Linksaf of rechtsaf
Ik blijf steken en zou graag jullie hulp/mening willen horen al weet ik wel dat ik zelf de beslissing zal moeten nemen, hier mijn verhaal:
Sinds bijna 1,5 jaar ben ik uit elkaar van mijn ex, sinds een jaar zijn we daadwerkelijk gescheiden en heb ik ook een nieuwe partner. Deze partner ken ik van vroeger en is ook een druppel geweest qua gevoelens om daadwerkelijk bij mijn ex weg te willen gaan. Hij was er voor me, heeft voor me 'gezorgd' terwijl het emotioneel niet goed met me ging en heeft me rust gegeven die ik nodig had. Mijn ex en ik hebben moeilijke momenten gekend maar ook mooie momenten. Mijn eigen jeugd is niet verlopen zoals het hoort te lopen en daaruit is voortgekomen dat ik me alleen heb gevoeld en het laatste (goede) jaar van het huwelijk met mijn ex heb ik mij ook zo alleen gevoeld dat ik contact met mijn nieuwe partner heb gezocht en van daaruit zijn we langzaam bij elkaar gekomen wat eigenlijk niet de bedoeling was maar wat wel (na veel omstandigheden) is gebeurt. Het heeft me veel goed gedaan dat wij samen zijn gekomen en sinds een maand of 9 zijn de kinderen hierbij betrokken en dat gaat heel erg goed samen. De 3 kinderen van mij en mijn ex zijn in de leeftijd van 6 tot 13 jaar. De laatste 3 jaar van mijn huwelijk was niet fijn qua sfeer in huis en ik miste aandacht en geborgenheid. Ik begrijp wel dingen waarom mijn ex deed waardoor ik me meer en meer alleen ging voelen maar op dat moment dat mijn ex dat deed zag ik dat niet op die manier en zag ik alleen maar dat ik mezelf zo alleen voelde. Dat heb ik meerdere keren kenbaar gemaakt maar naar mijn mening gaf het niet veel verschil en voelde ik me alleen. Ik begrijp nu steeds meer dat dat gevoel vanuit mezelf kwam (dat heeft met mijn vroege jeugd te maken) en dat mijn ex hier best wel zijn best voor heeft willen doen maar doordat we beiden niet goed onze emoties konden bespreken (ik in ieder geval niet goed)zijn we ook daardoor van elkaar verwijderd geraakt. Tel daarbij op dat ik contact zocht met mijn nieuwe partner en het hek was van de dam bij mijn ex. Begrijpelijk ook want hij zag me steeds meer naar die nieuwe partner trekken. Er is huiselijk geweld geweest tussen mij en mijn ex en de kinderen hebben dat ook 'meegemaakt'. Mede daarom heb ik de scheiding doorgezet en we zijn enigzins soepel gescheiden. Ik dacht dat we hier nooit meer uit zouden kunnen komen en ook voor de rust van de kinderen wilde ik niet meer bij mijn ex zijn.
Vanaf het moment dat de scheiding is uitgesproken doet het me pijn. Pijn als dat ik gefaald heb. Ik weet dat ik niet gefaald heb maar het doet me veel pijn dat mijn ex en ik het niet hebben gered. Ook voor de kinderen doet het me pijn alhoewel het goed lijkt te gaan. Ze zijn nu gewend aan de nieuwe situatie en kunnen het alle 3 goed vinden met mijn nieuwe partner. We wonen praktisch al samen hoewel het niet officeel is. We hebben het goed maar toch denk ik veel na of dat ik het wel goed heb gedaan. Had ik niet meer moeten praten met mijn ex over wat er in mij omging. Had ik niet meer hem de kans moeten geven om mij te 'helpen'. Ik denk dat ik hem ook wel heb buitengesloten en dat had ik niet moeten doen. Mijn ex heeft nooit willen scheiden. Hij houdt nog steeds van mij en zal dat altijd blijven doen. Het liefste ziet hij dat ik het nog eens zal proberen. We horen bij elkaar.
