Wat en wanneer vertel je het de kids
Wat, wanneer en hoe vertellen we de kinderen dat papa en mama uit elkaar gaan? We hebben wel zo onze ideeen erover, maar graag hoor ik de ervaringen van degenen die het al hebben meegemaakt.
Naar verwachting gaat mijn (ex)man half mei het huis uit. De kids zijn dan 12, 10 en 2. Is het verstandig ze nu al in te lichten of moeten we daar zo lang mogelijk mee wachten, d.w.z. totdat papa bijna het huis uitgaat? De een zegt 'zo snel mogelijk doen, want kinderen voelen het als er iets mis is', de ander zegt 'zo lang mogelijk wachten want het is al zo naar voor ze' en beiden hebben ze wel gelijk, denk ik. Wijzelf denken erover om het ze in de februarivakantie te vertellen, dan hebben ze een week om uit te razen voordat ze weer naar school moeten, maar de periode totdat papa het huis uitgaat duurt dan nog even natuurlijk. Of moeten we idd wachten totdat hij bijna weggaat? Maar het lijkt me dat het nieuws dan helemaal rauw op hun dak komt vallen: 'Wij gaan scheiden en volgende week is papa weg'.
En wat vertellen we hen? Moeten we met de reden komen waarom we uit elkaar gaan? Hoe kun je het ze het beste vertellen. Hoe kunnen we het beste rekening houden met hun leeftijd, vooral bij de oudste twee? Kortom: wat is wijsheid en wat zijn jullie ervaringen?
NonJolie
Ik vraag me serieus af
of je het uberhaupt wel moet vertellen. De manier waarop jij je het brengt, alsof er een of andere richtlijn voor bestaat, hoe ga ik mijn kinderen DAT vertellen waar zij erg ongelukkig over worden, jemig!
Je doet net alsof dat bij de opvoeding hoort ofzo.
Alsof het hetzelfde is wanneer je kinderen voor het eerst tandjes krijgen.
Misschien dat je eerst zelf eens kan nadenken, dan hoef je anderen ( je kinderen bijvoorbeeld ) niet met jouw 'vergissingingen' te confronteren. ?
Sorry nonjolie
best nonjolie
het spijt mij dat ik niet je eerdere berichtjes en alles gelezen heb, nu snap ik het natuurlijk veel beter.
Ik wil je zeggen dat je het volgens mij heel goed doet, maar houd echt in de gaten dat je blijft proberen je kinderen niet in jullie strijd te betrekken, hoe moeilijk dat soms ook is.
veel sterkte, en nogmaals sorry dat ik zo snel weer met mijn oordeel klaar stond.....
Zo snel mogelijk vertellen
Wij hebben het samen zo snel mogelijk verteld aan onze kinderen (toen 7 & 9). Je geeft de kinderen de gelegenheid om vragen te stellen die je samen kan beantwoorden.
Hoe vertellen? Wij zijn daar niet al te uitgebreid over geweest. Hebben gezegd dat papa en mama niet meer van elkaar houden, want hoe leg je kinderen van deze leeftijd uit dat je na 10 jaar huwelijk "uit elkaar bent gegroeid"?.
Precies
Zo snel mogelijk vertellen. Ik heb hierover wel eens advies gevraagd bij een psycholoog. Dat ging toen over oma die terminaal was.
Haar advies was volstrekt helder: ook kinderen hebben de tijd nodig om een zware boodschap te verwerken. Om het afscheid (want het is afscheid van het gezinsleven dat ze nu hebben) te verwerken. Om mee te denken over de afspraken voor de toekomst. Om te praten en te verwerken.
Dus zo snel mogelijk vertellen. Samen.
Veel sterkte
Tihama
Vertel het ze zo snel mogelijk, vertel het samen, vertel ook expliciet dat het NIET aan de kinderen ligt dat jullie gaan scheiden, maar ook dat de kinderen NIETS kunnen doen om jullie van gedachten te laten veranderen. Wees voorbereid op praktische vragen (bij wie gaan wij wonen, waar gaan we wonen, hoe vaak zullen we dan naar de andere ouder gaan) en wees eerlijk. Er kunnen ook vragen komen waarop je geen antwoord weet, dan moet je dat ook eerlijk zeggen. en dan kun je ook erbij zeggen dat je het antwoord zult geven zodra je het wél weet.
Of het zinnig is om ze juist in de vakantie het nieuws te geven weet ik eerlijk gezegd niet. Tijdens een schoolperiode geef je de kinderen de mogelijkheid om een
deel van de dag hun 'gewone' dingen te doen, dat normale ritme kan ze ook helpen. Sein wel de docenten / school in, want die kunnen dan rekening houden met een kind dat tijdelijk uit zijn doen is.
En pegels
Ik ben blij dat je zo netjes bent om je excuses aan te bieden, je eerste posting vond ik schokkend.
Maar -zonder je daar verder op te willen aanvallen!- ik wil er wel op reageren. Je stelde namelijk:
"...alsof er een of andere richtlijn voor bestaat, hoe ga ik mijn kinderen DAT vertellen waar zij erg ongelukkig over worden, jemig! Je doet net alsof dat bij de opvoeding hoort ofzo. "
Nee, er is geen richtlijn voor. Ja, ik vind dat bij de opvoeding horen. In ieders leven gebeuren dingen die iemand ongelukkig kunnen maken, voor korte of langere tijd. Als ouder is het een plicht om je kinderen op te voeden, en daar hoort onvermijdelijk bij dat je soms ook 'slechtnieuwsgesprekken' moet houden. Zoals je bijvoorbeeld niet kunt voorkomen om te vertellen over een ernstige ziekte (van ouder of kind), het sterven van een geliefd huisdier, of een scheiding.
