Wat te doen met.... [kind probleem met stiefmoeder]
Wat moet je doen, wanneer kind aangeeft bang voor stiefmoeder te zijn.
Volgens zijn zeggen, mag hij weinig tot niets, word er door haar elke keer tegen hem geschreeuwd. Vader doet er niets aan, staat achter zijn vrouw. Antwoord naar zijn kind: dan moet jij maar liever zijn, dan gaat zij je vanzelf wel aardig vinden.
Naar de verhalen die ik hoor, vind ik dat stiefmoeder erg overstuur reageert op kind. Maar dat kan ik tegen kind natuurlijk niet zeggen.
Al eens het gesprek met ex aangegaan, maar dan hoor ik, dat ik het allemaal verzin, en anders verzint kind het allemaal. Zijn vrouw heeft het beste met kind voor en dus is het allemaal verzonnen.
Gevolg, kind moet aan stief zijn excus gaan aanbieden, stief geeft dan een hele preek dat ze het verschrikkelijk vind dat hij zo over haar denkt/praat en vooral dat hij met deze verhalen naar zijn moeder gaat, want haar (ik dus) gaat het helemaal niets aan, wat er daar gebeurt.'
Nu weer na het weekend een overstuur kind, zegt bang te zijn en durft niet met vader te praten, want die kiest haar kant en verteld ook alles aan haar..
Moet ik dan nu toch weer (al 2x eerder) ex erop aanspreken, wat dus eigenlijk helemaal niets uithaald.
moet ik een keer geluidopname maken wanneer kind zo overstuur is, en ex dat dan laten horen??
Wie heeft voor mij de tip hier mee om te gaan??
Hoe oud?
Hoe oud is je zoon?
Bijna
13
Schouder ophalen
Misschien kun je je zoon helpen zijn schouders erover op te halen. Er zijn altijd mensen met slecht gedrag en vaak heeft het met henzelf te maken, zitten ze niet lekker in hun vel, hebben ze hele andere verwachtingen die dan niet uitkomen, zijn ze onzeker, en dat kun jij dan, zeker als kind, mee te maken krijgen. Haal je schouders op en zeg iets rustigs, maak desnoods je excuses en trek je terug. En als hij 13 is mag hij ook nog eens zelf uitmaken of hij wel naar zijn vader gaat. Hij kan ook nog de weekenden gaan afbouwen en af en toe een middag gaan of alleen maar voor het eten, gewoon om toch het contact te houden maar niet meer in de leefsfeer van stiefmoeder te zitten.
Van de andere kant
Ik heb een tijdje gestiefmoederd over de 12-jarige dochter van mijn vriend. Zij was ook heel vaak overstuur en vertelde tegen haar moeder hele verhalen over wat ik haar wel niet aandeed. Ik kan je eerlijk zeggen dat ik nog nooit naar tegen haar heb gedaan of haar iets heb aangedaan. Dat neemt niet weg dat er wel iets was, op zijn minst een hoop frustratie bij stiefdochter. Dat is niet iets wat een kind moet oplossen, maar het is ook enorm lastig voor een stiefouder. Je zou kunnen melden aan je ex dat je zoon zo overstuur is, maar ik zou ervoor waken om de schuld direct bij zijn vriendin te leggen. Jullie zijn de ouders en ik neem aan dat vader ook het beste voor heeft met zijn kind.
Annej
"En als hij 13 is mag hij ook nog eens zelf uitmaken of hij wel naar zijn vader gaat"
Sorry, maar da's een wijdverbreid misverstand. Kinderen van 12 jaar en ouder mogen niet kiezen hoe vaak ze naar hun vader gaan/bij wie ze willen wonen etc, maar als er een procedure loopt is de rechter verplicht ze de gelegenheid te geven hun mening kenbaar te maken. En aan die mening wordt ook wel enig belang gehecht, maar zelf kiezen - nee.
Groeten,
Temet
Andere kant
Kijk eens naar mijn draadje in de rubriek relaties van ruim een week geleden ('hoe om te gaan met stiefdochter'). Daar kun je de andere kant van zo'n verhaal lezen... Waarmee ik overigens zeker niet wil zeggen dat het bij jullie ook zo is, of dat jij niet mee zou werken aan de omgang. Maar misschien is de situatie wel minder zwart wit dan je denkt en spelen er heel andere zaken waardoor je zoon overstuur is.