Ik ben in de war. Al maanden en ik kom er niet uit. Mijn ex weet dat ik 'twijfel' en mijn nieuwe partner weet ook dat ik terugdenk aan de periodes met mijn ex. Hij is bang dat ik terug zal gaan. Het zou hem heel veel verdriet doen want hij heeft in mij zijn droomvrouw gevonden. Maar voor mijn ex ben ik ook nog zijn droomvrouw die hij niet pijn heeft willen doen. Hij beseft dat er veel praten aan vooraf zal moeten gaan en dat we aan beiden het vertrouwen moeten opbouwen en dat ik niet weet of het gevoel weer helemaal terug zou kunnen komen of dat er teveel is gebeurt tussen ons.
Waar doe ik nu goed aan? Wat moet ik doen?
Mijn leven loopt nu goed. Ik heb een mooi huis, redt mezelf financieel (minimale kinderalimentatie afgesproken zodat ex het ook goed redt op financieel gebied) en ik heb een nieuwe partner die er voor me is.
Maar waarom blijf ik dan terugdenken? waarom denk ik erover na dat ik het liefste zou willen dat mijn ex en ik alles goed voor elkaar zouden hebben. Voor onszelf maar ook met name voor de kinderen. Zou het weer heel mooi kunnen worden? of blijft het beschadigde vertrouwen en het huiselijk geweld in mijn (en bij mijn ex) hoofd spelen waardoor het niet meer kan, waardoor we het niet meer moeten proberen. Het ene moment denk ik; we moeten beiden verder. Ik moet het contact met mijn ex compleet verbreken want ik heb een nieuwe relatie die goed is en mijn ex houdt 'hoop' en op die manier kunnen we elkaar niet 'loslaten' lijkt het. Maar het andere moment denk ik; doe ik het wel goed? is het inderdaad een relatie voor altijd met mijn nieuwe partner of blijf ik altijd terugdenken aan hoe ik het graag zou hebben gehad voor mezelf en de kinderen en ons gezin wat we waren. We hadden het goed. Heel goed. Maar op een gegeven moment ben ik me zo alleen gaan voelen. Dat heeft overheerst waarin ik me op een gegeven moment heb afgesloten van mijn ex en het contact met mijn nieuwe partner heb opgezocht. Het was niet de bedoeling om daar een relatie mee te beginnen maar ik wilde wel weten wat mijn gevoel voor hem was. Dat is de eerste stap geweest die ik misschien niet had moeten nemen maar het is wel gebeurt. Mijn nieuwe partner en ik hebben het heel goed samen maar nogmaals dit had ik liever allemaal met mijn ex gehad. En dat hij de vader van onze 3 kinderen is speelt ook mee. Hoe zeer mijn nieuwe partner ook goed is voor de kinderen, hij is en blijft niet de vader en ik ben 'bang' dat dit op een gegeven moment wrijving zal gaan geven. Dat zal ik niet hebben bij mijn ex want hij is en blijft de vader en beiden hebben we het beste voor de kinderen over.
Ik zou graag jullie mening/ervaring willen lezen. Ja ik weet dat ik mijn ex niet had moeten buitensluiten en dat ik niet het contact met mijn nieuwe partner had moeten opzoeken maar zo is het wel gegaan en het verleden kan ik niet meer veranderen. De toekomst heb ik in de hand alleen ik weet niet goed welke weg ik nou definitief in moet gaan. Linksaf of rechtsaf.
Mijn ex staat er voor open om een nieuwe start te maken al beseft hij ook dat het moeilijk zal zijn en dat we geen garantie hebben dat het nog goed zou kunnen komen.
Mijn nieuwe partner weet dat ik 'twijfel' en is bang dat ik besluit om hem de deur te wijzen. Ik kan inderdaad zeggen dat ik hem een periode niet wil zien zodat ik kan kijken wie ik het meeste mis en wat ik mis maar dan nog weet ik niet hoe ik het moet aanpakken. Want hoe weet ik nu wie ik dan zal missen en welke kant ik zal moeten opgaan wat goed is voor mezelf en ook de kinderen. Welke manier dan ook, het zal verdriet geven. Maar op deze manier verder gaat niet. Daar blijf ik in hangen en dat trek ik niet meer en is ook niet eerlijk tegenover mijn ex en mijn nieuwe partner en ook de kinderen die ik niet met mijn 'twijfel' wil betrekken.
