Vervreemding van mijn kinderen
Dag iedereen,
Ik heb nood om eens mijn verhaal te vertellen. Na 27 jaar huwelijk , eigenlijk na 27 jaar strijden om graag gezien te worden, ben ik sedert 2 maanden officieel gescheiden met onderlinge toestemming. van die onderlinge toestemming moeten jullie je niet teveel voorstellen. Ik kon zijn medewerking verkrijgen door een klein deel van "zijn" geld achter te houden. Ik vond , en vind dat nog altijd, laag van mezelf maar omdat ik weet dat mijn expartner zo gehecht is aan het materiele zat er niets anders op om via een subtiel dreigement een EOT te verkrijgen.
Ik zou zo graag eens mijn verhaal vertellen maar ik ben bang dat dit ellenlang zal worden.
Ik zal het heel kort houden, beloofd.
16 was ik toen ik met J (expartner) verkering kreeg die 6 jaar duurde. Ik studeerde af als verpleegkundige en omdat wij niet echt wisten wat verder te doen met ons leven nam ik het besluit dan maar te trouwen. "Ja zeker?" was zijn antwoord. De vrijdag getrouwd en de maandag erop ging ie werken, tot soms een 20 uur per dag ! Toen wist ik al :" dit is niet normaal"..De komende 27 jaar was zijn gedrag negeren en vermijden om zo alle discussies uit de weg te gaan. Mijn gedrag was roepen, dominant zijn, smeken, huilen, lief zijn kortom alles om toch maar een echt liefdevol smanezijn en samen delen te bekomen. Ik heb 3 kinderen. dochter van 24, 1 zoon van 22 en 1 zoon van 19. Ik heb alleen ingestaan voor de opvoeding, ik werkte als verpleegkundige (nu al 26 jaar), heb ook smane met hem een frietshop uitgebaat in het weekend, etc... Ik durf stellen: ik voelde mij op het laatst de slaaf van gans het "gezin", de zondebok.
na 14 jaar "huwelijk" stond ik op het punt hem te verlaten maar heb het toen niet gedurfd, altijd maar om de kinderen alle leed te besparen. Ik belandde in een depressie. Mijn ex beloofde toen veel verandering maar hijzelf kon zichzelf niet veranderen. Ik bleef het gevoel hebben dat hij mij nooit graag gezien heeft. Het is een intens gevoel dat ik altijd gehad heb. Ik heb altijd gezocht naar het waarom maar heb tot nu toe geen antwoord gekregen.
Enfin, ik heb sedert kort een vriend (jeugdvriendje van toen ik 8 jaar was!!) en ik ben op gevoelsvlak van de hel in de hemel beland. Ze zeggen altijd : "het gras is niet groener aan de overkant", ik beweer het tegendeel.
Mijn ex en ik hebben een eigen huis en een verblijfje in het buitenland. Dit huis wordt niet verkocht terwille van de kinderen opdat zij hun thuis zouden kunnen blijven behouden zolang het nodig is. het buitenverblijfje wil ik niet, het was tenslotte zijn droom.
Mijn dochter heeft nooit iets gehad aan haar vader, mijn zonen ook niet. Tot nu...J manipuleert hen door het slachtoffer uit te hangen. Ik heb de woonst verlaten en dat verwijten de kinderen mij. Ze geven mij het gevoel dat ik hen in de steek gelaten heb. Theoretisch is dit zo maar practisch blijf ik hun moeder, openstaand voor hen, voor altijd. Ik wil mijn geluk delen met hen, tonen aan hen dat het ook anders kan. Mijn dochter neemt geen contact meer tenzij het niet anders kan ( moederdag vb). Ik zie mijn oudse zoon omdat hij zijn vuile was ( leger) mag brengen. Mijn jongste zoon zie ik het meest van al en hij is de enige die redelijk neutraal blijft ook al heeft hij het emotioneel ook moeilijk. Hij zei me onlangs dat hij blij was dat ik de stap niet had genomen toen hij zoveel kleiner was.
Ik zou zeggen: stel Uw vragen gerust.
Heu
Vlaanderen, neem ik aan?
Wat wil JIJ?
