Wanneer is de koek op?
Vandaag ben ik voor het eerst eerlijk geweest, tegenover mijn echtgenoot en ook tegenover mezelf. Ik heb voor het eerst uitgesproken naar hem toe dat ik ernstige twijfels heb of ik door wil gaan met dit huwelijk.
Ik heb al meerdere jaren dit soort gedachten, maar drukte ze altijd weg. Wanneer is de koek op, wanneer hak je de knoop door en ga je weg? Ik ben er klaar mee, voel geen liefde meer, wel nog verbondenheid, we hebben twee jonge kinderen, een gaat volgend jaar naar het VO, ander groep 6.
Ik zie ontzettend op tegen bv.reacties van vrienden, onze vriendenkring komt vnl uit zijn sportclub, ik kom hier oorspronkelijk niet vandaan maar onze kids zijn wel hier geboren en getogen. Ik weet het gewoon niet. Huisgenoten blijven? Uit elkaar gaan? Ik ben financieel wel in staat mijn eigen broek op te houden, we verdienen ongeveer hetzelfde, ik met 28 uur en hij met 40. Ik zou het liefst willen dat hij de knoop doorhakt en weggaat, maar hij wil nu nog wel door. Maar het ligt allemaal niet aan hem, ik doe te moeilijk en mort mijn verwachtingen bijstellen. Ik heb zomaar het idee als ik de knoop doorhak, dat ik het huis uitmoet, en dat wil ik niet. Ook om de kinderen niet. En ik wil geen co ouderschap, zou hij ook niet kunnen waarmaken. Ik doe nu alle nso, en hij is af en toe weken in het buitenland, dus co-os werkt ook niet.
Wie geeft raad, wat te doen? Niemand is vreemd gegaan, we hebben (nog) geen ruzie, want ik hou mijn mond, maar de liefde is van mijn kant op. O ja, ik vind het ook vreselijk om mn kinderen dit aan te dien. Mn oudste voelt het wel. Die zegt ook wel s soms ben ik bang dat jullie ook gaan scheiden. En als ik dan doorvraag wil hij zijn kamer niet kwijt.....maar er zit vast ook wel meer achter.
Wat is het probleem?
Als ik je posting lees, dan mis ik eigenlijk een heldere verwoording van het probleem. 'De koek is op'. Wat bedoel je daarmee? Wat mis je? Wat wil je?
Als je ongelukkig een midlifecrisis hebt, is het maar de vraag of een scheiding dat gaat oplossen. Sommige vrouwen hebben een bijna romantisch idee van een scheiding: Iets met fris opnieuw beginnen en zelf alles kunnen beslissen ofzo.
De werkelijkheid is weerbarstiger: Een scheiding verandert je situatie, je ruilt de ene soort problemen in voor een reeks andere problemen (geldproblemen, huis zoeken, kinderen in de knoop, eeuwig gedoe met omgang en alimentatie). De vraag is of dat zinvol is, als je niet duidelijk bent wat nu eigenlijk het probleem is dat je wil oplossen.
Let wel; ik ben niet 'tegen scheiden': Ongelukkig blijven in een slecht huwelijk is dom en een slechte zaak -maar wees wel helder.
Liefde op
Probleem is denk ik dat de liefde op is. Ben liever alleen dan met hem, vin het fijn als hij weken op zakenreis is, erger me kapot aan irritante gewoontes en egoïstische instelling. Tuurlijk heeft hij ook goede kanten, en ik ben ook niet perfect, maar ik ben er gewoon klaar mee. Geen puf meer in praten (helpt toch niet) en blijkbaar komen mijn verwachtingen niet overeen met de realiteit. We delen 15 jaar samen en twee kids, en het wordt er niet beter op. Ik vind dat jij zich te weinig bekommert om het gezinsleven, het zit zo niet in hem om zijn kinderen op de eerste plaats te zetten. In woorden wel maar niet in daden. En dan heb ik het nog niet eens over mijn plaats, maar dat boeit me al niet eens meer, dat stadium is gepasseerd. Intimiteit is ver te zoeken, heb mezelf dit jaar al drie keer eroverheen gezet, maar het voelt als toneel. Ik kan het gewoon niet meer.