Hoe weet ik welke kant ik moet opgaan. Linksaf of rechtsaf. Zonder terug kijken.
Bloem
Rouw
Ik denk dat het goed zou zijn een paar gesprekken met een psycholoog of maatschappelijk werker aan te vragen om de verschillende zaken van elkaar te scheiden. Ik zie alvast een paar dingen bij jou.
Een lange rouwperiode is heel normaal na een scheiding. Ik denk dat jij daar nog middenin zit. Je schrijft ook dat je baalt dat je gefaald hebt en dat jullie het nit gered hebben. Dat is ook erg en jammer. Maar rouw is iets anders dan echt terug willen. Het verschil is soms moeilijk te zien als je erin zit.
Na verloop van tijd vervagen de slechte herinneringen, de goede blijven. Zeker als het contact met ex nu redelijk normaal is. Zelf heb ik een hels huwelijk achter de rug heb, maar ook ik betrap mezelf af en toe op zo'n gedachte. Gelukkig heb ik een dagboek bjigehouden. Eén pagina daarin lezen zet me weer met beide voeten op de grond: Dat Nooit Meer! Denk goed en eerlijk terug aan de redenen waarom je gescheiden bent. wil je daarnaar terug? Als zijn problemen uit zijn jeugd stammen, kun je er de donder op zeggen dat nu niet meer weggaan, dat ze altijd zullen blijven.
Anke
Anke
Ik lees, dat haar problemen door haar jeugd komen.
Tsjor
Bij twijfel
Het advies in het verkeer is: bij twijfel niet inhalen. Daar moest ik even aan denken.
Het is een hele mooi, eerlijke beschrijving die je geeft twijfel.
Als ik het goed lees is de reden van de scheiding vooral gelegen in jouw gevoel van 'alleen zijn'. En ben je nu tot de ontdekking gekomen, dat dat gevoel eerder met jezelf te maken had, dan met de situatie. Het pijnlijke is, dat je die ontdekking pas hebt kunnen doen door de situatie te veranderen.
Kontakt zoeken met een mogelijke andere partner, terwijl je nog getrouwd bent, dat was al een signaal dat er iets niet goed zat. Het huiselijke geweld dat je ervaren hebt in de periode vlak voor of tijdens de scheiding lijkt op een laatste wanhoopspoging van je ex om tot je door te dringen. Beiden zijn eigenlijk niet de echte reden van de scheiding. Die reden heb je goed omschreven: jouw gevoel van alleen zijn. En dat gevoel zit in jezelf.
Wat nu? Twee mannen die graag met je verder willen. En jij die niet weet wat je wil.
Allereerst vind ik het heel knap van jou en je ex, dat jullie de echtscheiding zo goed hebben afgewikkeld, dat je beiden ook verder kunt. Dat is een knappe prestatie. Het leven is nog lang. Soms hoort iemand bij een bepaalde levensfase, bijvoorbeeld de man waarmee je kinderen gekregen hebt, maar verander je zelf zodanig, dat die relatie geen stand kan houden. Dat is een pijnlijk afscheid.
Soms komt een droomprins voorbij die ook echt eend roomprins blijkt te zijn, iemand waarmee je een volgende levensfase wil doorbrengen. Maar het kan ook zijn dat die droomprins na een aantal jaren een gewone man blijkt te zijn en dat jij nog steeds dezelfde bent, waardoor de problemen zich gaan herhalen.
Je hebt alles nu op orde, eigen huis, inkomen, stabiliteit voor de kinderen. Maar je hebt jezelf nog. Ik zou ook denken dat het goed eens om nu eerst aandacht aan jezelf te besteden. Kun je de muur die je hebt opgebouwd slechten, kun je communicatiever worden, in hoeverre wil je dat, kun je met jezelf leven zoals je bent, wat wil je veranderen, dat soort vragen. Als het kan zou ik daar begeleiding voor zoeken.
Neem er de tijd voor. De twee heren wachten op een reactie van jou, maar jij weet dat je eerst nog werk met jezelf te verzetten hebt.
