Uit elkaar maar wel in één huis, wie ook?
Ik denk er al langer over om een punt achter onze relatie van meer dan 25 jaar te zetten. Man heeft autistische stoornis en dat wordt de laatste jaren met ouder worden steeds duidelijker en hij leeft alleen maar in zijn eigen wereld. We hebben ook al jaren niks meer samen ook geen intimiteit.
Ons huis is klein, dus geen extra kamer (de kinderen zijn nog niet uit huis) Ik wil toch heel graag hier blijven wonen. Bovendien kan ik nergens anders heen. Heb een piepklein inkomen en het huis is van mijn man.
In feite heb ik al lang een met hem geen relatie meer en wonen we in één huis. Ik doe al jarenlang de huishouding en de opvoeding alleen. En hij profiteert van een schoon huis, schone was en iedere dag eten op tafel. Voor hem is dat genoeg. Maar voor mij echter niet. Ik mis veel op sociaal/emotioneel gebied en kijk uit naar een andere partner.
Weggaan is echt geen optie. Kan het niet betalen en voor de kinderen een enorme verandering.'
Zijn er hier mensen die ook geen relatie meer hebben en nog wel bij elkaar wonen?
Pfff
Dat lijkt mij echt onmogelijk, zeker als het huis ook nog eens klein is. Hoe zie jij het voor je? Je blijft je oude rol houden en maakt alles schoon en kookt? En wat doe je met een nieuwe partner.......die mag gezellig mee-eten? Als ik jou was zocht ik heel snel een baan, schreef me in voor andere huisvesting, en begon op een eigen plek lekker opnieuw.
Goed over nadenken
ik begrijp je denk ik niet helemaal: je hebt dus helemaal geen eigen plekje in dat huis? Waar slaap je dan als je uit elkaar bent? Hoe zie je dat precies voor je? En is dit het voorbeeld van een relatie die wilt geven aan je kinderen?
Ik zou er nog eens goed over nadenken of je echt een nieuwe partner wilt, of dat je nog iets probeert te maken van je huidige relatie vanwege je kinderen.
Een kennis van mij heeft een poos bij haar ex ingewoont terwijl ze uit elkaar waren en had ook geen eigen plek. Ze leefden op zich op goede voet, puur en alleen omdat zij continue op haar tenen liep, alles slikte en alles deed wat werd gevraagd, omdat ze geen andere stek had om naar uit te wijken en ze geen heibel met hem wilde voor haar kinderen. Ze was zijn huishoudster, zijn oppas als hij aan de boemel ging en zijn praatpaal. Ze heeft het 8 maanden uitgehouden en is toen uiteindelijk toch nog bij haar ouders ingetrokken, omdat het haar teveel werd. Ex had ondertussen namelijk een andere vrouw leren en dat geeft een rare situatie als je zelf nog naast je ex ligt in bed.
Zo hoeft het natuurlijk niet te gaan, maar de tip om zo snel mogelijk onafhankelijk van hem te worden, vind ik een hele goede. Als je tenminste zeker van je keuze bent om de relatie te verbreken.
Er verandert niets...
Wat verandert er dan, als je uitspreekt 'uit elkaar te gaan' maar daar verder niet naar handelt? Feitelijk niks... en ik denk dat je in deze constructie nooit van elkaar los komt. Net wat Caitlynn zegt... stel nou dat je een ander tegenkomt? Dat is dan wel een gekke situatie... je kunt ervoor kiezen om veel tijd bij je nieuwe partner door te brengen, maar moet daarna toch weer naar je 'ex'. Je kunt erop wachten dat je nieuwe partner dát niet trekt... en jijzelf wellicht ook niet. Het gevaar ligt op de loer om te snel de stap te zetten om te gaan samenwonen, alleen om uit je huidige situatie te zijn.
Mijn advies... eerste stap: word (financieel) onafhankelijk! Wees een sterke vrouw en een voorbeeld voor je kinderen. In plaats van te piekeren hoe je het in deze situatie zo draagbaar mogelijk houdt voor iedereen, kun je er ook voor kiezen uit de sloof- en slachtofferrol te stappen en het lot in eigen hand te nemen!