Gaat een scheiding dit oplossen?
Ella:
Probleem is denk ik dat de liefde op is. Ben liever alleen dan met hem, vin het fijn als hij weken op zakenreis is, erger me kapot aan irritante gewoontes en egoïstische instelling. Tuurlijk heeft hij ook goede kanten, en ik ben ook niet perfect, maar ik ben er gewoon klaar mee."
Maar is dat iets in hem of in jou? Wat triggert nou die enorme onvrede?
En gaat een scheiding dit oplossen? Vergis je niet, straks heb je nog steeds last van allerlei irritaties, die dan gaan over omgangsregeling (hij komt te laat, of helemaal niet, of jullie hebben gesteggel over welke dagen, hoe laat en waar) of geld.
Verschillen worden duidelijk en vechten tegen de bierkaai
Ben bang dat het op bovenstaande neerkomt. Ik heb de verschillen, de negatieve zaken te lang vergoeilijkt, opgelost, weggekeken, goedgemaakt, en daar ben ik nu zo murw van. Ik weet niet op een scheiding alle problemen oplost, dat zal niet. Ik probeer me nu een beeld te vormen van wat wijsheid is. Ik heb denk ik een relatie burn out. Teveel gegeven, geen balans, te graag willen slagen, tegen beter weten in en nu is het op voor mijn gevoel.
Man ziet het niet, snapt het niet, hoewel ik sommige dingen SL jaren roep. Het zit er niet in. Hij heeft het over het dopje van de tandpasta, maar het gaat over de mindset, het samen doen, het teamwork. Ik draai het gezin en hij draagt een steentje bij. Is het nu aan mij om me te schikken in mijn lot en huisgenoten te worden for sake of de kinderen? Liefde, toneel kan ik niet meer opbrengen.
Ga latten
is dat een idee?
Angela
Of bouw alvast een beetje op
Jij wil scheiden en de standaard weekendregeling voor je man en kind? En nu komt alles op jou neer?
Is het een optie dat je alvast een beetje naar de nieuwe situatie toewerkt? Dus dat jullie om het weekend de verantwoordelijkheid voor je kind hebben?
Dan kan jij alvast een beetje wennen, dan kan je man alvast een beetje wennen en dan heb jij wellicht ook minder het gevoel dat alles op jouw schouders neerkomt. En verder zit de kans erin dat je man automatisch wat meer gaat zorgen en dat jij wat meer lucht gaat krijgen waardoor het allemaal misschien net draaglijk genoeg wordt om toch te blijven (of zoiets?).
En anders: inderdaad eerst latten proberen.
Hoe weet je trouwens zo zeker dat je man de zorg niet aan kan. Hebben jullie dat ooit uitgeprobeerd?
Weekenden
Man is al sinds jaar en dag veel met sport bezig in weekenden. Hij doet drie-vier sporten en is altijd veel weggeweest, waarbij ik thuis was eb voor de rest zorgde: huishouden en kids. Nu vragen de kids minder zorg, en blijft alleen het huishouden. Hij had vroeger wel ouderschapverlof, wat hij gebruikte om te klussen. Kind liet hij dan gerust twee uur in de kinderwagenbak liggen, binnen terwijl hij dan in de tuin bezig was. Na een paar maanden had hij daar geen zin meer in, plus dat hij zei dat het met het werk niet meer kon. En dat us niet waar want anderen doen het ook. Hij heeft geen zin om er moeite voor te doen, kiest voor de voor hem makkelijkste weg.