Pegels
Na je eerste posting dacht ik 'Pardon!!??'. Natuurlijk is een scheiding niet hetzelfde als tandjes krijgen en ook hoort het niet standaard bij de opvoeding. Maar juist daarom heb ik die vragen gesteld aan jullie als ervaringsdeskundigen. En er zitten bruikbare tips tussen zoals dat we het zo snel mogelijk moeten zeggen en dat het wellicht beter is om het niet in de vakantie te vertellen.
Fijn dat je je excuses hebt aangeboden want ook ik schrok van je heftige reactie.
NonJolie
Dank
Dank voor jullie reacties. Wij dachten dus juist dat we er goed aan zouden doen om het in de vakantie te vertellen, maar ik lees dat dat misschien juist NIET zo handig is. Daar ga ik dus nog over van gedachten wisselen met mijn (ex)man. De school inlichten gaan we sowieso doen vlak voordat we het de kinderen vertellen zodat de leerkrachten op de hoogte zijn. Ook heb ik begrepen dat je niet over 'scheiden' moet praten maar over 'uit elkaar gaan'; dat klinkt minder heftig en pijnlijk. En inderdaad, vooral benadrukken dat het niet aan hun ligt dat we uit elkaar gaan. We gaan het ze ook samen vertellen. Verder gaat het gezinsleven hier eigenlijk tot nog toe gewoon zijn gangetje. Er zijn geen ruzies, geen huil- en/of scheldpartijen in het bijzijn van de kinderen want dat willen we ten allen tijde voorkomen. Wel slaapt papa al een tijdje in de logeerkamer met als reden daarvoor dat hij heel erg snurkt (wat ook nog waar is 
en de kinderen vinden dat op zich niet raar.
Ik zie er enorm tegenop om het de kindjes te moeten zeggen en maak me zorgen om hun reacties. Vooral de oudste is een denker en een stresskip en daar maak ik me de meeste zorgen om.
Nogmaals dank, NonJolie
Nuance
"Ook heb ik begrepen dat je niet over 'scheiden' moet praten maar over 'uit elkaar gaan'; dat klinkt minder heftig en pijnlijk. "
Dit begrijp ik niet echt. Mijn kinderen, 8 en 11, weten heet goed wat scheiden is. Mijn dochter van 8 kan dat uitermate gedetailleerd uitleggen aan de hand van diverse kinderen in de klas. Ik vraag me af wat het voordeel is van een eufemisme.
Als het scheiden is, dan denk ik dat je het scheiden moet noemen. Anders gaan kinderen misschien denken dat het iets tijdelijks is, of iets minder ergs.
De kern van slecht nieuwsgesprekken is, hoe akelig ook, dat je het hele, rotte nieuws in 1 keer moet brengen. In de verwerking zal het toch in stapjes moeten gaan. Maar als je het in eerste instantie probeert te verzachten, dan zal het bij de kinderen later meer pijn doen. Dan komt er namelijk elke keer een nieuw stukje pijn bij. Kinderen gaan zich dan ook afvragen wat er allemaal nog meer niet meteen verteld is. Ze zijn echt meer dan oud genoeg om heel goed te weten wat het betekent.
Tihama
Vast wel andere kinderen...
Je kinderen hebben vast wel vriendjes en vriendinnetjes die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik ben zelf gescheiden toen dochter anderhalf was, dus dat hoefde ik niet uitgebreid te gaan vertellen. Twee jaar geleden zijn de ouders van dochters beste vriendinnetje gescheiden. Moeder had mij al ingeseind dat Het Gesprek dat weekend zou plaatsvinden. Vriendinnetje kwam inderdaad snel met het verhaal bij dochter. Dochter kon haar in ieder geval vertellen dat het leven gewoon doorgaat, dat er geen ruzies (meer) zijn, dat je beide ouders gewoon kunt zien, enz. Op de een of andere manier was het feit dat dochter zo'n doodnormaal kind/vriendinnetje was, ondanks die scheiding, geruststellender dan alle mooie woorden van pa en ma. Ook dochters leven gaat gewoon door, dus dat van vriendinnetje is ook niet ineens over, dacht vriendinnetje.
Zo snel mogelijk vertellen
Ik voel me een beetje spuit 11, maar goed. Er is nog een reden om het ze zo snel mogelijk te vertellen, namelijk om te voorkomen dat ze het van een ander horen. Om die reden heb ik bij een vriendin van me ook doorgeduwd dat ze het zo snel mogelijk zou vertellen, want buiten mij waren er nog een aantal volwassenen in de buurt op de hoogte. Dan gaan er dingen rondgonzen en je wilt echt niet dat je kind van een buurmeisje moet horen dat zijn/haar ouders gaan scheiden. Wat een deuk in het vertrouwen is dat, terwijl ze juist in zo'n turbulente tijd op jullie moeten kunnen vertrouwen. En ik ben ook met de voorgaande sprekers eens: noem het beestje maar bij de naam. Jullie gaan scheiden. Het is niet anders.
Sterkte.