Relatie na scheiding, soms zo ingewikkeld....

Ik wil even m'n hart luchten en jullie advies vragen... Inmiddels ben ik bijna vier jaar gescheiden, destijds totaal onverwacht en behoorlijk schokkend voor mij. Na het eerste grote verdriet ontmoette ik mijn huidige vriend, binnen een jaar nadat ik verlaten werd. Eigenlijk iets te snel; had m'n scheiding nog lang niet verwerkt, maar zo liep het. In mijn vriend trof ik een ongelooflijk lieve, geduldige, begripvolle man waar ik heel veel steun aan had, mede omdat hij hetzelfde meegemaakt had als ik. Daarnaast hadden we het gewoon leuk met elkaar, deden leuke dingen; kortom: hij bracht weer zon in mijn leven! We zijn inmiddels drie jaar samen, wonen niet samen vanwege de wederzijdse kinderen. Hij is bij mij als zijn kinderen bij zijn ex zijn, de ene week; de andere week is hij met zijn kinderen in zijn eigen huis. Dit werkt voor mij prima; ik geniet er ook van om het "rijk alleen" te hebben met mijn kinderen. Ik kan sowieso goed alleen zijn, verveel me nooit en kan genieten van het "mijn eigen gang kunnen gaan" als ik alleen ben.
Klinkt allemaal best goed als ik het zo terug lees en toch blijft het soms maar knagen. Omdat ik het zo prettig vind ook regelmatig m'n eigen gang te kunnen gaan, voel ik me snel schuldig en vraag me dan af of ik wel genoeg van hem houd. Hij zou het liefst altijd bij mij zijn; ik heb dat omgekeerd dus minder. Deze week zijn mijn kinderen bij mijn ex; ik vind het even heerlijk zo alleen en zou het prima vinden mijn vriend eind van de week pas weer te zien; hij is dan toch wat gepikeerd waardoor ik toch morgenavond maar naar hem toe ga).
Daarnaast heeft hij op dit moment zo zijn zorgen;is bezig met het opzetten van een eigen bedrijf, zit financieel erg krap wat de nodige stress oplevert. Ik begrijp dat, maar heb niet altijd zin in zijn "gedoe". Dat vind ik dan weer behoorlijk egoïstisch van mezelf, niet echt fraai. Maar nu ik mijn leven weer goed op orde heb, heb ik vaak het gevoel dat ik dat er allemaal niet bij wil hebben, terwijl hij wel altijd voor mij klaar staat. Hij verwijt mij dan ook af en toe dat ik hem niet steun. Ik weet heus wel dat een relatie niet altijd "rozengeur en maneschijn" kan zijn, dat je na drie jaar niet meer in katzwijm van verliefdheid ligt etc. maar pieker me dan weer suf en vraag me oprecht af of ik wel geschikt ben voor een relatie... Dit spreek ik ook wel naar hem uit; hij wordt daar dan, begrijpelijk, heel onzeker van en is bang dat ik er een punt achter wil zetten. Ik wil hem niet kwijt, maar vind het soms gewoon zo ingewikkeld allemaal. Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben (ben eigenwijs, perfectionistisch, wil de dingen graag op mijn manier, control freak, etc...)en wil ook niet alleen (zonder partner) zijn. Maar ik word zo moe van dat gepieker terwijl ik het gewoon leuk wil hebben. De laatste tijd hebben we best vaak onenigheid en erger ik me regelmatig aan hem. Dat verdient hij niet; ik voel me dan weer schuldig, weer reden tot gepieker en zo blijf ik maar in hetzelfde kringetje ronddraaien.... Af en toe denk ik dat ik maar weer hulp moet zoeken omdat ik misschien mijn scheiding nog niet goed verwerkt heb, aan de andere kant heb ik al allerlei hulp gehad en ben ik daar wel een beetje klaar mee. Ik weet ook niet of het inderdaad ligt aan mijn eventueel onverwerkte scheiding of dat ik gewoon een te moeilijk mens ben voor een relatie.... (heb slecht geslapen dus zie het allemaal wat negatief vandaag).