De sfeer nu is wankel evenwicht...we lopen op eieren. Ik merk wel dat hij nu meer moeite doet, had zowaar het eten klaar toen ik om half zeven thuiskwam. Dat waardeer ik dan ook wel weer, maar er is gewoon wel echt iets stuk bij mij. Vanochtend in de auto naar werk nog flinke huilbui vanwege teleurstelling, verdriet, verlies. Ik weet niet of het weer bijwerkt.
Latten: is dat niet vreselijk veel gedoe, als je toch niet uit elkaar wil? Ik wil wel vrienden blijven, ook zeker voor de kids, maar voel geen liefde meer. Dus waarom dan latten?
We hobbelen nog maar even door, en ik wacht maar gewoon een tijdje af. We gaan nog op zomervakantie, en ik denk dat ik dat ook maar even afwacht. Drie jaar geleden had ik tijdens de zomervakantie ook het gevoel ik wil niet meer, mede door zijn bejegening naar de kids toe. Ongeduldig, niet begrijpend, en ik elke keer bemiddelen. Daardoor hebben ze nu wel een betere band, maar men, wat heeft het mij verdriet en energie gekost.
Weet je
Je klinkt gewoon helemaal op! Volgens mij heb je eigenlijk eerst een lange vakantie nodig, voor je radicale beslissingen gaat maken. Kun je zoiets regelen?
Nu weer redelijk rustig geworden
Zondag hebben we dus een lang heftig gesprek gehad, waarbij ik mn gevoel van overbelasting heb uitgesproken, en heb aangegeven dat ik zo niet verder wil. Ik heb niet uitgesproken dat ik me erg fijn voel als hij er niet is, ik zou niet weten hoe ik dat moet doen zonder hem ontzettend te kwetsen. Dat ligt ook niet aan hem, het is niet zijn schuld of zo, hij is ook wie hij is. Karakter is karakter, en wat kan ik hem dan kwalijk nemen . Ik weet gewoon niet wat ik wil. Rust, plezier, liefde, oprechte belangstelling.
Soms word ik ook gek van mijn eigen gedachtenstroom, en denk ik: je moet gewoon meer leuke dingen gaan doen. Maar dat maakt niet dat ik weer me aangetrokken ga voelen tot mijn man.
Ik zie dat niet terugkomen, al die kleine ergernissen, hoe stappen jullie eroverheen? Nagelbijten, aan tenen pulken, altijd aan zichzelf zitten te plukken, krabben, etc. Ik weet ook wel dat het daar niet om gaat in het grote geheel, maar ik vind het zo afstotelijk. Dat is ook altijd zo wel geweest, maar voorheen kon ik daar nog wel doorheen kijken. Nu niet meer, ik vind het echt bloedje irritant en vies.
Hij doet wel zijn best om te helpen en met de kids nu, dat zie ik wel. Hij ziet ook dat het niet goed gaat, met ons, mede daardoor. En natuurlijk zit er een stuk overspannenheid bij mij. Maar hij heeft ook wel duidelijk aangegeven zondag, dat het ook aan mij ligt, dat ik niet voor mezelf opkom, en mezelf wegcijfer. Dat vind ik zo oneerlijk: waarom moet ik vechten voor mezelf, hij kan toch ook uit zichzelf een stapje harder lopen voor het gezin, zonder dat ik daarom moet knokken?
Ik ben niet meer zo boos, giftig als een paar dagen geleden. Wel een groot vraagteken, hoe gaan we verder.
Probeer nu ook zelf meer afstand te houden bij opdoemende problemen, niet meteen in de oplossing te schieten. Laat hem zelf zaken oplossen. Mijn ervaring is wel dat dit zo weer een paar weken goed gaat en dan ebt het weer weg.
Lastig hoor.
Ik ga wel een weekend weg plannen binnenkort met een vriendin. Zonder rekening te houden met. En dan hoop ik toch echt dat dat stukje aantrekkingskracht weer terugkomt, want ik zou veel liever willen dat we gewoon samen kunnen blijven, zonder dit onszelf en onze kinderen aan te doen. En de rest.
