Wanneer mag je er zijn, als nieuwe partner voor zijn kinderen?

Poeh

Ik vind persoonlijk 1,5 jaar te lang worden. Dan komen er 'gepasseerde stations'. Pa heeft wel een verhouding maar die is weggestopt en dat willen we graag zo houden. Want wanneer kan het dan wel? Na tien jaar?
Mind you ik houd niet van verse stellen die hun liefdesleven de leidraad van het samengestelde gezin laten zijn hoor. Van die mensen die 'alles helemaal anders gaan aanpakken' heel snel (binnen half jaar) gaan samenwonen en de wederzijdse kinderen hebben het maar te pikken.
Hoewel je moeilijk een vaste tijd ergens op kunt plakken (je hebt met mensen te doen dus je zal je altijd moeten afstemmen) vind ik dit een redelijke termijn: eerst half jaar eens op de thee komen en misschien eens een uitje. Niet blijven slapen. Dan er wat vaker zijn, mee-eten etc.
Afhankelijk van hoe het gaat na een maand of acht, negen een keertje blijven slapen maar nog incidenteel. En dan na een jaar vrij zijn om mee te draaien maar wel rekening houdend met dat de kinderen ook tijd met hun vader alleen hebben.
Maar ik zou nu maar beginnen met het kopje thee, waarom niet? Heeft hun vader hun moeder voor jou verlaten? Ook al is dat zo, hoef jij niet helemaal te verdwijnen natuurlijk.

Dank je!

Ja, de aanpak zoals jij die beschrijft lijkt mij alleszins redelijk. Het kan ook heel kort: Mijn voormalige partner kreeg na de scheiding een nieuwe partner, en na 3 weken maakte deze kennis met mijn kinderen en bleef ook slapen. Kinderen gingen daar heel goed op in, zijn blij dat papa en mama beiden een nieuwe relatie hebben, en dat we als ouders, voor het oog van de kinderen, redelijk met elkaar overweg kunnen. Zij maken het gezien de ommezwaai in hun leven goed.
Je vroeg of mijn vriend zijn vrouw voor mij heeft verlaten. Laat ik het zo omschrijven: ja. Dat in zijn huwelijk er nogal wat is voorgevallen waardoor dit kon gebeuren is een ander verhaal, maar daar weten zijn kinderen weinig van, omdat vriend van mening is dat dit iets is tussen twee volwassenen. En waar de kinderen op deze leeftijd nog niet mee lastig gevallen hoeven te worden.
Goed, dat begrijp ik wel, net zo goed als ik het begrijp dat de moeder het op zijn zachtst gezegd heel lastig vindt om een andere vrouw naast haar ex te zien, en helemaal met haar kinderen. Maar je hebt gelijk wanneer je het hebt over 'verdwijnen'. Want zo voelt het natuurlijk wel, en ik weet ook niet hoe lang ik op deze manier wil doorgaan.

6 jaar?

Als de kinderen het idee hebben dat jij de reden bent waarvoor hun vader het gezin heeft verlaten, kan het nog heel lang duren voor ze eraan toe zijn om je te ontmoeten. Ik denk dat alles valt of staat met de acceptatie van de bedrogen ex-vrouw. Die van mijn partner heeft tegen de kinderen nooit onder stoelen of banken gestoken wat ze ervan vond dat hun vader hun zomaar verliet en zij was ingeruild enz. Inmiddels zijn de kinderen bijna volwassen, beginnen zelf na te denken en langzaamaan komt er wat toenadering. Kortom, ik denk dat 1,5 jaar veel te kort is. De ex heeft al minimaal die tijd nodig om haar leven weer op te pakken en de kinderen krijgen daar hoe dan ook iets van mee. Ik ken trouwens ook stellen waar de bedrogen partij na 20 jaar nog verzuurd en vol wrok zit.

