Mijn zoon woont bij zijn vader
Vorig jaar ben ik gescheiden. Mijn ex bleek een nieuwe veel jongere vriendin te hebben. ik bleef achter met twee kinderen. Eigenlijk veranderde er niet zo veel, ik deed eerst ook alles alleen, hij was altijd druk met werk. Met zoon van 12 lag in die periode in het ziekenhuis. na 10 weken ziekenhuis kwam hij thuis en was zijn vader weg. hij heeft het hier moeilijk mee(gehad). nu is er een baby op komst, het jongetle kan elk moment worden geboren. Mijn zoon van inmiddels 13 heeft twee weken geleden besloten dat hij bij vader wilde wonen, hij mist hem zo. We wonen in dezelfde straat dus ik zie hem regelmatig. Ik begrijp dat hij een vader wil die hij eigenlijk nooit heeft gehad. de andere kant is dat ik het vreselijk vind dat hij bij me weg is. Ik vraag me steeds af wat ik verkeerd heb gedaan. Altijd stond ik voor hem klaar, alles deed ik voor hem, ik vocht als een leeuwin om haar jongen. Nu heeft hij mezelfs geblockt op msn. ik vraag via msn elke dag even hoe het met hem gaat, wellicht iets te veel van het goede maar ik mis hem zo!!! ook sms ik hem welterusten maar hier reageert hij ook niet meer op. waarom is hij zo boos op mij, wat heb ik gedaan. soms word ik zo wanhopig, voor mij kwam deze omslag volkomen onverwacht. heeft iemand hier ervaring mee?
de baby is inmiddels geboren. vanaf het moment dat de 25-jarige vriendin van mijn ex weeen heeft gehad heeft mijn zoon mij gedelete uit zijn bestaan. zegt dit iets over mij als moeder of heeft hij het gewoon moeilijk?
Moeilijk
anne-mei voor je. Het lijkt net of je zoon jou van zich afstoot. Ik weet zeker dat hij jou net zo mist en daarom even een muurtje tussen jullie opbouwt. Jij en je ex zijn gescheiden. Een "echte vader"heeft hij eigenlijk nooit gehad. Nu is zijn vader opnieuw vader geworden. Er is een baby geboren. Misschien wil je zoon graag meedelen in die vadergevoelens voor de baby? Misschien hoopt hij dat er nu voor hem ook meer vaderliefde is? Hij zit net in de pubertijd. Allerlei gevoelens komen los waar hij eigenlijk een vader bij wil hebben. Ik denk niet dat je zoon boos op je is. Hij houdt van je en het doet pijn als jij hem mist. Hij denkt dat hij een keuze moet maken. Dat kan en wil hij niet. Hoe moeilijk het ook is, geef hem de kans te ontdekken of zijn vader er toch voor hem is. Laat je zoon weten dat je hart en deur altijd open staan. Dat hij altijd bij je terecht kan en dat je hem niet zult veroordelen en laten kiezen. Dan is het voor hem makkelijker contact met je op te nemen. Maar dat kost even tijd. Zijn leven staat op de kop, hij is een scheiding van zijn ouders aan het verwerken en zijn vader is weer vader geworden. Sterkte.
Lastig
Anne-mei:
"Ik vraag me steeds af wat ik verkeerd heb gedaan. Altijd stond ik voor hem klaar, alles deed ik voor hem, ik vocht als een leeuwin om haar jongen. (..) waarom is hij zo boos op mij, wat heb ik gedaan."
De vraag is, OF je iets verkeerd hebt gedaan. Het lijkt er op, dat je zoon zijn vader mist-op zichzelf heel normaal gedrag voor jongens, die soms enorm aan vaders en andere mannelijke rolmodellen hangen. Door de scheiding heeft hij moeten kiezen, en hij kiest nu keihard voor zijn mannelijke rolmodel.
Daar zitten nog twee lastige dingen bij; hij is blijkbaar langdurig in het ziekenhuis geweest, een ervaring die hem iig veranderd heeft, en waarschijnlijk volwassener/zelfstandiger heeft gemaakt. Hij zit dus ook nog in een enorme puberale fase van losmaken, en van zijn zelfstandigheid bevestigen. Hem claimen, via sms/msn (en hem daarbij impliciet als klein kind benaderen), helpt dan niet.
Praten met vader?