Maak me ook zorgen dat dit ook zo vaak weer terugkomt. Moet ook eerlijk zeggen dat ik nooit smoorverliefd op hem ben geweest. Ik vond hem qua karakter, stabiel, betrouwbaar, een hele goeie vent, na een aantal teleurstellende ervaringen. Misschien zit daar de kern van ons probleem. Ik denk ook niet dat hij smoorverliefd is geweest op mij. Dat zit niet in zijn karakter. En als ik nu de liefde voor mijn dochter voel denk ik wel eens, goh, ik wou dat mijn partner zoveel van me hield, en ik van hem.
Maar ik weet niet of dat wel voor mij is weggelegd. Sommigen hebben dat geluk denk ik wel. En daar ben ik wel eens jaloers op.of zot de mogelijkheid om smoorverliefd te worden ook in het karakter zelf zitten.
Iets wat me opvalt
"Probeer nu ook zelf meer afstand te houden bij opdoemende problemen, niet meteen in de oplossing te schieten. Laat hem zelf zaken oplossen. Mijn ervaring is wel dat dit zo weer een paar weken goed gaat en dan ebt het weer weg. "
langer volhouden deze keer levert misschien meer inzichten/beweging op dan voorgaande keren? Misschien voelt het dan heel raar, maar uiteindelijk kun je alleen jezelf veranderen en niet hem. Wellicht dat je met een nieuwe houding (hoe moeilijk dat ook is) meer dynamiek en mogelijkheden erin brengt.
Sterkte,
Angela
Koek op
Nog even; tinus stelde de vraag waarom is de koek op? Mijn vraag is juist: wanneer is de koek op, wanneer besluit je dat dit het is en hoe neem je dan de beslissing om uit elkaar te gaan. Wat zijn de zaken die je de knoop doen doorhakken: stay or go? Ik weet ook wel dat iedere situatie anders is, dus invalshoeken van anderen zijn zeer welkom. Waarom en wanneer ga je uit elkaar? En wanneer blijf je het proberen, en hoe maak je dan het beste ervan en leer je ermee leven dat dit het is?
Overigens dank hoor tinus, je hebt me ook weer iets terug op de grond gezet.
Uitdaging
Dat lijkt mij een mooi punt om aan te werken: hij heeft aangegeven dat je niet genoeg voor jezelf opkomt. Dat wil eigenlijk zeggen dat hij meer wil zien van jou, wie jij bent, wat jou bezig houdt, waar jij plezier in hebt, waar je moet van wordt.
De liefde is geen romantische windvlaag, zeker niet als je al langere bij elkaar bent. Op zijn best is het een betrouwbare relatie van twee mensen die met elkaar kunnen leven, soms nog speciale dingen doen en soms nog echt smoorverliefd zijn als overjarige pubers. Maar het belangrijkste is dat het gaat om twee mensen. Hij wil graag zien wie die ander is, jij dus.
Dat is een mooie uitdaging. Mocht dan blijken dat hij net zo uitgekeken is op jou als jij op hem, mocht het hem niet bevallen wat hij ziet, zoals het jou niet bevalt, dan is de koek op en is er niets meer te halen in de relatie.
Ondertussen heb je dan wel iets meer geleerd en ontdekt, namelijk wie je zelf bent, wat je belangrijk vindt, waarvoor je gaat, waar je blij van wordt, waar je moe van wordt. Dat is in een relatie belangrijk, maar zeker ook daarna, want na een echtscheiding moet je met jezelf door.
een weekdn met een vriendin plannen is goed voor de rust, alhoewel het kan zijn dat je veel praat over alle problemen zoals jij ze ziet. Misschien is het ook goed een zeker een weekend met je man te plannen om leuke dingen te doen, dingen die jij leuk vindt.
