Moegestreden

Laat los

En als je dat idee dat je een partner MOET hebben nou eens loslaat?

Ik ben echt waanzinnig blij met mijn vriendin -maar ik was in de tijd dat ik alleen was, ook niet ongelukkig.

Los

Ik hoefde nooit een nieuwe partner. Het ging prima alleen met de kinderen maar iedereen om mij heen blijft pushen en zeuren en ja natuurlijk is het leuker samen dan alleen maar er is niemand die bij mij wil zijn en ik ga niet dramatisch en gefrustreerd op zoek.

Ze laten het me niet toe het los te laten en te accepteren dat er niemand is voor mij. Ik kan het uitleggen, boosworden, negeren maar het helpt niet.
Ja ik wil ook met iemand door het leven en nee er is niemand. Klaar! maar zo werkt het voor de buitenwereld (familie, vrienden etc) niet. Het eeuwige gezeur, helemaal nu de feestdagen er weer aankomen

Waar je troost uit kunt putten.

Niet helemaal precies jouw probleem maar als ik single ben of in een slechte relatie zit, ben ik stiekem weleens jaloers op al die familieleden en vrienden die het wél voorelkaar gekregen hebben een relatie op de rails te houden. Maar als je een beetje doorvraagt, of vaak komt men er ook zelf mee aan, dan blijkt achter die gelukkige façade nogal eens ellende schuil te gaan. Regelmatig word ik verrast door verhalen van(in mijn ogen) hechte stellen, dat er wel erg vaak ruzie is, ze regelmatig aan scheiden denken, enz. Dus misschien zijn al die opdringerige vragen misschien wel een manier om te verbloemen dat ze stiekem best een beetje jaloers zijn op jouw vrijheid.

"Het huwelijk is net een vesting: zij die buiten staan willen erin en zij die erin zitten, willen eruit."

Internetdaten trouwens al geprobeerd?

Mooie standaardreactie bedenken

Hierboven lees ik er al enkele.
Verzamel anders mooie standaardzinnen. dan heb je nog lol aan het afwisselen.

Ik vind het wel triest dat je zo onder druk wordt gezet.

Alles al gebruikt

In die 8 jaar heb ik alles al vaak gebruikt, inclusief een tijdelijk leasevriendje die dienst moest doen als zijnde mijn vriend om van het gekoppel en gezeur af te zijn. Maar de heer in kwestie werd zelf verliefd op mij en het was niet wederzijds dus dat hield toen ook op.

Ach, ik ben weer een jaar ouder geworden. Het zal de melancholiek van het ouder worden zijn. Ik zou zo graag ook weer eens naast iemand wakker worden, tegen iemand aan kruipen en gewoon gelukkig zijn. Maarja je kan het geluk ook niet afdwingen.

Aanbod

Ik hoor/lees vaak verhalen over mensen die te veeleisend zijn om een partner te vinden. Ik ken wat vrouwen die al langdurig single zijn, en ben zelf ook een paar jaar zonder partner geweest. Dat was helemaal geen kwestie van te veeleisend, er kwam gewoon helemaal niemand voorbij. Het is ook lastig om iemand te houden als je fulltime voor je kinderen zorgt. Daar zitten mannen echt niet op te wachten, die willen ook aandacht voor zichzelf. Maar om echt iemand te vinden zul je in actie moeten komen, dus gaan daten e.d. Het is niet zo dat de mannen aan je deur komen aanbellen (althans, dat is niet mijn ervaring

De norm

Het is soms moeilijk om weerstand te bieden aan zo'n plaatje van mensen die bij elkaar horen. Kan vast geweldig zijn, ik ken een aantal hele goede huwelijken. Maar als dat niet zo is en je hebt inderdaad je emotionele ruimte nodig voor je kinderen en jezelf, moet wel iemand heel bijzonder zijn wil daar mijn interesse naar uitgaan. Niet erg realistisch. Ik zou liever meer investeren in vriendinnen en familie dan in nieuwe partners.

Of buren

Voor de broodnodige behoefte aan volwassen relaties. Want dat is natuurlijk weleens eenzaam als je altijd zelf degene bent die alles op moet lossen. Gelukkig gaan de meeste kinderen op een gegeven moment ook mee doen.
En inderdaad je schouders ophalen over omstanders die lopen te vissen of te suggereren. Ik maak er maar een grapje van als iemand over een man begint: en... weet je een leuke voor me?

