'o ja, dat ligt nog bij pappa...'
Ik wil even mijn frustraties kwijt! En misschien zijn er ook wel tips... want ik kan me voorstellen dat dit een veelvoorkomend probleem is bij co-ouderschappen/omgangsregelingen.
Vandaag was het weer zover. Mijn zoon (10) bleek huiswerk te hebben wat ze al vóór de herfstvakantie hadden meegekregen. Juf had terecht een houding van 'dat is jullie probleem' en dus kreeg mijn zoon de straf die er normaal staat op geen huiswerk inleveren: op de gang zitten. Ik voel me er schuldig over... maar ik wist van niks. De dag dat ze het huiswerk meekregen had oma de kinderen van school gehaald en 's avonds haalde hun vader ze daar weer op. Ik heb hem gebeld, maar nee hoor... hij had het niet. Ik zei dat hij het maar met z'n moeder moest uitzoeken, maar dat ik er doodziek van werd dat hij zo laks omgaat met dit soort dingen. Hij ziet het heel anders trouwens. Hij vindt het ongelofelijk dat ik hem bel tijdens een belangrijke vergadering. En waarover... mijn God, voor een rékenschriftje?!
Gymtassen hang ik altijd al op school zodat hij daar niet aan hoeft te denken. Ik val hem al zo min mogelijk lastig met huiswerk, zoon en ik leren het altijd hier zodat de weekends bij zijn vader helemaal huiswerkvrij kunnen zijn... maar de ware reden is natuurlijk dat ik ervan uitga dat mijn ex er toch niks mee doet (en wat ook het geval is!).
Natuurlijk heeft ook mijn zoon een verantwoordelijkheid. Helaas is hij ook makkelijk (van wie zou-ie 't hebben 
, ik geloof dat zoon zich alleen ergens druk om maakt omdat hij niet wil dat zijn moeder boos wordt! Hij heeft al de extra handicap van twee huizen. En zoon zegt wel (volgens zoon zelf dan): "We moeten nog rekenen, pap..." en dan zegt 'pap' dat ze dat later wel zullen doen. Sjeetje, en dan te bedenken dat hij over twee jaar op de middelbare school zit! En dat de jongste tegen die tijd ook huiswerk mee krijgt...
Al sinds hun geboorte zijn de kinderen vooral 'mijn project'. Ex is vooral met zichzelf bezig. Hij is een lieve vader hoor... maar o zo laks. Om maar niet te spreken van kleding die kwijtraakt, lunchboxjes die weken later (met beschimmelde inhoud!) weer worden teruggegeven, uitnodigingen voor partijtjes die niet worden gecommuniceerd. Wat moet ik hier toch mee?!? 
Kinderen leren.....
......dat ze met AL dit soort zaken enkel en alleen bij jou moeten zijn.
Duidelijk zijn naar school
Het is heel vervelend dat school ook nog eens rekening moet houden met al die gescheiden ouders, maar aangezien ze ook vooral de moeder er op aan kijken als er wat mis gaat, ben ik ooit het gesprek aangegaan en heb uitgelegd wanneer de kinderen hier en wanneer ze daar zijn. Expliciet erbij vermeld dat alles op de "pappadagen" ook onder verantwoordelijkheid van pappa valt en dat ik daar mijn handen vanaf trek. Brieven, mededelingen, alles wat niet in mijn handen komt omdat het op niet-mammadag is meegegeven is nadrukkelijk niet mijn verantwoordelijkheid, aangezien mijn helderziende gaven zeer beperkt zijn.
Het is in het begin nog een paar keer misgegaan en toen heb ik heel bot voet bij stuk gehouden: pappadag, niet mijn verantwoordelijkheid. Telefoontjes over niet-ingenomen medicatie op pappadag: geen idee, pappadag, daahaag!
En het werkt. En... Tot mijn verrassing begint pappa ook wat meer verantwoordelijkheid te tonen op zijn dagen (behalve met de medicatie, grrrrrr!)!
Niet alles is mijn verantwoordelijkheid
Ik probeer zoveel mogelijk in ere te houden dat mijn kinderen, i.i.g. de oudste van 11, in principe zelf verantwoordelijk zijn voor dingen die van en naar school mee moeten. Zo'n kwijt huiswerkschrift hebben wij hier ook al meerdere malen gehad. Ik vraag er wel altijd even naar, tijdig, maar dan nog komt het voor dat dochter de avond van tevoren om 21.00 uur ineens iets mist. Dan mag ze dus zelf haar vader bellen en vragen of hij het wil komen brengen. Ze mag zelf zo laat niet over straat, en ik weiger op te draaien voor dat soort dingen. Meestal is het resultaat dat ze de volgende dag vroeger de deur uit moet om nog langs haar vader te fietsen. Ik heb het idee dat mijn inflexibele opstelling zijn vruchten afwerpt. De incidentjes worden steeds minder