Tsjor
Minder ver en andere zaken
Ik denk dat ik net even een stapje minder ver ben dan Anneloes: wij hebben nog geen relatietherapie geprobeerd, bijvoorbeeld, en ik heb pas afgelopen zondag daadwerkelijk duidelijk de woorden "uit elkaar" gebruikt. Ik denk dat mijn man dat niet zo serieus neemt: hij denkt dat het zo'n vaart niet zal lopen, is niet gauw onder de indruk. Anneloes, jullie zijn al verder. Lastig als je man niets wil; geen therapeut, geen bespreking als in ouderschapsplan, niet het huis uit, dat maakt de beslissing voor jou zwaarder lijkt me en ook lastiger naar je kinderen toe, want dan heb jij het gedaan, heb jij de knoop doorgehakt, in hun ogen. Dat is iets wat bij mij ook erg meespeelt. Mijn broer is een paar jaar terug vertrokken bij zijn vrouw, en hij kreeg de hele wereld over zich heen terwijl hij ook jaren doodongelukkig is geweest in hun relatie, maar zij hier niet serieus mee omging. En hoe vertel je je kinderen zonder hun vader te diskwalificeren wat je daadwerkelijk dwars zit, wat de werkelijke redenen zijn van uit elkaar gaan? Dat lijkt me het allermoeilijkste wat er is: je wil dat ze begrijpen waarom je hun leven overhoop haalt, maar je kan het niet zeggen omdat je hun beeld van hun vader niet wil beinvloeden/verstoren.
Ik ga ervan uit dat ik als ik weg zou gaan daarna alleen zal blijven. Ik zie mezelf niet met een nieuwe partner, niet dat ik niet zou willen (maar dan latten inderdaad) , maar ik ben midden 40, geen bijzondere looks, eerder een zorgzaam type dan een flitsende bijdehante uitdagende vrouw, dus ja, dat is nou niet bepaald het type waar de man op valt volgens mij. En dan is dus de vraag ook: wil ik alleen blijven voor de rest van mijn leven (of ben ik bereid dat risico te lopen) of probeer ik er het beste van te maken nu, want dan "heb ik in ieder geval iemand". Ik kan er nu wel tabak van hebben, maar wie zegt dat dat over 5 jaar ook zo is, of als de kinderen het huis uit zijn en alles weer verandert.
Is het inderdaad erg genoeg om nu de knoop door te hakken, eerlijk gezegd denk ik nu nog van niet, maar de keren dat ik denk van wel komen steeds vaker voor en de periodes daar tussen in worden steeds korter.
Tsjor noemde samen leuke dingen doen. Dat is op zich goed, maar dan moet ik wel eerst weer een beetje het gevoel krijgen dat er een samen is, en dat ik nog wat voor hem voel, want als we nu gaan uiteten ofzo zit ik echt met kromme tenen. Ik ben te geïrriteerd, reageer in mezelf met "zie je wel" of "doet-ie het weer" als hij weer ongeïnteresseerd is naar mij toe, voor alles oog heeft behalve voor mij, ik weet dat ik dat niet moet doen, maar het kwetst me als hij me niet "ziet". Het irriteert me als ik de conversatie op gang moet houden, omdat hij niets zegt, dat ik de slinger aan de sfeer moet geven omdat we anders de kaarsjes naar beneden zitten te kijken. Terwijl als er bekenden voorbij komen hij ontzettend joviaal hartelijk en blij reageert. Op onze huwelijksreis al schoof hij 's avonds het liefst aan bij andere nederlanders, terwijl ik juist verwacht had genoeg aan elkaar te hebben en samen te zijn. Dus het is ook echt wel een stuk karakter en dat maakt het ook zo moeilijk.
