Wat nu... [pas gescheiden]

Hard

Hard gezegd: als hadden komt, is hebben te laat, As is verbrande turf, achteraf kijk je een koe in haar kont en wat dies meer zij.
Ik denk dat je vriend gelijk heeft: het hoort bij het verwerken. Je hebt misschien jezelf te veel onder druk gezet; je wilde je tweestrijd over je verliefdheid oplossen door bij je man weg te gaan, en nu halen de gebeurtenissen je in.
Zeker weten dat je het goede besluit hebt genomen, zit er niet in. Je zult nooit weten hoe het afgelopen was als je bij je man was gebleven. Daar zul je mee moeten leren leven (oftewel: je probeert een realistische versie van die afloop te schrijven in je hoofd en neemt daar bewust afscheid van).
Uit je tekst maak ik niet op dat je nu beseft dat je meer van je ex houdt dan van je vriend. Je voelt je goed bij je vriend, zeg je. Dat is een begin. Laat het stof neerdalen, kom tot rust, leg je neer bij je keuze en kijk over een jaar weer eens verder.

Ik denk....

dat je een grote fout hebt gemaakt door je van de ene relatie meteen in de volgende te storten. Je had niet moeten scheiden vanwege die ander. Je had moeten scheiden omdat het niet liep je man. En dan na je scheiding gewoon een tijdje op je zelf moeten zijn om alles te verwerken.
Helaas dat is allemaal praten achteraf, je zit nu eenmaal middenin. Een oplossing is er nu niet, je zal er mee moeten dealen. Ik kan je alleen heel veel sterkte en wijsheid wensen.

Wie a zegt moet ook b zeggen (lang).

Geïnspireerd door de gezegden van krin was dit het eerste dat me te binnen schoot. Je bent een nieuwe weg ingeslagen en nu moet je er iets van zien te maken.

Enkele opmerkingen over je verhaal:

"Hoewel ik vantevoren duidelijk wist dat het gras niet groener is bij een ander heb ik toch voor de rust en geborgenheid gekozen die ik bij de ander wel kreeg en die ik zo miste bij mijn eigen man" klinkt realistisch. Je hebt een keuze gemaakt want je kon niet van twee walletjes blijven eten. Je hebt het gezinsleven met de biologische vader opgeofferd. Daar mag je om rouwen, dat is normaal. Het afsluiten van zo'n lang hoofdstuk kost tijd. Verheerlijk de goede momenten niet, door alles wat er door de jaren heen is gebeurd zal het nooit meer worden zoals het was. Je zegt het zelf al:

"Herhaaldelijk heb ik dit aangegeven dat ik wat miste in ons huwelijk en dat ik op een gegeven moment echt niet meer wist hoe we dat stukje terug moesten krijgen." Je kon of wilde niet meer doorvechten, de koek was kennelijk op.

"Die ander was er voor me. Tijdens de scheiding heb ik ook wel getwijfeld want doe ik er goed aan dacht ik.. maar de ballen waren al aan het rollen en ik heb doorgezet."

Misschien moet je "De Duivelsdriehoek" eens lezen, daar staat vee linteressants in over de problematiek van stellen die zijn voortgekomen uit vreemdgaanderij. Je bent niet de enige met bepaalde dilemma's.

"Had ik toch moeten teren op wat er was zo\'n 5 jaar geleden? Toen hadden we namelijk een hele mooie tijd samen en is onze jongste kind geboren." Als een relatie niet al te slecht is, kun je teren op mooie herinneringen maar dat was bij jou denk ik niet (meer) het geval?

"Mijn man heeft deze week aangegeven dat hij nog steeds zou willen dat we het proberen maar ik weet niet wat ik moet doen." In problematische relaties of met problematische partners lijken de vlammen hoger op te laaien maar misschien is dat alleen maar de opluchting dat het na een ruzie weer goed is of is het het contrast met de slechte tijden. De goede momenten van zo'n emotionele achtbaan mis je bij een rustige, stabiele man. Zou je met hem ook zo'n achtbaanrelatie willen hebben? Dus inclusief alle rotmomenten?

"De kinderen zijn \'gewend\' aan de nieuwe man in mijn leven die deels aanwezig is wanneer de kinderen bij mij zijn." Doe het je kinderen niet aan om de nieuwe stabiliteit op te geven.

