Proefscheiding?
We zitten nu een aantal maanden in een serieuze crisis zoals ik het dan maar noem. Ik heb mijn twijfels over de relatie, twijfels of ik uberhaupt ooit wel van mijn man gehouden heb. Deze twijfel heb ik een maand of 3 geleden uitgesproken. Na boosheid kwam vervolgens de paniek bij mijn man.... hij wil echt niet uit elkaar... ik denk steeds meer en vaker dat het beter is. Niet voor hem, niet voor de kinderen (niet echt sprake van een slechte sfeer nu), maar wel voor mijzelf. Ik wil gelukkig zijn en ben dat nu niet. Vrij snel ben ikzelf in therapie gegaan omdat ik met mijn gevoelens overhoop lig, niet weet wat ik voel en gevoeld heb. En nu zijn we met relatietherapie begonnen.... we hebben 3 sessies gehad.... ipv van beter wordt het alleen maar slechter. Blijkbaar ben ik degene die de controle uit wil oefenen, die dingen op mijn manier gedaan wil hebben, die verwachtingen heeft en die niet uitspreekt en die dan vervolgens het mijn man kwalijk neemt dat hij niet aan die verwachtingen voldoet. Natuurlijk is er ook aandacht voor zijn aandeel daarin, maar dan alleen op hoe hij daarop reageert.... Ik ben de agressor en hij is degene die 'verkeerd' reageert. In al die maanden heb ik de twijfel gehouden omdat hij nu toch wel heel erg voor mij aan het vechten was en ik toch alles geprobeerd moest hebben. Maar nu die vechtlust bij hem weg is en er alleen maar weer irritaties zijn, ik het prettig vind als we niet bij elkaar zijn, is er bijna geen twijfel meer bij mij, maar heb ik de neiging om te denken 'als ik het dan toch allemaal verkeerd doe, laten we dan maar uit elkaar gaan'.
Nu ben ik twee dagen op een training geweest en heb op de tweede dag met de trainster een heel gesprek hierover gehad... Zij gaf als suggestie om na te denken over een proefscheiding.... niet voor een paar dagen, maar echt een periode van 4-6 weken. Afgezien van de praktische problemen (daar zijn wel oplossingen voor).... heeft iemand hier ervaring mee? Wat zouden 'spelregels' kunnen zijn die erbij horen? Ik ben heel erg benieuwd of er hier mensen zijn die dit gedaan hebben en hoe dat verlopen is.
gr. Mirjam
Praktisch
Belangrijkste praktische spelregel zou voor mij zijn dat de kinderen thuis blijven en dat wij de wisseling van het huis doen.... Mijn shoonouders gaan binnenkort voor een periode van enkele maanden op reis, dus de andere woonruimte moet geen probleem zijn.
Proefscheiding?
wat betreft proefscheiding, ik weet het niet hoor - ik heb altijd het idee dat uit elkaar gaan om gezamelijk problemen op te lossen niet de juiste weg is. alhoewel het natuurlijk wel even lucht kan geven en afstand ...
ben het eens met zonnetje - lekker zo'n relatietherapeut die kennelijk alle schuld bij jou legt?! klopt dat wel?? hier helaas ook ervaring met relatietherapeut die alle schuld bij mij legde - was op dat moment ook wel zo, maar de dynamiek die daaraan ten grondslag lag en dat veroorzaakte werd geheel en al buiten beschouwing gelaten. was geen succes dus die therapie...
Proefscheiding vaak aanloop..
In mijn optiek is een proefscheiding vaak de opmaat naar een echte scheiding. Maar ik vind daar niets mis mee. Ik herken jouw verhaal wel. Ik was ook de "agressor".. Na een paar weken ingezien dat ik degene was die moest veranderen. Achteraf gezien heb ik me "kleiner" gemaakt en aangepast om in relatie te blijven. Na een jaar (met allerlei projecten als verbouwen, verhuizen etc)liepen we weer tegen hetzelfde aan.. Man en ik pasten gewoon niet bij elkaar.. Wij zijn ook voor proefscheiding gegaan. Man, wat voelde ik me bevrijd (en ook heeeeeel verdrietig omdat het zo ver gekomen was en ons gezin uiteen viel). Maar na een dag of wat, wist ik ook dat het ik niet meer terug wilde.. (en zelfde gelde achteraf voor mijn man) Maar voor ons beiden was proefscheiding wel fijn achteraf om aan het idee te wennen, het onvermijdelijke in stapjes te verdelen.