Ik heb vaak genoeg gezegd dat dit me kwetst, maar het blijft niet hangen. Net als de andere dingen die ik vaak genoeg gezegd had. Dat ik vind dat hij de kids niet op de eerste plaats zet. Voorbeeld: hij gaat op zakenreis, is twee weken weg, het eerste wat hij doet als hij weer in huis stapt is zijn post bekijken, pas na een kwartier draait hij zich om om zoon van 1.5 te begroeten die in de box zit. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Dat zijn allemaal krassen in mijn ziel, die maken dat er nu een onoverbrugbaar gapend gat ergens zit. Dankzij eindeloze inspanningen van mijn kant, praten , overbruggen, en het feit dat de kinderen ouder worden, heeft hij nu wel een goede band met ze, dus dat is wel redelijk goed gekomen. Ik ben benieuwd als ik hierin niets meer zou stimuleren of bemiddelen hoe dat over een paar jaar zou zijn, maar dat gaat ten koste van de kids dus dat doe ik liever niet, vind ik voor hen zielig, en ze komen dan weer bij mij met hun problemen met papa, dus.....is al regelmatig eerder gebeurd. En dan ga ik weer praten en bemiddelen.
Bottom line:
- ik voel me niet gezien en geliefd
- zijn houding naar de kinderen toe kwetst mij en hen ook als ik daar niets in beteken
- hij stelt zichzelf op de eerste plaats in daden, hetgeen hij onderneemt en ik mezelf op de laatste plaats.
Aan het laatste kan ik zelf werken, ben ik ook van plan, maar voor wat betreft de eerste twee onderwerpen ligt de bal toch echt bij hem. Ik kan mezelf wel gezien en geliefd proberen te maken, maar als hij dat niet doet, moet ik dat misschien ook maar bij een ander gaan halen. En wat de kids betreft, ik dacht vroeger dat mjn liefde genoeg voor hen zou zijn namens ons twee, maar dat betwijfel ik nu. Ik had gehoopt dat hij toch een betere, enthousiastere vader zou zijn, hoewel hij niet stond te springen om kinderen. Voor we aan de eerste begonnen zei hij "ik denk wel dat dat er bijhoort ja", en voor de tweede was zijn houding; "jij wil liever een tweede dan dat ik geen tweede wil, dus laten we het maar doen dan". Op zich zegt hij wel tegen mij dat hij van ze houdt, als ik het hem vraag, maar zijn grondhouding is in eerste instantie op zichzelf gericht, en niet op hen. Hij vind het allemala prima, zolang het maar niet interfereert met zijn plannen ambities en hobbies. En daarvan zegt hij 'je moet eens weten wat ik allemala niet doe, wat ik allemala al afzeg". Soms denk ik wel, en dat heb ik hem ook al enkele malen in het verleden gezegd 'je had gewoon vrijgezel moeten blijven". Maar dat wil hij ook niet, want hij wil wel een gezin als basis waarvandaan hij zich kan ontwikkelen en ontplooien. Waarom , ik vraag het me af. Ik heb hem al meerdere malen gezegd dat je ook in je basis moet investeren, omdat die anders ook verdwijnt. En we zijn weer bij dezelfde discussie beland.
Herkenbaar
Met mijn ex heb ik ook lang in de fase gezeten die jullie beschrijven. Niet gelukkig, maar was het nou zo erg om alles ervoor overhoop te halen? Al met al heeft dat wel een paar jaar geduurd.
Wat mij uiteindelijk gek genoeg opbrak waren alle kleine irritaties. Op het laatst irriteerde ik me al aan zijn manier van ademhalen. Dat is natuurlijk niet de reden om te scheiden geweest, maar het gaf voor mij wel aan dat ik zo ver van hem verwijderd was. Het houden van was aan het veranderen in afkeer. Ex was ook niet bereid om waar dan ook aan te werken, en vond alles wel best.
Toch was de uiteindelijke stap heel moeilijk en wat nu opeens toch de doorslag gaf weet ik eigenlijk nog steeds niet. Opeens wist ik of besloot ik dat ik zo niet verder wilde.
Daarna heb ik een nieuwe liefde gekregen en eindelijk mee gemaakt hoe het ook kan zijn. Zo totaal voor elkaar gaan en zo verliefd dat we elkaar zelfs misten als we aan het werk waren.