Om kort te gaan:

1,5 jaar geleden werd duidelijk dat de vriendschap tussen mijn vriend en ik was uitgegroeid tot liefde. Uitermate verwarrend voor ons beiden en daarbij pijnlijk voor de omstanders, partners en families.. Vriend is toen binnen een maand op zichzelf gaan wonen, met zorgdagen voor zijn kinderen.
Juist doordat het voor zijn kinderen, die nauwelijks op de hoogte zijn van de problemen die er jaren speelden tussen hun ouders, lastig is om de vriendin van hun vader te ontmoeten, hebben we de ontmoeting uitgesteld tot het moment waarop zij aangeven dat ze eraan toe zijn. Ik merk regelmatig bij vrienden die gescheiden zijn, dat de omgang met de kinderen door de verlaten ouder wordt ingezet. Vaak kiezen kinderen uit loyaliteit jegens de verlaten ouder voor die ouder, die hen hierin bewust dan wel onbewust stimuleert.
En ik gun die kinderen hun vader en ik gun mijn vriend de omgang met zijn kinderen, vandaar dat ik geen ruimte hierin opeis. Wij zijn geen samengesteld gezin, en zullen dit ook nooit worden. Daarvoor wonen we te ver uit elkaar. Maar toen een kind onlangs overwachts thuiskwam en ik het veld moest ruimen, ja, toen vroeg ik mij wel af: hoelang gaat dit nog duren? Wanneer mag ik er gewoon zijn?
Ja, ik ontmoet vrienden van mijn vriend. De omgang met zijn zeer kleine familie, waarin zijn ex nog een ruime plaats heeft, is ook op gang gekomen. Dat dan weer wel!

Afwachten werkt niet

noemi:
"Juist doordat het voor zijn kinderen, die nauwelijks op de hoogte zijn van de problemen die er jaren speelden tussen hun ouders, lastig is om de vriendin van hun vader te ontmoeten, hebben we de ontmoeting uitgesteld tot het moment waarop zij aangeven dat ze eraan toe zijn."
Maar dat is geen kwestie van tijd. Die kinderen zijn er aan toe, zodra hun vader (die heeft gebroken en dus in hun visie schuldig is aan de scheiding) die schuldvraag met hen heeft uitgepraat. je moet je vriend dus dwingen, om dit pijnlijke punt op tafel te leggen -of om gewoon zijn kinderen te confronteren met het voldongen feit: dit is mijn nieuwe partner.

Eerlijk?

Ik spreek uit mijn eigen ervaring als kind. De kinderen van je partner zijn er nu niet aan toe en als je zo daar blijft gaan zullen ze er nooit aan toe zijn, van hen hoef je niets te verwachten. De bal ligt bij je partner. Eens met Tinus dus.

En wat als

En wat als de kinderen zeggen 'zij eruit of ik eruit' en gewoonweg weigeren te komen als de nieuwe vriendin er is?

Je moet je door niemand laten manipuleren. Dan komen de kinderen dus maar niet.

Egel

Dan zeg je dus impliciet tegen je kinderen dat je je nieuwe partner belangrijker vindt dan hen. En dat had je eerder, toen je het gezin verliet voor diezelfde partner, ook al een keer gedaan. Zou jij dat doen?

Nee s

je zegt niet da je dus je partner belangrijker vindt. Je zegt op die manier dat je niet meegaat in manipulatie!

Manipulatie?

We hebben het hier over kinderen die in minder dan een jaar moeten accepteren dat het huwelijk van hun ouders aan gort is, dat ze hun vader nog maar 1 weekend per twee weken zien, die wel elke dag het verdriet van hun moeder zien. En als ze er dan moeite mee hebben om contact te hebben met de vrouw die hier minimaal medeverantwoordelijk voor is, dan heten ze manipulatief? Ik vind dat hier dan wel heel gemakkelijk over de gevoelens van de kinderen heengewalst wordt. Zij zijn nu juist de enigen die noch schuld aan noch invloed hebben op de nieuwe situatie. Om hen tijd te gunnen lijkt me heel fair.

Ik vind het overigens hier erg te prijzen dat de vriend van Noemi zijn kinderen juist wel boven zijn vriendin stelt. Als ik Noemi was, dan zou ik juist op hem willen wachten omdat hij hiermee blijk geeft van karakter. Er zijn helaas al meer dan genoeg vaders die hun nieuwe liefde belangrijker vinden dan de pijn van hun kinderen (zoals in het verhaal van Druifje hierboven).