Je kinderen kunnen niet alles zien
Ik denk dat je kinderen zien dat hun moeder weg is bij hun vader en gelijk een andere vriend heeft. Jij bent degene die de verandering in gang heeft gezet.
Geef het tijd.
Praat niet slecht over je ex. Want het is hun vader.
sterkte.
Vervreemding?
Ik zie dat toch echt anders hoor, jouw kinderen hebben de leeftijd op eigen benen te kunnen staan, dat ze in hun ouderlijk huis zijn blijven wonen snap ik heel goed, daar is hun leven, daar hebben ze hun plek.
Zij hoeven niet mee in jouw nieuwe leven, jij blijft gewoon hun moeder die vanuit haarzelf belangstelling blijft tonen voor haar kinderen, en niet teveel verwachtingen heeft over wat 'moet' en 'hoort' want dan wordt je bij voorbaat teleurgesteld.
Komt op den duur denk ik wel goed.
Vertrouw erop dat je kinderen over jullie praten en dat alle drie uiteindelijk min of meer de houding van de jongste zullen aannemen. Verder begrijp ik dat je kinderen nog bij je man wonen? Als kinderen het huis uitgaan (of in dit geval op een andere manier apart van je zijn te komen te wonen door bij je ex te blijven) heb je ze niet meer om je heen en mis je ze natuurlijk. Zelf was ik, kind van gescheiden ouders, als twintiger erg laks in het onderhouden van het contact met mijn moeder maar dat kwam niet omdat mijn vader haar zwartmaakte. Probeer verder niet je nieuwe liefdesgeluk met je kinderen te bespreken, zij zijn er niet beter op geworden door deze move.
Veranderen
Met het afwijzen van hun vader wijs je ook je kinderen af. Dat is een pijnlijke zaak. Ik wil je adviseren om het te laten rusten. We zijn niet allemaal hetzelfde en misschien voelen jou kinderen, meer nog dan jezelf, dat het hun vader niet gelukt is om de man te zijn die jij zelf zo graag had gezien. En zijn kwetsbaarheid daarin waar jij nu nog geen oog voor lijkt te hebben en zij mogelijk wel. De steun die jij je exman al die jaren hebt gegeven door het gezin draaiende te houden en bij elkaar te houden komt nu terecht bij jullie kinderen. Jij hebt gekozen voor je eigen geluk nadat je je kinderen hebt groot gebracht. Dat is een grote verdienste. En je wil je kinderen graag laten delen in dat geluk. Maar het is misschien handiger om iets meer inleving en compassie te hebben met je exman en je kinderen. Hoe het voor hen is. en de compassie met jezelf elders te zoeken.
Beste anne
Ik heb je raad nog eens herlezen en je hebt gelijk Anne.
Ik heb weinig oog voor hoe ze hen ( kinderen en J) nu voelen.
Maar hoe dit aan te pakken terwijl ikzelf met nog zoveel kwaadheid zit is voor mij een raadsel. Gewoon alles laten rusten en afwachten. daar doe ik misschien niet verkeerd mee en is dit het beste.
Merci voor je raad
Aan heu
Ik wil vooral begrip. En ja, de Vlaanders...is het zo opvallend?
Je kinderen kunnen niet alles zien
Ik kan niet anders dan je gelijk geven. Echt waar. Tijd is zo kostbaar. Ik wil de goede momenten in mijn leven ook delen met mijn kinderen en al wat voorbij is zonder hen komt niet meer terug. dat vind ik zo spijtig.