Ik zou nu geen overhaaste stappen nemen, je hebt net alles overhoop gehaald en weer op orde gekregen, nu is het tijd voor een pas op de plaats.
In die 'rustperiode' kan er van alles gebeuren. Misschien komt je ex een andere droomvrouw tegen, misschien kan je vriend niet wachten, misschien wordt het leven met een ex en een vriend voor de kinderen of voor jezelf te ingewikkeld, misschien vind jij uiteindelijk wel een modus, waarin je je gelukkig kunt voelen. En misschien is het grote geluksideaal niet haalbaar en leer je om gelukkig te zijn met een leven, waaraan haken en ogen zitten, waarin geluk en pijn dicht bij elkaar liggen, waarin mensen elkaar schade kunnen doen, maar ook weer iets goeds kunnen maken.
Ik wens je een periode van rustige opbouw voor jezelf toe. Mijn advies is dus: bij twijfel, niet inhalen.
Tsjor
Dit is wat ik lees
En voor de duidelijkheid: ik kan nooit volledig zicht hebben op jouw situatie/verhaal.
Mij valt op dat je over beide mannen alleen maar praat in termen van wat ze jou te bieden hebben en (kunnen) geven. Op mij komt dat scheef over. Ook al snap ik dat je dit wellicht hebt geschreven omdat je nou eenmaal de balans wilt opmaken in deze posting, toch denk ik dat het niet zomaar is dat je zo schrijft.
Ik kan me voorstellen (uit wat je schrijft) dat het je goed kan doen om meer te leren jezelf te bieden wat je in de basis zo hard nodig hebt. Blijkbaar heb je een pittige jeugd gehad en vind je dat (daardoor) nu moeilijk. Ik geloof dat je in een relatie het mooiste kan vinden als je basis met jezelf (zonder welke partner dan ook) stevig is.
Mijn advies zou dus zijn om even terug te gaan naar jezelf en voor jezelf te zorgen. Even rustiger aan met beide mannen. Pas als je weet dat jijzelf je beste maatje bent kun je een eerlijke keuze maken, eerlijk voor jou, voor de mannen, eerlijk voor jullie.
Nogmaals, dit is wat er in me opkomt als ik je posting lees, ik weet natuurlijk maar een fractie.
Dat gezegd hebbende kan ik me voorstellen dat dat heel moeilijk voor je is.
Sterkte!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Reactie (lang)
@Anke; ook ik heb een aantal dingen opgeschreven tijdens mijn huwelijk met mijn ex en wanneer ik die dingen lees denk ik ook wel van; dit wil ik niet meer. Ook daarom is mijn huwelijk uiteindelijk gestrand. Ik voelde het niet goed. Mijn ex zegt nu heel erg dat hij heeft geleerd wat hij niet goed zag en niet voldoende aan heeft gewerkt en zegt nu daar de grootste prijs voor te moeten betalen. Hij heeft nooit willen scheiden maar heeft ingestemd om geen verder gedoe te hebben, ook vanwege de kinderen. Ik vind het heel lastig om te beoordelen of het dan wel echt zo goed zou gaan maar dat zal ik pas ondervinden wanneer ik besluit om het toch te proberen. Wanneer ik dat daadwerkelijk zou doen dan valt de wereld die ik nu heb opgebouwd met mijn nieuwe partner uit elkaar. Eigenlijk wil ik dat ook niet want het geeft me ook een stuk rust en ook wel geluk. Het contact met ex is nu redelijk normaal maar ik weet dat wanneer ik definitief zal zeggen dat hij mij los moet laten dat hij dan echt loslaat en dat hij dan mij ook minimaal wil zien of spreken ook wat de kinderen betreft. Ik weet niet goed wat ik daarvan moet vinden. We moeten wel contact blijven houden vanwege de kinderen en een hele afstandelijkheid zou ik niet prettig vinden. Jij schrijft over een lange rouwperiode na een scheiding en dat het normaal is, dat kan ik me wel indenken maar ik had mezelf niet zo verwacht. Ik had wel verwacht dat ik me gelukkiger zou voelen en dat ik mijn huwelijk met mijn ex dan beter achter mij zou kunnen laten maar op de een of andere manier denk ik steeds terug en weet ik niet of ik het helemaal juist heb gedaan. En zo blijf ik in een cirkeltje lijkt het.