Tihama

Tihama

de vraag is natuurlijk hoe lang de nieuwe vriendin zich moet schikken in haar "schuldbewuste" rol en in acceptatie en respect voor het verdriet is van de moeder en de kinderen, en op welk moment eventuele manipulatie en wraak door de ex begint ("je heb mijn leven geruïneerd door van mij te scheiden, ik ga de kinderen zodanig beïnvloeden dat ik het je onmogelijk ga maken om gelukkig te worden in je nieuwe leven") We weten heel veel niet in dat verhaal, en vullen de leegtes gelaten door de oorspronkelijke poster van de vraag met onze eigen interpretaties, lijkt me. Ze vertelde onder andere dat het huwelijk van haar vriend en zijn ex allerlei problemen kende, waar de kinderen niet van bewust waren en die natuurlijk een rol gespeeld zullen hebben in de keuze voor een nieuwe liefde. Misschien dat de exvrouw zich heel keurig gedraagt, maar misschien worden er ook sappige verhalen verteld over exman en nieuwe vriendin.
Ik ben als vriendin van een gescheiden man me wel bewust van de enorme rol dat de jaloezie en wraakgevoelens van een ex partner kunnen spelen in het nieuwe leven. En bij ons kwam ik pas in het leven van mijn vriend een hele poos nadat hij zijn vrouw had verlaten. Bij Naomi is (deels) de nieuwe relatie oorzaak geweest van de breuk.

Hoe nobel is ook is van deze man om zijn kinderen te willen ontzien, toch vraag ik me af of hij zich niet (onbewust) laat leiden door zijn eventuele schuldgevoelens ten opzichte van zijn kinderen. De kinderen zijn lijkt het (tieners toch) oud genoeg om eventueel te horen dat er, voor de komst van de nieuwe liefde, al zwaar weer was in het huwelijk. Ik begrijp dat vader eventueel een leuk beeld wil laten bestaan van zijn huwelijk voor de kinderen maar op die manier houdt hij ze ook in een waan van "we waren gelukkig en opeens was papa weg voor een ander", beeld dat niet klopt met de werkelijkheid.

Anderhalf jaar vind ik wel lang. De kinderen zullen sowieso het nooit leuk vinden, dat papa een nieuwe vrouw heeft (en mama een nieuwe man, op een gegeven moment.) Geen kind vindt het leuk, ongeacht hoe de scheiding verlopen is. En dat kan ik, als kind van gescheiden ouders, ook weten. De nieuwe vrouw van mijn vader accepteren was niet leuk, maar werd nog erger door de boosheid van mijn moeder en de lelijke dingen dat ze over die vrouw vertelde. Ik zat jarenlang in een spagaat, Op een gegeven moment heb je als ouder je kinderen de feiten onder ogen te laten zien. En als, zoals een andere poster vertelt, de kinderen hun vader gaan "chanteren" met "zij eruit of wij eruit", sterk genoeg in je schoenen staan om niet in de manipulatie te gaan. En met je ex-vrouw (ex-man) in gesprek te gaan over het hoe aanpakken van het probleem. Want reken maar, als de kinderen zo reageren, dat de ex-partner er ook een rol in meespeelt. Hoe erg je eigen verdriet is over het verbreken van je relatie door je ex, ik vind dat je kinderen nooit meegenomen moeten worden in het verdriet en de boosheid "Papa (of Mama) heeft ONS verlaten, wat verschrikkelijk, wat een kl,,,,," Ik heb persoonlijk ontzettend veel respect voor mijn ex-man die, ondanks zijn verdriet over het feit dat ik niet meer verder wilde gaan met hem, nooit tegen onze kinderen gezegd heb dat ik een vreselijke vrouw was en dat hij zo zielig was. Het vraagt veel ruggengraat maar is volgens mij de enige manier om geen al te blijvende schade te veroorzaken bij je kinderen bij een scheiding.
Sinilind