Kun je hierover praten met vader? Dan zou je bij hem kunnen peilen hoe het met zoon is, vanuit je eigen gevoel, niet als een soort controle natuurlijk.
En anders, ja ik weet dat scheiden voor kinderen in de puberteit een ramp is. Ze zijn al zo onzeker, en er verandert toch al zo veel. En dan kan hij zich afsluiten.
Misschien dat je voor je zoon te verstikkend bent, althans dat hij dat zo ervaart? Misschien geeft hij jou de schuld van de scheiding, onbewust wellicht?
Ik zou samen met vader er toch op aansturen dat zoonlief af en toe bij jou is, al is het om eens samen iets leuks te doen, naar de bios of zo. Zou dat iets zijn? En dan niet aan zijn hoofd 'zeuren' hoe moeilijk dat ook is.
Ik kan me helemaal voorstellen hoe erg het is als je kind van de één op andere dag vertrekt. Hoe reageerde vader eigenlijk. Is het in onderling overleg gegaan of werd je voor een voldongen feit gesteld?
Sterkte, het lijkt mij ook afschuwelijk, zo plotseling.
Moeilijk
Anne-mei,
Ik weet precies wat je voelt. Gisteren is mijn zoon (15) naar zijn vader gegaan en ik zit vanaf dat moment in de put. Allerlei vragen spoken door mijn hoofd.
We hebben er gisteren uitgebreid over gesproken (zijn vader, hij en ik) omdat hij begin van de week na een ruzie over het huiswerk had aangegeven dat hij bij zijn vader wil gaan wonen. Gisteren vroeg ik hem hoelang hij denkt bij zijn vader te gaan wonen zei hij 'voor altijd' en toen ik hem vroeg of hij de weekeinden dan naar mij toe kwam zei hij 'nee'. Dat komt heel hard aan. Ik heb het gevoel dat ik mijn kind kwijt ben. Dat moet jij ook voelen en dat is zo verdomd moeilijk.
Ik heb er lang over gepraat met een goede vriendinvan mij gisteravond en zij zegt, net als Wil40 hierboven, dat ik het even de tijd moet geven. Hij trekt wel bij. Immers ze houden wel van hun moeder maar zitten zowieso met de pubertijd, hun lichaam, hun gevoelens in de knoop. Je schrijft dat je alles voor hem hebt gedaan en hebt gevochten als een leeuw. Dat heb ik ook gedaan. Misschien hebben we wel teveel gedaan, raakten zij verstikt onder onze zorg. Hoe moeilijk het ook is, denk ik dat we de jongens wat tijd moeten gunnen. Laat ze tot rust komen.
Vanmiddag wordt het weer moeilijk want ik ga hem bij zijn vader ophalen (ze logeren het weekeinde normaliter bij hem) om zijn kleren en schoolboeken op te halen. Het enige dat ik wil, en ik denk jij ook voor je zoon, is dat hij gelukkig is. Ik hoop dat hij bij zijn vader het geluk vindt maar ik zal hem ongelooflijk missen. Dat hij bijtrekt weet ik ver in mijn achterhoofd ook wel. Hij is een mama's kindje en het lijkt me stug dat hij ineens veranderd is wat dat betreft. Ik denk dat hij rebelleert tegen het feit dat ik toe heb gegeven dat hij bij zijn vader wil wonen en dat ik er geen stokje voor gestoken heb. Het is moeilijk, maar ik denk dat we de jongens even met rust moeten laten.
En wat Mirreke zegt: houdt contact met zijn vader. Vraag hem anders hoe het met jullie zoon gaat, en blijf zo op de hoogte.
veel sterkte. Laat eens horen hoe het verder gaat.
nancy
En?? hoe is het jou vergaan?
Hi Anne-Mei
Was benieuwd hoe het jou nu vergaat. We zijn weer anderhalve week verder en ik moet zeggen dat ik een stuk rustiger ben. Ik heb dagelijks contact (telefonisch) met mijn zoon en daar we deze week tussenvakantie hebben, ben ik gisteren met beide jongens, mijn schoonzus en haar dochter gaan bowlen. Het was echt beregezellig.
Even heb ik het moeilijk gehad bij het plannen van een vakantie (zie mijn bericht bij Puberteit 12+) maar ik ben tot het moeilijke besluit gekomen dat mochten we alsnog besluiten op vakantie te gaan, dat hij niet meegaat.
