Wat te doen met het huwelijksgoud...?

Ely

Je stelt een goede vraag. Toen ik gisteren neertikte dat ik nog geen ideeen had voor de 2 dochters, en daarachter aan 'en mijn ex en mij', vroeg ik me ook al zoiets af. Ik heb er over nagedacht en ik vrees dat mijn motieven (toch?) niet zo edel zijn... Ik sta nog steeds voor wat ik eerder schreef, het symboliseren van het fijne dat uit de relatie is voortgekomen. Maar ik heb op zich geen zin meer om me aan mijn exman te verbinden. Het gaat me meer om de kinderen. Dat ik naast de ring van mijn huidige man, een ring draag die mijn verbondenheid met de kinderen symboliseert. Of zoiets. Hij is er dan meer bij om dat te kunnen verantwoorden of zo.

Ik ga er nog eens over na denken. Niets mis mee natuurlijk om iets te laten maken van spullen die van mij zijn, en een aandeel van ex, voor mij en de kinderen. (De ervaring leert dat daar mooi spul uitkomt..)

Verkopen?

Is het überhaupt een optie om het goud te verkopen? De goudprijs staat hoog en je kunt er een aardig bedrag voor krijgen denk ik.

Je zou de opbrengst dan op een rekening kunnen zetten voor je kinderen en hen er op een later tijdstip een sieraad van laten kopen wat voor hen het ex-gezin symboliseert, of iets anders wat ze heel graag willen hebben.

Waarom omsmelten

Ik heb niet de hele draad gelezen dus misschien ben ik dubbel, maar waarom wil je jullie huwelijksgoud eigenlijk omsmelten voor iets nieuws? Waarom bewaar je het niet gewoon voor je dochters, om later zelf te kunnen dragen als ze dat zouden willen?
Ik bedoel, goud dat je erft van je overleden moeder/oma kun je toch ook zelf gaan dragen uit emotionele overwegingen, dat hoef je toch ook niet om te smelten...

Persoonlijk heb ik trouwens het huwelijksgoud uit mijn vorig huwelijk (trouwring, ringen die ik uit emotionele overwegingen niet meer wilde dragen) aan de juwelier gegeven die de trouwringen voor mijn huidig huwelijk maakte. We hoefden inderdaad niet zoveel bij te betalen.. Maar ja.. ik heb dan ook zonen, geen dochters..

Jaina

Ik zie het verschil niet zo...vrijwel altijd als ik per ongeluk een kopje laat vallen is het omdat ik té gehaast was of omdat ik te onvoorzichtig was...of omdat ik met een té grote stapel zo nodig moest lopen en niet 2 keer wilde lopen of zoiets.
Dat gaat 30 keer goed en de 31ste keer gaat het dan tóch mis...Soms is het een combi van factoren. Ik ben én afgeleid én heb haast én maak de stapel te hoog.
Dan doe ik het nog steeds niet expres, zo zie ik een mislukt huwelijk ook.
Ze hebben keuzes gemaakt, foute keuzes w.s. en misschien hebben ze daarbij dingen niet goed overdacht. Net als ik niet goed nadacht toen ik met die stapel liep en ondertussen ook nog op boze dochter reageerde. Ik had eerst die stapel moeten wegbrengen en pas dáárna moeten reageren op dochter dan was het kopje nu niet kapot.
Maar het ís gebeurd en terugdraaien kan ik het niet meer. En nu is het kopje dus kapot. Dan kan ik het wel lijmen en misschien nog 's lijmen maar op een gegeven moment ziet dat kopje er niet meer uit en drinkt niet meer lekker...
Zo werkt het bij een huwelijk ook. Er worden fouten gemaakt tijdens dat huwelijk en foute keuzes gemaakt, dat wordt 'gelijmd' en er wordt doorgegaan maar als er maar elke keer opnieuw foute keuzes worden gemaakt zal het op een gegeven moment niet meer te herstellen zijn.
En dan zullen de gevolgen (huis verliezen etc.) in verhouding tot maar wéér doorgaan minder belastend, ernstig zijn als de emotionele gevolgen van wederom de boel lijmen.
En buiten dat is in zo'n huwelijk het kind in kwestie niet de enige partij. Er zijn ook nog 2 volwassenen die w.s. dat kind wel hoge prioriteit geven,maar er zélf ook nog zijn en meetellen. Dat kind is w.s. zélf geen lpartij bij al die foute keuzes, maar krijgt dan onbedoeld wel de gevolgen ervan mee. Daardoor 'voelt' het onrechtvaardig en machteloos.
Maar dat is geen goed alternatief, om dan maar door en door te gaan zodat het kind in kwestie er geen 'last' van heeft, van de gevolgen. Dat kind ziet en voelt zo ook wel dat het allemaal niet zo geweldig loopt en zal er zeker ook op die manier de emotionele gevolgen van ondervinden.
Ik denk dat je boosheid toen en misschien nu ook wel meer te maken heeft met de manier waarop je ouders met jouw communiceerden en misschien met hoe ze toen met elkaar om gingen en dingen oplosten.
De enige manier waarop ik een expres erin kan zien is dat je bij de voltrekking ervan al 'plannen' hebt om alleen die kinderen te krijgen en daarna weer uit elkaar te gaan.
En ik denk niet dat iemand trouwt met de intentie dat dat maar voor 'even' is.
groeten albana