Loslaten [stiefzoon gaat bij vader wonen]
Mijn stiefzoon gaat binnenkort bij zijn vader wonen. Mijn vrouw heeft daarin de knoop doorgehakt. ik heb best wel wat aanvaringen met hem gehad in de loop van de tijd, maar ik had niet verwacht dat ze deze stap zou zetten.
Wij hebben het afgelopen jaar wel enkele malen aan hemzelf gevraagd of hij niet liever bij zijn vader zou gaan wonen, maar daar was hij nog niet aan toe gaf hij aan. Feit is wel dat de situatie bij ons thuis en bij zijn vader volledig anders is. Wij hebben thuis nog 3 kinderen, daar is hij helemaal alleen. Bij ons was hij moeilijk vooruit te branden op school (is ook blijven zitten) en daarbuiten ook niet (sociaal, bij baantje allemaal weinig tot niet) , bij zijn vader waar hij 2 weekenden per maand was heeft hij wel veel vrienden. Bij ons woont hij in een grote stad, bij zijn vader in rust in een dorp. Mijn vrouw is van mening dat hij de laatste jaren voordat hij het huis zal verlaten beter bij zijn vader kan wonen om hem mee te maken in het dagelijkse, een rolmodel te kunnen zijn voor hem en misschien daardoor ook gemotiveerder te raken voor school.
De beslissing is nu een week oud genomen, maar het voelt allemaal zeer pijnlijk. Mijn vrouw is zeer verdrietig, en de andere kinderen ook. Zelf kan ik nauwelijks slapen en hoop dat het een slechte film is waarin ik speel. Maar het is onvermijdelijk. Ondanks het verdriet van mijn vrouw, is ze daarin zeer stellig. Ze hoopt ook dat er meer rust mag komen bij ons in het gezin.
Ik voel me schuldig aan deze situatie en hoop van binnen dat het anders mag lopen. Maar dat zit er denk ik niet in. Uit liefde voor haar zoon laat ze hem nu vrij. Wij zullen hem 2x per maand met liefde ophalen bij zijn vader. Heeft iemand ervaring met het loslaten van een stiefzoon, waar je enerzijds op gezette tijden aanvaringen mee hebt gehad maar wie je niet wil missen in het dagelijkse? ook al besef ik me zeer dat dit een egoistische gedachte is.......
Eens zal je hem moeten loslaten, dan nu maar alvast.
Uit je verhaal begrijp ik dat het om een puber gaat van een jaar of vijftien, zestien. Als deze jongen gelukkiger is (vrienden!) en gemotiveerder voor school door bij zijn vader te gaan wonen, dan moet dat maar, ik denk dat je de juiste keuze maakt. Zelf was ik vijftien toen mijn ouders wilden scheiden, ik had liever bij mijn vader dan bij mijn moeder gewoond maar daar was ze fel tegen en ze heeft me omgepraat. Ik voelde me nooit helemaal prettig tijdens die verplichte jaren bij mijn moeder, op mijn zeventiende ben ik min of meer het huis ontvlucht en ben op kamers gaan wonen, inwonen bij mijn vader was toen geen optie meer, zijn persoonlijke omstandigheden waren veranderd, de reden doet er niet zo toe voor jouw verhaal.
Schuldig
Ik begrijp dat je je toch ook schuldig voelt aan deze situatie. Kun je dat misschien onder woorden brengen met je stiefzoon? De voordelen om bij zijn vader te gaan wonen zijn er wel als ik je verhaal lees, maar het is echt niet fijn dat zijn moeder nu voor jou lijkt te kiezen en daarmee haar zoon wegstuurt. Dat zal je stiefzoon heus meekrijgen en dat is niet prettig, heel naar eigenlijk voor een kind.