Ik ben ervan overtuigd dat het allemaal goed komt en dat hoop ik voor jou ten zeerste
Groeten
Nancy
Ik rustig, hij boos
Hai, Nancy,
gelukkig ben ik ook een stuk rustiger. Mijn zoon zie of hoor ik dagelijks, wat jammer is is zijn boosheid. Hij is over alles wat met mij en dit huis te maken heeft ontevreden, niets deugd.
Vandaag wat ik het zat en heb mijn grenzen aan gegeven. Dit is wie ik ben, dit is je huis, allebei zullen ze niet op korte termijn veranderen dus je moet het er mee doen. Dat wilde hij niet, aanspreken op gedrag is helemaal uit den booze!Hij zoekt grenzen op, daagt uit. Nu, die grens heb ik aangegeven. Het resultaat is dat hij boos is weggelopen, maar boos was hij toch al. Zijn vader woont twee deuren verder dus dat is ook wel erg makkelijk, weglopen!
Ik denk dat het wel even goed is zo, hij vraagt duidelijk om grenzen, gaat er steeds overheen. Natuurlijk is de ituatie moeilijk, maar dat is tie voor ons allemaal.
Over de vakantie wil ik nog niet denken. wel hb ik besloten om een weekje met mijn dochter te gaan en eventueel een weekje apart met mijn zoon. Want eén ding heb ik wel geleerd: ik ben er zelf ook nog!
we wachten maar geduldig af hoe het allemaal loopt, iets anders kun je toch niet. de deur staat altijd voor hem open, maar hij regeert niet in mijn huis
Anne mei
Anne mei
Ik vind het heel kanp zoals je het doet. het is allemaal alles behalve gemakkelijk.Petje af!
Ik denk dat je de boosheid van je zoon, hoe naar ook, ook gedeeltelijk als iets positiefs kunt zien ( beetje stom uitgedrukt, ik weet het maar kan zo snel geen beter zin bedenken) : Ik denk dat hij voelt dat hij er bij jou toch nooit uitligt, omdat hij wel weet dat je veel van hem houdt. Het is dus veilig genoeg om ruzie te maken.Verschrikkelijk moeilijk voor jou.
Het is goed dat je grenzen aangeeft, die pubers worden soms helemaal heen en weer geslingerd van het ene gevoel in het andere ( heb er hier ook zo eentje rondlopen), goed dat je als ouder de kaders aangeeft.
Ik hoop dat het gauw wat beter gaat.
groetjes Damajo
Hoe kijken jullie hier tegen aan
Ik vind het prettig dat mijn zoon zo vaak langs komt. Het is natuurlijk erg makkelijk, zo dicht bij. maar ik heb wel de indruk dat hij komt om steeds iets te "regelen'. Hij heeft iets nodig, snapt iets niet van school, of voelt zich ziek. En als hij heeft waar hij voor komt gaat ie weer. Een beetje gezelligheid is er niet bij. Nu heeft hij nooit om deze situatie gevraagd, en als je dertien bent denk je niet aan andermans gevoelens. Dus ik hou me keurig in en blijf rustig. Maar toch denk ik in mijn achterhoofd: jij wilde toch bij je vader wonen, nou woon daar dan ook en als het moeilijk wordt woont daar ook dus de hulp. En als die niet bevalt , nou jochie, daar heb je toch voor gekozen!!!
Maar ja, welke knaap van dertien kan nu een verstandige keus maken....?
Anne- mei
"als het moeilijk wordt woont daar dus ook de hulp.En als die niet bevalt, nou jochie, daar heb je toch voor gekozen?"
Dat ben ik niet met je eens. Hij heeft nergens voor gekozen. Hij heeft een vader en een moeder nodig en die wonen in dit geval niet in èèn huis. Dus het is geen kwestie van een verstandige keuze maken van een 13 jarige. Waarvoor moet hij dan kiezen?
En dat je huis wordt gebruikt als hotel gebeurt wel meer bij pubers.Als ze de kans krijgen. Ik denk dat je hierin zelf grenzen moet trekken. Net zoals bij een thuiswonende puber.