Laatste opmerking

ik zie vaak (niet alleen hier op OOL maar in "real life") dat er erg stellig op dit soort vragen gereageerd wordt. Mensen zijn erg van "verdriet kinderen en ex partner respecteren en de tijd gunnen" en daar is op zich absoluut niets mis mee. Ik vind ook dat mensen die binnen 15 dagen een nieuw vriend/vriendin hebben en na een maand samenwonen op zijn zachts niet erg verantwoordelijk bezig zijn. Aan de andere kant denk ik dat er veel te vaak geaccepteerd wordt dat een ex-partner zijn (op zich legitieme) verdriet mag delen met zijn kinderen en ze op die manier dwingen om een keuze te maken tussen de ouder die het zieligst is (of doet.) Liefdes eindigen, het is ontzettend jammer wanneer het gaat om getrouwde mensen met jonge kinderen maar het is een deel van het leven. En accepteren dat een ex-partner langer dan enkele maanden uit verdriet je nieuw leven blijft bepalen is ook niet gezond. Vooral niet voor de ex-partner zelf, uiteindelijk. Je bent verlaten, je bent boos, je heb verdriet, ok, normaal, prima, vloek, scheld en tier maar niet waar je kinderen bij zijn, en na een poos ga verder met je eigen leven en blijf je niet hangen in verdriet en wrok. Jarenlang rouwen, tja, dat geloof ik niet zo. Als je eigen leven op orde was (eigen baan, vriendenkring etc) dan is doorgaan zonder je ex verdomd moeilijk maar zeker niet onmogelijk. En ook zeker niet een verhaal dat jaaaaaren mag duren. Voor jezelf als je wil (wel zonde van je tijd) maar niet voor je omgeving en je kinderen. Die hebben recht op een vader/moeder op wie ze kunnen vertrouwen en ze laat zien dat het leven leuk is, ook na een scheiding.

Sinilind

Nou inderdaad

Ooit werd ik verliefd op een man wiens vrouw al anderhalf jaar iets met iemand anders had. Ze woonden toen nog samen maar zij en haar nieuwe vriend stonden al wel bij allerlei makelaars ingeschreven om samen te gaan wonen. Om een lang verhaal kort te maken: het ging uit met die vriend terwijl zij nog samen woonden hoewel zij dolgraag met hem door had gegaan. Maar voor haar man (mijn vriend) was er te veel gebeurd en hij ging daar weg (we gingen niet samenwonen, juist voor de kinderen die hij de helft van de tijd had). Ik kwam daar wel op de thee en later het eten en op een gegeven moment bleef ik er ook slapen. Maar de moeder had tegen de kinderen gezegd 'ja, ik wil wel verder met Papa maar die wil met Marga verder'. De jongen koos onvoorwaardelijk voor zijn moeder en heeft mij altijd gehaat, totdat hij toen hij bijna volwassen was, hoorde hoe de vork in de steel zat. Wat hadden we moeten doen? De feiten over zijn moeder vertellen? Elkaar maar niet zien terwijl de de kinderen er de helft van de tijd waren?
Feit is wel dat door de haat van de zoon wij niet konden gaan samenwonen toen ik zwanger werd mede waardoor de relatie stukliep. tja, dan wil je integer zijn

Marga

Eigen verantwoordelijkheid nemen

Volgens mij moet je niet bij je kinderen neerleggen wanneer ze de nieuwe partner ontmoeten. Zeker wanneer de moeder is verlaten om bij deze nieuwe partner te zijn. Dan breng je hen in een loyaliteitsconflict. Als vader moet je zelf de verantwoordelijkheid nemen. Neem de verantwoordelijkheid voor je keuzes en voor de consequenties. Daarmee schep je duidelijkheid.
Nu heeft vader al 1,5 jaar een leven met een nieuwe vrouw waar hij zijn kinderen buiten houdt. Wordt het niet tijd dat hij zijn kinderen ook toelaat in dit deel van zijn leven.

Pijn van de kinderen

Tihama:
"Ik vind het overigens hier erg te prijzen dat de vriend van Noemi zijn kinderen juist wel boven zijn vriendin stelt. Als ik Noemi was, dan zou ik juist op hem willen wachten omdat hij hiermee blijk geeft van karakter. Er zijn helaas al meer dan genoeg vaders die hun nieuwe liefde belangrijker vinden dan de pijn van hun kinderen (zoals in het verhaal van Druifje hierboven)."
Ja en nee. Principieel ben ik het wel met je eens, maar ik vraag me af of dit wel is wat er in de praktijk gebeurt.
Die pijn van die kinderen los je namelijk niet op met afwachten; verdriet slijt niet altijd vanzelf.
Er is dus een punt, dat de vader op de één of andere manier iets met dat verdriet moet doen. wat precies, hangt dus af van het verhaal van de scheiding en de aanloop daarnaartoe: Wie heeft er waarom gebroken? Tegelijk zullen die kinderen op de één of andere manier het voldongen feit van de scheiding moeten (leren) aanvaarden.

