"regels" voor introduceren nieuwe partner
Mijn ex en ik zijn sinds oktober vorig jaar uit elkaar en sinds mei woon ik in mn nieuwe huis. Onze dochter van zes woont iets meer dan de helft van de tijd bij mij. Direct na, of misschien al wel voor mijn verhuizing heeft mijn ex een nieuwe vriendin. Ik ben daar bij toeval achtergekomen en heb hem gevraagd hoe of wat. Je moet weten dat hij alles zo weet te manipuleren dat hij buiten schot blijft, alles wordt op de een of andere manier wel voor hem geregeld of uirgevonden, waardoor hij zelf nooit als eerste de communicatie/confrontatie aan hoeft te gaan. Hij heeft in juni aangegeven, toen ik er dus achtergekomen was, dat hij voorlopig onze dochter nog niet kennis laat maken met haar. Inmiddels heeft zijn familie en onze halve vriendenkring al wel kennis met haar gemaakt en staat zijn fb vol met plaatjes met haar en ook met haar kinderen en mijn ex. Ik zie ze niet, en hoef ze niet te zien, maar word af en toe ingelicht door gezamelijke vriendinnen (die wel weten wat ik wel of niet "moet" weten.) Als ik vandaag met onze dochter naar de verjaardag van zijn neefje was gegaan, hadden we de nieuwe vriendin daar dus ontmoet. Ben dus maar blij dat ik niet gegaan ben, want hoe achterlijk zou dat geweest zijn! Het lijkt mij dat het een beetje vreemd is, dat de halve wereld haar al kent en ik en mijn dochter nog niet. Als er al regels zijn, hoe laat je je dochter je nieuwe vriendin fatsoenlijk ontmoeten? Gesprekje vantevoren met dochter en mij ook inlichten? Je laat het toch niet van toeval afhangen?? (Dit zou dan weer erg goed uitkomen voor mijn ex, ik kan alleen maar hopen dat hij dít eens wel goed aanpakt en zelf het initiatief neemt en niet wéér anderen de dingen laten oplossen...). Ervaringen en tips gewenst dus.
Geen regels voor
Hij mag doen wat hij wil, jij ook. Op zich vind ik het geen slecht teken dat hij jullie dochter niet al na een week met de nieuwe vriendin heeft geconfronteerd.
Nuance
Hij mag zeker doen en laten wat hij wil , wat mij betreft, maar niet als het om ons kind gaat. Dat neefje is MIJN petekind, om ook maar eens hoofdletters te gebruiken en als ik en onze dochter daar naartoe waren gegaan, zou mijn dochter ten overstaan van een man of 40 " iemand" naast haar papa hebben zien staan en dat vind ik dus niet kunnen. Zouden jullie dat een normale gang van zaken vinden dan??
Helft van haar leven
Ik vraag me af: hoe doet je ex dat dan als zijn dochter bij hem is (bijna de helft van de tijd)? Is nieuwe vriendin dan niet in beeld?
Op de tweede plaats: je schrijft dat je ex altijd al op ene bepaalde manier zo is, geen eigen verantwoordelijkheid nemen etc. Dat zal wel zo blijven, in elk geval kun jij er nu niets meer aan doen. Je dochter heeft zo'n vader. Niet zomaar, maar omdat dat de man is met wie jij een knd gekregen hebt. Je dochter zal dus vaker met iets 'vervelends' geconfronteerd worden. Het zal bij haar leven horen, dat haar vader zo is en dat het soms vervelende zaken met zich meebrengt.
Ik zou dat probleem eenvoudig houden. Nu dreig je het complex te maken, als jij bijvoorbeeld gaat nadenken over welke situaties jij moet gaan vermijden om te voorkomen dat dochter vader+nieuwe vriendin niet ziet en zo te vermijden dat ze een bepaald, vervelend, aspect van haar vader ontdekt. Dan komen er heel veel vreemde bochten in haar levensverhaal die zij helemaal niet kan plaatsen (waarom gaan we niet nar de verjaardag van neefje toe?).
Probeer het probleem 'eenvoudig' te houden: als je toch gegaan was, dan was er wellicht iets gebeurd. Hoe erg zou dat zijn (niet voor jou, maar voor je kind). Je kind had daarop kunnen reageren, kinderen van 6 kunnen dat op allerlei manieren doen, spontaan en direct, of misschien had ze het helemaal niet gezien of begrepen of misschien met buikpijn en nadenken. Als dat problemen oplevert (en dat weet je pas als het gebeurt) dan kun je je kind daarbij helpen. Voor haar is dat van levensbelang, want dat gaat haar helpen om om te gaan met haar vader.