Laat zoon eens
een geluidsopname van stiefmoeder in haar schreeuwbui opnemen?
Moeilijk
Het moeilijke is dat je er niet bij bent.
Je weet niet wat daar gebeurt,hoe heftig dat is ,en of het echt zo erg is als je zoon beweert.
Ik bedoel niet dat hij liegt ,maar hij kan iets heel extreem ervaren ,terwijl het eigenlijk een simpel iets is in volwassen ogen.
Zo zei mijn stiefdochter eens dat er in dit huis altijd grote ruzies waren.Terwijl de werkelijkheid was dat er vaak kleine meningsverschillen waren waarover gesproken werd.Zij ervaarde dat veel extremer dan het in werkelijkheid was.Ik denk daarom dat de enige oplossing is je zoon te leren hier mee om te gaan,en er niet tegen in te gaan.
misschien is het ook een optie dat jij eens met stiefmoeder gaat praten? om te vragen hoe zij hier tegen aan kijkt?
Temet
Wettelijk kan het best zijn dat er rechters zijn en bureaus jeugdzorg die de zaak verergeren door ouders en kinderen te dwingen maar in de praktijk zijn dat geen frisse verhalen en onhoudbaar. Gelukkig speelt dat bij de meeste exgezinnen niet. En gelukkig zijn er ook veel exgezinnen waar de relatie tussen een stiefmoeder en kinderen gewoon goed is. Wel goed dat je hier op het forum verschillende partijen hebt zodat er nuances in een verhaal komen.
Temet
Je hebt gelijk over het feit dat 12-jarigen slechts hun mening mogen geven en niet de beslissing over de omgangsregeling kunnen nemen. Het is mijn ervaring dat je een dwarse 12-jarige niet kunt dwingen om naar de andere ouder te gaan. Je gaat het niet eens meer proberen als die gillend en krijsend weigert om in de auto te stappen. Ik kan me ook voorstellen dat je als moeder (zeker een die ook haar eigen negatieve visie heeft op haar ex en diens nieuwe partner) dan het idee krijgt dat er bij de ex de meest verschrikkelijke dingen gebeuren.
Knurf
Ik weet het niet, het was niet mijn kind en ik ga dus ook niet oordelen over de opvoeding. Ik weet wel dat niemand er blij van wordt als je in zo'n geval vasthoudt aan de gemaakte afspraken omtrent de omgangsregeling. Wat doe je als ouder als je een heel weekend zit met een emotioneel en opstandig kind dat niets wil en de halve nacht huilend op zit?
Dwang
Zo zie je maar we zijn niet allemaal hetzelfde. Zelf geloof ik niet dat dat soort repressie nou zo helpend is. Dat is meer een soort opvoedpraatje eigenlijk. Met weinig inlevingsvermogen voor een kind of gevoel voor een creatieve oplossing. Het kan ook zijn dat verschillende kinderen je tot een verschillend soort ouderschap brengen. Dit soort dwang verergert mijn kinderen meestal alleen maar tenzij het onderdeel is van een snelle creatieve actie waarin ik er een een hoognodig zetje geef wordt het dan een drama zonder eind. Dus nee, al dat geloof in de maakbaarheid van een brave volgzame puber als de ouder die maar dwingt die deel ik niet.
Puberscenes
Bedankt voor de puberscene Knurf. Mijn kinderen zitten wat anders in elkaar. Die gaan juist dwars liggen als ik ineens iets verzin dat ze niet vooraf wisten. Dus dat doe ik niet. Ik vraag me inderdaad weleens af hoe puberscenes van een gemiddeld kind er dan wel uitzien. Die heb ik hier niet.
Als ik er over nadenk heb ik soms wel mijn poot stijf gehouden. Maar dat gaf even een moment gedoe en daarna was iedereen weer content en werd er zelfs excuus gemaakt. Hele andere kinderen denk ik. Kan ook aan mijn opvoeding liggen.
Vader
Als vader zijn poot stijf houdt dan draagt hij daar zelf de consequenties van. Dat is het lastige als je in een echtscheidingssituatie zit. En geen verhaal is hetzelfde Knurf. De vader van mijn kinderen is door een kinderbeschermingssituatie nogal afgeschrikt en daardoor hebben mijn kinderen al heel lang geen contact meer met hem. Dus nee, bemoeienis van jeugdzorg of kinderbeschermers kan ik niet aanraden die kunnen de zaak onnodig ernstiger maken. Ik moedig het contact aan al is het maar op facebook of per sms. Maar ik ben ook blij dat ze niet verplicht naar hem toehoeven. Dwang is bij hun vader een lastig thema en daar hebben we allemaal veel last van gehad.
