Verschil in financiële situatie (ik/ex)
Mijn ex en ik zijn zes jaar geleden uit elkaar gegaan. Het bekende cliché... ik een part-time baantje en de zorg voor de kinderen. Hij alle mogelijkheden om te klimmen en heeft dat ook gedaan. Dat is na de scheiding ook min of meer zo gebleven. Het is mijn keuze geweest en ik heb er altijd achter gestaan dat ik voor veel tijd met mijn kinderen heb gekozen. Maar de laatste tijd wordt ik toch wel met mijn neus op de feiten gedrukt. De kinderen worden ouder en staan er niet bij stil wie er vroeger voor ze was. Nu zien zij twee situaties... namelijk de mijne, waar ze het meest zijn en waar lang niet alles kan. En die van hun vader, die inmiddels een vriendin heeft (met ook een goede baan). Daar kan alles, luxe ontbijtjes, eten buiten de deur, dure uitjes, veel nieuwe gadgets (Ipad, Playstation 3, snelle computers) in huis en noem maar op. Gisteren mocht mijn zoon een gebakje uitzoeken (dat doe ik normaal idd nooit, de eerste dingen waar ik op bezuinig!) en hij zei dat hij op de prijzen zat te letten – dat vond hij irritant en wellicht ook confronterend? Ik snap het, natuurlijk zou ik ook wel eens níet op het geld willen letten, maar ik moet wel. En hij zit in die twee werelden... en heeft naar zijn idee wél een keus (hij geeft regelmatig aan meer bij zijn vader te willen zijn, maar worstelt met loyaliteitsconflicten). Ik vind het heel pijnlijk... en wat moet ik hier nou mee? En wat kan mijn ex hiermee? Want hoewel het een welwillende man is, ik hoor zijn reactie al: 'Ja kom eens, ik mag zelf wel weten hoe ik leef en wat ik de kinderen geef, ik werk er hard genoeg voor!'.
Op de prijzen letten
Ik haal even een heel klein stukje uit je bericht om op te reageren, over de rest kan ik niet veel advies geven.
"Gisteren mocht mijn zoon een gebakje uitzoeken (dat doe ik normaal idd nooit, de eerste dingen waar ik op bezuinig!) en hij zei dat hij op de prijzen zat te letten – dat vond hij irritant en wellicht ook confronterend?"
Volgens mij is dat best een goede eigenschap voor je zoon. Over een paar jaar staat hij op eigen benen en dan moet hij ook keuzes maken, want dan zal hij ook niet alles kunnen kopen. Ik denk dat je je om dat punt dus niet te druk moet maken.
Sterkte!
Ik snap het wel
ik zit nu midden in een scheiding en ben naarstig op zoek naar een huis (lees: 3-kamerappartementje) voor mij en mijn dochter van 5. Nu wonen we nog onder 1 dak, want het kan niet anders.
Het is een groot huis, flinke tuin en een zolder waar een schommel hangt voor dochterlief, grote garage waarin gevoetbald kan worden. Dat zal dus straks wel anders zijn. Maakt mij niet uit, maar dochter heeft in haar onwetenheid en kleuterheid gezegd dat ze straks ook een schommel op zolder wil en een grote vijver, anders "mist ze haar vissen zo". Ik heb uitgelegd dat we echt veel kleiner gaan wonen. ik verdien 5-6 keer minder dan mijn ex (netto) en werk parttime. Ik zal er ook aan moeten trekken om straks een keer wat extra's te kunnen doen, maar ik hoop mijn dochter dat besef spelenderwijs te kunnen bijbrengen. Aan liefde, zorg en plezier zal het in ieder geval niet ontbreken!
Ik lees verder mee met dit draadje!
Tijgeroog
Zo heb ik het hem ook uitgelegd. Dat ik vind dat hij moet begrijpen dat het niet overal van de grote hoop gaat en dat het best een waardevolle toevoeging aan zijn opvoeding is, om de waarde van geld te kennen. Maar dat ziet hij nu natuurlijk nog niet. Nu is het alleen maar irritant dat hij erover moet nadenken of dat gebakje niet te duur is voor mij. Bij zijn vader hoeft dat niet.
Juist het verschil is pijnlijk. Je kunt over de vermogende ouders van een vriendje zeggen: dat is nu eenmaal zo en helaas kan dat bij ons niet... maar als je vader meer geld heeft als je moeder, heb je als kind dus een uitwijkmogelijkheid naar die luxe... ik vind het moeilijk om dáár mee om te gaan!
Jij moet
stoppen met vergelijkingen maken tussen jullie situaties. Jij moet accepteren dat het nu eenmaal zo is. Je laat dan vanzelfsprekend aan je zoon zien dat de situatie zo is en dat hij dat heeft te accepteren.