"Hij merkt ook wel dat ik niet lekker in mijn vel zit en ik heb ook bij hem aangegeven dat ik me niet gelukkig voel. Dat ik nu toch gelukkiger had moeten zijn maar het niet ben. Hij zegt dat het bij de verwerking hoort maar is dat echt zo?" Hij is wijs en nuchter. Het missen van bepaalde situaties hóórt bij het verwerken. Het mag. Wel raad ik je aan dat deel van het missen niet te vaak met je nieuwe partner te bespreken, dat kan gaan irriteren. Heb je geen vriendinnen bij wie je je ei kwijt kan? En anders heb je altijd nog dit forum.

"Wanneer ik \'terug\' zou gaan om het opnieuw te proberen met mijn (ex)man dan zou opnieuw het vertrouwen opgebouwd moeten worden want dat is bij beiden vreselijk beschadigd. Ik heb dingen gedaan die niet konden en hij heeft dingen gedaan die niet konden. Beiden zijn we fout geweest." Nogmaals: wie A zegt moet ook B zeggen. Je hebt het leven van meerdere mensen overhoop gehaald en terugdraaien levert niet per definitie een betere situatie op dan waar je nu in zit.

"Maar zou ik \'terug\' gaan dan stort de wereld in voor mijn partner nu. Hij heeft alles opgegeven om samen met mij te zijn. Zijn huwelijk is stuk. Alles zal bij hem wegvallen dan. Ik ben al \'opgenomen\' in de familie. Ik zal hem alles ontnemen en die gedachte doet mij ook veel pijn want dat wil ik ook niet. Hij brengt mij iets wat ik nodig heb. Wat ik gemist heb." Ik denk dat je inderdaad tijd had moeten nemen om in je eentje je scheiding te verwerken, maar ja, doet dat maar eens als je verliefd bent en de ander is beschikbaar.

"Maar misschien heb ik me niet genoeg opengesteld naar mijn (ex)man en had ik dat beter moeten doen. Is het inderdaad de drukte geweest en omstandigheden waardoor we uit elkaar zijn gegroeid of is er nog echt wel gevoel over? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het me pijn doet. Alsof ik de hele dag kan huilen en niet meer weet hoe het verder met me moet." Je hebt al gekozen. Probeer iets van je nieuwe relatie te maken, dat verdient deze man. De tijd zal het leren. Teruggaan is bovendien riskant, dan loop je de kans dat je beiden kwijt raakt. Mocht het met je nieuwe liefde niet lopen, dan zie je wel weer verder. Laat de kinderen in ieder geval een paar jaar op adem komen.

Reactie

Dank je wel voor de reacties. Fijn om te lezen hoe een ander erover denkt.
Ik woon een aantal maanden nu alleen, grotendeels met de kinderen. Mijn nieuwe partner komt ongeveer 15 dgn per maand. Sinds kort blijft hij dan slapen wanneer de kinderen er ook zijn maar niet langer dan 3 nachten achter elkaar en dan is hij er een paar dagen niet. Ik wil het 'rustig' houden.
Samenwonen ben ik nog zeker niet van plan. Dat vind ik een grote stap.
Mijn (ex)man heeft zoiets; het is een ja of het is een nee. Wanneer het een nee is moet ik hem met rust laten, wat ik begrijp. Als ik nadenk dan denk ik wel aan het gemis van de dingen die we samen deden. Qua gevoel weet ik niet of ik hem wel echt mis. De chemie tussen ons was 'zoek' maar als ik hem dan zie staan tijdens sporten van ons kind dan denk ik wel 'hij is leuk'. Op visite bij vrienden is het gemis ook wel aanwezig.. hij kwam dan natuurlijk ook altijd mee en dat is nu niet meer het geval. Dat gemis.. is dat dan ook rouw of zal ik hem dan echt missen. Hoe weet ik dat verschil?
Een reactie was dat de kans bestaat dat ik beiden kwijt raak... eigenlijk wil ik ze beiden niet kwijt. Klinkt zo zuur maar ik voel het zo. Wat een puinhoop denk ik dan maar het is toch echt mijn eigen schuld.
Morgen is het Moederdag. Dan zie ik mijn (ex)man weer. Hij zal me vragen hoe ik me voel en ik weet niet wat ik moet antwoorden. Ik voel me rot en ertussenin waar ik niet uit kan kiezen.
Zou de relatie nu ineens beter zijn met mijn (ex)man wanneer ik terug zou gaan om het weer op te bouwen? Ik heb geen idee... hij zegt er alles aan te willen doen. Maar kan dat? Kan dit dan achtergelaten worden...
En wil ik mijn nieuwe partner zoveel pijn doen. Nee dat wil ik niet. Misschien heb ik mijn keuze inderdaad dan al duidelijk gemaakt maar ik krijg het gewoon nog niet zo helder in mijn hoofd. Heb zelfs in mijn hoofd om aan mijn (ex)man voor te stellen even weg te gaan met onze jongste om diegene ook even onze exclusieve aandacht te geven en dan zien we wel. Maar de keerzijde daarvan is dat ik dan verder niet meer op vakantie kan gaan en ik 'twijfel' of het ook niet leuk is om met mijn nieuwe partner en zijn kinderen op vakantie te willen gaan. Daarnaast zal het voor mijn nieuwe partner ook niet acceptabel zijn als ik even weg wil met mijn (ex)man en onze jongste. En dat begrijp ik ook dat hij dat niet acceptabel zou vinden.
Maar wat moet dan belangrijker zijn. Ik heb het idee dat als ik 'moet' kiezen dat ik het nu moet doen... oke, het is al te laat want de keuze is reeds gemaakt en we zijn gescheiden maar mijn (ex)man houdt het nu open. En dat doet ie ook niet nog een half jaar dus voel ik "druk". Doe ik het juiste?

