Kosten kinderen
Na jaren aanmodderen heb ik voor mezelf het besluit genomen te gaan scheiden, de koek is op. Ik ben nu bezig alles voor mezelf vast op een rijtje te krijgen voordat ik het aan mijn man vertel. De eerste zorg is meer inkomen (ik werk nu parttime, als ik 32 uur ga werken heb ik een inkomen wat geen vetpot is maar waar best mee rond te komen is).
Maar dan verder, ik hoef geen allimentatie, ik wil gewoon onafhankelijk zijn, zodat ik niet in de problemen komt als hij niet betaald. Wat mijn voorstel aan man straks zal worden als ik het hem vertel is: dat ieder zelf zorgt dat de kids te eten krijgen als de kids bij hem/haar zijn (ze zullen zeer waarschijnlijk het grootste gedeelte van de tijd bij mij zijn). Kleding en/of kleedgeld kan van de kinderbijslag, zakgeld en cadeau's voor verjaardagen en rapporten kan ieder naar eigen inzicht geven.
De volgende kosten lijkt me redelijk om te delen 50/50:
-sport
-school/studie: ook de schooluitjes/werkweken, rugzak/schooltas en andere schoolbenodigdheden
-een nieuwe fiets als dat nodig is
Zijn er nog meer kosten waar ik aan moet denken en die ik nu misschien over het hoofd zie?
Niet doen!
kleding, verzekeringen, transportkosten (grotere auto => hogere benzine kosten), meubilair, linnengoed, voeding, kadootjes, vakanties, uitjes, zakgeld, energie, water, medische kosten boven de verzekering. Sparen voor studie. Kinderen hebben heel veel verborgen kosten.
Het delen van bepaalde uitgaven is vragen om moeilijkheden. Het hebben van een vast alimentatiebedrag per maand is velemalen handiger.
Het nibud heeft ooit berekend dat 1 kind gemiddeld 17% van het gezins inkomen kost: 2 25%, en 3 33%.
Inkomens bij elkaar, percentage berekenen en die kosten naar rato van het inkomen berekenen.
Dat maakt 1 ouder financieel verantwoordelijk en geeft geen discussie of het het schoolreisje van 500 euro redelijk is of het alternatief van 300 euro.
Euh
Ik ben er geen voorstander van. Als je echt wil scheiden kun je het beste zorgen dat je (ook financieel) zo zelfstandig mogelijk bent zodat jullie allebei weer een eigen leven kunnen leiden.
Je wil niet weten hoeveel mensen na hun scheiding nog jarenlang ruzie moeten maken over de uitgaven voor de kinderen. Wat de éen een redelijk bedrag voor schoenen beschouwt, vindt de ander te gek voor woorden. Wat de ander beschouwt als eigen kosten, wil de een juist van het geld voor de kinderen betalen. Stel, jullie vinden straks dat er een betere fiets moet komen, jij zoekt er 1 uit en op het moment dat betaald moet worden, vind je ex-partner dat die fiets te duur is en weigert te betalen. Hoe los je het dan op?
Daarnaast kun je de lastenverdeling niet los zien van de tijdsverdeling vind ik. Hoeveel dagen per week zijn de kinderen straks bij de moeder, en hoeveel bij de vader?
Onvoorzien
Mij lijkt het verstandig om het zakelijk te regelen: vast te leggen. Gewoon voor de zekerheid..
Stel dat jij op een of andere manier uitvalt - ziekte, baanverlies, wat dan ook.
Zeker als je verwacht goed te kunnen overleggen met je as. exman, zal hij het ook prima vinden.
Lelijk eendje
Mijn ex en ik hebben alles vastgelegd in een convenant met behulp van een mediator. De verhouding in onze inkomens is nogal scheef en ook al ga ik binnenkort, gedwongen, meer werken, blijft mijn inkomen veel lager. Kosten voor dochter gaan naar rato. We hebben vastgelegd dat uitgaven vanaf 75 euro overlegd worden, rest wordt van de kindrekening betaald. Het staat vast, we hebben het beiden ondertekend, dus geen verrassingen achteraf.
