Verdriet om verlies van gezin
hebben jullie dat nou ook? bijna 4 jaar geleden zijn we uit elkaar gegaan en de laatste tijd heb ik steeds vaker verdriet van het verlies van het gezin - het niet meer samen zijn als ouders van onze kinderen. ik zou niet meer terug willen in het huwelijk wat we hadden, begrijp me goed, maar ik mis het samen ouderen ...
Ja, heel herkenbaar. Zelfs al heb je een nieuwe partner, wat echt nog toekomst muziek is voor mij, dan nog is dat niet hetzelfde als samenwonen met de vader van je kinderen. Dat stukje komt nooit meer terug. Eigenlijk is het een beetje als een overlijden. Oplossingen heb ik verder (nog) niet. Maar wel herkenning dus.
Ook herkenning
Mijn ex en ik hadden de meeste jaren een hele fijne relatie. Op het laatst ging het fout, hij wilde niet meer, en viel alles uit elkaar.
Ik ben iemand anders tegengekomen, maar nog heb ik verdriet om het niet meer hebben van dat gezinnetje, het samen genieten van je kind.
Nu heb ik wel het geluk dat mijn nieuwe vriend ook een zoontje heeft (2 jaar jonger dan de mijne), dat de kinderen het samen heel fijn kunnen vinden en we dan dus samen zwijmelen, hij over zijn zoon, en ik over de mijne....het is anders, maar het is ook wel heel speciaal...
Maar het missen blijft hoor. Het zien dat mijn zoontje blij en gelukkig is, maakt wel dat de scherpe randjes er een beetje vanaf gaan..
liefs
stortregen
Herkenbaar
Voor mij was dit het allergrootste pijnpunt en dat heb ik ex destijds ook zeer hartgrondig verweten: dat hij het gezin van de kinderen kapot heeft gemaakt. Dat was natuurlijk ook mijn gezin maar in mijn geval ging het vooral over wat ik mijn kinderen had willen geven en wat nu gewoon niet meer ging omdat hun vader niet meer meedeed. En ook over wat ik ze niet wilde aandoen maar waar ik totaal geen macht over bleek te hebben. Vooral de machteloosheid maakte me razend. En ja, ook in mijn geval totaal irrationeel en tegenstrijdig want dat huwelijk, daar wilde ik tegen de tijd dat ex met veel stampei vertrok ook graag vanaf!
Voor mijn gevoel is het vooral het onherroepelijke wat het moeilijk maakt. De illusie van een ideale relatie kun je altijd nog overeind houden: misschien met de volgende man? Maar een gezin met een biologische vader en moeder komt nooit meer terug. Dat is voorgoed voorbij al komt er nog zo'n fantastische man. Ik heb daar veel pijn van gehad en ik sluit niet uit dat die onder de juiste (confronterende) omstandigheden nog weer eens zal komen opzetten.
Groet, Jo Hanna
Ja, herkenning.
Ook ik heb dat gevoel gehad. Na mijn huwelijk heb ik een nieuwe relatie gehad en juist toen miste ik vooral het samen genieten van de kinderen. Mijn ex en ik gingen voor het slapen gaan altijd even bij de kinderen kijken; met mijn vriend heb ik dit nooit gedaan. Ik heb het hem ook nooit gevraagd. Hij had absoluut niet dezelfde gevoelens voor de kinderen als hun biologische vader.