Reactie

Dank jullie wel voor jullie reageren! Er zijn veel waardevolle punten aangedragen, waar ik nog verder over nadenk. Wat ik eens ben met een aantal van jullie is, dat ik het zelf enorm prijs in mijn vriend, dat hij zo opstaat voor zijn kinderen. Hij wil hen niet meenemen in het conflict met hun moeder, waar een jarenlange buitenechtelijke relatie van de moeder met een ander aan ten grondslag ligt. Hij spreekt dít gegeven niet uit naar zijn kinderen, maar heeft het over grote problemen tussen hen beiden. Moet je kinderen (jonge pubers) de ins en outs vertellen van de problemen die er waren? Voor je het weet doe je zelf mee en ben je partij in het loyaliteitsconflict bij de kinderen.
En ja, de moeder is een pittige vrouw, die naderhand alles heeft geprobeerd om haar huwelijk te redden, en nu zit in een situatie waar zij niet om heeft gevraagd. En die haar kinderen ook vaak vertelt dat er gescheiden is omdat vader een ander heeft ontmoet.
Voor de rest ben ik het helemaal eens met één van jullie die schrijft dat de bal bij de vader ligt. Hij zou wellicht iets actiever mogen zijn om mij in zijn verhaal mee te nemen. Kinderen weten van mij af, maar zijn er nog niet aan toe mij te ontmoeten, maar ja, jullie hebben gelijk, dat zullen ze nooit zijn.
Goed, ik zal met geduld en zacht aandringen proberen wat beweging in dit dillemma te krijgen! Nogmaals dank voor jullie reacties, ook van diegenen die praten uit ervaringen vanuit de eigen jeugd.
Voor de goede orde: hierboven stelde iemand dat de kinderen eens per twee weken bij hun vader zijn. Dat is niet juist: zij zijn 50% van de tijd bij vader, waaronder eens per twee weken een weekend.

Mijn vader

heeft er nog moeite mee dat de 'nieuwe' partner van zijn vader door mijn kinderen oma genoemd word. Zij en mijn opa zijn al meer dan 50 jaar samen.. Ik zou het dus niet van de kinderen laten afhangen...........

Mijk

Misschien

Hallo Noemi,
Wat een (engelen)geduld heb jij! Petje af hoor. Misschien heb ik een idee om het gesprek tussen je partner en jou, en belangrijker tussen je partner en zijn kinderen, op gang te brengen.
Kinderen realiseren zich niet altijd wat aan een scheiding vooraf gaat, zeker niet als het één van de 2 vreemd gaat en dat de oorzaak van de scheiding is. Je partner wil niet met de vinger wijzen naar zijn ex-vrouw begrijp ik? Hij hoeft ze ook niet met de nare zaken te belasten. Maar hij kan wel de kinderen uitleggen dat de partner die een scheiding in gang zet of als eerste vertrekt, niet altijd degene is die de oorzaak is. Dat ze samen besloten dat het geen zin meer had om nog te investeren, zoiets? Volgens mij schreef dat laats ook iemand hier?
Miepje

Noemi

Misschien je vriend dit allemaal laten lezen? Ik vind het goed hoe hij ermee omgaat en probeert zijn kinderen te sparen, maar een gesprek tussen hem en zijn ex-vrouw zou gepast zijn. Eigenlijk heeft ze zich jarenlang "slecht gedragen" en speelt nu de vermoorde onschuld. Niet netjes, op zijn zachtjes gezegd.

Sinilind

Nou ja....

zo'n gesprek zal nooit een constrctief gesprek worden, natuurlijk. Ik denk dat vader rustig aan moet laten zien dat hij zijn kinderen respecteerd maar zijn huidige vriendin ook. Heeft hij in de huiskamer al een leuke foto staan waar jullie samen opstaan? Dat zou een stapje kunnen zijn om ze toch te laten wennen aan het idee. Ik denk dat het handig is dat ze zien dat er langzamerhand troch een soort stempel van jou in het huis van vader zichtbaar wordt. En op een bepaald moment gewoon aankondigen dat er een ontmoeting gaat plaatsvinden. Eerst kort, later iets langer.
Zo dus.
Want ik vind het rekening houden met de kinderen ook oke, ...maar niet ten koste van zijn en jou ontkenning van jullie relatie.