Advocaat
Hoezo het huis is van hem? Dat heeft mijn ex ook geroepen, maar hij moest mij toch echt uitkopen. Ik dacht ook dat ik nergens heen kom, maar ben toch terecht gekomen. Zelf ben ik naar spreekuur van een advocaat in een buurthuis geweest. Is er ook zoiets bij jou in de buurt? Je moet echt info zoeken, inschrijven bij de woningbouw. En wat de verandering voor de kinderen betreft, kids wennen er echt wel aan en kunnen beter omschakelen dan je denkt. Wij hebben nog 6 weken in 1 huis gewoond, onhoudbaar. Zo gauw de vloer lag in mijn flat woonden we daar, behang op de muren, niks voor de ramen en matras op de grond. Zo hebben we verder opgebouwd en de kids doen het goed! (en ik ook 
Heb in rechtswinkel nagevraagd
Ja, het is een rare situatie. Het is ook echt niet van de een op de andere dag hoor. Ik ben ook met hem naar een therapeut geweest en we hebben gesprekken gehad, heeft helaas niets opgeleverd, de verwijdering is alleen maar groter geworden. Hij ontwijkt iedere vorm van gesprek.
Heb navraag gedaan bij rechtswinkel. Ik heb geen recht op het huis, Hij heeft het toen gekocht en we zijn nooit getrouwd en hebben geen samenlevingscontract. Ja, dom dom ik weet het, maar het is nu eenmaal zo. Wel heeft hij de kinderen erkent dus zal hij wel voor hen moeten betalen, maar niet voor mij.
Dus dat maakt de zaak alleen maar ingewikkelder. Ben op zoek naar een baan waarmee ik wat regelmatiger kan verdienen, maar valt niet mee, ben waarschijnlijk te oud.
Keuzes maken
Wat ik lees in jouw berichten is eigenlijk dat je alles hetzelfde wil houden, behalve je man. (Een nieuwe, leukere daarvoor in de plaats) Maar dat kan niet, zoals je merkt, je moet keuzes gaan maken die op sommige punten negatief gaan uitpakken.
Verder denk je dat de situatie, doordat jullie officieel nooit gebonden zijn geraakt ingewikkelder wordt. Maar dat is nou juist niet zo; je kunt uit elkaar gaan zonder advocaat e.d., alleen is het dan zo dat je je eigen financiele boontjes moet gaan doppen. En je eigen onderdak moet gaan zoeken. (Gezien je partner het huis betaald)Als jij dat ingewikkeld vindt heb ik slecht nieuws voor je: iedere volwassene wordt geacht in deze twee punten zelf te voorzien.
Gr. Poezie.
Sociaal emotioneel
Het lijkt me hier toch ook een kwestie van geen oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt. Het is nog maar de vraag of je een partner kunt vinden die sociaal emotioneel wel aan jou voorwaarden voldoet. Het gebeurt maar verder kun je in een relatietombola terechtkomen waar je ook niet blij van wordt. Misschien trek je wel weer iemand met autisme aan waar je niet op zit te wachten als de eerste verliefdheid over is.
Ik zou nog maar eens goed nadenken als ik jou was. Dat sociaal emotionele kun je in dit soort zaken vaak beter vinden bij familie of goede vrienden. En wat let je om jezelf eerst eens te gaan ontplooien op het gebied van werk en vriendschappen?
Dat je overal voor zorgt in het voordeel van je partner is natuurlijk niet erg eerlijk maar wel een situatie die zo gegroeid is en waar jij je deel aan bijgedragen hebt door zelf niet te werken. Dat hals over kop willen veranderen lijkt me niet handig. En als het om de sex gaat kun je altijd nog een minnaar nemen waar je elders mee omgaat. Het lijkt me dat je hier aan jezelf kunt werken om de situatie op den duur voor jezelf te verbeteren. En wie weet kom je dan nog eens op eigen benen te staan. Maar ik zou het niet overhaasten. Eerst aan jezelf en je eigen zelfstandigheid werken.