Gesprekken met een psycholoog heb ik gehad en dat begon met gesprekken over mijn huwelijk en de twijfel van nu maar er kwam uit dat mijn jeugd toch niet zo rooskleurig was geweest als wat ik een beetje voor ogen heb gehouden (zelfbescherming). Door het vele alleen laten vroeger heb ik dat ‘ontwikkeld’ als soort van standaard gevoel en doordat ik me op een gegeven moment zo alleen ging voelen herkende ik dat als vanuit mijn kindjaren en dat gevoel wilde ik niet meer en daarom ging ik afsluiten naar mijn ex toe, uit soort van zelfbescherming. Toen kon ik die link niet goed met vroeger leggen maar nu kan ik dat des te meer en besef ik dat ik toen mezelf niet had moeten afsluiten van mijn ex want daardoor was de eerste stap van duidelijke verwijdering van elkaar gezet. Dat zie ik nu maar zag ik toen niet op die manier. Dat heb ik goed geleerd tijdens de gesprekken met de psycholoog. We hebben het afgesloten want het enige wat we nog konden doen is de kindjaren ‘herbeleven’ en die emotie wil ik niet terughalen. Het is het verleden en ik kan er niets meer aan veranderen. Ik zal ermee moeten leren leven dat ik dat alleen gevoel in mezelf heb en dat dat soms meer dan anders de kop komt opsteken.
Of ik echt terug zou willen dat kan ik niet goed bepalen. Hoe de laatste jaren waren wil ik niet terug. Ik ben niet voor niets gescheiden maar ik had het zo graag goed gezien, zoals het hoort maar denk ook weleens dat ik misschien net teveel heb verwacht want ieder huis heeft zijn kruis (weet ik nu).
@Tsjor; bij twijfel niet inhalen schrijf je. Dus je zegt dat ik op dit punt de rust moet nemen om voor mezelf weer wat op te bouwen. De scheiding is ‘begonnen’ vanwege mijn gevoel van alleen zijn, dat klopt inderdaad. Ik wist altijd al dat het tijdens mijn kindjaren niet goed is gegaan en dat daar dat gevoel van alleen zijn vandaan komt maar dat het begin van mijn scheiding er vandaan zou komen had ik niet verwacht. Dat heb ik nu geleerd tijdens de gesprekken met de psycholoog.
Wat ik wil is dat de kinderen gelukkig zijn en dat er rust is en dat ik mezelf natuurlijk ook gelukkig voel. Op de een of andere manier is dat nog niet compleet. Ik denk veel terug en weet gewoon niet goed wat de juiste stap is. Je woorden dat ik de rust nu moet nemen voor mezelf gaven me wel ineens een ‘boost’ van; kom op meid. Leef het leven en we zien wel wat er verder gebeurt en dan gaat het goed. Ik zie alle vrolijkheid om me heen en kan daar van genieten maar een paar uur later denk ik dan weer ineens terug en dan komt die twijfel weer. Neem ik de juiste stap? Het kan me best wel depressief maken.
Ik ben al wel communicatiever geworden naar buiten toe. Dat ben ik voorheen niet zo geweest vanwege gewoon vertrouwen in de basis die beschadigd is (kindjaren). Ik heb gemerkt dat ik een echte beste vriendin heb. Een vriendin die er altijd al was maar die de afgelopen jaren is uitgegroeid tot iemand waar ik echt terecht kan, wat en wanneer dan ook. Dat is zo fijn. Zij verteld me ook dat het haar geen enkel iets uitmaakt of ik nu met ex nog eens zou willen proberen of dat ik met nieuwe partner zou blijven. Ze wil mij graag gelukkig zien. Zie ziet ook wel dat ik nu ‘gelukkiger’ ben dan in mijn laatste jaren tijdens mijn huwelijk en ze zegt ook wel dat ik het moet laten rusten… wie weet over een jaar denk ik niet meer zoveel terug en is het inderdaad wennen dat ex en ik uit elkaar zijn na zoveel jaar samen geweest te zijn maar zeker weten doet ze dat natuurlijk niet.
