Vakantie-toestand
Tja.. hoe leg ik dit nu kort en bondig uit... een poging; ex en ik zijn nu ruim 2 jaar uit elkaar, na heel lang huwelijk. Ik heb het iniatief genomen; ex bleek in de loop van de jaren een psychiatrische aandoening te hebben die hem, maar daarmee ook mij en onze kinderen, steeds meer belastte. De doorslag voor mij kwam toen hij een serieuze poging deed zichzelf van het leven te beroven. Dit duwde mij met mijn neus op de feiten die ik al die tijd niet had willen zien (hij heeft een bi-polaire stoornis) en ik besefte toen dat ik eigenlijk maar 2 keuzes had: de rest van leven slijten als social psychiatrisch verpleegkundige of scheiden. Na veel pijn en verdriet heb ik besloten tot het laatste.
Ex wil nog steeds niet accepteren dat hij een ziekte heeft die niet over zal gaan, hoewel hij nu gelukkig wel therapie volgt en medicijnen slikt. Hij leeft nu alleen (de kinderen wonen bij mij en ik heb de verantwoordelijkheid) en slaagt erin, met wat schommelingen, toch redelijk stabiel te blijven. De jongens (nu 11 en 17) gaan om het weekend naar hem toe. In de vakanties hooguit een week aaneen gesloten, langer kan hij niet aan.
Hij is dan ook nog niet alleen met ze op vakantie geweest. Ik wel; het eerste jaar in Nederland en vorig jaar in Belgie. Dit jaar ga ik naar Oostenrijk. Ex vindt dat hij nu ook 'moet' en heeft (weer..) heftige plannen voor verre buitenlandse vakanties. De schrik slaat me dus ook weer om het hart. Stel dat hij alle plannen dit jaar wel door laat gaan... Dan neemt hij de jongens in z'n eentje mee naar ver weg... en dat terwijl vakanties stress voor hem veroorzaken en de kans op een terugval erg vergroten.. Onze oudste heeft al aardig wat met hem meegemaakt en wil ook eigenlijk niet met papa zo ver weg maar vind het moeilijk om tegen zijn vader in te gaan c.q. het er met hem over te hebben. Papa kan erg 'overredend' (lees dominant) zijn.
Dus heb ik met hem geprobeerd te praten, zo redelijk mogelijk, om hem te laten inzien dat het verstandig is om de eerste keer alleen met de kinderen in de buurt te blijven. Zeeland is ook mooi... en dan zijn er 'hulptroepen' in de buurt als hij het niet aan kan. Maar hij wil nergens van weten. Dus ik zal me 'harder' moeten gaan opstellen.. Ik denk erover om b.v. de identiteitskaart van de jongste, die in mijn bezit is, niet mee te geven. Dan kan hij de grens niet over. Maar dat voelt ook weer zo hard... pff moeilijk allemaal. Ik hoop maar dat het weer alleen bij wilde plannen blijft en er weer niets van terecht komt, zoals gebruikelijk..
Ik weet niet of jullie hier advies in kunnen geven maar alleen opschrijven helpt al...
groetjes Tutje
Identiteitskaart achterhouden
is niet genoeg, de kans op controle tenzij er gevlogen gaat worden, is natuurlijk nihil.
Het lijkt mij een verschrikkelijke situatie want je maakt je zorgen tot ze weer terug zijn. Liefst zie je ze helemaal niet gaan.
Misschien moet je dan nu ook niet meer onderhandelen met je ex, maar gewoon meedelen dat de kinderen niet komen tenzij hij in NL blijft. Daarmee escaleer je wel alles en dat zul je moeten overwegen of dat het je waard is.
Je zult wel je 17 jarige moeten gaan trainen, want zodra hij 18 is zal hij bv ook de alimentatie zaken zelf moeten gaan regelen. En dit soort dingen ook.
Kinderen.
Je oudste kind is 17 en ziet het eigenlijk helemaal niet zitten om met zijn vader op vakantie te gaan.... Kan hij dat (gezien zijn leeftijd) niet zelf aan zijn vader duidelijk maken?
De jongste is een ander verhaal; daar zul jij voor moeten beslissen. Id-kaart achterhouden helpt alleen als ze ver weg gaan, met het vliegtuig. Anders schiet je je doel voorbij.
Afspraken maken
De kinderen zijn gelukkig niet meer heel klein, dus als het 'mis' gaat kunnen ze zich waarschijnlijk wel even redden. Ik zou proberen afspraken te maken met je ex, en met de kinderen, dat ze je direct bellen in geval van nood. Geen vliegvakantie, maar naar Frankrijk of Duitsland o.i.d. Daar zit je dan ook binnen een dag als het echt moet.
Wat ik zou doen
..als je het echt onverantwoord vindt en er niet over te praten is, is geen enkele discussie meer aangaan. Je maakt dan nl slapende honden wakker. En tzt gaan ze gewoon niet mee.
Update
Ondertussen komt ex met steeds nieuwe ambitieuze plannen, die meestal aan de oudste worden voorgelegd. Die wil dan aardig blijven en knikt mee, terwijl hij voorzichtig probeert aan te geven niet zo ver weg te willen. Maar welk vriendelijk argument hij ook aanvoert, papa wil niet luisteren. Papa snapt het helaas gewoon niet. Hij weet dat ik dit jaar met de kinderen (voor het eerst) wat verder Europa in ga en hij vind dat hij dat ook moet. Is doof voor elk voorzichtig tegen-argument (de afstand in zijn hele kleine auto, de eerste keer alleen met de kinderen, etc).
Vandaag barstte de bom. Hij kwam weer met een nieuw plan, de Franse Alpen dit keer. Zoon moest weer aanhoren en kon zich niet meer inhouden. Werd boos en heeft uiteindelijk maar rechtstreeks gezegd dat hij het niet vertrouwd om met papa alleen zo ver weg te gaan. Papa was erg in zijn wiek geschoten en noemde het maar allemaal 'bullshit'.
Zoon vertelde me dit vanavond onder het eten en hij zat er duidelijk nog mee. Vind het vreselijk zijn vader op deze manier te moeten 'kwetsen', want zo voelt 't... En dat begrijp ik zo goed. Ik probeerde (en nog steeds..) iets bij ex gedaan te krijgen door zo te praten dat hij er in mee kon gaan. De harde waarheid ('je kunt 't niet') wil ik 'm zo graag besparen.
Ex heeft zich nu beledigd terug getrokken. 'Ik doe niets meer, jullie zoeken zelf maar een vakantie' tegen de twee jongens. Zoons zitten er mee. Pfff moeilijk allemaal..
groetjes Tutje