De tijd geven

Die kinderen 'de tijd geven' kan ook door jouw rustig beetje bij beetje te introduceren. Mijn ouders (ook gescheiden, gelukkig geen onderlingen haat en nijd behalve wat 'oud zeer') kregen ook nieuwe relaties. En daar zaten wij écht niet op te wachten. Zelfs niet na járen. Dus wat dat betreft kan je tot sintjuttemus wachten denk ik, die kinderen zitten er noóit op te wachten, die willen hun ouders gewoon voor zich 'alleen' hebben. Bij ons werden nieuwe partners pas geïntroduceerd als het écht zeker weten een stabiele langdurige relatie werd. Vriendjes, vriendinnetjes verliefdheidjes daar 'zagen' wij dus niks van. Hoewel wij wél weten dat die er waren, maar dan dus niet in ons gezichtsveld en er werd ook niet over gesproken. En de introductie ging langzaam, enorm langzaam, stapje voor stapje. Niet meteen happerdepap en blijven slapen. Nee eerst 'op bezoek' laten komen. Dan een keertje mee-eten. Dan een uitstapje en de relatie ging mee of bij oma op bezoek en nieuwe relatie mee. Dan een familiefeestje en nieuwe relatie ging mee. Dan gingen wij bij relatie 'op bezoek' dan daar een keer mee-eten. Van samenwonen of bij elkaar slapen als wij er waren was toen nog helemaal geen sprake. Volgens mij hadden wij er ook niet leuk op gereageerd, maar w.s. boos en tegen de draad in gedaan als dat wel zo was geweest. Juist omdat we mijn vader/moeder dan bij de dagstart nog 'gewoon,gewoon' hadden konden we dat middagje wel bolwerken. Dat we er geen zin in hadden en ervan baalden spraken we hardop uit. Mijn ouders brachten daar tegenin dat ze het belangrijk vonden dat wij hun 'vrienden' leerden kennen die in hun leven een rol speelden. Ze sliepen vast wel bij elkaar als wij er niet waren. Maar nooit als wij er wel waren. Pas na enorm veel tijd (weet het niet meer, maar ik schat zeker 2 jaar) bleef er 's iemand een nachtje over. Daar baalden we nóg meer van. Zo'n enge 'vreemde kerel' in ónze badkamer in z'n ochtendjas en met mijn broertje gruwde ik van de vieze borstharen die we per ongeluk zagen (ja, ja wat je al opvalt op zo'n moment). En zo'n rare troellala die met hoog stemmentje zogenaamd lekker kookte voor ons en het geforceerd 'gezellig' probeerde te maken en ze wastte haar handen niet eens voor het eten! (deze details herinner ik me toevallig nog, dat we ons daar aan stoorden, hahaha!)
Maar het werkte wel...we raakten eraan gewend.
Onze weerstand werd maar beperkt opgepept omdat het niet in 1 keer een heleboel was. Wat ik me ook herinner is dat mijn ouders ervan 'straalden' dat ze blij waren het compleet te hebben en enorm hun best deden op zulke momenten. Maar ook daarvan werden we niet blij. Wij zagen het als aanstellerij en onzin, we waren toch ook blij zonder haar/hem? (ja wij als kinderen wel)
Nog niet zo lang geleden werd er toen we bij mijn vader waren gereffereerd aan die introductie tijd (nog steeds met die partner) en dat wij zoveel weerstand boden (ach dat viel toch best mee?) En broer en ik vertelden al lachend wat wij dan samen besproken...hoe we dachten. Nu kunnen we erom lachen...Volgens stiefmoeder was het grote voordeel dat ze enorm lang 'verliefd' bleven. Juist omdat er geen optie was op snel en vaak bij elkaar te zijn door ons. Dat ze heel lang vlinders in de buik bleven houden zeg maar. Broer merkte op dat wij dus eigenlijk alleen maar voordeel waren voor een langdurige relatie ) Maar stiefmoeder zei ook dat ze soms gek werd van het wachten alleen maar door ons en ons wel kon schieten soms Maar dat we leuk waren opgedroogt en onze kinderen de slagroom op de taart waren voor haar Want ze kan nu vollop 'omaa-en'. Wj hebben met beide stiefouders nog jaren samengeleefd en relaties met hen zoals je met je ouders hebt. En beiden zien ons als 'hun' kinderen (dat zijn we ook gevoelsmatig dan). Ik praat ook altijd alleen maar over 'mijn ouders' en dan kan het beide ouderparen zijn.
Dus langzaam aan, stapje voor stapje en niet als er een ziek kind dus toevallig thuiskomt. Dat is géén goed moment!
groeten albana