Dank je
Slachtoffer
Ik ga ervan uit dat mijn kinderen niet moeten leren hoe het wel moet. Mijn dochter heeft een vriendje en ik zie dat zij wel genegenheid jegens elkaar kunnen tonen. wat ik graag zou willen ( en ik weet dat ik zoiets niet kan forceren) is dat ze zien dat ik gelukkig ben. dat de dominante, kwaaie, gefrustreerde mama er niet meer is. dat ik niet meer in een rol geduwd word die zoveel energie van mij vergde. Ik vraag niet dat zij mij steunen, ik begrijp heus wel dat zij elk hun weg gaan, hun eigen leven leiden en dat zij het ook druk hebben met hun zoeken naar een plaats in de maatschappij. Ik was altijd de sterkste in het gezin, diegene die de kar vooruittrok en meestal bergop. Ik loste alles op, zoveel mogelijk en voor iedereen. Erg he.. daar draag ik nu de gevolgen van. Zij moeten het nu alleen doen ,alles alleen min of meer de dingen leren en eigenlijk vind ik dit een goede zaak. neemt niet weg dat zij het mij idd kwalijk nemen. Ik vraag niet dat mijn kinderen partijdig zijn, ik wil tenslotte ook alle geluk voor mijn exman. maar ik blijf het moeilijk hebben met het feit dat J nu alle leuke dingen kan ondernemen met onze kinderen ( wat niet gebuerde toen we nog samen waren) en dat ik nu in de kou blijf staan. Noem het jaloezie, ik beaam dat. Alle leuke dingen die ik gedaan heb met en voor de kinderen worden nu precies "vergeten".
De scheiding heeft idd een serieuze klap geweest voor de kinderen (en J), ze hebben mijn jarenlange dreigementen om uit elkaar te gaan nooit geloofd.
Mijn nieuwe relatie? De kinderen en J waren de eersten die ik het laten weten heb, om te vermijden dat ze het van een ander gingen horen. En verder hou ik hen van die nieuwe relatie afzijdig, voorlopig althans. Ik wacht tot zij de eerste toenadering zoeken. Ik vind het alleen erg dat zij niet zien dat ik emotioneel gelukkig ben en dat mijn vriend hen niet kan leren kennen.
Veranderen
Mijn kinderen zien idd hoe moeilijk mijn exman het heeft. De was, de plas, de orde en regelmaat, ..dat alles valt nu een stuk op de schouders van vooral mijn dochter. En het is vooral ook met mijn dochter dat de comunicatie een ramp is.Dat maakt empathie zo moeilijk, snap je?
Ik heb weinig medelijden met J, hij had nooit geen oor naar wat ik te vertellen had. Het feit dat ik hem zelfs niet meer zie als de vader van mijn kinderen klinkt hard maar ik ben ook zo kwaad he !! Het had allemaal zo anders kunnen zijn. Het feit dat ik niet geslaagd ben er voor eeuwig en altijd voor mijn man te zijn ervaar ik als een gefaal.Maar voor mijzelf was het erop of eronder, ik kon niet meer, ik was op.
10 jaar geen intimiteit niet meer , 10 jaar ! Geleefd als een non. Nooit, maar dan ook nooit schatje, liefje, of wat dan ook moeten horen is hard. Alles altijd maar vanzelfsprekend vinden ( ook mijn kinderen)...Wie houdt dat in godsnaam vol ? Niemand verdiend dat en diegenen die het wel volhouden...Chapeau, maar dan zal dat dan ook wel ten koste zijn van eigen gezondheid, zelfwaardering, etc..
Ik haat medelijden, dat is mijn grootste probleem : " Ik kan dat wel aan". Nu wil ik alleen nog genieten van elk moment, stress kan ik niet meer aan, ik vermijd die ook. Ik wou alleen dat mijn kinderen konden meegenieten.
Komt op den duur wel goed
Zij wonen alle 3 nog thuis bij J, ja. Zij weten dat ze bij mij altijd welkom zijn maar ik verplicht hen niet. Dat is ook niet mogelijk , gezien hun leeftijd. Ik mis hen , ja...een smsje, een telefoontje, niets hoor ik, zelfs als ik hen probeer te bellen. Ze lijken mij zo ondankbaar en zo onrespectvol. en dat doet mij veel verdriet. Ze hebben het thuis goed gehad. Maar ze lijken zo zelfgericht, snap je? Misschien kan ik hen niet loslaten...
Moet ik dan nooit over mijn liefdesgeluk praten? dat is toch ook het leven niet?
Vervreemding?
Ik denk dat je gelijk hebt. Ik heb moeite met hen los te laten.
Roze wolk
Jij zit nog helemaal in je verliefdheidsroes, compleet met vlinders en op je roze wolk. Je ex en je kinderen zullen niet weten wat je heeft bezield en zien alleen maar wat je 'overhoop' hebt gegooid. Over een jaar of twee kijk je terug op deze periode en zie je het ook. Geef het de tijd, en probeer je ex en je kinderen niet te overtuigen van je gelijk en geluk.
