(stief)dochter-perikelen

Ik vind

Dit zo triest. Verschrikkelijk wat biomoeder haar dochter aan doet.

Een advies durf ik jullie niet te geven. Ik zou geneigd zijn om tegen dochter te zeggen dat de keuze om bij jullie te komen wonen een definitieve is. Maar dat zou volgens mij nooit kunnen betekenen dat als ze nog een keer bij biomoeder zou intrekken en het weer mis zou gaan, ze er bij jullie niet meer in zou mogen. Kan me tenminste niet voorstellen dat haar vader daar op uit is.

Fijn in ieder geval dat ze bij jullie wel welkom is. Meer kan ik er niet van maken.

Tsja

Als ik het goed begrijp kan je stiefdochter niet met de vriend van haar moeder opschieten en kiest de moeder steeds voor haar vriend. Heel triest voor je stiefdochter natuurlijk!

Hoe oud is ze nu? En waarom is het erg dat ze soms een tijdje vooral bij haar moeder woont en soms een tijdje vooral bij jullie? Jullie andere kinderen zullen nog vrij jong zijn, die kunnen daar toch niet al te veel last van hebben?

Ik vind het een triest verhaal, en denk dat je stiefdochter vooral gebaat is bij een veilige en gezellige thuissituatie. Die heeft ze blijkbaar niet bij haar moeder, hopelijk kunnen jullie die haar wel bieden.

Rotsituatie

Als ik even kort mag samenvatten, als bio-moeder beschikbaar is, wil dochter naar moeder, als moeder niet beschikbaar is, is dochter bij vader. Bij de pubers uit mijn buurt zou dit betekenen dat vader de stabiele factor is waar ze op rekenen en altijd bij terecht kunnen (maar nog niet op waarde schatten) en bio-moeder degene waar je moeite voor moet doen, en waar je niet zomaar op kunt rekenen.
Bah, wat een rotsituatie. En jullie hebben onderhand een eigen gezin met kinderen die veel kleiner zijn, in een totaal andere levensfase zitten en hele andere behoeftes hebben. Dus haar puberleven is niet zomaar in te passen zonder aanpassingen van iedereen, dus ook van jou en ook van de kinderen, en dat zomaar, zonder voorbereiding en zonder dat je erom gevraagd hebt.
Heb je een idee hoe lang dochter gaat blijven? Zal het dagen, weken, maanden of jaren zijn? Wat is jullie inschatting? Is je dochter emotioneel volwassen genoeg om afspraken mee te maken over aanpassingen van haar kant om in het huishouden te passen? Ook zij zal moeten aanpassen, dat kan niet alleen maar van je man, jou en de kleine broertjes/zusjes komen. Dat de bio-moeder emotioneel niet volwassen genoeg is om dit eerst te bespreken en te overleggen is duidelijk, dan had ze dochter niet zomaar gedropt. Ik zou in ieder geval beginnen met de schema's van jullie, van de kleine kinderen en van haar uitschrijven (6.30 opstaan, 7.30 vertrekken naar werk, 7.00 kleinste staat op, 7.05 kleinste wil een fles, 10.30-11.00 slaapje) zodat het duidelijk wordt hoe alles in elkaar past. Zo kan zij ook zien dat ze niet zomaar tijdens een slaapje van een ukkepuk keihard muziek op haar kamer kan aanzetten en met vriendinnen gaan dansen. Het kan haar ook duidelijk maken dat als jij de jongsten naar de creche/peuterspeelzaal/school brengt, je er niet bent om haar te entertainen, en dat ze zelf haar brood zal moeten smeren om mee te nemen naar school. Als je ook regelmatig de avondactiviteit van jullie 'samen afwassen en de dag bespreken' of 'samen een film kijken' of zoiets opneemt, is het voor haar ook duidelijk dat ze van jullie ook aanpassing vraagt. Misschien is een planbord met waar iedereen is handig voor je kinderen, dan hebben ze iets meer grip op de dag.
Heel veel sterkte, het lijkt me geen makkelijke situatie, vooral niet omdat je geen van de kinderen tekort wilt doen of de deur wilt wijzen.

