Met mezelf overhoop
Situatie: 4 jaar gescheiden, co-ouderschap, goede relatie met ex, beiden een nieuwe partner.
En dus vonden we het tijd worden dat we de verjaardag van onze oudste wel met deze 4 ouders (ex met vriendin en ik met vriend) en de hele familie konden vieren.
Ik ben er nog huilerig van...
Terwijl ik weet dat mijn ex en ik nooit weer een stel zullen zijn en ik mijn leven met mijn nieuwe vriend goed op de rails heb, kon ik er niet tegen dat de vriendin van mijn ex erbij was. In mijn gezellige kersthuis. Praten met mijn beste vriendin. Haar dingen horen zeggen tegen mijn schoonzus/vriendin die ik niet eens wist! Ik heb na twee uur mijn ex apart genomen om te vragen of hij weg wilde gaan. Hij begreep het en ging ook meteen. Dat was fijn. Maar - hoewel ik het niet meer trok zo, deze setting - vond ik het tegelijkertijd kinderachtig van mezelf dat ik het niet kon volhouden.
En nu is het de volgende dag en voelt het of er een donkere deken over mij is gevallen. Ik begrijp mezelf niet en mij gevoel ook niet en ik wil dit ook niet steeds zo voelen. Bah.
Herkenbaar? Wat kan ik eraan doen??
Dat heb je wel eens
Soms ben je ineens verdrietig over wat je niet meer hebt, en niet meer terug krijgt, terwijl je dat waarschijnlijk ook niet eens meer wilt. Ik heb me laten vertellen dat het normaal is, dat je mag rouwen en flink uithuilen. En daarna je zegeningen tellen 
Zelf ben ik twee keer redelijk van slag geweest toen mijn ex me vertelde dat zijn vriendin zwanger was (1e keer 7 jaar, en 2e keer 9 jaar na de scheiding!). Terwijl ik echt voor 200% achter mijn scheiding stond en sta, en zelf ook niet meer zwanger wil worden. Vond ik ook redelijk onbegrijpelijk van mezelf, en het gevoel heeft gelukkig ook niet lang aangehouden.
Iets verloren
Je hebt iets verloren; een ideaalbeeld. En je moet verder met wat je dan hebt.