Albana

Wat een prachtig verhaal Albana, dank je wel voor de moeite van het opschrijven! Het geeft zo'n prachtig inkijkje in hoe het bij jullie vroeger thuis ging, en de hele ontwikkeling van de relatie tussen kinderen en stiefouders. Jouw ouders hebben, lijkt me, een mooi evenwicht weten te vinden in hun aandacht aan de kinderen en aan hun partner, al vonden jullie als kinderen dat wel eens lastig. Bijzonder ook dat stiefmoeder kon aangeven dat op deze wijze de vlinders nog lang bleven fladderen... Ik kan het mij overigens heel goed voorstellen, zo werkt het inderdaad!
Goed, stapje voor stapje gaat ook vooruit, dus allez, ik raap mezelf weer bij elkaar en blijf vol goede moed dat er een dag zal zijn dat ik zijn kinderen in de ogen kan kijken...
Hoe het geheel anders kan (maar dat tussen haakjes) bewijzen mijn eigen kinderen: ex man vertelde op maandag dat hij een nieuwe liefde had, en vrijdag volgde de ontmoeting, inclusief slapen! Kinderen zijn hier niet van geschrokken of ontdaan van, want 'alles is weer goed gekomen: papa en mama hebben allebei een nieuwe liefde!'
Maar goed, dit is niet standaard, merk ik uit jullie reacties. Waarvoor dank!

Laten lezen

Ja, daar zat ik ook al aan te denken, om de reacties op mijn vraag te laten lezen. Of een samenvatting te geven van de reacties. In elk geval zal ik hem zeker laten merken dat zijn eigen houding hierin zeer bepalend is voor een toekomstige kennismaking. Dat wordt me wel steeds duidelijker.

Misschien ligt het ook aan de leeftijd?

Toen mijn vader met z'n huidige vrouw op de proppen kwam waren wij veel jonger (10 of 11). Daar weet ik niet meer zo heel veel van, hoe die introductie ging. Ik weet wel dat wij wel weerstand hadden en dingen 'afkeurden' maar stiekum droomde ik b.v. ook ervan om 'bruidsmeisje' te mogen zijn ooit....
Toen mijn moeder met haar vriend kwam waren we alweer een stukje ouder (13,14 ofzo). En volgens mij deden we toen veel moeilijker. Onze dromen van bruidsmeisje waren we ontgroeid zeg maar En slapen=sex snapten we toen denk ik ook pas.
Ja ik weet dat onze situatie toen al bijzonder was (ik was de enige leerling op school met gescheiden ouders) en later besefte ik dat ook hun relatie en dat ze samen ouders bléven nóg bijzonderder.
Ik denk dat het z'n oorsprong vind in hun achtergrond. Beiden zijn/waren onderwijzers en altijd druk met ontwikkeling van kinderen en pedagogische toestanden. Mijn vader is later wel ander werk gaan doen maar was wel opgeleid tot leraar. En dat in een tijd dat er amper voorbeelden waren of b.v. ouderschapsconvenanten ofzo. Dat dat heeft gemaakt dat ze 'ons' per se samen wilden blijven opvoeden. Dat ging boven alles. Ook boven nieuwe relaties zeg maar.
Ik word ook altijd enigzins geïrriteerd als mensen zeggen dat kinderen áltijd de dupe zijn van scheidingen. Nee dus. Wij waren dat écht niet. Het was wel eens 'lastig' en gedoe, maar er waren ook voordelen. En die zagen wij heus ook wel (2 keer op vakantie joepie!).
groeten albana