Stel: ze heeft de mevrouw wel gezien, maar verder niets door, geen associaties met liefde of sex. Geen probleem, je hoeft haar niet wijzer te maken dan ze is, het leeft nu nog niet voor haar.
Ze had ook spontaan iets kunnen zeggen tegen haar vader. Dat had een pijnlijke stilte of gelach vanwege de humor van je kind kunnen opleveren. Vader zou dan moeten reageren.
Stel dat ze een binnenvetter is, dan had je naderhand thuis met haar kunnen praten: wat denkt ze, wat voelt ze daarbij, wat zou ze willen doen en als dat realistisch is haar ook helpen om dat uit te voeren (vraag het eens aan pappa).
Nu krijgt haar vader om voor haar onduidelijke redenen een 'gevaarlijke' plek in haar leven, dat 'gevaar'breidt zich bovendien uit tot alle plekken waar vader mogelijk met nieuwe vriendin zou kunnen komen. Ik denk dat je haar daarmee meer beschadigt dan de schade die jij als volwassene vreest, als dochter zou ontdekken dat 'iedereen' het al weet, behalve zij. Een kind van 6 is niet zo heel erg goed bekend met wie wat wanneer zou moeten weten en wat de wenselijke volgorde is. Bovendien is ze ruim de helft van de tijd bij haar vader, dus eventuele vragen van haar kan ze altijd nog bij hem stellen.
Tsjor
Niet in beeld
Zijn nieuwe vriendin is er dus niet als mijn dochter bij haar vader is. Doordeweek en om het weekend is ze bij mij, 65-35, dus hij heeft alle tijd om buj te zijn maar als mijn dochter bij hem is, zien ze elkaar niet (niet aan elkaar voorgesteld, waar mijn vraag dus over gaat).
Ik heb er idd over nagedacht en ga dit niet voor hem oplossen. Niet voor hem, maar ook omdat hij zo is en niet zal veranderen. Ik hoop alleen niet dat onze dochter er last van gaat krijgen. En anders moeten we daar tzt mee dealen.
Maar goed, mij lijkt het iig fatsoenlijk om dochter in te lichten en daarom wil ik graag ervaringen van jullie horen.
Nou
Ik herhaal het nog maar een keer, ik vind het best wel netjes van hem dat hij zijn vriendin nog even weg houdt bij je dochter. Zo'n verjaardag, daar zie ik ook het probleem niet van in. Sowieso is het altijd een beetje vreemd als je op een verjaardag van gezamenlijke vrienden komt en je kind is daar met de andere ouder, maar een 6-jarige is daar zich helemaal niet van bewust (tenzij jij heel nerveuzig gaat lopen doen).
Rephrase the question
Afgezien van een enkeling, krijg ik alleen reacties in het kader van "betutteling ende belering". Ik zal mijn vraag anders stellen: Hoe zijn jullie ervaringen met het introduceren van een nieuwe partner en hoe reageerden jullie kinderen op het nieuws?
Leeftijd
Los van of het wel of niet de juiste manier is, denk ik dat een kind van zes zo'n relatie helemaal niet door heeft. Mijn zoon heeft een hele tijd gedacht dat ik een nieuwe vriend had nadat een collega een keer koffie kwam drinken. Kinderen van die leeftijd maken gewoon hun eigen verhaal en denken niet zoals volwassenen over relaties.
Mijn ex heeft nu al een tijdje een vriendin en dat nam mijn zoon gewoon voor kennisgeving aan. Het is gewoon geen issue. Als ik jou was zou ik me er geen zorgen over maken en gewoon afwachten hoe het loopt.
Ik denk inderdaad
dat jij het zwaarder maakt dan het is voor je dochter. Je projecteert je eigen gevoelens op haar.
Ik ben zelf nooit gescheiden, maar heb het in mijn directe omgeving wel veel meegemaakt. Geen van mijn neven heeft ooit met boosheid, angst of problematisch gereageerd op de nieuwe partner van hun vader of moeder. Nu waren ze in de meeste gevallen al wel iets ouder dan jouw dochter. En het kan ook heel goed zijnj dat jouw dochter er meer moeite mee heeft als jij zelf met een nieuwe partner aankomt. Gewoon, ook omdat dat veel meer praktisch in haar eigen leven komt.
