Oneens over begeleiding kind (lang)
Vorige week heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens een gesprek gehad met mijn ex over opvoedkundige zaken. Op zich heel fijn, want sinds onze dochter (bijna 13) zelfstandig heen en weer gaat hebben we eigenlijk alleen kort contact over praktische dingen. Het heeft wel weer een discussiepunt opgeleverd. Ik vroeg of mijn ex het ook lastig vindt om om te gaan met het pubergedrag van onze dochter. In het verleden hebben we beide problemen gehad om om te gaan met haar moeilijke gedrag. Dochter heeft toen speltherapie en een sova-cursus gevolgd en wij opvoedkundige begeleiding. Aan het eind van dat traject vond mijn ex dat het hem toch niet lekker zat en hij vermoedde dat er bij dochter ook iets van autisme/asperger meespeelde. Met enige tegenzin ben ik toen accoord gegaan met een onderzoek door een psychiater. Daar kwam geen diagnose uit, maar wel de bevestiging dat dochter een pittig karakter had en de voorspelling voor een uitdagende puberteit. Die voorspelling komt meer dan uit.
Nu vertelde mijn ex dat hij (alleen) gesprekken had gevoerd met een of andere vrijgevestigde pedagoog en dat die had aangeraden om dochter in een sova-groep te laten participeren. Ik ben het daar eigenlijk niet mee eens. Prima dat mijn ex opvoedondersteuning zoekt, maar mijn dochter zit niet te wachten op weer allerlei deskundigen die iets van haar vinden. Ze vraagt zich sowieso al af of ze goed genoeg is. Dochter vertoont hetzelfde gedrag bij mij en bij haar vader, maar we trekken er verschillende conclusies uit. Ze is heel erg dwars, wil heel erg haar eigen plan trekken en is bij tijd en wijlen heel chaotisch. Ze kan goed contacten leggen met leeftijdgenoten, maar tegenover (vreemde en bekende) volwassenen is ze wat stuurs en ongeïnteresseerd. Ik zie dat als (enigszins) normaal pubergedrag, mijn ex ziet signalen van wellicht iets ernstigers. Ik krijg het gevoel dat hij haar wil 'omtoveren' in een evenwichtige allemansvriend, wat we als ouders zelf ook niet zijn.
Wat kan ik hier nou eens mee doen? Ik kan mijn ex niet de parallellen laten zien met zijn eigen persoonlijkheid/gedrag, want dat vat hij op als kritiek/aanval. Als ik parallellen ga leggen met hoe ik in elkaar zit, is het voor hem een bevestiging dat het door mij komt (ofzo).
Je geeft een prima argument
"Prima dat mijn ex opvoedondersteuning zoekt, maar mijn dochter zit niet te wachten op weer allerlei deskundigen die iets van haar vinden."
Dat is toch bij uitstek de boodschap naar je ex? Je hoeft helemaal geen paralellen te trekken als dat ze het niet van een vreemde heeft ofzo, maar dit vind ik een hele goede boodschap welke de kern kan zijn van de gespreksstof.
Ik zeg hiermee niet wie er gelijk heeft of niet, maar feit dat je je kind hier niet mee belast wil hebben vind ik toch een hele goeie. Is je ex er niet mee akkoord om het gewoon eens aan te zien en het kind de kans te geven lastige puber te zijn?
En voordat ik over me heen krijg dat ik in het draadje van Hans (hierboven) iets anders zei over de observatie van een 4-jarig kind waar moeder voor was en vader tegen omdat moeder niet had overlegd:
-een kind van 4 is iets heel anders dan een kind van 13
-er zit bovendien nogal een verschil wat belasting betreft of een kind geobserveerd wordt (waarna je altijd nog stop kunt zeggen) of dat het aan de hand van gesprekken met een psycholoog die haar nog nooit heeft gezien een wekelijkse verplichting krijgt om met allerlei anderen getraind te worden 'zichzelf' te zijn
Emine
Emine
Bedankt voor je reactie. Mijn ex zit denk ik zo nu en dan ook een beetje met de handen in het haar, en ik denk dat hij oprecht bezorgd is over onze dochter. Het is geen immer vrolijke zorgeloze meid, een beetje een tobber, maar ik denk dat dat haar aard is en dat je dat er niet uit kunt trainen.
Mijn dochter
'Prima dat mijn ex opvoedondersteuning zoekt, maar mijn dochter zit niet te wachten op weer allerlei deskundigen die iets van haar vinden.
Het is ook zijn dochter.
En het verschil tussen een 4-jarige en een 13-jarige is dat een 13-jarige zelf mee mag beslissen of ze zoiets wil. Tussen 12 en 16 hebben kinderen een stem, naast de stem van ouders. Vanaf 16 beslissen kinderen zelf.
Vader zou dus met dochter moeten overleggen en beide ouders moeten dochter het gevoel geven dat zij beiden het beste voor haar willen, zoeken naar wat dat is, dat dochter zelf mag beslissen en dat alles wat ze beslist in principe goed is.
Tsjor
Dat is nieuw voor mij....
....maar even zoeken leert dat het klopt dat een kind van 12-16 mag meepraten over medische zaken. Wel terecht, vind ik overigens.
Toch zou ik proberen om als ouders op een lijn te zitten en het dan pas bij dochter aan te kaarten. De leeftijd waarover het gaat, hebben we het over meepraten, niet over beslissen en dat is niet voor niets. Nu beide ouders er anders over denken heb je dus een neutraal vertrekpunt, waardoor dochter dan toch de volledige beslissing op haar bordje krijgt. Ik denk dat ze daar dan weer te jong voor is: zij kan het allemaal nog niet overzien voor de lange termijn. Daarom denk ik dat het beter is om ofwel samen met een standpunt naar dochter te gaan en dit met haar te bespreken, van gedachten te wisselen en dan tot een beslissing te komen, danwel met zijn drieen de voors en tegens afwegen (echter zonder te laten blijken dat jullie allebei iets anders willen), maar zeker niet met de twee standpunten naar dochter gaan en dochter laten kiezen, daar is ze a te jong voor en b stelt ze dan toch de ene danwel de andere ouder teleur: ze stelt nooit iedereen tevreden.
