Naam na scheiding
Ik heet al 15 jaar mevrouw Huppelepup. Want getrouwd met meneer Huppelepup. Nu zijn wij 5 jaar geleden gescheiden en doen dat heel harmonieus. Ik heette ook gewoon nog mevrouw Huppelepup; onze kinderen heten namelijk ook allemaal Huppelepup.
Ben ook als zodanig te vinden op google. Het is een bijzondere naam, mevrouw Huppelepup. Nu gaat meneer Huppelepup opnieuw trouwen. Twee mevrouwen Huppelepup vind ik (en zij ook en hij ook) teveel van het goede. Dus ga ik mijn meisjesnaam weer aannemen. Maar ik baal er een beetje van dat ik dan weer wat 'onzichtbaar' ga worden met mijn eigen meisjesnaam (vergelijkbaar met 'Jansen'). Geen verkeerde naam, maar toch...
Ben ik de enige die dat jammer vindt? Zijn er meer mensen die dat hebben en hoe hebben zij dat opgelost? Kan je bijvoorbeeld mevrouw 'meisjesnaam'-voorheen huppelepup gaan heten?
Of is dat te ver gezocht? Geen idee wat meneer Huppelepup daarvan gaat vinden trouwens.
Gevoelsmatig
zou ik zeggen: ban die huppeldepup uit je naam. Ook geen gedoe met voorheen...
Voor jou nu beter, voor hem en zijn nieuwe relatie beter. Je hebt voor je kinderen een prachtige overgang gemaakt door eerst een tijd die naam aan te houden, nu is het tijd voor de volgende stap.
En dan kan de strooptocht beginnen naar een meneer met een mooie achternaam! Is helemaal niet gek hoor; om op een datingsite als eis erbij te vermelden dat je graag een meneer wil met een beetje aparte achternaam!☺☺
Trots op eigen naam
Ik ben daar misschien een rare in, maar ik zou altijd mijn eigen naam behouden, zelfs als ik -ooit nog eens- ga trouwen, wil ik mijn eigen naam behouden.
Je bent al een tijd gescheiden en hebt de naam Huppelepup behouden? Dat vind ik in NL zowiezo apart, dat dat kan en mag, want die naam kreeg je erbij toen je trouwde. Althans, zo zie ik het....
Al is je naam Jansen-achtig, wees er trots op!
Tja
Mijn vriendin houdt de naam van haar ex, dat heeft ze al gezegd toen ze trouwden. Zij heeft een hele moeilijke moslimachtige naam en gaat nu met een Hollandse naam door het leven en dat vindt ze een stuk prettiger.
Zij hoeft ook niet bang te zijn dat haar ex gaat hertrouwen maar ik zou dat niet uit laten maken overigens in jouw geval.
Huppeldepup-meisjesnaam
Het idee dat ik anders zou heten dan mijn kinderen vond ik nooit prettig. Maar inmiddels is dat toch zo. Nooit gedacht dat ik zou gaan scheiden, maar het gebeurde toch. Mijn ex ging vreemd. En nog voor we gescheiden waren ging ik mijn meisjesnaam weer gebruiken. Gelukkig lijken onze namen wel op elkaar. Hierdoor horen mensen vaak niet eens dat ik anders heet dan mijn kinderen. Voor mij was het gebruik van mijn meisjesnaam fijn om afstand te nemen van mijn ex. Maar het is ook fijn dat het nog veel lijkt op de naam van mijn kinderen.
In jou geval zou ik gaan nadenken waarom je je naam nu wil gaan veranderen nu je ex gaat trouwen. Als je echt niet het zelfde wil heten als zijn nieuwe vrouw dan neem je je meisjesnaam weer aan.
Ik denk dat je om het verschil aan te tonen ook huppelepup-meisjesnaam kan noemen. Heette je zo ook niet in offiele stukken toen je getrouwd was?
Ik heb er zelf geen ervaring mee. Maar er zijn wel mensen die de naam van hun ex aanhouden na scheiding. Zoals de al eerder genoemde Madeleine Albright, of Pricilla Presley. Volgens mij is het dan niet gebruikelijk om je naam terug te wijzigen naar je meisjesnaam als die ex gaat trouwen.
Serieus?
Goh hier kan ik me weinig bij voorstellen. Je bént toch niet meer mevrouw huppeldepup? Waarom wil je dan wel nog zo heten?
Maar ik ben geen goede adviseur want ik had al niet de achternaam van ex aangenomen.
Gewoon huppelepup blijven
Goed, ik kijk wat anders tegen achternamen aan dan de gemiddelde mens, dat heb ik allang door 
Maar mijn geboortenaam voelt niet "eigener" of "meer van mijzelf" dan de naam die ik mij heb aangemeten bij mijn huwelijk. Ik hoef ook niet beslist dezelfde achternaam te hebben als mijn kinderen. Gewoon, ik had een achternaam en bij mijn huwelijk kreeg ik de keus tussen twee achternamen. We hebben samen de mooiste/meest praktische genomen. Als jij jezelf na je scheiding mevrouw Huppelepup bent blijven noemen met instemming van je ex, dan zou ik dat nu ook blijven. Er zijn meer hondjes die Fikkie heten, dus waarom zouden er geen 15 mevrouwen Huppelup zijn? Dát zou voor mij geen reden zijn om van achternaam te veranderen. Een conflict met ex zou dat wel kunnen zijn.
Gaat nieuwe vrouw wel huppeldepup heten?