Dus... ik zou proberen er wat relaxed mee om te gaan!
Niet netjes
Ik vind het van vader niet netjes dat zijn kind (zogenaamd) nog van niets weet maar de omgeving van het kind wel. Een kind merkt dan heel snel dat er wel wat is. Ik herken die situatie ook al is het natuurlijk wel iets anders. Mijn ex wilde ook zijn kinderen niet voorstellen aan zijn vriendin. Hij ging zelf zover dat hij aan mij of anderen die op de kinderen pasten vroeg om ergens niet te komen omdat hij niet met haar gezien wilde worden. Ik en anderen hebben dit geweigerd omdat ik vind dat wij net zo veel recht hebben ergens te komen als hij. Als hij niet wil dat zij gezien wordt dan moet hij daar maar voor zorgen. Dat ging dan bijvoorbeeld om een openbaar festival waar de kinderen altijd wel even naar toe gingen.
Mijn kinderen wisten wel dat er een vriendin was. En ze hoorden bijvoorbeeld van de buurjongen dat hij wel wist wie ze was. Dat vond ik pijnlijk voor ze. Mijn kinderen hadden het gevoel dat ze heel veel misten van het leven van hun vader.
Maar over het algemeen heb ik wel gedacht. Ok het is jou relatie met de kinderen. Soms hoorde ik via via iets wat ik best pijnlijk vond voor de kinderen. Dan bedacht ik of ik iets ermee moest. En eigenlijk kwam ik altijd uit op: het is jou relatie met de kinderen. En dan kon ik het laten rusten.
Inmiddels hebben de kinderen zijn vriendin leren kennen. En ik merk dat ze daar heel blij mee zijn omdat ze nu weer deel uitmaken van papa's leven. Hoewel papa nog wel wat verkrampt is met informatie. Hierdoor dachten de kinderen van het zomer dat papa met vriendin en haar kinderen op vakantie zou gaan. Papa had namelijk niets verteld en de kinderen van vriendin vertelden over vakantie aan onze kinderen. Dan spring ik wel even in. En vraag ik weet je wel zeker dat haar kinderen ook mee gaan? Ik denk dat papa even alleen met vriendin weg gaat. Vraag het maar aan papa als hij weer thuis is.
Mijn advies is dus, gewoon je eigen pad trekken en dus wel naar je peet kind gaan.
Hoe het bij ons ging
De vader van mijn oudste heeft al 10 jaar dezelfde vriendin, die in het begin af en toe eens bij hen kwam eten en zich na aan mij kwam voorstellen toen dochter haar al een tijdje kende. De vader van jongste heeft zo nu en dan eens wat scharrels die er soms ook bij zijn of blijven slapen als dochter bij haar vader is. Ik heb er nog nooit eentje ontmoet en ze blijven ook nooit lang genoeg om me er druk om te maken 
Ik denk dat er bij jou nog teveel eigen zeer zit om er objectief naar te kijken. Ik geloof gelijk dat je ex een lakse flapdrol is, maar laat hem zijn eigen problemen zelf oplossen. Misschien ben je zelfs wel een beetje 'jaloers' dat het bij hem allemaal zo vlotjes gaat, terwijl jij je benen uit je lijf rent om alles zo goed mogelijk te regelen voor je dochter en daar van hem geen waardering voor krijgt.