Stepmom

Jullie kunnen eigenlijk niks doen behalve haar liefdevol opvangen. Terug naar moeder sturen lijkt me heilloos als moeder toch voor vriend kiest. Zeker als ze weg blijft lopen en wie weet waar ze dan uiteindelijk terecht komt. Het is natuurlijk een kwetsbare leeftijd. Haar dwingen nu een definitieve keuze voor jullie te maken heeft ook weinig zin aangezien ze 14 is en je haar toch niet tegenhoudt als ze besluit wel weer terug te gaan.
Ik zou proberen haar zoveel mogelijk stabiliteit te bieden en zorgen dat het bij jullie thuis een plekje is waar ze wel altijd veilig is. Ook al lijkt ze daar nu ondankbaar voor in de toekomst zal er onvoorwaardelijk voor haar zijn wel degelijk een hele positieve uitwerking hebben.

Jullie kleine kinderen passen zich vast wel makkelijk aan de situatie weer aan. Het is tenslotte hun zus en als ze een goede band met ze heeft dan zal ze vast ook wel contact met ze blijven houden mocht ze eventueel weer naar de moeder gaan in de toekomst.

Maylise

We hebben

het hier over een meisje van 14 die helemaal nooit voor een scheiding gekozen heeft en in feite afgewezen wordt door haar moeder. Moeder kan haar alleen hebben als vriendje er niet is.
Zijn jullie nu werkelijk van plan om dit meisje ook nog eens haar laatste zekerheid af te nemen; namelijk dat ze dan in elk geval bij papa terecht kan???

Of heeft het meisje ook debet aan de situatie tussen moeders vriend en zichzelf en misdraagt ze zich bij jullie thuis?
Ik zou zeggen vang haar alsjeblieft onvoorwaardelijk op!

Reactie

Allereerst bedankt voor jullie reacties, ik probeer even wat feedback te geven, maar weet niet meer wie wat gezegd heeft, dus alvast mijn excuses als ik in de mist ga..
Het vervelendste aan de hele situatie is op dit moment de onzekerheid. Laat ik voorop stellen dat stiefdochter hier altijd welkom is geweest, en ook nog steeds is. Maar het is moeilijk in te schatten hoe lang ze deze keer van plan is te blijven, man heeft al verschillende keren met dochter proberen te praten, maar veel meer als: ik ga nooit meer terug, komt er niet uit... Ik geloof dat het Fransien was die idd de spijker op de kop slaat, dat stiefdochter en onze kinderen in een andere levensfase zitten met bijbehorende behoeftes.. En na anderhalf jaar zonder puber is dat niet zo eenvoudig om dat plotsklaps in elkaar in te passen. Onze kinderen hebben ook niet echt een band met haar, omdat ze hier toch al anderhalf jaar 'weg' was. We hebben haar dus duidelijk (proberen) te maken dat ze idd wel welkom is, maar dat het voor ons ook wel een hele ommezwaai is. Dat we die aanpassingen wel willen doen voor haar, maar dat we ook wat inzet van haar verwachten. Ze komt uiteindelijk in ons gezin met nog een stel andere kinderen, die niet zomaar eventjes opzij geschoven kunnen worden. En daar wringt het schoentje toch ook een beetje, want hoewel ik het gedrag van bio-moeder absoluut niet goedkeur, heeft stiefdochter toch ook een aandeel(tje) in de hele toestand. Natuurlijk, het is een puber, die zoals Koentje zegt, niet voor de scheiding gekozen heeft. Maar stiefdochter is ook geen lieverdje en heeft ook wel een egoïstische instelling. Begrijp me niet verkeerd, dat is uiteraard geen reden om haar de deur te wijzen zoals bio-moeder heeft gedaan, maar het is gewoon één van haar mindere kantjes die het af en toe moeilijk maken om haar in ons gezin in te passen. Daarom zou het ook fijn zijn als er een stabiele regeling komt, zodat er afspraken op langere termijn kunnen gemaakt worden. Maar helaas zit dat er niet in, man heeft al verschillende keren getracht om met bio-moeder te bellen en praten. Maar die heeft echter maar een antwoord: dat we het maar moeten uitzoeken.
Wij zullen stiefdochter zeker de deur niet wijzen, maar zo makkelijk als dat sommige zeggen: haar gewoon liefdevol opvangen en verder niets, is het toch niet. Man en ik hebben al slapeloze nachten achter de rug, waarin we beide liggen te denken hoe het nu verder moet...

