginny eens dat A blijkbaar beter in staat is grenzen te bewaken. Dat is te prijzen en ook iets waar ik met beide kinderen over zou praten. Enerzijds over het bewaken van grenzen, anderzijds over meedoen voor de gezelligheid. Tot hoe ver ga je in beide gevallen? Dat zijn dingen die ze helderder kunnen krijgen.
Actie-reactie
Ik denk dt het goed is om met beide meisjes te praten, zodt informatie kortgesloten wordt, iedereen van elkaar weet wat iedereen weet en iedereen ook met elkaar over een analyse kan praten. Daarbij is het belangrijkste, dat d emeisjes met elkaar een analyse maken, en dat jij als moeder je eigen ervaringen zoveel mogelijk daarbuiten houdt.
B. en A. hebben een verschillende analyse vna de sitautie: B. zegt dat A. met haar gedrag een bepaalde reactie van vader oproept. De droge boterham zou een straf kunnen zijn voor bepaald gedrag van A. Met straffen van je ex moet je je nooit bemoeien, tenzij ze te ver gaan, maar dat is nu niet zo.
A. heeft een bepaald karakter en dat karakter roept een bepaalde reactie op. Bij vader heel duidelijk, maar ze zal in haar verdere leven ook vaker merken, dat meegaande types die interesse hebben in een ander meer voor elkaar krijgen dan obstinatere mensen, die de confrontatie zoeken. Karakter kun je niet echt veranderen, maar het zou wel wat waard zijn als ze zich daarvan bewust is en ook meer tot haar 'keuze' maakt: zo ben ik en dat is wt het me oplevert. Dan wordt die droge boterham 'all in the game'. Ze kan ook zoeken naar verandering en nadenken over hoe ze het verloren vertrouwen van vader kan terugwinnen. Daarbij kan ze te rade gaan bij haar zus, of een eigen manier vinden. Ze kan daar actief over nadenken en ze kan het zelfs gaan bespreken met haar vader.
Het wordt gemakkelijker als je een bepaalde humor in de situatie kunt brengen, en dan met name gericht op de onmogelijkheid van dochter A. om de confrontatie te vermijden. Dus niet op de vader!
Je bent je kinderen aan het opvoeden, niet je ex. Dus op dat gebied zul je ook moeten opereren.
Tsjor
Tsjor
Wat je schrijft klinkt heel wijs, en ik zal ook niet zeggen dat het onzin is, maar ik heb moeite het te onderscheiden van een bullebak zijn zin geven om gezeur te voorkomen. En daarmee heb ik dan wel weer moeite. Hoe zie jij dat?
Ik bedoel: we kunnen ook niet a priori uitsluiten dat vader gewoon een beetje vervelende man is, althans in zijn gedrag jegens zijn kinderen. Het komt voor.
Groeten,
Temet
Vervelende vaders (lang)
Ja, die bestaan. Vervelende moeders trouwens ook.
In de perceptie van moeder zal vader zeker een vervelende man zijn, ze is niet voor niets van hem gescheiden. Maar voor kinderen ligt dat wat anders, het blijft hun vader.
Een paar stappen die ik zelf heb moeten zetten:
- het besef dat ik deze man heb uitgekozen als vader. Ook al komen er later problemen aan het licht, dan nog ben ik degene die een bewuste keuze heeft gemaakt om met deze man kinderen te krijgen, om deze man vader te laten zijn, om mijn kinderen deze man als vader te geven. Dat maakt in elk geval dat ik me minder 'slachtoffer' van een nare man voel, maar eerder iemand die ooit bepaalde beslissingen heeft genomen en voor de gevolgen van die beslissingen mede verantwoordelijkheid draagt.
- het besef dat je bij een echtscheiding juist de mogelijkheid om je partner te beïnvloeden opgeeft. Zolang je een relatie hebt kun je erover gaan vechten, iemand proberen te veranderen etc., maar zodra je gescheiden bent houdt juist die mogelijkheid op. Het omgekeerde zou je ook niet willen, dus je wil ook net dat jouw ex-man zich gaat bemoeien met wat je kookt, wat de kinderen aankrijgen als ze naar buiten gaan, hoe laat jij de kinderen naar bed laat gaan, en of en ze ja hoe je de kinderen straft (mannen vinden vaak dat vrouwen veel te weinig straffen, gelukkig maar dat ze dat niet allemaal uitvechten na een echtscheiding).
- en het besef dat je na een echtscheiding vaak de slechte dingen onthoudt en vooral ook communiceert met je omgeving. Je wilt toch verklaren waarom je gescheiden bent, dus de negatieve verhalen voeren de boventoon. Dat maakt de blik wat eenzijdig, de goede verhalen over de periodes verdwijnen, en de mogelijkheid om het beeld bij te stellen is ook verdwenen. Uiteraard hoor of zie je wel vaak dingen die het slechte beeld bevestigen (zie je wel), dan is het niet voor niets geweest dat je gescheiden bent. Maar er zijn ook altijd andere verhalen, die je niet hoort, vrienden, collega's, buren, winkeliers, zij kennen de man op een andere manier en zullen jou niet gaan vertellen dat het zo'n geweldige collega is.
Dit is allemaal werk wat je aan jezelf of jij jezelf moet verzetten.
Ten aanzien van de kinderen een paar stappen:
- jij kunt scheiden van je partner, de kinderen kunnen niet scheiden van hun vader. Zij staan voor de eenzame taak om zowel met jou als moeder als met vader een relatie op te bouwen, wetende dat beiden niet met elkaar overweg kunnen.