Ik snap uberhaubt niet goed dat jij je druk maakt over het feit dat zoon aangeeft het vervelenmd te vinden dat hij NADENKT over de prijs. En het gaat over een gebakje. Een GEBAKJE! Vertel hem de volgende keer dat hij je later dankbaar zal zijn dat hij van jou geleerd heeft zuinig te denken. Het geld zal hem toch ook niet voor de rest van zijn leven op zijn rug groeien, toch?
Het zij zo
Ik heb een uitkering9 straks een baan, maar zal ook geen vetpot zijn. Ik woon wel in een eengezinswoning en ik ben er super blij mee en straal dat ook uit denk ik. Het is vooral beneden heel veel kleiner dan bij mijn ex en ook de tuin is heel veel kleiner. Maar zo is het nu eenmaal.
Ik was ook bang voor wat jij nu hebt alleen blijkt het precies andersom te zijn, bij mij mag meer dan bij ex. Ik heb geen playstation, wii etc etc, maar zoonlief heeft wel een pc. Ik had in het begin ook wel competitie drang maar heb dat nu veel minder. Leuke dingen doen zit niet zozeer in dure spullen, maar in leuke dingen samen doen. Ik leef gewoon zuinig, waardoor we af en toe wel lekker een kopje koffie/chocomelk met taartje in de stad kunnen eten. Ik probeer leuke dingen te ondernemen met de kinderen evt met andere gescheiden ouders(wandelen, zwemmen bij een zwemplas) hoeft allemaal niet zo duur te zijn maar is wel leuk. We doen ook wel "gekke" dingen zoals op 2e kerstdag een omgekeerde maaltijd, beginnen met het toetje. Zo kun je ontzettend veel leuke dingen verzinnen die niet veel geld kosten en die toch gezellig en leuk zijn.
Dat je zoon vaker bij zijn vader wil zijn kan ook aan iets anders ;iggen, misschien een tijdje doen, als test. Ik kan me voorstellen dat dat jou pijn doet, maar het is iets wat je vooral bij pubers wel vaker hoort. Misschien voelt hij zich bezwaard door jou?
Tigerfeet
Dankbaarheid
'...en ik heb er altijd achter gestaan dat ik voor veel tijd met mijn kinderen heb gekozen.'
'...ik mag zelf wel weten hoe ik leef en wat ik de kinderen geef, ik werk er hard genoeg voor!'
Het is wel grappig, in deze twee stukjes gaat het allebei over ouders die 'het beste' doen (of deden) voor hun gezie: de een kiest ervoor om veel thuis te zijn, de ander kiest ervoor om geld te gaan verdienen. Het is niet zo dat het ene (thuis blijven) een daad van zelfopofferende naastenliefde (of liefde voor de kinderen) is en het ander (carriére maken) een egoïstische daad. Oorspronkelijk, toen jullie nog rond de keukentafel zaten, zal het van beiden een poging zijn geweest om op de beste manier voor je gezin te zorgen.
Wat betreft (parttime) thuisblijvende moeders, kinderen kunnen niet de keuze maken tussen een moeder die meer weg is en daarmee meer geld verdient, of meer thuis is en daardoor minder geld heeft. Die keuze zou ook nog wel eens anders kunnen uitvallen dan mening psycholoog denkt. Zeker naarmate kinderen ouder worden gaan ze anders aankijken tegen de moeder die thuis is (voor hen, ook dat nog).
Verwacht dus geen dankbaarheid of zoiets van je kinderen om de opoffering die je hebt gedaan. Kinderen vinden andere dingen ook belangrijk. Bij gescheiden ouders kan het zijn dat ze het geluk hebben dat ze in twee leefwerelden opgroeien, waardoor ze later wellicht ook zelf andere keuzes kunnen maken.
Mijn dochter is helemaal overdonderd door een vrouw die ervoor gekozen heeft geen kinderen te krijgen, omdat kinderen veel zorg met zich meebrengen en veel geld kosten. Die vrouw kan nu veel reizen. Geweldig. Ze is daardoor zelf anders tegen haar latente kinderlijke kinderwens gaan aankijken. Ze moet haar keuzes nog maken.
Van mijn moeder (vroeg weduwe) leerde ik dat het belangrijk is dat je als ouder je eigen levensvervulling niet neerlegt op de schouders van je kinderen. Ook het ouder zijn is echt een eigen keuze.
Ik denk dat je nu, zoveel jaar na de geboorte van je kinderen en zoveel jaar na je scheiding, weer eens opnieuw kunt gaan nadenken over je eigen keuzes. indertijd was het wellicht allemaal goed, en zeker goed bedoeld. Maar misschien is er wel meer uit het leven te halen voor jou. Niet eens zozeer materieel hoor. Als je je baan leuk vindt kun je wellicht meer uren gaan werken. Maar als je je baan eigenlijk niet zo leuk vindt en liever wat anders wil opbouwen, dan kun je ook gaan studeren, of veranderen van baan. Gewoon voor jezelf en je eigen levensvervulling.