Maar stepmom

Misschien kunnen we je gerichter helpen als je concreet aangeeft tegen welk probleem jullie aanlopen als ze bij jullie is?

Opvoeden en communicatie

Het is wel ontzettend onhandig dat de bio-moeder niet mee wil denken. De reactie van de bio-moeder klinkt mij in de oren als dat het daar ontzettend mis is gegaan. Schatten je man en jij in dat de bio-moeder binnenkort weer contact wil of is zij geen type van omgangsregelingen maar meer een alles-of-niets mens? Het lijkt me dat er in ieder geval allereerst duidelijkheid moet komen (en dus ook financiele duidelijkheid, zoals kinderalimentatie en kinderbijslag, het kan ook zijn dat de bio-moeder jullie kinderalimentatie moet gaan betalen en het lijkt me in ieder geval dat de bio-moeder als het kind niet bij haar woont geen kinderalimentatie of kinderbijslag ontvangt). Soms schrikken mensen wakker als blijkt dat de makkelijke keuze ook ineens nare consequenties heeft.
Als ik je zo hoor, heeft je stiefdochter in ieder geval de normale egocentrische pubertrekjes, maar kunnen die versterkt zijn door van huis te kunnen wisselen als het niet goed ging. Pubers hebben grenzen nodig, en als ze van huis kunnen wisselen, komen die grenzen minder hard aan, je hebt dan immers een uitweg ipv dat je er maar mee om te gaan hebt. Zo uit je verhaal blijkt niet dat bio-moeder en vader veel overleg hadden over de opvoeding en beide kanten zich inspanden om 1 lijn te trekken. Dat kan ook bijna niet als het niet en-en is maar of-of.
Tsja, jullie gezin is ook haar gezin en daar zullen jullie en zij mee moeten omgaan. Maar zoals je de belangen van 1 kind niet boven die van een ander kind hebt laten gaan in de afgelopen jaren, zal dat nu nog steeds niet kunnen. Jullie moeten een modus zien te vinden waarbij jullie allemaal kunnen leven, en zij zal moeten wennen aan niet meer enigst kind te zijn. En voor een puberella die zichzelf het middelpunt van het universum vindt zal dat niet makkelijk zijn.
Is het misschien een idee om de omgangsregeling (dochter woont bij vader en ziet moeder op eigen verzoek maar minimaal ... contact en maximaal ...) bij de rechter te laten vastleggen zodat bio-moeder en stiefdochter echt beseffen dat dit een permanente situatie is en er niet zomaar gewisseld kan worden? Is bio-moeder eigenlijk bereid om aan enige dwang en stabiliteit voor dochter mee te werken? Werd dochterlief na weglopen de vorige keer eigenlijk wel door bio-moeder terug gebracht? Is er de vorige keer eigenlijk wel communicatie en overleg geweest of was het puberella die bepaalde wie waar en hoe woonde?