Vaya, hombre

Waar zeg ik dat ik hoop dat goede relaties minder voorkomen dan ik altijd dacht? Dat scheiden in principe moediger is, ik voel juist afgunst en bewondering bij mensen die het ondanks problemen en dips al jaren met elkaar leven. Iemand merkt op dat vrouwen tegenwoordig te veeleisend zijn, in mijn geval was dat juist andersom, ik stelde me tevreden met kneusjes of moeilijke types. En dan zeg ik: liever alleen dan met zo iemand, heb ik tenminste mijn vrijheid nog.

Beth wil volgens mij wel degelijk een relatie maar zou minder onder haar vrijgezellenstatus lijden als haar omgeving zich het onderwerp niet telkens onder haar neus wreef. Zó erg is single zijn nou ook weer niet.

Hahaha hombre

Sorry ik vind het herkenbaar. Hier ontstond een groep gescheiden dames die afgaven op getrouwd zijn, dat is burgerlijk en saai. Ook weer zo wat.

Wat is dat toch dat het 1 boven het ander gesteld moet worden? Het gaat toch om het hele plaatje en dat is per situatie anders?
Als ik Beth haar posting lees kan ik me heel goed voorstellen dat ze moe is. En t zat. En als je omgeving dan je niet de support weet te geven die je nodig hebt is dat pittig.

Beth, zou het kunnen helpen om jezelf af en toe op een date te sturen als geestig tijdverdrijf? Gewoon om de zaak om te draaien? Een soort luchtige hobby via internetdaten ofzo? Of snap ik er echt niks van?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Zuur

Ik vind je nogal zuur klinken eigenlijk. Zo slachtofferig. En ik hoor je wel zeggen ik wil dit en ik wil dit en waarom kan ik dat nou niet hebben... maar er is nou eenmaal niet zoiets als recht op een (leuke) relatie. Bovendien is een relatie iets waar je ook aan moet werken en in moet investeren. Zolang je alleen maar bezig bent met wat je zelf wilt wordt dat ook niks. Begin eens met kijken wat jij te bieden hebt!

Aan je zelfvertrouwen werken

"En zoals iemand hier al opmerkte, ik heb nou niet echt een geweldig leven te bieden" Ja zo kan je alles in de grond stampen. Het leven moet je zelf leuk maken. En niet in afwachting tot een partner, maar voor jezelf en je kinderen.
Ik weet niet hoe oud je tieners zijn? Maar die zijn toch al wat zelfstandiger? Dus kan jij wat tijd voor jezelf vrijmaken lijkt mij. Met vrienden iets leuks doen bijv.
Bouw je zelfvertrouwen wat meer op, en laat je omgeving kletsen, het is jouw leven!

Gelukkig zijn of gelukkig maken

mijn maatschappelijkwerker had als stelling: een partner is er om samen gelukkig te zijn, niet om jezelf of die ander gelukkig te maken.

Gelukkig

Hmm misschien leg ik het verkeerd uit. Ik zoek geen partner om me gelukkig te maken. Ik ben al heel lang alleen en heb altijd bijzonder veel plezier gehad. Maar nu ben ik dat zat alleen je kan niks afdwingen.

Ben ik negatief en zit ik te zeuren? Ja misschien wel maar soms mag je toch ook wel eens gewoon zeuren? Daar ben ik toch vrouw voor, altijd maar dat vrolijke positieve word je ook zo moe van he.

Ik heb genoeg te geven, genoeg te delen ben over het algemeen best gezellig maar kan dat ene maatje niet vinden met wie ik mijn leven wil delen. Ben ik veeleisend? nee ook niet! Maar het komt wel uit als ie vrijgezel is, ipv nog steeds getrouwd (je wilt niet weten hoeveel getrouwde mannen een poging wagen)
Gewoon eens simpel, I like you, you like me

Ik weet wel waar mijn 'probleem' zit. Ik heb 24/7 de kinderen bij me (vader wil ze niet meer zien en zij willen vader niet meer zien) dus eigenlijk weinig tijd voor mezelf. Ik heb niet zo'n heel hoog inkomen (en geen alimentatie) dus het geld wat ik over heb stop ik niet in een babysitter en mijn kinderen zijn nog net te jong om alleen thuis te blijven. Een daarvan is dan ook nog een zorgenkindje. En ja ik zeur weer

Vertrouwen is bij mij ook behoorlijk verrot geslagen door mannen in het verleden vandaar dat ik me niet zo snel meer openstel voor een nieuwe relatie. Het is de eeuwige strijd in mijn hoofd. Wel willen, niet meer durven. Uiteindelijk wint de angst en bedenk ik me: och, ik heb het toch ook prima zo alleen

Hoeft ook niet

"dus het geld wat ik over heb stop ik niet in een babysitter en mijn kinderen zijn nog net te jong om alleen thuis te blijven"

Heb je al eens gevraagd of iemand gewoon een avondje bij je wil oppassen tegen bv mee-eten.
Ik heb nog nooit een oppas betaald maar de oppas (in dit geval (kijk of je 'm kunt volgen☺ ) de ex van het broertje van mijn ex. (formerly known as schoonzusje) eet dan 's avonds mee.