Tsjor
Ja, ik weet dat het ook zijn dochter is, maar om nu dwangmatig overal 'onze' te schrijven vind ik ook wat onecht overkomen.
Op een lijn gaan we niet komen, vrees ik. Het was al lastig bij het onderzoek door die psychiater. Ik was het daar niet mee eens, maar we hebben het naar onze dochter als gezamenlijke beslissing gebracht. Aangezien dochter meestal bij mij haar hart komt uitstorten cq ergernissen ventileren, had ik erge moeite om de beslissing te verdedigen of in ieder geval uit te stralen dat ik daar neutraal tegenover stond.
Brabants
Het zal mijn Brabantse inslag wel zijn, want daar zeggen wij altijd 'onze': ons mam, onze Sophie etc. Dat is niet voor ons niet onecht, maar normaal. En het doet ook beter recht aan de positie van jullie dochter: ze heeft namelijk twee ouders.
Even terug, het gaat er niet zozeer om dat jullie boven het hoofd van jullie dochter het eens worden. In feite delen jullie de zorgen, alleen is de analyse anders en dus ook de oplossing. Aangezien niemand een blauwdruk van de toekomst heeft is het lastig te bepalen welke analyse en oplossing nu het beste is.
Wat je kunt doen is toch weer samen met de vader een gesprek aangaan met de psychiater (die stelde de diagnose en de therapie) en je bedenkingen daar bespreken. Jouw mening is anders dan de mening van de psychiater (en de vader volgt die mening) dus ik denk dat het verstandig is om te kijken of je met die psychiater (en je ex erbij) op één lijn kunt komen. Bijvoorbeeld de afspraak: nu wellicht nog niet, omdat het te belastend kan zijn voor haar, maar als bepaalde signalen ernstiger worden of blijven, dan over een half jaar wel.
Het tweede punt is dat vader zich zal moeten realiseren (en jij ook) dat dochter een stem in het kapittel heeft. Dat geldt ook voor 'beslissingen'. Voor de wet geldt in deze situatie dat beiden (ouders en kind) moeten instemmen. Als er een ingrijpend verschil is kan uiteindelijk zelfs de rechter daar een oordeel over gevraagd worden. Dat komt soms voor bij kwesties die van levensbelang zijn. Het is niet zo dat het kind alleen maar een mening heeft en dat de ouders beslissen. Vader en dochter zullen dus met elkaar in gesprek moeten, dochter zal haar klachten tegen vader moeten vertellen en met hem in gesprek moeten gaan. Als moeder heb ik de kinderen in elk geval altijd gestimuleerd om het zo te doen: bespreek dat dan met je vader. Ook de lastige dingen, ook als ze denken dat vader niet goed zal reageren etc. Ik ben er zelf inmiddels van overtuigd dat dit een heilzamere weg is dan wanneer ik de communicatie vader-kinderen overgenomen had en via mij had laten lopen, omdat ik zogenaamd beter weet wat in het belang is van de kinderen en wat zij willen zeggen.
'Aangezien dochter meestal bij mij haar hart komt uitstorten cq ergernissen ventileren, had ik erge moeite om de beslissing te verdedigen of in ieder geval uit te stralen dat ik daar neutraal tegenover stond.' Als je ingestemd hebt met een beslissing moet je er ook achter staan en niet vervolgens een andere mening laten doorschemeren.
Wellicht was het handiger geweest als jullie de reële situatie hadden weergegeven, dus zowel de zorgen als de bedenkingen en dan de overweging om toch te besluiten om naar de psychiater te gaan. Nu presenteer je het hier in elk geval als 'zijn' beslissing, waar dochter de dupe van is en jij als moeder de steun en toeverlaat bent van je dochter.
Dat dochters vaker uithuilen bij moeder wil zegt niets over de relatie tussen ouder en kind en zeker ook niets over wat het verstandigste is.
Tsjor
Halve waarheid
"Jouw mening is anders dan de mening van de psychiater (en de vader volgt die mening)"
Dat is volgens mij de halve waarheid, daar de psychiater volledig vaart op het verhaal van vader en dochter niet gesproken heeft en moeder ook niet. De psychiater heeft het probleem dus vanuit een hoek voorgeschoteld gekregen en daar zijn (vermeende) visie over gegeven. Waar vader zich dan weer bij aansluit.
Je advies vind ik trouwens wel een hele goeie: eens met die psychiater gaan praten.
Correctie
Ik heb het nog eens teruggelezen, want een psyciater die een diagnose stelt zonder 'de patiënt' te zien, dat is wat al te bot. De psychiater had eigenlijk geen diagnose (onderzoek mét kind en toestemming van beide ouders). Vervolgens is vader alleen gaan praten met een vrijgevestigde pedagoge (dat kan als je advies wil) en die wilde dochter op sova-training zetten. Die pedagoge heeft dochter niet gezien volgens mij. Dus moeder zou met die pedagoge moeten gaan praten, omdat het advies wat ze geeft betrekking heeft op de dochter. Eventueel zou dochter met die pedagoge moeten praten etc. Dat vader dat gesprek in eerste instantie zelf en alleen is aangegaan kan prima zijn, gewoon advies vragen voor jezelf. Dat de uitkomst een 'behandeling' voor de dochter betreft is dan weer ingewikkeld.
Tsjor