Hier
Toen de nieuwe relatie serieus werd, heeft hij de kinderen (9 en 13) gezegd dat hij iemand had ontmoet die ook belangrijk voor hem is. De oudste vond het ongemakkelijk, de jongste was nieuwsgierig. Ze hebben kort daarna kennis gemaakt op een uitje, samen met haar kinderen. Nu: de jongste vindt het prima, kan goed met haar overweg. De oudste heeft nog wat reserves. Ik heb wel steeds gezegd dat contact prima is, ze vroegen daar wel naar bij mij. Alsof ze "toestemming" vroegen. Het is nog vers bij jou, en pijnlijk. En dat mag je gerust voelen, dat loslaten komt echt wel. Gun je de tijd daarvoor. Mij hielp het dat ik niks met haar "hoef", maar dat contact met de kinderen prima is en dat ik ook oprecht hoop dat dat goed is. Ik denk ook dat een jong kind hier echt nog onbevangen instaat.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Hier
Toen mijn relatie met mijn vriend serieus werd, heb ik zijn naam een aantal keer laten vallen in hun bijzijn en met hem getelefoneerd waar de kinderen (toen 9 en 6 jaar) bij waren. Toen ik merkte dat ze nieuwsgierig naar hem werden, heb ik hem te eten gevraagd. Hij had een attentie voor hen meegenomen, ze waren meteen van hem gecharmeerd en vroegen wanneer hij bij ons kwam wonen. Voor kennismaking van mij met zijn kind, toen 3 jaar, zijn we met zijn drietjes naar een dierentuin gegaan en daarna frietjes gaan eten. De kinderen hebben we met elkaar kennis laten maken, door een keer bij de McDonalds af te spreken en een keer in een binnenspeeltuin af te spreken. Gelukkig was het meteen dikke mik met elkaar.
Mijn ex heeft het heel anders aangepakt. Die confronteerde de kinderen voor het eerst met zijn nieuwe vlam door hen, samen met haar, op te halen voor drie weken vakantie en daarna met haar meteen ging samenwonen. Ik begreep zijn aanpak helemaal niet, maar tot mijn verbazing waren de kinderen er heel relaxed onder. Zij hadden er veel meer moeite mee, toen vriendin het na drie maanden weer had gezien bij mijn ex en, zonder afscheid van de kinderen te nemen, ineens was vertrokken.
Dank!
voor jullie reacties. Het kan dus alle kanten op, had ik kunnen verwachten
We zijn net 5 maanden fysiek uit elkaar en dochterlief lijkt nu in een fase te komen waarin het nieuwe en spannende er vanaf raakt en het nu wel defenitief wordt. Ze vraagt ook aan haar vader of we nooit meer gedrieën op vakantie gaan en tegen mij dat ze nooit meer bij me weg wil. Vande week liet ze haar vader mij bellen omdat ze heel erg verdrietig was en "mama weet wat er aan de hand is, ik wil het jou niet vertellen.". Nou, geen idee wat ze bedoelde maar bij mij was ze ook een aantal keer erg verdrietig maar vertelde mij ook niets. Dus wat voor effect het heeft als ze hoort en ziet dat er een andere vrouw in haar vaders leven is? Kan ook twee kanten op gaan...
Chris35
Ach... dat doet mij denken aan mijn zoon. Ik was intussen allang hertrouwd, toen vroeg hij op een avond of zijn pappa ook gezellig bij ons kon komen wonen. We woonden destijds met zijn vijven knus in een 3 kamerflat. Zo lief.
Natuurlijk niet netjes!
Als je al ervaringsdeskundig bent als er in je omgeving gescheiden wordt dan ben ik als kind van, ook 'ervaringsdeskundig'.
Natuurlijk is het niet netjes richting jouw dochter. Als je niet wilt dat je dochter geconfronteerd wordt met je nieuwe partner, moet je zorgen dat er niets te confronteren valt. En natuurlijk niet zodanig, dat iedereen het weet, behalve dochter. [Als kind heb ik mij achteraf dan ook zeer belazerd gevoeld. En niet alleen door m'n vader en zijn vriendin].
Want, als je met je nieuwe vlam naar zo'n verjaardag gaat, zorg je dat je kind al eerder kennis heeft gemaakt (zonder publiek, zeg maar) of je bent principieel en houdt je vriendin erbuiten. Dan zorg je ervoor dat je dochter het niet per ongeluk van het publiek te horen kan krijgen. Dat is ook zo'n pijnlijke. Het wrange is ergens dat zo'n vriendin natuurlijk niet net zo bleu naar zo'n verjaardag gaat. Daar liggen zijn prioriteiten kennelijk op dit moment. Jammer, maar beter dat je het nu weet.
Is er vanuit zijn omgeving niemand die daar op is gekomen? Jammer, dat heb ik ervaren als het grote euvel als kind van gescheiden ouders. Het was niet belangrijk en daarom kwam niemand erop. Of andersom. Als kind moest je maar begrip hebben dat er geen begrip was in zulke gevallen. Dat heeft z'n vriendin misschien ook niet in huis, anders was het wellicht net anders gelopen. Zonde maar niets aan te doen. Wel belangrijk om te registreren dat zij beiden dat niet in huis hebben.
