Vader /zoon perikelen
na onze scheiding is besloten dat onze kinderen ( 2 ) om het weekend naar de vader gaan en 1 avond in de week. Nu is het zo dat we een kind met een flinke beperking hebben. ( autisme en adhd ). Vader kan daar maar moeilijk mee om gaan en doet ook weinig om dat te veranderen. Een aantal weken geleden is het dan ook behoorlijk uit de hand gelopen tussen hen waardoor zoon niet meer naar vader is toe gegaan. Tegelijkertijd is het op school ook uit de hand gelopen waardoor zoon niet meer naar school gaat. Ik word nu behoorlijk belast. Eigenlijk trek ik het zelf ook bijna niet meer. Alles komt nu op mij neer. Ex maakt naar mij ook overal een strijd van. helaas. Ik heb ex gevraagd of hij een keer extra kan gaan sporten met zoon om hem op deze manier een dagbesteding te gven. Ex geeft aan daar allemaal geen tijd voor te hebben. Ex woont hier ongeveer 10 meter vandaan en heeft een nieuwe vriendin. Werkt 36 uur per week onregelmatig en ik zie dat ' geen tijd' dan ook weer als een ontrekking van de verantwoordelijkheid. Ik wordt er gek van ondertussen. Hij heeft z'n leventje lekker makkelijk en ik ga er ondertussen aan onderdoor. Hoe kan ik hem op zin verantwoordelijkheden als vader wijzen? Dat ik het ook niet meer aan kan? Ik begrijp dat ik zijn vrije tijd niet kan indelen. Maar ondertussen zit ik ziek thuis door alle zorgen en stress. Kortom, ik ga er langzaam aan onderdoor en hij heeft het in mijn ogen erg makkelijk nu hij ook de weekenden niet meer voor zoon zorgt. Ik zie geen kans meer om zelf bij te tanken, anders dan voortdurend andere mensen in te schakelen en oppas in te huren.En hij doet niet eens moeite om op een juiste manier met zoon om te gaan. pff, ikzit er even helemaal door heen. Ik mag toc van een vader wel verwachten dat hij in deze moeilijke periode ook zijn steentje bij draagt?
Een niet zo heel praktische tip
Een niet zo heel praktische tip, maar de enige die mij nu te binnen schiet (hopelijk melden zich nog ervaringsdeskundigen) is dat je hem kan melden dat, nu hij meer tijd heeft voor zijn werk en geen kosten meer voor de omgang, de alimentatie wel omhoog kan.
Soms wekt dat bij vaders onvermoede zorginstincten op. En als hij wel blijmoedig zijn portemonnee trekt kan je van dat geld misschien wat ondersteuning inkopen zodat je ook eens tijd voor jezelf hebt.
Sterkte ermee
Temet
dat loopt ondertussen ook al. Allimentatie. Die hadden we destijds samen afgesproken. Maar de kosten voor het middelbare onderwijs zijn behoorlijk voor mijn dochter. Hij wilt daar niet aan mee betalen. Ik heb hem daar een paar keer naar gevraagd maar hij vindt dat dat in de allimentatie berekend is. Hij betaalt niet veel en is daar onmogelijk van te betalen. De advocaat is daar nu mee bezig om de berekening te maken wat de werkelijke allimentatie is. dit zal er misschien wel in mee genomen worden aangezien zoon niet veel zin meer heeft om naar zijn vader te gaan. Het is daar behoorlijk uit de hand gelopen. Iets samen ondernemen leek mij dan ook nog een hele mooie kans om de band weer aan te sterken. Maar vader heeft er allemaal geen zin in. Het lijkt meer op dwars liggen naar mij en daar zijn de kinderen de dupe van.
Je kan niets
Dat is het moeilijke, er is geen zorgplicht. Dus als een vader weigert voor zijn kinderen te zorgen (dus echt zorgen niet alleen financieel) draai je er als moeder alleen voor op. De rechtsgelijkheid schijnt er dan in te zitten dat jij als moeder je kinderen ook in de steek mag laten 
Nou dat doet vrijwel geen enkele moeder.
Ik vind wat Temet voorstelt ook nog niet zo raar: de rekening presenteren voor meer opvang. Ook dat is overigens niet erg gebruikelijk geloof ik. Mijn ex en ik hadden co-ouderschap afgesproken (ook omdat ik veel ziek was), ex krijgt nieuwe vriendin en wil ineens geen co-ouderschap maar een beperkte omgangsregeling. Je hebt geen poot om op te staan.
Het is hard maar moeders draaien er dus meestal voor op. Ik vind het nu, nu mijn kind elf is, trouwens prima dat hij meer bij mij is omdat het nu fysiek veel minder zwaar is. Maar die eerste jaren hebben een wissel getrokken ook op het kind. Het was voor hem ook beter geweest als ik af en toe had kunnen uitzieken. Dus heel veel sterkte ermee.
