Mijlpalen missen
De scheiding is al lang geleden en we hebben ook al jaren co-ouderschap, en toch heb ik toch af en toe van die momentjes dat ik er zo van baal. Gisteren belde mijn dochter (bij vader) met de mededeling dat ze voor het eerst ongesteld is geworden. Ik ben helemaal niet zo emotioneel maar toen moest ik wel even huilen. Ook geërgerd omdat dochter vertelde dat ik geen tampons hoefde te kopen omdat vriendin van pa had gezegd dat dat nog niets was als je zo jong bent. Laat ik daar nu heel andere ideeën over hebben.
Dit grijpt me meer aan dan die keer dat ze enthousiast thuis kwam omdat ze zonder zijwieltjes kon fietsen, of de tanden die ze gewisseld heeft toen ze bij haar vader was. Je mist toch best wel veel als je co-ouderschap hebt (en toch zou ik het niet anders willen, dat dan weer wel).
Hoe gaan jullie daarmee om?
Verdrietig
Het blijft verdrietig omdat je je kind en jezelf een 'gewoon' gezin gunt met vader en moeder bij elkaar. En dat is het niet geworden. Nog deze week keek ik naar mijn dochter en voelde dat verdriet.
Toch ga ik er al lang vanuit dat ik niet alle mijlpalen van mijn kinderen meemaak. Je hebt de kinderopvang, de scholen, de logeerpartijtjes bij familie en vrienden en we hadden tot ruim een jaar geleden de omgangsregeling bij vader. Maar het is zoals het is en elk nadeel heeft zijn voordeel en uiteindelijk worden je kinderen groter en beslissen zelf hoe ze het willen en kunnen.
Ik ging er lang vanuit dat dochter niet perse thuis ongesteld zou worden en we stopten een noodpakketje maandverand en ondergoed in haar schooltas en lichtten de juf in omdat dochter nogal in paniek kan raken.
Zelf ben ik ook van de tampons maar dochter vindt dat eng dus dat is het niet geworden. Uiteindelijk toevallig wel thuis voor het eerst ongesteld geworden.
Als je dochter weer thuis is kun je met haar bespreken wat ze wil, het hangt gelukkig niet van zo'n moment af en ze leert gelijk dat meningen verdeeld zijn maar dat ze er zelf over gaat.
Maar natuurlijk had je dit het liefste thuis gehad met je dochter.
Toevallig was ze bij mij
Het zat er al een tijdje aan te komen, maar toen het echt losbrak was ze gelukkig bij mij. Ik was er best wel emotioneel onder. We hebben het weekend erop samen geshopt om het te vieren.
Ik ben gezegend met van elke smaak 1, dus een jongen en een meisje. Dochter en ik zijn steeds closer nu ze in de pubertijd is, en zoon heeft altijd al meer naar zijn vader getrokken.
Maar planbare mijlpalen als een sporthuldiging of een of andere uitreiking beleven we met z'n vieren.
Vorige week waren ze bij hun vader en toen ik even iets kwam langsbrengen werd ik verwelkomd door vader en zoon. Dochter was mokkend in haar kamer haar koffers aan het pakken. Ze had het helemaal gehad met de mannelijke helft van de familie en wilde defintief bij mij komen wonen. Hetzelfde heeft zoon ook wel eens geroepen.
Het is ook zo'n lieverd
Gisteravond kwam ze weer thuis, behoorlijk chagrijnig. Toen beet ze me ook nog toe dat ik niet zo emo moest doen en zeker niet aan haar hoofd moest zeuren over tampons want die ging ze echt niet gebruiken. En anders zou ze wel weer naar haar vader gaan. Later draaide ze wel weer wat bij en wilde op de bank wel tegen me aan hangen, dekentje erbij. Het valt ook allemaal niet mee, dat opgroeien 