@Zeppie; beiden mannen hebben veel te bieden, dat klopt. Maar ik heb ook veel te bieden, ik zorg ontzettend graag. Misschien iets te graag en teveel voor anderen dan voor mezelf. Dat zit nou eenmaal in mij. Wat ik het liefste bied is een fijn, stabiel gezin. Juist omdat ik dat vroeger zelf niet heb ervaren. Ik wil dat zo graag bieden en ik denk dat ik daar wel in slaag alleen loop ik nu dus met die twijfel en weet ik niet wat ik moet doen. Wat het juiste is.
Jouw advies is om terug te gaan naar mezelf en voor mezelf te zorgen. Dat probeer ik ook, rust nemen voor mezelf maar de dingen van de dag halen me in plus ik werk 4 driekwart dagen per week en daarna zijn de kinderen om mij heen. Alles gaat door en ik kan niet eens zeggen; ik ga er een maand tussenuit en doe helemaal niets om alles op een rijtje te krijgen. Ik kan niet stil zitten en zodoende snap ik ook wel dat ik nooit helemaal op rust kan komen en een goed beeld kan krijgen van wat ik nou écht zou willen. Ja al schrijvende weet ik wel wat ik wil zoals hierboven al eerder genoemd. Een fijn, stabiel gezin en me goed voelen. Niet meer twijfelen maar me zeker voelen van de stappen die ik maak.
Allen bedankt voor de reactie, ik hoop op nog veel meer want het helpt en zet me aan het denken. Ik wil hier zo graag uitkomen voor mezelf en het juiste doen.
Bloem
Fout
Je hebt fouten gemaakt, een beetje de moderne trend, je niet lekker voelen in je huwelijk, het buiten de deur gaan zoeken en het aftrappen. Spijtig, ik vind dat tegenwoordig veel te weinig aan een huwelijk gewerkt wordt en véél te snel gescheiden wordt
Hier zijn er ongeveer dezelfde problemen geweest (beetje anders) maar we hebben eraan gewerkt en zijn er gelukkig echt veeel sterker uitgekomen, terug verliefd, ervaringen rijker, maar gegroeid uit onze fouten verder gekomen
Niemand kan voor jou beslissen, in een vroeger stadium zou ik gezegd hebben ('begint eer ge aan een scheiding als gemakklijkheidsoplossing begint')
WERK nu aan wat voor jou het meest waardevol is
LIEFDE IS EEN WERKWOORD
Nou p
Ik heb zelf een scheiding achter de rug, ken meerderen mensen die de afgelopen jaren gescheiden zijn, ik heb werkelijk nergens het idee gehad dat mensen voor de makkelijkste weg kiezen. Zo'n opmerking doet me denken aan mensen die zeuren dat "vroegeuh" alles beter was, voor het gemak vergetend dat er vroeger ontzettend veel verborgen leed schuil ging aachter de voordeur van veel gezinnen. Wat ik vaak heb gehoord de afgelopen jaar is (van oudere vrouwen) "ik wou dat het vroger makkelijker geweest zou zijn om te scheiden was ik nooit met die vent van mij gebleven"...
Sinilind
Voor de duidelijkheid
Ik ben P met een hoofdletter 
Dit moest ik 3x lezen p
voordat ik door had dat je bedoelt dat jij niet p bent (met de kleine letter)
Gelukkig zijn
Je wilt dus graag 'gelukkig zijn' - maar moet dat wel? Niet iedereen is continu gelukkig - wat versta je eronder? Dat verschilt ook per persoon.
Je zou ook kunnen zeggen tegen jezelf: 'ok, ik ben nu hier, en ik accepteer hoe ik me nu voel'. Of: 'ik ben niet 100% gelukkig nu, maar ik heb wel dit en dit dit op orde (huis, kinders, werk, gezondheid, VRIEND..)
Jaag je een gevoel na wat je niet kent? Een verwachting, een verlangen? Maak jezelf daarmee niet gek. Misschien heb je nog veel te overdenken en moet een en ander even 'sudderen'.