Overigens lijkt het me extra zwaar als je ex zo dicht bij je woont: zie je het allemaal nog onder je neus gebeuren ook.
Tis toch van de gekke
dat dat kan in Nederland. Vaders kunnen heel makkelijk de verantwoordelijkheid opzij ztten. Juist omdat wij moeders dat niet zouden doen.
Zal niet lang meer duren of dochter heeft ook geen zin meer om naar hem toe te gaan. Hij onderneemt weinig , zit een beetje voor de tv te hangen en de kinderen hangen ook maar rond als ze daar zijn. Ze vinden er niks aan.
Belasting
'Werkt 36 uur per week onregelmatig en ik zie dat ' geen tijd' dan ook weer als een ontrekking van de verantwoordelijkheid.' 36 uur onregelmatig werken kan een behoorlijke aanslag op je fysieke gesteldheid zijn, zeker als het een moeizame omgang is met een adhd/autistisch kind is.
'Maar ondertussen zit ik ziek thuis door alle zorgen en stress.' Dat is dan weer meer een mentale belasting, die je eigenlijk vooral jezelf aandoet, omdat je veranderingen verwacht/vindt/hoopt die een ander zou moeten doen, namelijk je ex.
Anderen heb je niet in de hand, alleen jezelf wel.
Zo heeft ex jou niet in de hand, hij kan bijvoorbeeld niet gaan vinden dat jij je verantwoordelijkheid ten opzichte van je werk gewoon op je moet nemen in plaats van je onttrekken aan die verantwoordelijkheid en thuis gaan zitten.
Ik denk dat het belangrijk is dat nu even aan je kind denkt: welke situatie (met regelmaat) is voor hem (en voor jou) het beste en hoe kun je dat bewerkstelligen, zonder dat je je druk maakt om je ex. Heb jij bijvoorbeeld een PGB waaardoor je extra hulp kunt inschakelen?
Tsjor
Huh? tsjor
" Dat is dan weer meer een mentale belasting, die je eigenlijk vooral jezelf aandoet, omdat je veranderingen verwacht/vindt/hoopt die een ander zou moeten doen, namelijk je ex." He? Dus als Ponpon de vader aan de afspraken wil houden zijn dat verwachtingen die ze zou moeten bijstellen omdat je alleen jezelf kan veranderen?
en dit : hij kan bijvoorbeeld niet gaan vinden dat jij je verantwoordelijkheid ten opzichte van je werk gewoon op je moet nemen in plaats van je onttrekken aan die verantwoordelijkheid en thuis gaan zitten." nee inderdaad zeker niet omdat Ponpon ziek wordt van de verantwoordelijkheid die ex niet neemt.
Echt ik wil niet vervelend doen maar waarom al die bochten om exen die hun verantwoordelijkheid ten opzichte van de kinderen niet pakken te verdedigen?
Natuurlijk is aan het kind denken het beste en verreweg het beste wat Ponpon ook voor haarzelf kan doen. Dat ben ik met je eens/
Omdat
ponpon er zo aan onderdoor gaat. Boosheid, gebukt gaan onder zorgen, terwijl je eigenlijk niets kunt veranderen, hooguit mensen die met je meehuilen en beamen dat ex een boeman is, en dan....????
Ik wil heus wel meezingen in het koor dat exen tot boemannen verklaard, ik kan ook wel uit eigen ervaring wat duiten in de zak doen als je die graag hebt. Maar heb je daar wat aan, heeft ponpon daar wat aan?
Het gaat niet om verdedigen of recht spreken. Het gaat om wijsheid: geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen, de kracht om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen en de wijsheid om het verschil te zien.' Daarom gaat het.
Wat mij opvalt is dat als je alle ellende van je leven projecteert op je ex, dat je er dan aan onderdoor gaat. Dat is hij niet waard, dat ben je zelf niet waard en dat is je kind niet waard.
Wat is nu reëel de extra belasting die het conflict tussen vader en kind oplevert? Dat de kinderen het daar saai vinden is niet haar zorg. Dat de kinderen niet meer gaan betekent één keer per twee weken extra zorg. Dat is het lastige punt. Daar kun je nuchter en reëel naar kijken: hoe los ik dat op. Of je kunt het heel zwaar maken (hij neemt ook nooit zijn verantwoordelijkheid en dat gaat ten koste van de kinderen, hij walst over de kinderen heen en over mij en hij zou moeten, maar hij doet niet en....). Daar word je dan zelf overspannen van en vervolgens zit je ziek thuis. Boos op je ex, zonder dat je daar iets aan kunt veranderen en zonder dat je de problemen tot behapbare proporties terugbrengt, waardoor je ze wel kunt oplossen.
Tsjor