Word ik nou ooit gelukkig of blijf ik altijd dat gevoel houden.

Graag ontvang ik jullie reacties.

Alleen in mezelf

Missen

Ik denk, maar ik heb er verder geen verstand van, dat je je ex mist als stabiele factor en mede-ouder. Uit je berichten blijkt niet dat je in hem nog steeds als je geliefde ziet. Op de lange termijn gaat dat ook niet meer goed komen, want als je het opnieuw zou gaan proberen moet dat niet op een halfzachte manier maar moet je juist weer verliefd worden op die man. Als ik jou was zou ik de komende maanden exclusieve aandacht in mijn kinderen steken. Ga met hen op vakantie en niet met de kinderen van je nieuwe vriend. Ze hebben al een hoop voor hun kiezen gehad de afgelopen maanden.

Wat ik zou doen

Is meer afstand nemen van allebei de mannen om voor jezelf meer duidelijkheid te krijgen. Alleen op vakantie gaan met je kinderen, zeker niet met vriend en zijn kinderen (voor zover je dat überhaupt moet willen).
Ik vind het wel opvallend dat je denkt 'hij is leuk' als je je ex ziet. Persoonlijk was ik juist heel blij dat ik van mijn ex af was.
Ik denk dat je inderdaad te voortvarend bent geweest, tijd om wat rust in te bouwen en je gevoelens op orde te krijgen. Sterkte!

Reactie en vandaag

Ik zie mijn (ex)man ook niet meer als geliefde (iemand vroeg dat hier)..dat klopt. Maar ik merk aan mezelf dat ik het wel prettig vind dat hij er is als hij er is. Hij is afgevallen en dat is eigenlijk teveel maar hij kleedt zich goed. Of ik behoefte heb om hem als geliefde te zien? Ik heb niet de behoefte als ik hem zie om dan sex te hebben… wanneer ik mijn nieuwe partner zie heb ik dat nu ook even niet maar ik weet dat dat komt omdat ik het even ‘geblokkeerd’ heb. Zodra een zoen ietwat te ver gaat, komt die passie wel omhoog. Dat is dus zeker wel aanwezig bij mijn nieuwe partner en ik kan verzekeren dat dat niet zoals het groene gras is. Dat is een chemie tussen ons. Die was er altijd al.
Die chemie heb ik niet bij mijn (ex)man gehad maar dat vond ik op zich niet erg. Sex is belangrijk in een relatie maar naar mijn mening niet het allerbelangrijkste. Ik weet niet of ik opnieuw verliefd kan worden op mijn (ex)man.