Geen kindrekening
Ik denk dat het helemaal van (de persoonlijkheid van) jou en je ex afhangt of het gaat werken met zo'n kindrekening. Zelf heb ik het altijd afgehouden, terwijl mijn ex (die naar eigen zeggen veel te veel alimentatie betaalt) het heel graag zou willen. Het lijkt me ook een moeilijk gevoel, alimentatie betalen terwijl je niets te vertellen hebt over hoe dat uitgegeven wordt. Een kindrekening zou hier zeker tot discussies leiden. Zo'n situatie als wat joyeux schetst is niet ondenkbaar, maar ook bijvoorbeeld bijkomende kosten voor vakanties (duikuitrusting, skispullen). Mijn ex houdt erg van winkelen, vooral als hij andermans geld mag uitgeven.
Joyeux
Maar dat geldt ook voor mij.......
Niet met ons
Lelijk eendje, natuurlijk kun je overal tips vandaan halen, maar eigenlijk moet je dat samen met je man, aanstaande ex, doen. Hij moet ook kunnen meedenken over hoe de toekomst er voor hem uit ziet.Nu ben je alles al aan het beslissen, bedenken en regelen, terwijl hij (die toch een belangrijke persoon is in deze situatie) van niets weet.
Ik hoor geen urgentie, in de zin van dat je acuut weg zou moeten. je hebt voor jezelf de beslissing genomen dat de koek gewoon op is en je gaat aan het regelen. Alsof je voor jezelf besloten hebt om te gaan trouwen en de bruiloft vast regelt, zonder degene met wie je gaat trouwen te vragen of hij/zij dat wil. Dat zou een gedwongen huwelijk zijn. Dit wordt een gedwongen scheiding. Er is uiteraard één verschil: wij kunnen mensen niet dwingen om te trouwen, we kunnen wel eenzijdig een echtscheiding afdwingen, maar het is zeker niet sjiek, niet productief en het leidt vrijwel zeker tot conflicten.
Hoe zou je het zelf willen, dat je man op een dag voor je neus staat en zegt: nou, de koek is op, ik heb bedacht dat jij 32 uur moet gaan werken, je krijgt geen alimentatie, ik zet zoveel geld op een speciale kinderrekening, want dat zijn volgens mij de kosten en daar is een ander huis voor je. Mooi, alles geregeld. Wat zeg jij dan? Ja, goed, dank je wel dat je het zo goed bedacht hebt?
Natuurlijk, er is altijd angst voor de reactie van de ander, die kan boos worden etc. en om die angst te ontvluchten lijkt het verstandig om alles in het geheim te doen. Maar in de praktijk wordt de boosheid daardoor alleen maar groter. Bovendien is er een fase die je simpelweg niet kan overslaan, namelijk het moment waarop je het vertelt, met alle boosheid, verdriet, teleurstelling, ja maar... etc. wat daarbij hoort.
Je kunt in elk geval op één punt al iets doen, namelijk meer gaan werken.
En toch: met je man praten. Wellicht ziet hij de huidige rust wel als "het gaat goed, we hebben een weg gevonden".
Tsjor
Waarom niet toch alimentatie vragen?
Ik begrijp de redenering niet helemaal dat je in de problemen zou komen als de alimentatie niet wordt betaald. Je gaat toch 32 uur werken en kunt in principe zelfstandig rondkomen? Als ik jou was zou ik toch iets vragen, hoeft geen hoog bedrag per maand te zijn, al vraag je bij wijze van spreken 50 of 100 euro per maand, het is een mooie extraatje en je bent ingedekt voor de kosten als sport, schoolspullen e.d., hoef je daar niet over te discussiëren als hij het met een bepaalde uitgave niet eens is.