Binnen-buiten

Stepmom, de onzekerheid die het nu zo lastig maakt, dat is een stukje dat blijkbaar bij de moeder-dochterrelatie hoort en dan met name bij de moeder (zoals jij het nu omschrijft).
Je bent nu aan het zoeken naar een manier om haar in te passen in jullie gezin. Dat zal niet lukken, omdat zij een achtergrond, levenservaring en leeftijd heeft die niet simpelweg in te passen is in jullie gezin. Maar tegelijkertijd hoort ze wel bij jullie gezin. Dus ik denk dat je je kijk op ´ons gezin´ een beetje bij moet stellen: het is inclusief een ingewikkelde dochter van je man.
Gezien haar leeftijd en achtergrond denk ik dat je wellicht iets hebt aan twee andere 'patronen' van gezinsleven:
- op kamers wonen in huis. Hoe ouder de kinderen worden, des te meer worden het zelfstandige personen die in huis 'op kamers wonen' en daarbij deels voor zichzelf moeten zorgen. Dat uit zich in faciliteiten (kamer die bewoonbaar is, eigen voorzieningen als tv en computer etc. Het uit zich ook in taken die iemand voor zichzelf moet doen, zoals kamer schoon houden (naar eigen inzichten, niet naar inzichten van ouders), was doen (voor jezelf) en het kan zich uiten in aankopen. Bijvoorbeeld: zakgeld/baantje om eigen badspullen, kleren etc. te kopen. Het enige dat je dan nog samen kunt doen is eten, maar soms lukt ook dat niet in verband met allerlei activiteiten. Die zelfstandige inwoner volg je ondertussen wel met interesse en op de achtergrond ook met zorgen, zodra iets mis gaat (en ze dat zelf aangeeft) moet je eigenlijk wel klaar staan om bij te springen, al zal het leergeld soms hard zijn. Je moet zelf wel een beeld hebben waar ze mee bezig is, welke fases, welke experimenten, welke ervaringen etc. Niet tot in detail, maar wel globaal als het gaat om haar ontwikkeling. In feite keer je het egoïsme waar elke puber last van heeft en sommigen extreem op deze wijze om in een leefpatroon dat het voor jou en de andere kinderen wellicht draagbaarder maakt: leer om voor jezelf te zorgen.
- het tweede patroon is dat ze het kind is van vader (en niet van jou) en beiden hebben een problematische relatie met moeder. Dat kan een bepaalde band scheppen, want verder is er niemand die het meisje begrijpt in haar relatie met haar moeder. Niemand anders kent moeder op de manier waarop zij en vader haar kennen. Wellicht kan vader een extra inspanning leveren om die bijzondere band met zijn dochter vorm te geven, bijvoorbeeld door op regelmatige momenten tijd en aandacht voor haar alleen te hebben. Het kan in de vorm van een hobby/clubje waar vader haar naartoe brengt en interesse in toont, of een bijzondere avond per maand met zijn tweeën, of een klusje in huis dat ze samen willen doen, of bepaalde gesprekken die vader met name gaat doen. Ik denk dat het de moeite waard is om daarop te investeren, alhoewel je geen direct resultaat mag verwachten. De effecten ervan zullen pas merkbaar zijn als het kind ergens in de twintig is.
- en dan af en toe iets bedenken wat je graag met het hele gezin wil doen. Een dagje uit, een vakantie samen, zoiets. Heel af en toe, zodat het gezellig blijft.

Succes, Tsjor

Een lang verhaal..