Gaat de toekomstige vrouw van je ex wel zijn naam gebruiken? Als ze het echt een probleem vinden is dat misschien een oplossing. Zij haar eigen naam houden. Jij huppeldepup blijven heten.
Persoonlijk zou ik niet zo'n probleem hebben met 2 mevrouwen huppeldepup in de omgeving. Het zijn er vast al meer dan 2 (zijn moeder, jij, evt zijn dochter, evt zijn zus). Kan er vast nog wel eentje bij.
En ik kijk blijkbaar ook anders aan tegen achternamen. Ik heb bij mijn trouwen mijn mansnaam over genomen. En zelfs afgesproken dat ik die aan blijf houden na een scheiding (erg zakelijk was ik). Inmiddels heet ik bijna net zo lang 'mansnaam' als dat ik 'eigennaam' heb geheten.
Trouwen is voor altijd. Dus bij een scheiding heb je verplichtingen (alimentatie) maar ook rechten (naamsgebruik).
Hihi
"Kan je bijvoorbeeld mevrouw \'meisjesnaam\'-voorheen huppelepup gaan heten?"
Ja: Mevrouw Jansen formally known as Huppelupup (MJFKAH, bekt net iets minder lekker dan TAFKAP )
Lol roosje
Super oplossing hahaha!
Update
De moeder van meneer Huppelepup leeft helaas niet meer. Zijn zus wél. De hele familie was het ermee eens dat ik de naam hield.
Waarom ik dat wilde?
Ik vond deze naam (die zachter en 'ronder' klinkt dan mijn eigen meisjesnaam) beter bij mij passen. Mijn meisjesnaam klinkt hard en werd soms uitgesproken als iemand die in dienst zit; bijna uitgespuugd. Ik weet niet of jullie begrijpen wat ik bedoel. Dat kan met de naam Huppelepup niet.
Huppelepup komt echt maar weinig voor. Altijd goed voor een praatje, altijd herkenbaar ("Oh, ben jij familie van die&die Huppelepup?" en ja, meestal is dat zo)
Op dit manier kreeg ik een nieuwe identiteit. En ik was om diverse redenen, niet zo blij met mijn oude identiteit.
Als mevrouw Huppelepup voelde mijn identiteit erg verweven met die van mijn kinderen. Dat voelde als een extra arm (soms op afstand) om ze heen.
Kortom: genoeg redenen.
De toekomstige mevrouw Huppelepup heeft aangegeven het niet fijn te vinden als ik ook nog zo zou heten. Natuurlijk is mijn ex het vooral met háár eens en vinden ze het beiden voor mij tijd om er afstand van te doen.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik ook al een jaar 'voel' dat de naam Huppelepup netzo min bij mij past als mijn oude meisjesnaam; de naam die ik droeg toen ik nog bij mijn ouders woonde en in een 1-persoons bed naar posters van Cliff Richard en Marlboro mannen keek (ja, sorry).
Het lijkt zowaar een identiteitscrisis.
Toch kom ik de laatste tijd in mijn werk mijn oude meisjesnaam steeds tegen. En vind ik het niet meer zo afschuwelijk klinken als ik lange tijd deed. Nee, het is ook geen afschuwelijke naam, maar de hardheid ervan stond mij wél altijd enorm tegen.
Schrijven erover helpt. En toch ben ik er nog niet helemaal uit...
Proces
Volgens mij ga je door een proces en het lijkt erop dat het eindpunt jezelf vinden is. De achternaam heeft een soort symbolische waarde blijkbaar. Ik ben geen psycholoog maar zo klinkt het 
. Misschien is het goed om daar nog wat extra aandacht aan te geven door gesprekken met vriendinnen ofzo. Ik denk dat hier voor jou zomaar veel goeds uit kan komen
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
En veranderen een optie?
Proces & naamsverandering
Het is ook een kwestie van opnieuw wennen aan mijn oude naam denk ik. Ik ben gisteren bezig geweest met een handtekening. Ik maakte er een paar van mijn meisjesnaam en heb die toen eens helemaal veranderd. Alleen mijn initialen (4 letters). Ik kreeg er zowaar een grijns van om mijn mond.
Het proces van naamsverandering naar mijn eigen meisjesnaam... daar komen nog gesprekken over. Dat weet ik zeker. Het zou ook eens tijd worden dat ik mijzelf weer terugvind...
Daarom is een totaal andere naam voor mij geen optie. Ik denk dat dat misschien wel vervreemdend kan werken. Daarnast gaat dát ook vragen oproepen en of ik zo sterk in mijn schoenen sta dat ik dat kan? Ik denk het niet. We zijn er nog niet maar wel bijna. En ik heb besloten dat ik het pas ga doen, als ik er echt aan toe ben. En me niet laat leiden door hun trouwdatum (die nog niet vaststaat trouwens). Ze dwingen of pushen ook niet hoor, dus die tijd mag ik mij gunnen, dat weet ik zeker.
Naam houden..
Niet dat je er wat aan hebt maar ik heb me altijd gevoeld zoals ik geboren ben. Bij onze ondertrouw mocht mijn man ook kiezen of hij mijn naam wilde, NEEEE briefje had hij niet nodig. Dus ik dacht waarom ik dan wel. Ik woonde hier al dus alles stond op mijn naam, je moet dan alles veranderen.... Nee, laat maar gewoon zoals het was. Nu hebben we verschillende namen in huis, zo leven we met 4 achternamen in huis, ik vind het wel grappig, ieder zijn identieteit....
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.