Tsjor
Mooie posting tsjor
Vind ik
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Realistisch
Als kind zat ik in een vergelijkbare situatie. Mijn moeder (werkte overigens wel full-time) had minder dan mijn vader.
Mijn ouders konden na de scheiding best redelijk met elkaar (tenminste als ik het zo nu en dan lees, viel het bij ons nog wel mee). Wij woonden bij moeder en hebben ook wel eens tijdelijk bij mijn vader gewoond omdat mijn moeder ziek was (half jaar). Bij mijn vader was meer luxe. We gingen duurder op vakantie, we hadden prachtige kamers met eigen bureau's en zelf uitgekozen behang. Mijn vader had een videorecorder (ongekende luxe in die tijd)en meerdere auto's. En we gingen uit eten, pretpark etc.etc.
Maar mijn moeder had méér tijd. En mijn moeder nám voor ons tijd.
Dat realiseerden we ons terdege wel.
Wij hádden best bij onze vader mógen wonen, zonder problemen. Daar waren ze best uitgekomen. Maar mijn vader had nooit tijd. Als ik ergens met een lekke band stond en wel moést bellen omdat het te ver was, regelde mijn moeder wat........als ze zelf écht niet kon. Mijn vader zou zeggen: " Sorry ik ben aan het werk, ik heb hier écht geen tijd voor..."
Als er een ouderavond was of we moesten optreden of wat dan ook. Mijn moeder kwam. Mijn vader alléén als hij tijd had en soms nog te laat ook (schaam,schaam...).
En buiten dat, had mijn vader een nieuwe partner, die zich met ons 'bemoeide' (niks mis met die partner, maar wij hadden daar echt geen behoefte aan).
En hoewel wij in het vuur van onze puberteit best wel eens overwogen als mijn moeder weer eens te streng was om naar onze vader te gaan, was het écht géén werkelijke optie. Want wij wisten best....dat mijn moeder ongeacht wat altijd óns het allerbelangrijkste vond en mijn vader eigenlijk zijn werk net zo belangrijk 
En natuurlijk mopperden wij tegen mijn moeder dat wij ook een videorecorder wilden en een broodrooster zoals bij mijn vader...maar mopperen en voor die dingen verhuizen zijn écht 2 heel verschillende dingen.
Pas toen ik nóg ouder was realiseerde ik me dat mijn vader ook best wat meer had mogen 'bijdragen' aan ons. Dus zag ik het helemaal anders. Dan hadden wij bij mijn moeder óók een videorecorder gehad en een broodrooster....
Nee hoor, maak je niet druk. Die kinderen zéggen misschien wel dat ze dat bij jouw ook willen...maar willen ze de rest ook? Het weinige tijd en aandacht?
Daar geloof ik niks van.
Want ik herinner me ook buiten dat luxere leven, dat dagen enorm lang duren als je de hele dag maar moet wachten tot je vader thuis komt van zijn werk en alleen een videorecorder voor vermaak hebt. Mijn moeder die zou vrij hebben genomen of 'iets' voor ons geregeld hebben om te doen...(met iemand anders de hort op, zwemmen etc.etc.)
groeten albana
Hier vroeger ook
Mijn ouders zijn ook gescheiden en bij mijn vader kon financieel ook veel meer. Natuurlijk vonden wij dat als kinderen erg leuk (een kleurentv en videorecorder inderdaad, dat was bijzonder), maar als je opgroeit leer je toch echt wel wat belangrijker is. Ik ben in elk geval erg blij dat mijn moeder er altijd voor mij en mijn zus was, en van haar heb ik ook heel goed geleerd met geld om te gaan.
Probeer dus niet alleen te zien wat jij niet hebt (en hun vader wel), geld is echt niet alles en dat voelen kinderen uiteindelijk ook.
Relativerend
Bedankt voor jullie relativerende berichtjes... Uiteindelijk komt het vast wel goed, maar zit oudste in een fase dat materiële zaken belangrijk worden. Dat houdt ook wel een keer op, daar ben ik niet bang voor. Waarschijnlijk zien ze die dingen pas als ze allang het huis uit zijn en misschien zelf een gezin hebben en worstelen met dit soort dingen.
Misschien is het inderdaad belangrijker hoe ik ermee omga... in plaats van me keer op keer rot te voelen over het feit dat ik daar niet aan kan tippen. Dat voelen die kinderen ook haarfijn aan. En dan wordt het irritant om je ervan bewust te zijn dat zo'n stom gebakje voor je moeder een extraatje is waarin ze keuzes moet maken.
Oudste zoon?