Van bio-moeder verwachten we eerlijk gezegd geen medewerking, ze was nu al boos dat man de kinderalimentatie deze maand niet overgemaakt heeft. Kinderbijslag kan man op zijn rekening laten storten, daar heeft hij gelukkig de medewerking van bio-moeder niet voor nodig. Kinderalimentatie krijgen van bio-moeder is niet aan de orde, bio-moeder zal er alles aan doen om niet te moeten betalen en het is het ons niet waard om daar een hele strijd over aan te gaan. We hebben er al over nagedacht om idd een omgangsregeling door de rechter te laten vastleggen, maar bio-moeder en stiefdochter zijn zich er ook wel van bewust dat de afdwingbaarheid hiervan een lachtertje is. Als stiefdochter binnen een tijd weer naar bio-moeder gaat, kunnen wij daar weinig tegen beginnen toch? Het is hier idd stiefdochter die bepaalt waar ze woont, als alles goed gaat bij bio-moeder, horen of zien we haar amper, ondanks dat mijn man haar dan minstens twee maal per week opbelt. Vaak neemt ze dan haar telefoon niet op, als hij op de vaste lijn belt, en bio-moeder neemt op, is dochter net aan het douchen, even niet thuis, enz... Als hij dan later weer belt, heeft bio-moeder niet doorgegeven dat hij gebeld heeft, of was ze 'vergeten' terug te bellen. Echt weglopen doet ze ook niet, bio-moeder brengt haar wel tot hier. En toen stiefdochter besloot om bij bio-moeder te gaan wonen, werd die beslissing genomen in een weekend dat ze daar was. Dan komt ze dus gewoon niet terug op het afgesproken tijdstip en kan man er achteraan gaan bellen/naartoe rijden.. Tussen bio-moeder en man is er niet veel overleg mogelijk, bio-moeder is het type 'laat maar waaien', man is dan weer wat te streng. Dus nee er wordt niet 1 lijn getrokken in haar opvoeding.
En ja, wij kunnen wel grenzen stellen als ze hier woont, maar dat is idd vaak het probleem bij kinderen van gescheiden ouders: ze hebben steeds een vluchtweg, stiefdochter maakt daar dan ook handig gebruik van. Het is begrijpelijk uiteraard, ik geloof ook dat de meeste pubers hiervan misbruik zouden maken, maar ook wel frustrerend voor ons. Het maakt het moeilijk om afspraken met haar te maken, bv. om in principe na school meteen naar huis te komen, als ze nog graag wat afspreekt met vriendinnen, ons even te bellen en te vragen of dit mag. Zij vertikt het gewoon en komt thuis wanneer het haar past. Zo wil ze er ook geen rekening mee houden dat de jongste kinderen nog een middagdut doen. Muziek wordt dan keihard gezet, ook 's avonds als de kleintjes moeten slapen. Zo zijn er wel meer dingen waar we tegenaan lopen. Misschien zijn dit wel typische puberdingen, en ben ik daar nog niet aan gewend. Maar het maakt het wel moeilijk om een manier te vinden om als gezin harmonieus samen te leven. Wij beseffen ook wel dat stiefdochter andere behoeftes heeft als onze veel jongere kinderen en we proberen daar ook aan te voldoen, maar stiefdochter kan maar moeilijk aanvaarden dat er soms dingen praktisch onmogelijk zijn. Bv. toen stiefdochter hier stond, hebben we meteen onze jongste dochter bij ons op de slaapkamer gezet, zodat zij terug een eigen kamertje heeft. We hebben haar ook gezegd dat we de zolder voor haar willen verbouwen, dat was sowieso al de planning toen stiefdochter beslist om terug naar bio-moeder te gaan. Die verbouwing is toen even in de ijskast gezet. Maar voorlopig moet ze dus een tijdje in de slaapkamer van de jongste, en die kamer is idd niet naar haar smaak ingericht. Ze begrijpt nu niet dat we niet teveel willen veranderen aan dat kamertje, omdat dat weer dubbel werk zou betekenen (het blijft wel de slaapkamer van jongste), dus nee even geen nieuw behang, nieuwe gordijnen, ... Dat het dan niet als haar kamer voelt, begrijp ik wel, maar helaas geen toverstokje om stante pede alles aan te passen. En dat maakt het toch wel frustrerend en moeilijk om maar gewoon te accepteren dat stiefdochter hier binnen- en buitenwandelt naargelang haar grillen. Als zij het enige kind hier zou zijn, zou het niet zoveel uitmaken, maar binnen een gezin is dat moeilijker in te passen. Er moeten ook een heel aantal dingen praktisch geregeld worden (school, hobbies,...) en met een groter gezin is het niet altijd makkelijk om daar heel flexibel en à la minute op in te spelen. Man en ik werken beiden, dus het is al vaak puzzelen met opvang, halen/brengen, clubjes,... En dan geeft het toch wel wat stress als stiefdochter opeens weg/weer terug is, want moeten er meteen weer dingen geregeld worden.
Het idee van Tsjor dat ze hier als op kamers zou wonen, is wel een goed idee voor over een paar jaar, maar ze is nu 13, bijna 14, dus misschien nog wat jong op het op die basis te proberen. Maar het is wel iets om in het achterhoofd te houden, zeker na de verbouwing van de zolder, kan ze daar haar eigen stekje krijgen.

Poor little rich girl

Als ik het gedrag van je stiefdochter zo hoor is dat een verwende puber die nooit ergens rekening mee heeft leren houden, en die in je gezin waarbij de andere kinderen echt heel andere behoeftes hebben en waarbij iedereen rekening met elkaar moet houden. Je jongere kinderen moeten ook leren om van haar spullen af te blijven, zelfs als die heel interessant zijn, en zij moet leren dat ze niet zomaar de muziek snoeihard kan zetten en dat ze niet alles kan laten rondslingeren. En je eigen gevoel van deurmat zijn, zij kan immers maar naar believen in- en uitlopen, en jij hebt er maar voor haar te zijn, da's ook niet leuk.
Is puberdochter bereidt om zich aan regels te houden? En kan er een sanctie komen dat ze als ze werkelijk niet wil laten weten waar ze is en wanneer ze thuiskomt (op die leeftijd hoort ze dat nog niet eens zelf te bepalen is mijn bescheiden mening) en geen rekening met ouders, buren en kleinere broertjes en zusjes wenst te houden. Puberella gaat zich niet aanpassen als ze een vluchtweg houdt om naar toe te gaan als ze niet mag doen wat ze zelf wil, dus bio-moeder zal hier wel een rol in moeten spelen of het haar bevalt of niet.
Hoe schat je de kans in dat bio-moeder dochter weer bij haar laat wonen? En weet dochter dat ook? En daar komen we weer bij de communicatie van bio-moeder naar dochter, en die heb je nou net niet zelf in de hand.