Pijnlijk genoeg is deze relatie net over waar ik veel verdriet van heb. Maar toch ben ik blij dat ik ook weet hoe het kan zijn. Dit heb ik nooit bij mijn ex gehad, ook niet in het begin.
Spijt van mijn scheiding heb ik nooit gehad. Wel verdriet vooral voor de kinderen. Dat is ook de voornaamste reden geweest dat ik nog zo lang bij hem ben gebleven. Maar op een gegeven moment ging het echt niet meer. Maar wanneer dat moment voor jou er is kan niemand eigenlijk voor je zeggen.
Bij iemand blijven omdat je bang bent alleen over te blijven is begrijpelijk, maar zou jij een partner willen die om die reden bij je blijft?
Maar ik was in mijn huwelijk eigenlijk eenzamer dan ik was toen ik alleen was. Het gaf zoveel rust om die verwachtingen niet meer te hebben.
Pfoeh zeg
'Voorbeeld: hij gaat op zakenreis, is twee weken weg, het eerste wat hij doet als hij weer in huis stapt is zijn post bekijken, pas na een kwartier draait hij zich om om zoon van 1.5 te begroeten die in de box zit.'
Lieve Ella, Bovenstaand voorbeeldje vind ik redelijk schokkend. Ik hoop dat je de kracht vindt een oplossing te vinden voor deze nare gezinssituatie, voordat je kind beschadigd raakt door papa's gedrag.
Veel sterkte en wijsheid
Eens met isabella
Dit voorbeeld kwam ook hard binnen bij mij. Ik heb geen tips maar het is misschien wel fijn/goed om te lezen hoe anderen dit soort dingen zien. Ik ijk zelf graag mijn relatie curiositeiten nl. Dit vind ik eigenlijk onvoorstelbaar gedrag en zou bij mij echt doen stormen in de relatie.
Sterkte
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Ella
In een ander draadje werd ik ook al getriggerd door de manier waarop je man met je kinderen omgaat. Bij mij was dit één van de redenen waarom ik mijn relatie heb beëindigd. Ik wilde niet langer dat mijn kinderen continu aan zijn nare gedrag werden blootgesteld. Complicerende factor was natuurlijk dat ik mijn ex niet kon corrigeren op momenten dat mijn kinderen daar zijn, maar gelukkig is dat te overzien en bleek zijn gedrag ook vaak ingegeven te zijn als reactie op mij. Hij reageerde zijn frustratie over mij dus op de kinderen af.
Als je al een paar keer 'opnieuw' bent begonnen in je relatie en dingen veranderen niet wezenlijk, dan vind ik dat wel een punt om een scheiding te overwegen.
Nu beter dan vroeger
Gedrag en houding van man is wel verbeterd ten opzicht van vroeger hoor. Maar dat komt dus ook door mijn stimulering en praten, uitleggen, bemiddelen. Nu doet hij ook veel met de kinderen met name met hun sporten. Dat is fijn en goed, maar met school en hun gevoelsleven heeft hij niet zoveel, hij verdiept zich daar totaal niet in, ik regel dat allemaal. Maar hij kan wel enorm doorslaan in zijn egoïsme, en heeft regelmatig ook een erg kort lontje. Dat komt dus omdat hij geen oog heeft voor hun state of mind, waarom ze druk zijn (moe) of chagrijnig (er zit iets dwars). En dan gaat hij er tegenin, in plaats van dat hij rustig blijft en doorvraagt. Het lijkt nu mss alsof hij continu de boeman is, maar dat is niet zo. Anders had ik het niet zolang volgehouden. Ik heb niet het idee dat hij echt de kids beschadigt, maar zoals iemand al zei; ik maak veel goed.
Misschien
verwacht je ook wel teveel. Ik geloof dat mannen slechter in staat zijn gezichtsuitdrukkingen te lezen, slechter dan vrouwen. Hij is in elk geval van goede wil om het te leren.
Wat betreft het moment waarop, als het moment daar is weet je het. Alleen zorg er dan wel voor dat je het allebei weet.
Tsjor