Ik weet niet meer waarom, maar ik denk dat je oudste een zoon is. Materiële dingen worden dan inderdaad belangrijker, vooral alles waar een draadje aan zit. En vader kan belangrijker worden. Als hij daar echt zou wonen zou hij ook meemaken wat het betekent dat vader niet thuis is en vriendin ook niet. Dat is de andere kant van geld verdienen.
Als hij nog te jong is zou ik niet veel aandacht besteden aan zijn wens, ik zou het dan meer als een kinderlijke wens zien. Maar als hij ouder is en hij zou echt bij zijn vader willen wonen, dan zou ik daar van jou uit heel soepel mee omgaan en het als een normale optie bespreken, eventueel hem zelfs ondersteunen daarin. Op die manier kan hij het beste ontdekken of zijn ideaalbeeld van bij-vader-wonen ook echt ideaal is. Hij kan dan wellicht meer in balans komen. Als hij maar zeker weet dat hij altijd weer bij jou mag komen, zonder ook maar een sprankeltje verwijt of 'zie-je-wel'. Hij moet ook de kans krijgen om dingen te ontdekken, eigen conclusies te trekken en daarin zijn eigen balans te vinden. Leven emt veel geld, leven met weinig geld, thuis blijven carriére maken, scheiden en nieuwe vriendin, het zijn allemaal grote levenslessen die hij nu als kind op kan doen op een veilige manier. Zodat hij later zelf zijn eigen beslissingen kan nemen.
Tsjor
Klopt, een zoon...
Staat ook in m'n posting, maar je hebt gelijk. Ook nog met een vader die van gadgets houdt, en dat overbrengt op de kinderen. Ik denk wel dat meisjes het ook kunnen hebben, maar dan met merkkleding (of: dat geldt voor allebei bedoel ik). Dat gaat waarschijnlijk volgend jaar spelen. Hij is nu 11 en gaat volgend jaar naar de middelbare school.
Ik geef hem de ruimte nu wel. Bijvoorbeeld dat hij nog de zaterdag bij zijn vader mag blijven terwijl zijn broertje al naar mij komt (dan is het 'mijn' kinderweekend). Maar mijn ex blijft zo tot 23.00 op z'n werk hangen... en ik denk niet dat hij daar concessies in wil doen. Hij houdt teveel van zijn werk... en het is ook niet nodig nu het zo is geregeld.
Veranderen
Vader hoeft ook niet te veranderen, zoon kan dan zien dat veel geld betekent weinig tijd voor je kinderen of andere dingen. En hij kan altijd weer bij jou komen als hij dat wil. Ik denk niet dat ik dat nu zou doen, 11 jaar is nog wat jong voor zulke grote levenslessen. Maar als zijn wens blijft en hij is twee jaar ouder, dan zou je het kunnen overwegen. Ik zou willen voorkomen dat het in een conflictsituatie zou gebeuren, of met diepe teleurstelling van jou.
Overigens verklaart het tot 23.00 uur werken wel voor een groot deel het verschil in financiële situatie.
Tsjor
Toevoeging
Kleine toevoeging: Tsjor (net terug van haar werk, maar niet zo rijk.)
Tsjor
Dan spelen natuurlijk ook praktische zaken mee. Zijn vader woont in een mooi maar klein appartement. Met slechts 1 slaapkamer. In de weekends dat de kinderen bij hem zijn, slapen ze daar met z'n drieën. Hij zou wel een eigen slaapkamer kunnen realiseren, maar in de vijf jaar dat hij daar nu woont, is het nog steeds niet gebeurd (is nu vooral 'opslag'). Plus het vele werken natuurlijk... En dan is er zijn vriendin, waar hij nu makkelijk kan aanschuiven (zij heeft ook een kind en doet dat alleen), maar met zoon erbij wordt dat lastiger. Voor zoon zelf zie ik dat ook niet voor me, gezien het gesleep met spullen (zie draadje hieronder, maar dan met dríe verschillende plekken! 
Mocht die wens blijven, dan vrees ik dat die onderhandeling met vader voor hem de wijze levensles zal zijn...
Teveel
Leanne, je denkt teveel voor ex en voor je zoon. Maar inderdaad, het kan best zijn dat het gesprek tussen vader en zoon over de mogelijkheden voor zoon al een eerste levensles voor zoon zal zijn. Ik denk echter ook dat de eigen houding van jou als moeder een bepaalde impact heeft. Of je daar neutraal en ondersteunend mee om gaat naar je kind toe of dat je je eigen scepsis, je eigen verleden met vader, angst voor verlies van kinderalimentatie, of chagrijn omdat je denkt dat jij juist zoveel voor de kinderen doet en dat niet gewaardeerd wordt mee laat spelen, dat maakt voor het kind heel veel verschil. Het kind zal zijn eigen weg moeten vinden en daarbij heeft hij alle ondersteuning nodig die maar denkbaar is, zelfs al gaat het soms tegen je eigen hart in.
Tsjor