- als vader een vervelende man is, dan nog zullen kinderen een relatie met die vervelende man moeten opbouwen. Dochter B. van Moeilijk slaagt daar beter in dan dochter A. Ook als mensen nog getrouwd zijn komt het vaak voor dat er verschil zit tussen de intensiteit waarmee ouders en kinderen een 'klik' hebben, alleen wordt het meestal dan iets minder zichtbaar. Maar kinderen zullen moeten leren om met beiden om te gaan, omdat het opheffen van kontakten later grotere en ingewikkeldere problemen met zich meebrengt en omdat ze ook in het dagelijkse leven vervelende collega's, klasgenoten en vrienden tegen kunnen komen. Bovendien is die ouder de ouder van een kind, hoe moeilijk of vervelend ook.
- als ouder heb je de taak je kinderen op te voeden en te begeleiden. Je ex kun jij niet veranderen, maar je kunt je kinderen wel begeleiden met de wijze waarop zij in hun leven vorm geven aan relaties. Dat heeft voor een groot deel te make met karakter, dochter B. zal in haar verdere leven wel vaker meer voor elkaar krijgen dan dochter A., gezien beider karakter. Maar het heeft ook te maken met inzicht (hoe ben ik, hoe reageer ik, welke reacties roep ik op) en wensen (wil ik dat wel, wil ik de confrontatie aangaan). Als ouder moet je je kinderen daarbij begeleiden.
- wetenschappelijk gezien is al lang bewezen dat opvoeders meer nog reageren dan ageren, dat wil zeggen dat de kinderen eigenlijk bepalen welke opvoedstijl ouders hanteren en dat de invloed omgekeerd (de opvoedstijl van ouders bepalen wat voor kinderen je krijgt) veel kleiner is. tot groot verdriet uiteraard van alle pedagogen etc. Uiteraard zit er wel verschil in hun ouders dan reageren, de een is strenger dan de ander, sneller geïrriteerd, weet meer of minder leuke dingen, heeft meer of minder interesse. ook ouders hebben hun karakter. Maar kinderen maken de ouders, meer dan omgekeerd. Het is nog volstrekt nieuw om daarover het gesprek met kinderen aan te gaan, maar het zou wel eens verrassende bewegingen kunnen opleveren.
Dat is allemaal het werk wat je met of bij je kinderen moet verzetten.
En dan blijft over dat iemand een vervelende man kan zijn. Ook daar een paar stappen:
- je moet je realiseren dat de invloed op je ex na een scheiding 0.0 is. De periode en de mogelijkheden om ex te veranderen zijn voorbij.
- de bullebak van jou is het liefje van de volgende;
- alleen als er echt grenzen overschreden worden in de vorm van geweld etc., dan zou ik de politie inschakelen, op basis van en in overleg met de kinderen. Dat zou drastische gevolgen hebben, dan blijft er geen steen overeind. Ik ben zelf regelmatig langs die grens gescheerd. Ik probeer dan toch onderscheid te maken tussen mijn eigen emotionele reactie, tussen de vraag wat de kinderen nog aankunnen en het besef, dat een eenmaal gezette stap onomkeerbare gevolgen zou hebben, dat wil zeggen dat de kinderen en ik het dan niet meer in eigen hand hebben en dat er onherstelbare schade komt. Alleen als die schade minder erg is dan de schade die het in stand houden van de relatie met zich meebrengt zou ik ervoor kiezen. Tot nu toe niet, alhoewel het een paar keer op het randje was. En dan twijfel je heel erg, dan is het moeilijk, dan neem je beslissingen, waarvan je weet dat je pas in de toekomst iets kunt zeggen over de vraag of dit nu verstandig was.
Dus ook hier veel werk.
Teruggaand naar Moeilijk, ik geloof dat ik zelf laconieker zou reageren: ja, je zult het er wel naar gemaakt hebben (om enige zelfreflectie op te roepen), of ja, pappa is nu eenmaal strenger dan ik ben; of praktisch: had je nog honger. Eventueel aangevuld met wat diepgaandere gesprekken over gedrag van dochter A. en de relatie met haar vader. Ik zou over het gedrag van ex geen oordeel willen geven, maar als 'feit' beschouwen. Net zoiets als: de stoeprand is hard.
Mijn kinderen zijn nu jongvolwassen. Ik kan met ze bespreken of de beslissingen die ik genomen heb wel of niet goed zijn geweest. Alhoewel de relatie met hun vader op dit moment al enige tijd stil ligt geven zij toch aan, dat het voor hen erg belangrijk is geweest, dat ik hen altijd gestimuleerd heb om die relatie in stand te houden. Daar zitten, zowel voor de kinderen als voor mij heel pijnlijke momenten onder. Maar het heeft ze opgeleverd, dat ze een redelijk inzicht hebben in hun vader, wat er wel en niet mogelijk is in die relatie, inzicht in zichzelf, want in sommige aspecten lijken ze natuurlijk op hun vader en die herkenning lever heel veel zelfreflectie op, waardering voor de goede dingen van vader, beter omgaan met de slechte dingen, en al die kennis benutten ze in relaties met collega's studiegenoten etc. En met mij, dat zal ook wel zo zijn. Want ze moeten het ook met mij maar uithouden.
Tsjor
Tsjor
Dat lijken me hele waardevolle inzichten.
Ik probeer mijn oudste al lang te laten zien dat zijn gedrag grote invloed heeft op hoe wij (en de rest van zijn omgeving) ons gedragen. Als hij dat onder de knie krijgt is de rest van het leven een eitje 
Tsjor
wat heb je dat goed uiteengezet!!
Tsjor
Wat kun jij de dingen toch altijd helder en to the point opschrijven. Ik heb er veel aan. Bedankt.