Kinderen
Ik ben zelf een en dochter van (terecht) gescheiden ouders. Toch had ik veel woede, juist naar mijn moeder ondat mijn vader emotioneel niet echt functioneert en nogal afwezig was - met andere woorden: bij hem had geen zin om boos fe zijn.
Na een poos ging ik mijn moeder beter begrijpen en nu gaat het heel goed. Vooral sinds ikzelf moeder ben geworden! Dan ga je de behoeften en ds beslissingen van je ouders veel beter begrijpen. We zijn nu wel 12 jaar verder!!
Dus, geef het tijd en probeer je kinderen los te laten. Jij hebt jouw beslissingen gemaakt en zij maken de hunne. Zij moeten ook nog eel veel leren.. En daarin kun je ze het best met rust laten. Zeggen dat je begrip voor ze hebt en niets van ze verwacht is het best.
Vertigo o.t.
Interessant Vertigo.
Zelf heb ik een andere ervaring. Ik heb al sinds mijn kleutertijd gescheiden ouders en ik kon mijn moeder (die met een andere man wegging, en daarna zo'n 60 procent voor de kinderen ging zorgen), niet helemaal begrijpen maar dat probeerde ik wel. Ik begreep ook wel dat er een (heel) aantal aspecten van mijn vader zijn en hun relatie, die niet voldoende voor haar waren.
Maar de laatste jaren (sinds ik kinderen heb of vooral: vanaf hun kleutertijd), word ik steeds bozer. Hoe kon ze mij (4 jaar) en mijn zus en mijn leuke/moeilijke/lieve vader in de steek laten? Dat doe je toch niet als het niet echt erg is en je alleen maar verliefd bent geworden? Zoveel overhoop halen? Wat een egoïsme was dat. En wat een ontzettende onderschatting van de gevolgen.
Dus bij mij is het juist andersom!
Groeten, Egel
Aan vertigo
Dank je meid. Jou bericht treft mij, ik kan alleen idd hopen dat het met mijn dochter en mezelf goed komt. Ik ervaar ook haar woede en denk dat zij gewoon geen weet blijft met al haar emoties. Het ergste is dat ik haar niet kan helpen 
Egel
Dat is nu steeds het verwijt dat ik mezelf maak: egoisme!!
Ik sta al 27 jaar ten dienste van vooral mijn expartner en mijn kinderen. Ik ben een mama en zal ALTYD ten dienste staan van mijn kinderen. Zij zijn nu volwassen en laten vooral merken dat zij hun eigen leven leiden. Zij mogen vooral niet vergeten dat ik er ALTYD zal zijn wanneer zij mij nodig hebben. Mag ik nu echt eens niet genieten van , vooral, mijzelf?? En echt Egel, ik hoop dat jijzelf en /of jou kinderen dit nooit hoeven mee te maken ...Een liefdeloze relatie. Niets is erger dan de eenzaamheid.
Aan roze wolk
Raar:Ik voel geen vlinders..Ik voel waardering, respect, genegenheid. Iets waar ik altyd naar heb verlangd.
Ik ben van plan om toch een paar jaar alleen te blijven wonen. Ik ben niet van plan om mij zomaar terug in een "ménage" te storten. In een relatie/huwelijk ben je met 2. Dan alleen werkt het. Het werkt niet als je alles alleen moet doen. Als er dingen overhoop gehaald zijn dan waren we daar allebei verantwoordelijk voor. 27 jaar vechten tegen de bierkaai ...Zoals ik al zei, het was erop of eronder voor mij. Het leven is niet altyd als "een roze wolk".
Bocage
Ik heb niet gezegd dat het alleen jouw schuld is, maar jij bent wel (toch?) degene die heeft gebroken. Voor de andere partij duurt het dan wel even voor die ook zijn eigen aandeel in de breuk kan beschouwen. En van je kinderen kun je ook niet verwachten dat die meevieren over jouw gevonden geluk. Het is wel hun vader en geen rotvent, en hij is nu alleen achter gebleven.
Aan vic
Klopt!