Ik ga dus niet namens vader mijn poot stijf houden bij een puber, dat werkt zo niet. Dat is een opvoedingsmythe.
Het is goed zo.
Knurf
Je vertelt het allemaal mooi, maar jij zou zelf ook geen hysterisch kind bij haar vader afleveren 'omdat het nu eenmaal zo is afgesproken' of omdat het 'goed voor haar is'. Van belang is dat er contact is, maar dat hoeft niet persé te betekenen dat er om de week een weekend 'gelogeerd' wordt. Vader en kind kunnen ook samen uit eten, of naar een pretpark, of bij oma op bezoek.
Stiefmoeder
De stiefmoeders in mijn familie zijn schatten. Ik weet niet hoe ze het doen. Ik weet wel dat ze geduldig zijn met zichzelf en met de kinderen en dat het gewoon leuke mensen zijn. En ook niet omvallen van een situatie met een kind. Mijn ex is hertrouwd en aangezien ik zelf meer contact met hem heb dan mijn kinderen gaan we dat ook nog meemaken. Hopelijk is ze ook leuk en misschien een reden voor mijn kinderen om vaker naar hun vader te gaan.
En ik ben het vooral eens met Truus dat het ook om de kwaliteit van het contact gaat. En dat de verantwoordelijkheid dat puber het bij stiefouder ook goed heeft bij vader en stiefouder ligt en niet bij moeder. Je bent niet voor niets gescheiden.
Autisme
Inderdaad Izar, mijn kinderen en hun vader hebben een vorm van autisme. Bovendien is ons door de 2elijns instelling waar ik voor deskundige hulp heenging een zorgmelding bezorgd waar we jaren mee onderweg zijn geweest met enge dossiers, roddels en geruchten en rechtzaken. Heerlijk dat dat voorbij is. Neemt niet weg dat ik denk dat veel adviezen die belangrijk zijn bij kinderen met autisme ook voor meer gemiddelde kinderen heel handig kunnen blijken te zijn. Het inlevingsvermogen in je kinderen wordt groter en je gaat creatiever puzzelen. Meer op maat zeg maar.
Oke
eigenlijk komt het erop neer dat ik weinig kan doen.
Alleen mijn zoon weerbaarder maken, tegen zijn stiefmoeder.
De kant waar het draaidje nu heen gaat, dat speelt gelukkig niet voor ons.. Kinderen gaan gewoon altijd naar hun vader..
Alleen zou ik zo graag zien dat ze met een glimlach weer thuis komen en niet met een gezicht als een oorwurm..
Loyaliteit?
Het kan ook een gevoel van loyaliteit naar jou zijn, dat hij van zichzelf vindt dat hij het daar bij 'die nieuwe' vrouw van zijn vader niet gezellig mag hebben. Of het kan (net als bij kleine kinderen) gewoonweg de wissel zijn, het moment van naar een andere setting moeten, dat hij daar moeite mee heeft.
Ik heb zelf ook jarenlang gestiefmoederd, en nog, mijn stiefdochter is nu 23. Nu gaat het ontzettend goed, maar is jarenlang heel erg zwaar geweest. Achteraf vooral uit loyaliteit naar haar moeder toe, zoals ze zelf aangaf. Lastig doen bij de wissel in de puberteit (week om week hadden wij) gebeurde hier ook, maar wij zijn daarin altijd consequent gebleven. Het had iid ook veel met de puberteit en grenzen ed te maken. Maar ook met kinderen die wel thuis konden blijven, ook lastig.
Overigens zou ik zelf, als ik betreffende puber was, het denk ik verschrikkelijk hebben gevonden, elke keer weer moeten verkassen. Zou niets voor mij zijn geweest denk ik.
Ik zou denk ik wel met hem praten, hem serieus nemen in zijn ongevoel, maar hem daar niet passief in laten zijn. Hij is 13 (of bijna), en dat is groot genoeg om zelf een aandeel in een thuissituatie te hebben. Ik vermoed zelf dat de soep niet zo heet gegeten wordt, dat is meestal zo...
Het kijken als een oorwurm kan ook een manier zijn om aandacht van jou te krijgen...