Of misschien is het te regelen dat de kinderen ergens gaan logeren. Bv als de één een slaapfeestje heeft dat je de ander ook ergens probeert onder te brengen.

Veel mensen willen graag helpen zonder dat er gelijk betaald moet worden, maar ze kunnen dat niet zo maar zien. Bv als iemand je vraagt wat je voor je verjaardag wilt hebben: nou ik zou het heel fijn vinden als je een keer op de kinderen wilt passen.

Op die manieer kun je wel wat tijd voor jezelf creeren.

Aha!

Ik zit dit draadje van boven naar beneden te lezen en denk "man op de thee, waarom vraagt ze een man in 's hemelsnaam op de thee in plaats van stiekem een avondje uit te gaan zonder haar kinderen te vertellen dat ze een meneer ontmoet" - maar in de posting daarna wordt het me duidelijk.

Amk heeft gelijk. Zoek naar middelen om tijd voor jezelf vrij te spelen. Dat is sowieso leuker - met of zonder meneer - maar het geeft je ook de mogelijkheid om interessante heren te zien zonder dat je kinderen meteen met hun neus erboven op zitten, wachtend op een punt om m af te kraken.

Ik zou denken dat je een meneer eerst een flink aantal keren zonder kinderen gezien moet hebben voor je m voor de leeuwen gooit

En hier zie ik nu een mogelijkheid voor al die bemoeials. Als ze weer eens over een partner beginnen, speel de bal dan terug, dat je helaas geen tijd hebt, altijd die kinderen, en of zij eens kunnen oppassen zodat jij aan je sociale leven kan werken. Of ze gaan erop in en dan kan jij aan je sociale leven gaan werken (of lekker in je eentje naar een museum natuurlijk), of ze maken dat ze wegkomen en houden voortaan hun mond, en dat is dan weer een bemoeial minder.

Groeten,

Temet

Temet, je neemt me de woorden uit de mond.

Toen ik over Beth´s omstandigheden las, was het eerste dat in me opkwam: al die bemoeials die haar zo graag in een relatie zien, moeten dan maar een keertje gaan oppassen zodat ze uit kan gaan met een leuke kerel.

Bedankt

Bedankt voor alle adviezen en ja tegen alle bemoeials zeg ik regelmatig: Zeg, in het kader van help mijn liefdesleven de winter door mogen jullie een avondje oppassen! Meestal draaien ze zich er dan wel uit
Ik neem in ieder geval al jullie adviezen ter harte en ga toch maar weer proberen om er wat van te maken.

Ik heb dan wel 2 tieners in huis maar 1 er van is een behoorlijk zorgenkindje en allebei zijn ze moeilijk achter te laten bij vriendjes. Ik heb dat al zo vaak geprobeerd maar binnen 2 uur werd ik dan al door de ouder opgebeld dat ik ze op moest halen. (zit je net aan het voogerecht ofzo, of tijdens de reclame van de film)

Ze kunnen er ook niks aan doen en ze hebben alleen mij als ouder dus ze hangen enorm aan mij en mss is daarom de heimwee zo verschrikkelijk als ik er niet ben.

Maar goed, zielig pruilen schiet ook niet op dus we zullen zien of Prince Charming mij nog weet te vinden (of ik hem)

Toch iets op verzinnen

Dat is toch niet leefbaar, als je nooit eens een avond buiten de deur kunt zijn omdat je pubers je dan missen. Ik weet niet hoe oud ze zijn, maar vanaf een jaar of 14 lijkt me dat ze ook wel een avondje alleen thuis kunnen blijven. En dan dus niet mama bellen want die heeft er ook wel eens recht op om een avond uit te zijn.