Een reactie was ook om meer afstand te nemen van beide mannen.
Ik heb juist gekozen om wat minder afstand van mijn (ex)man te nemen en wat meer afstand van mijn nieuwe partner.
Heel wrang misschien maar vanmorgen stond ik op het punt om naar mijn (ex)man te gaan en toen stond ineens mijn nieuwe partner voor de deur. Hij kwam klussen in mijn huis omdat hij wist dat ik weg zou zijn… verrassing voor mij.
Dat vind ik dan ontzettend leuk en lief maar vervolgens probeer ik wel de knop om te zetten en ga dan naar mijn (ex)man voor Moederdag met de kinderen. Het is een leuke ochtend geweest en natuurlijk wist ik dat mijn nieuwe partner in huis bezig was (speciaal voor mij) maar ik heb echt geprobeerd om dat uit mijn hoofd te zetten. Enerzijds vind ik dat erg lief anderzijds voel ik me dan schuldig maar ik weet ook wel dat dit het meest eerlijke naar mezelf toe is.
Met mijn (ex)man heb ik veel gepraat en ook aangegeven dat ik het niet weet. Dat ik geen antwoord kan geven over een week en dat het misschien ook niet over een maand kan. Hij op zijn beurt verteld mij dat hij niet kan wachten en dat begrijp ik ook. Het houden van bij hem is er nog steeds en hij zou het graag langzaam weer willen opbouwen en er samen uitkomen. Hij vindt het jammer dat er niemand is geweest die tegen ons duidelijk heeft gezegd dat we rust nodig hebben gehad… dat hebben wij misschien wel nodig gehad. Maar misschien wilde ik dat niet zien. Ook door de verliefdheid.
Het was gerust toen ik in het huis was. We hebben gepraat, nog wat gewandeld en gepraat.
Bij het ‘afscheid’ gaven we een knuffel en een kus op de wang. Best emotioneel.
En nu…. Nu sta ik op het punt om naar de familie van mijn nieuwe partner te gaan. Daar ga ik op visite. Hoe dubbel kan het zijn. En morgen weer aan het werk… ik ben net een poosje thuis geweest omdat ik zo met mezelf in de knoop zat/zit. Ik wil weer beginnen. Het geeft me hopelijk wat afleiding.

Overigens ben ik dus niet blij dat ik van mijn (ex)man af ben… we hebben ook geen ruzie. Ik weet wel dat er momenten waren waarop hij dwars deed dat ik hem dan totaal niet aardig vond. Misschien heeft dat natuurlijk ook meegespeeld dat ik uiteindelijk dat laatste papier op de post heb gedaan wat ervoor zorgde dat de scheiding definitief zou zijn. Het was prima zo.
Maar nu mis ik het toch. En of dat verwerking is? Daar moet ik achter zien te komen.

Alleen in mezelf.

Ellende

Wat een ellende. Ik zou afstand van beide mannen nemen. De scheiding is een feit, je hebt je redenen gehad om die door te zetten. Het is vervelend dat het je blijkbaar niet direct brengt wat je er van verwacht. Maar dat zegt nog niet, dat het een foute beslissing is geweest.
Zoals eerder genoemd is het zaak dat je het eerst allemaal voor jezelf op een rijtje krijgt, geef jezelf daarvoor een periode de tijd en zet die mannen zolang op een zijspoor. Onderneem dingen met je kinderen ipv van met je nieuwe partner of met je ex, want de omgang met beide mannen werkt alleen maar verwarrend voor jou, je ex, je nieuwe partner en voor je kinderen. Op die manier kom je er niet uit en zal je waarschijnlijk niet een weloverwogen beslissing kunnen maken over wat nu het beste is.

Lang leven

Alleen in mezelf, ik vond indertijd een grafiek helder, waarin je kon zien hoe oud mensen werden en wanneer het jongste kind uit huis ging. Globaal gesproken: de generatie van mijn oma had nog ongeveer 5 jaar te leven als het jongste kind uit huis ging. Dan was een huwelijk ook echt 'voor het leven' omdat de zorg voor kinderen (belangrijkste taak in het huwelijk) vrijwel het hele leven duurde.
Inmiddels leven we langer, krijgen minder kinderen, en is de levensfase-indeling zodanig, dat je de eerste 1/3 van je leven jong bent, de tweede 1/3 van je leven ouder bent en daarna heb je nog 1/3 van je leven over. Meestal ook nog in goede gezondheid. Dat maakt dat een huwelijk-met-gezin niet meer een levensomvattende taak is geworden, maar een niet onbelangrijke tussenfase. De vraag ' wat wil ik zelf met mijn leven' is daarmee plotseling veel relevanter geworden, je hebt immers nog zo lang te gaan als de kinderen uit huis zijn. Ik denk dat deze ontwikkeling een van de belangrijkste factoren is, waardoor vrouwen enerzijds meer gaan nadenken over hun werk en eigen levensinvulling en anderzijds er andere 'eisen' worden gesteld aan een relatie.
Met je ex-man heb je de tweede levensfase doorgebracht, je hebt een gezin opgebouwd, kinderen gekregen etc. Dat kan kostbaar zijn en daar kun je naar elkaar toe respectvol en met waardering mee omgaan.
Nu kies je voor een andere weg. Of die beter of slechter is weet je niet, je kunt alleen maar hopen dat een bepaald gemis in je leven nu zal verdwijnen (en wellicht een ander gemis zal blijven). Er zijn geen garanties, maar die waren er ook niet toen je trouwde. Ergens zul je een keer de knoop moeten doorhakken, wetende dat je neit alles weet en dat het achteraf anders zou kunnen zijn. Maar voortdurend iedereen in onzekerheid laten (inclusief jezelf in de knoop laten) is in elk geval niet goed. Soms is het beter een wellicht slechte keuze te maken dan geen keuze. Als dat goed en zorgvuldig gaat houd je wellicht een nieuwe liefde en een dierbare vriend (ex) over.