Succes!
Kijken naar je rol
In jouw bericht lees ik gekwetstheid omdat jij in de therapie het gevoel krijgt dat jij 'het gedaan hebt'. De 'agressor' noem je het zelfs. Begrijpelijk dat dat kwetst.
Ik zou je echter afraden om iets te doen voordat je je over je gevoel van onrecht, gekwetstheid of verontwaardiging heen hebt gezet. Kijk eerst eens zo objectief mogelijk welk stuk waarheid erin zit. Kom los van termen als 'agressor' - die enorme emotionele lading klopt niet bij een relatie waarin twee mensen hebben geprobeerd om zo goed mogelijk samen te leven. Als je al controle hebt uitgeoefend, niet uitgesproken verwachtingen hebt gekoesterd en je man verwijt dat hij die niet heeft vervuld, dan heb je dat nog altijd met de beste bedoelingen gedaan. Niet om hem dwars te zitten.
Als je het los kunt zien van de schuldvraag, kun je misschien kijken wat er waar is aan de dingen die nu in therapie naar boven komen. Heb je behoefte aan controle? Wat gaat er voor je gevoel mis als je de controle loslaat? Durfde of kon je je verwachtingen niet uitspreken, en wat hield je dan tegen? Zou je - met hulp van de therapeut - kunnen leren om dat anders te doen?
Dat leren om het anders te doen, dat doe je niet voor je man. Ook niet eens voor jullie kinderen of om je relatie te redden. Je doet het voor jezelf, omdat je daarmee in welke relatie dan ook in de toekomst meer kansen op geluk creeert.
Ik raad je van harte aan om eerst te kijken wat je leren kunt van de therapie. En niet alleen jij natuurlijk; voor je man geldt precies hetzelfde. Dat kost tijd en moeite. Het is vaak geen fijne periode, want het betekent dat jullie oude patronen moeten veranderen en dat wringt. Je man is je beste oefenmateriaal hiervoor. En als dat met zich meebrengt dat jullie relatie erdoor verbetert en je toch verder wilt, mooi. Is dat niet zo, dan kun je altijd nog beginnen met een proefscheiding.
Ik ben benieuwd of je wel gelukkig zult zijn
als je je gezin in het ongeluk stort. Voor je kinderen en je man is het blijkbaar geen goede oplossing zeg je zelf, alleen voor jou wel, omdat je nu niet gelukkig bent. Ik vind dat zo'n flauwe reden, en zeker als je kinderen hebt vind ik het een reden van niks. Je bent verantwoordelijk voor hun geluk, maar omdat je nu niet gelukkig bent ben je serieus aan het overwegen om hen ongelukkig te maken. Want vergis je niet, een scheiding is voor kinderen het allerergste wat ze kan overkomen. Scheiden doe je niet om een flutreden.
Ik heb eerder het gevoel dat het aan jezelf ligt. Jij zit niet lekker in je vel, als je je niet lekker voelt heb je al helemaal geen energie over voor een ander. dit soort gevoelens heeft iedereen denk ik wel eens. Relaties hebben allerlei fases. Probeer even te relativeren, ooit vond je deze man iig wel leuk genoeg om kinderen met hem te krijgen.
Misschien moet je eerst eens aan jezelf gaan werken, dat kan ook in deze relatie.
Het komt ook een beetje op mij over alsof je gepikeerd bent over het onaardige beeld dat er tijdens de therapie van je ontstaat.
Probeer even pas op de plaats te maken, en neem geen overhaaste beslissingen. Een proefscheiding kan altijd nog. Ik denk dat je het echt eerst aan je gezin verplicht bent om serieus eerst je best te doen voor je relatie.
Ik zou ook in paniek raken als mijn partner me ineen zou vertellen dat hij twijfelt of hij überhaupt wel van me heeft gehouden...