Vic

Vic, het is ook heel zwaar om er altijd alleen voor te zijn. Wat dat betreft heb ik denk ik een uitzonderelijke situatie. Vader is compleet uit beeld, op familie kan ik niet echt makkelijk rekenen en het is moeilijk om ze bij vriendinnen of eigen vriendjes achter te laten. Vanaf dat de oudste 2 is kom ik al bij psychologen en psychiaters en heb ik er al de nodige therapieen op zitten. Het is niet zo dat ik overbeschermend ben maar alleen al denkend aan 'het gedoe' voor een avondje weg heb ik al zoiets van pff lamaar, thuisblijven is makkelijker. Later als ze groot zijn zal er wel tijd komen voor mezelf maar je hebt gelijk, makkelijk is het zeker niet.

Beth, ook hier vader uit beeld.

Familie heb ik niet in de buurt, wel vriendinnen waar mijn dochter eventueel bij kan logeren maar daar wil ik niet te vaak gebruik van maken. Een babysitter zo nu en kan natuurlijk ook (wel duur). Maar je kunt inderdaad nooit eens spontaan weg, altijd moet je eerst iets regelen. Ik herken dus helemaal het laatmaar-gevoel. Daarnaast zitten mensen zoals wij met het dilemma: wanneer introduceer je je je vriend bij je kinderen? Wie co-oudert of zijn kinderen om het weekend bij de ex kwijt kan, heeft genoeg tijd om de relatie maanden en maanden buiten het zicht te houden, totdat je beiden het gevoel hebt dat het wel goed zit. Heb al een paar keer te vroeg gejuicht en hoop maar dat mijn dochter er geen rare ideeën van opdoet.

Kun je niet iemand in de buurt vinden die in hetzelfde schuitje zit? Ik heb zo'n contact, zo nu en dan ruilen we de kinderen uit. Voelt wat gelijkwaardiger dan bijv. je kinderen stallen bij een lieve getrouwde vriendin.

Brunette

Uiteindelijk kom je ook echt in zo'n cirkel terecht dat je dan ook maar echt alles alleen wil doen en weinig uit handen meer kan geven omdat je het zo gewend bent.
Ik had een vriendin die in hetzelfde schuitje zat. Zij 2 jongens en ik een jongen en meisje van de zelfde leeftijd. Kinderen konden redelijk goed heen en weer totdat zij opnieuw trouwde en er een derde bij kreeg. Mijn kids konden het niet aanzien dat er daar wel een volledig gezin was en zij nog steeds in een 'gebroken' gezin zitten dus ook daar wilden ze niet meer heen. Helaas.
Wie weet....klopt Prince Charming wel ineens aan

Te passief

Ik denk dat je moet bedenken wat je wilt. Je zou ervoor kunnen kiezen om je persoonlijke (liefdes-) leven helemaal on hold te zetten tot je kinderen volwassen zijn. Dat moet dan wel een positieve keuze zijn, niet uit nood geboren, want anders ga je dan niet trekken en raak je alleen maar meer verbitterd. Als je je situatie wilt veranderen, moet je daar iets voor doen. Reken er nou niet op dat Prince Charming zomaar voor je deur staat. Daar moet je voor naar buiten. Je hoeft niet persé te gaan daten, maar bijv. uitstapjes o.i.d. met zo'n club voor alleenstaande ouders, of een nieuwe sportschool, tennisles.
Ik vind het wel sneu dat je kinderen zichzelf zien als in een 'gebroken' gezin. Je bent nog steeds een normaal gezin, ook al is er maar een ouder in beeld. Hoe zwaar weegt het gemis van hun vader in het dagelijks leven?

Het is maar wat je opvalt, denk ik. Ik heb ook wel eens een minder leuke opmerking gehad t.a.v. mijn gezinssituatie, maar die laat ik makkelijk van me afglijden. Als je zelf al heel erg lijdt onder je situatie, kan ik me voorstellen dat opmerkingen van anderen harder aankomen. Ik vind eigenlijk dat ik het prima voor elkaar heb allemaal.

Vic en a

@ Vic - Ja, dat is een goede, mij is het wel eens door het hoofd gegaan dat ik mijn liefdesleven misschien maar het beste on-hold kan zetten en ik ben blij dat het niet zo´n gekke gedachte is. Dan maar een tijd geen seks. Mijn dochter is nu nog jong en aanhankelijk, in mijn behoefte aan aanspraak (thuis) en huidhonger wordt momenteel goed voldaan. Over een jaar of drie zal ze veel meer haar eigen gang gaan en zal ik dat lieve knuffellijfje en de knusse gesprekjes missen. De verantwoordelijkheid voor mijn dochter komt op mijn schouders neer maar dat vind ik emotioneel geen punt, alleen financieel is het weleens zwaar.

@A - Een eenoudergezin is tegenwoordig toch ook redelijk normaal? Stomme mensen, die buren.