Los daarvan lijkt het me heel tricky om nu de kinderen weer in een andere situatie te zetten omdat jij het 'weer wil proberen' met je ex en daar zo over twijfelt.
Hoop dat dit niet te vaag klinkt, zo komt het in mij op 
Sterkte!
Tijd
'Wat ik wil is dat de kinderen gelukkig zijn en dat er rust is en dat ik mezelf natuurlijk ook gelukkig voel. Op de een of andere manier is dat nog niet compleet.'
Als je met je nieuwer relatie gaat samenwonen zal de twijfel blijven. Als je nu weer samen gaat wonen met je ex zal de twijfel ook blijven, omdat jullie dan eigenlijk je oude relatie voortzetten en je waarschijnlijk al snel in dezelfde problemen komt.
Het zal de taak van jou en je ex zijn om ervoor te zorgen dat de kinderen nu, met de huidige situatie, zo gelukkig mogelijk zijn en gelukkig kan dat, want jullie zijn beiden in staat het belang van de kinderen voorop te stellen.
Ik hoop dat je de rust vindt om met jezelf te leven in deze situatie, jezelf te accepteren met je mogelijkheden en beperkingen en zo enige stabiliteit op te bouwen. Niet meer de spanningen uit de laatste jaren van je huwelijk, ook niet meer de spanning van een nieuwe relatie. Even afkicken van alle spanningen en zorgen dat het stabiel en rustig is.
Opnieuw trouwen kan altijd, dat was ook wat de advocaat bij de scheiding ons meegaf. Dat besef maakt de weg vrij om alle angstige vragen van dat moment (doe ik dit wel goed, kan ik het wel aan alleen, had ik het niet anders op kunnen lossen etc. etc.) te parkeren naar 'later'.
En dat 'later' dient zich vanzelf wel aan.
Bespreek met je ex, dat je heel veel waardering hebt voor hem en eigenlijk met een goed gevoel terugkijkt op jullie relatie, dat je hem zeer waardeert zoals hij nu als vader is voor de kinderen en dat je die band met hem op dit moment heel graag zo wil houden en niet kapot wil maken door andere stappen.
Bespreek met je vriend dat je hem zeer waardeert, dat hij rust brengt in je elven etc., maar dat je eerst zelf sterker moet worden voordat je echt een nieuwe relatie begint (samenwonen) en kijk hoe je op een goede manier vorm kunt geven aan die belangrijke vriendschap.
Nogmaals, in de toekomst kan van alles gebeuren, de heren kunnen een ander tegenkomen en dat kun je dan niet tegenhouden; jij kunt ontdekken dat je liever ook echt alleen bent, de kinderen kunnen de rust van het alleen zijn waarderen, en het kan zijn dat op een dg de vlam in de pan slaat en dat je toch voor een van de twee kiest.
In die tussentijd heb je veel geluk met beider vriendschappen, het zou mooi zijn als je dat ook kunt bewaren, dus daar zou ik niet teveel mee gaan experimenteren.
Spreek met jezelf ondertussen een termijn af, bijvoorbeeld twee of drie jaar. Tot die tijd blijf je alleen, zorg je voor je kinderen en jezelf en bouw je een stabiele relatie op met je ex en een goede relatie met je vriend.
Tsjor
Juist
Ik heb van mijn psycholoog destijds een hele wijze raad gehad: Zorg zelf eerst dat je tevreden bent met je jezelf en je leven, en dat je het gevoel hebt dat je gelukkig bent samen met je kinderen. Dan is het pas tijd om een man toe te laten, die een toevoeging is op dat geluk en die het waard is om jouw geluk mee te delen.
Volgens mij heb jij het eerste stadium overgeslagen, want ik krijg uit jouw berichtje niet echt het idee dat je gelukkig en tevreden bent met jezelf, maar dat je vooral bezig bent met de vraag, bij wie je het geluk uiteindelijk zal vinden. Dat gaat hem niet worden Twijfel, geluk moet je echt bij jezelf vinden, niet bij een ander. Dat blijkt ook: eerst dacht je het bij je ex te vinden, vervolgens dacht je het bij die andere man te hebben gevonden, maar nu toch weer die twijfel.