Fransien & tsjor

Tsjor: Jouw idee om stiefdochter en vader de verbouwing te laten plannen vind ik wel een goed plan. Ik wil natuurlijk ook nog wel wat inspraak houden, maar dat kan ook best achter de schermen natuurlijk. Maar om de hele zolder nu extra te gaan isoleren opdat ze muziek hard zou kunnen zetten, vind ik dan weer wat ver gaan. Ik vind het toch echt niet overdreven om haar te vragen om de muziek 's middags een uurtje of twee en 's avonds vanaf een uur of acht-half negen wat minder luid te zetten.
Fransien: het is zoals je zegt, stiefdochter heeft nooit moeten leren om rekening te houden met andere kinderen in het gezin. Je hebt helemaal gelijk dat ze op die leeftijd eigenlijk niet zelf hoort te bepalen wanneer ze thuiskomt, maar man heeft daar wat water bij de wijn gedaan om wat op een lijn te komen met de regels bij bio-moeder. Er is wel een max. uur afgesproken, ze moet sowieso voor het avondeten thuis zijn, en er is gevraagd om even te laten weten of ze na school meteen naar huis komt of niet. Helaas is het moeilijk om afspraken met haar (en ook bio-moeder) te maken. Nu staan moeder en dochter nog als twee kemphanen tegenover elkaar, maar uit ervaring weet ik dat dat kan keren als de wind. Man heeft nogmaals geprobeerd om hierover afspraken te maken met bio-moeder, helaas zonder resultaat. Hij had ondermeer voorgesteld om vanaf nu toch echt één lijn te trekken, en een regeling af te spreken waar iedereen zich dan ook aan zou houden, met het doel om stiefdochter de welgekende vluchtweg te ontnemen. Maar stiefdochter kent bio-moeder goed genoeg, ze weet dat ze toch wel weer terug kan mettertijd..
Man heeft ook nog eens getracht een gesprek met haar te hebben over de wederzijdse verwachtingen en over de regels hier in huis. Het is idd zo dat ook onze kinderen zich aan haar moeten aanpassen, ze mogen van mij niet ongevraagd op haar kamer (eerst netjes aankloppen en als zij aangeeft, geen zin in kleintjes te hebben, prima en dan moeten ze dat ook begrijpen, kloppen als ze de badkamer binnenwillen,...) Ook zij moeten hier nog aan wennen, maar we wijzen hen er wel op dat hun stiefzus andere behoeftes heeft (zoals wat meer op zichzelf zijn). Maar man zei dat het gesprek met haar wel dat er nog een hele weg af te leggen is. als hij dus uitlegt dat de kleintjes ook moeten leren rekening met haar te houden, maar dat daar tegenover staat dat ook zij dit moet doen, gooit ze haar kont tegen de krib. Man heeft ook een aantal basisregels met haar afgesproken en haar uitgelegd wat de sancites zijn als ze zich er niet aan houdt. Anderzijds heeft hij ook een aantal 'beloningen' met haar vastgelegd, die ze zelf heeft mogen kiezen (binnen bepaalde grenzen uiteraard). We hopen haar op die manier een stimulans te geven om zich ook in te spannen om het hier leefbaar en leuk voor iedereen te maken.
Het deurmat-gevoel is iets wat me toch geregeld frustreert. Ik weet wel dat het bij het stiefouderschap hoort, maar dat wil niet zeggen dat het me bij momenten wel heel zwaar valt. Ik moet af en toe echt op tanden bijten... En dan zeggen veel mensen dat ik niet moet zeuren en dat ik het vantevoren wist. Tja, je hoort wel wat verhalen natuurlijk, maar wat de eigenlijke impact op je leven is, merk je pas als je er midden instaat.