Volgens mij komt het wel goed
Zelf was ik 14 toen ik van de rechter mocht kiezen bij wie ik wilde wonen. Ik verkoos mijn vader maar daar werd mijn moeder zo kwaad om dat ik bakzeil heb gehaald. Het heeft vele, vele jaren geduurd voor dat emotioneel is rechtgetrokken, ik ben er altijd wat mokkerig om gebleven. Dat hij zijn vader boven zijn moeder verkiest is zuur voor jou maar wil niet zeggen dat hij helemaal niets meer van je wil weten, ook ik vermoed dat het een kwestie van pubergedrag + loyaliteitsconflict is. Wees er voor hem, je mag natuurlijk best regels stellen. Op een dag zal hij je houding weten te waarderen, al kunnen daar best één of twee decennia overheen gaan.
Je hebt goud
Anne-mei:
"Ik vind het prettig dat mijn zoon zo vaak langs komt. Het is natuurlijk erg makkelijk, zo dicht bij. maar ik heb wel de indruk dat hij komt om steeds iets te "regelen'. Hij heeft iets nodig, snapt iets niet van school, of voelt zich ziek. En als hij heeft waar hij voor komt gaat ie weer. Een beetje gezelligheid is er niet bij. Nu heeft hij nooit om deze situatie gevraagd, en als je dertien bent denk je niet aan andermans gevoelens. Dus ik hou me keurig in en blijf rustig. Maar toch denk ik in mijn achterhoofd: jij wilde toch bij je vader wonen, nou woon daar dan ook en als het moeilijk wordt woont daar ook dus de hulp. En als die niet bevalt , nou jochie, daar heb je toch voor gekozen!!!"
Anne-mei, je hebt goud, en je ziet het niet. Jij wil één of andere vage gezelligheid, terwijl pubers sowieso niet altijd gezellig zijn. Ondertussen komt je zoon wel regelmatig bij je langs voor steun en hulp. JIJ bent dus nog steeds extreem belangrijk voor hem. Houd dat in ere, en geniet van de gezelligheid van het helpen.
Niet te persoonlijk opvatten anne-mei
Je vat het te persoonlijk en voelt je gekwetst, maar dat kan je je zoon niet aanrekenen. En als hij het ooit zou merken gaat hij misschien wel denken dat hij iets fout's gedaan heeft, en dat is niet zo.
Ik kan mij voorstellen dat hij nu een poosje bij zijn vader wilt zijn. Het is toch anders dan op bezoek gaan. Hij wilt waarschijnlijk weer even het gevoel van "thuis zijn" weer ervaren bij de andere ouder.
Ik zie echt het goud wel blinken, maar het is soms gewoon even m
Natuurlijk besef ik wel dat ik hem dit alles niet kan aanrekenen, dat het persoonlijk niets met mij heeft te maken, dat ik hem niets mag verwijten, dat...enz enz. Maar dat betekent niet dat het altijd even makkelijk is. Want hij is ook nopg eens een puber, die grenzen zoekt en uitspeelt en een spel wil spelen waarvan hij de spelregels bepaalt.
En ook dan moet je rustig blijven en je grenzen vast blijven houden. En in plaats van boos naar zijn kamer, kwakt hij boos de telefoon neer of stormt de voordeur uit naar het huis van zijn vader.
Of zegt hij: als jij het niet wil doen dan ga ik wel naar mijn vader. En daar schijnt het zo te werken. Dus ben ik de enige die vast houdt aan de waarden en normen waar hij de voorafgaande 13 jaar mee is opgevoed. En ja, dat blijf ik doen! Want ik vind dat je afspraken moet maken met elkaar en dat je je daar dan ook aan moet houden. en ik vind dat je geen ruzie maakt per telefoon. Wanneer je wilt afwijken van een gemaakte afspraak dan kom je maar even langs. En ik vind dat je moet leren doorzetten en niet zo makkelijk moet opgeven wanneer het de eerste keer niet lukt. dat hoort nou eenmaal bij groter groeien. Dus ik sta hierin alleen. En dan twijfel je zo gauw. En denk je moet ik toch maar toe geven, dan vind hij me nog even aardig. Maar het zijn wel erg belangrijke boodschappen die een kind moet mee krijgen dus blijf ik ze toch maar afgeven. En ja, over 10 jaar komt hier wel de waardering voor. daar wacht ik dan maar rustig op. En heel af en toe, wanneer hij boos is weggelopen maar 's nachts om 4 uur sorry sms-t denk ik, gelukkig, de basis is er nog steeds, het komt wel goed. Het gaat anders, maar het gaat.