Tsjor

Beetje kunstmatig, die fases

Ik snap je betoog Tsjor, maar ik vind het een beetje theoretisch. Die derde fase is geen 'losse fase' na de voorgaande twee. Je hebt te maken met je kinderen (en daardoor met hun vader) en later misschien kleinkinderen (van wie hij de opa zal zijn), je neemt je geschiedenis altijd met je mee, of die derde fase van je leven nu vijf, vijftien of dertig jaar duurt.

Fysiek

Tonny, het is niet zozeer kunstmatig, maar lichamelijk, fysiek. Gewoon een kwestie van tellen: hoeveel jaren leven mensen nog nadat hun jongste kind uit huis gaat.
Dat je je geschiedenis meeneemt, en je verplichtingen en verantwoordelijkheden, dat spreekt voor zich.
Het perspectief is alleen anders geworden en dat werkt ook terug: was het vroeger voldoende als vader inkomen had, niet dronk en vrouw en kinderen niet sloeg, en moeder het huishouden goed kon runnen, dan zijn nu de eisen aan de relatie tussen man en vrouw veel hoger, en het is echt de vraag wat voor leven je opbouwt naast de kinderen. Dat maakt de kans dat mensen later een keer opnieuw willen beginnen aan een relatie groter. (Bovendien is het voor mannen voordelig, ze leven langer als ze met een jongere vrouw trouwen).

Tsjor

Zelfde bijltje

15 jaar geleden stond ik voor een soortgelijke keus. Zo moeilijk (zonder kinderen; dat maakte het makkelijker dan bij jou nu).

Ik werd er echt stapelgek van. Zag ook in dat ik veel stuk maakte. Verliefd op de een, gescheiden van de ander die mij zo vertrouwd was.
Met de een op stap en naar bed. De ander kwam ik tegen bij gezamenlijke vrienden en we hadden weer een fijne avond.

Ik word nog beroerd als ik eraan denk.
En ik wist het ook echt niet meer. Op een gegeven moment zat ik er zo doorheen dat ik alles hier in Nederland achter mij gelaten heb en naar het buitenland gegaan ben. Met ex had ik nog sporadisch contact, met nieuwe vriend niets meer. Ik moest rust in mijn hoofd en mijn leven weer op de rit krijgen. Wat ben ik er ziek van geweest. Ben ruim 2 jaar weggeweest.

Toen ik terug kwam heb ik m'n leven hier weer opgebouwd. 'nieuwe vriend' speelde daar geen rol meer in. Verliefdheid was over, achteraf zag ik ook dat ik hem 'gebruikt' heb om emotioneel afscheid te nemen van m'n man. Zo waardeloos van mijzelf, ben ik echt niet trots op. Heeft hij niet verdiend. We zijn destijds bijna een jaar samen geweest en hij heeftmij opgevangen in alle 'scheidingverdriet'.

Een jaar later in Nederland liep ik bij gezamenlijke vrienden m'n exman tegen het lijf. We kregen meer contact. Het was vertrouwd en we wewrden weer verliefd. Uiteindelijk samen verder gegaan. Heel voorzicxhtig, we waren beiden bang elkaar pijn te doen, we waren beiden bang dat het weer mis zou gaan.

Maar het ging goed. Door de tijd vergaven we elkaar alle narigheid, konden we vooruit kijken.

Inmiddels opnieuw getrouwd en 2 kinderen rijker; wat een geluk.

Dit had echter nooit een 'happy end'geweest als we na die 'nieuwe vriend'direkt weer verder gegaan waren. We zijn 4 jaar uit elkaar geweest. Hebben hier beiden van geleerd.

Ik wens je wijsheid toe en rust. Bovenal rust; dat heb je nodig.
Je kunt door je kinderen niet helemaal afstand nemen van je man.

Mijn advies is; neem afstand van je man waar mogelijk, stop met je vriend en zie over een jaar wat eer nog over is van gevoel ebn mogelijkheden. Niet leuk allemaal maar nu blijf je 3 mensen pijn doen; 2 mannen en jezelf. En er zijn kinderen waar jij je nu op richten moet.

Kom op dapper zijn, knopen doorhakken en prioriteiten leggen bij je kinderen.

De kans bestaat dat je beide mannen verliest. Je hebt hoog spel gespeeld, dit is de consequentie.