Als je iets wilt doen, doe je het voor je dochter en natuurlijk niet voor je ex. Als hij het nalaat en je kan de schade beperken voor je dochter, moet je dat doen. Zo zorg je dat de relatie tussen jullie (jij en dochter) goed blijft en zo geef je haar het goede voorbeeld. Je kan niets plaatsvervangend goedmaken en je ex niet besturen. Andersom ook niet. Je moet er een modus voor vinden want soort verdrietige dingen gaan vast vaker voorkomen met zo'n vader in een weinig (zelf)regulerende omgeving.
6 jaar
Toen ik zes jaar was kwam mijn vader om bij een verkeersongeluk. Wat wist ik ervan? De dokter kwam 's morgens vroeg aan de deur (nauwelijks gezien), mijn moeder e hij praatten apart in een kamer, daarna kwam wij erbij. Dat er iets ergs met mijn vader was begreep ik wel, maar verder begreep ik eigenlijk niets. De volgende herinnering is een kamer vol met grote mensen die allemaal door elkaar rond liepen. Iemand zorgde ervoor dat mijn zusje en ik aangekleed werden en wij gingen samen naar school. Het vreemde was dat het hele dorp op dat moment leeg was. We waren de enigsten. Op school vroeg juf bij binnenkomst om een onze vader te bidden voor mijn vader. Iedereen wist van alles, maar eigenlijk had niemand iets tegen mij gezegd. Ik wist dus eigenlijk van niets. Was dat erg?
Als zes-jarige schep je je eigen werkelijkheid en geef je alles op jouw manier een plaatsje. Voor mij was dat een tekening van een treintje dat naar de hemel reed in een boekje voor de eerste communie. En prangende vragen zoals: vieren we nu nog wel de verjaardag van mijn zusje (zij was een dag daarvoor jarig geweest en mijn vader organiseerde altijd een soort diavoorstelling met verhaaltjes).
Nu, veel later, ben ik ook wel blij, dat ik niet de zware beladenheid van de volwassenen van dat moment over me heen kreeg. Ik was een kind en ik mocht een kind zijn. Ik hoefde niet de wereld van de volwassenen te delen. Ik mocht mijn eigen 'zorgen' hebben en mijn eigen vragen en mijn eigen verdriet. Ik mocht het allemaal laten doordringen op de momenten waarop ik dat aankon.
Als ik dat nu vergelijk met hoe kinderen in een door volwassenen uitgezet pad terecht komen om te rouwen, dan ben ik er heel blij om: ik hoefde van de volwassen mensenzaken niets te weten, ik mocht mijn eigen ervaringen hebben.
Als ouder kun je wel alert blijven op signalen en moet je goed naar je kind kijken: waar is je kind mee bezig, hoe beleeft je kind bepaalde dingen, waar heeft zij het moeilijk mee of binnen wel begrippenkader kan zij/hij iets begrijpen. Maar de betekenis die nieuwe vriendin van vader voor volwassenen heeft hoeft niet de betekenis te zijn voor een zes-jarige. En die zes-jarige mag in eigen tempo en op eigen wijze de grote-mensen-wereld begrijpen.
Ik denk echt dat een ouder die ineens krampachtig omgaat met allerlei 'normale' situaties voor een kind veel onbegrijpelijker en schadelijker is.
Tsjor
Tsjor
Dank je wel voor je posting. Je verwoordt iets wat ik al lange tijd zo voelde en ik vind het erg fijn om het een keer 'van een ander te horen'. Kinderen niet in de belevingswereld van de volwassenen slepen maar goed kijken en ingaan op wat je ziet en welke vragen je krijgt was/is altijd mijn manier geweest en jouw verhaal sterkt me daarin.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Mis
Hoewel ik principieel vind (nog steeds) dat je na een scheiding je niet met dat soort zaken van de ander bemoeit, heeft een van mijn kinderen (toen acht) op een onverwachte confrontatie met 'de nieuwe vriendin van' gereageerd met een acute, dagen durende angstpsychose. Waar ze met heftige medicatie uit gehaald is door de dienstdoende weekendpsychiater. Ik zou dus zeggen: vraag ex het kind even in te lichten, en doe het anders terloops even zelf.