Het is absoluut de moeilijkste weg om voor jezelf te kiezen, in plaats van voor je vriend of voor je ex, maar het advies van Tsjor is, naar mijn eigen ervaring, een heel goed advies, waar je waarschijnlijk het gelukkigst en sterkst uit zal komen en waar je kinderen ook het meest bij zijn gebaat. Dus ga niet links- of rechtsaf, maar gewoon rechtdoor, je eigen weg.
Veel sterkte met het maken van je keuze.
En nu...
Hallo allemaal,
Het heeft even geduurd en ik heb wisselende dagen gehad. Zit er doorheen nu.
Mijn ex heeft nu zoiets van; ik ga meer afstand nemen aangezien ik niet duidelijk tegen hem kan zeggen dat ik het nog eens wil proberen.
Met mijn partner ben ik pratende over dat ik niet goed in mijn vel zit en hij ziet/merkt het ook en we zijn nu in het stadium van; is het rust die ik nodig heb omdat ik misschien wel overspannen ben of moet ik afstand nemen van onze relatie. Maar hij is dan ook 'bang' dat de afstand ons uit elkaar 'drijft'.
Iemand schreef in een reactie:
"Het is absoluut de moeilijkste weg om voor jezelf te kiezen, in plaats van voor je vriend of voor je ex, maar het advies van Tsjor is, naar mijn eigen ervaring, een heel goed advies, waar je waarschijnlijk het gelukkigst en sterkst uit zal komen en waar je kinderen ook het meest bij zijn gebaat. Dus ga niet links- of rechtsaf, maar gewoon rechtdoor, je eigen weg".
Ik heb deze weg ook gedaan en letterlijk tegen mijn ex gezegd dat ik niet linksaf of rechtsaf ga maar dat ik rechtdoor wil gaan. Van daaruit komt nu dus zijn (terechte) reactie dat hij meer afstand van mij wil nemen omdat hij 'los wil komen' van mij. Hij zou nu nog steeds graag willen dat we het proberen, wel rustig en niet meteen samenwonen etc. Gewoon ieder in ons eigen huis zodat de kinderen ook niet meteen 'heen en weer gesleept' zullen worden qua emoties.
Nu deze stap tot meer afstand gezet is, doet het mij pijn en verward het mij. Ergens voel ik; ik wil niet afsluiten maar ik kan hem ook niet de garantie geven, waardoor hij dus moet afsluiten en dat snap ik wel maar het doet pijn. Is dat verwerking dan of is het meer dan normaal gevoel wat ik behoor te hebben voor een ex?
Momenteel zijn mijn partner en ik nu aan t praten hoe hiermee om te gaan. Enerzijds wil ik afstand nemen want het gaat niet goed met me maar anderzijds wil ik hem ook niet kwijt/verdriet doen.
Ben nu mezelf een beetje kwijt.
Bloem
Vraag het je even af
Het lijkt alsof je heel erg bang bent dat je dadelijk beide mannen gaat verliezen. Is dat zo? En wat zit er dan onder die angst? Je zegt: ik ben nu mezelf een beetje kwijt. en dat op een moment, dat je juist even voor jezelf gaat 'kiezen' en je jezelf juist even niet meer gaat focussen op anderen.
Misschien moet je hier even doorheen. Misschien moet je jezelf even verliezen, om jezelf daarna weer te vinden, om dan vervolgens pas weer een relatie aan te kunnen gaan met iemand anders.
In de relatie met je ex ging het niet goed, in je tweede relatie dreigt het niet goed te gaan, ik denk dat je echt even pas op de plaats moet maken en even tot jezelf moet komen, ook al kom je dan wellicht in eerste instantie alleen maar emotionele rommel tegen die wellicht al jarenlang opgehoopt en verstopt is. Als het nodig is kun je begeleiding zoeken, maar het kan ook zijn dat het voldoende is om even maar eens te ervaren wat je ervaart en te voelen wat je voelt en te beseffen dat je dat voelt. en op te ruimen waar je niets aan hebt, zonder dat je het gaat vervangen of bedekken door de 'zorg' voor of de liefde van een van je mannen.
Tsjor