Wij willen een samengesteld gezin vormen 100 km verderop!
Wij willen een samengesteld gezin vormen 100 km verderop!
Ik ben een gescheiden vrouw met 2 dochters van 5 en 6 die een uitgebreide weekendregeling heeft met haar ex! Nu heb ik weer iemand ontmoet die ook gescheiden is en een co-ouderschap heeft over zijn dochter van 6 jaar.
De kinderen kunnen het onderling met elkaar en ons als ouders goed vinden, en willen wij graag verder met elkaar in een samengesteld gezin.
Alleen woont hij 100 km bij ons vandaan en komt het beter uit dat wij bij hem in ga trekken!
Maar nu ben ik bang dat mijn ex tegen gaat werken want het contact loopt erg slecht, en is de kans groot dat we er samen niet uitkomen.
Want ik zou de uitgebreide weekendregeling dan willen veranderen naar een weekendregeling (dus 1 dag minder). Maar ik ben bang dat uiteindelijk door de rechter moet worden besloten wat ‘beter’ is voor de kinderen en de kinderen dan aan hem toegewezen worden omdat hij dan dichter (20 min rijden met de auto) van school woont.
En ik wil de zorg om de kinderen voor geen goud verliezen! En anders gaat die vlieger gewoon niet op! En gaan we ons hier settelen, maar we moeten ons toch ook daar kunnen settelen want dat heeft meer voordelen!
Wie kan mij adviseren, of heeft iets gelijks mee gemaakt. Of heeft iemand een link, want op internet is het behoorlijk zoeken!
Graag hoor ik van jullie,
Alvast bedankt!
Terechte angst
Het is al regelmatig voorgekomen dat de rechter de hoofdverblijfplaats van de kinderen wijzigde in dit soort gevallen. Heb je het al eens overlegd met je ex? Als jullie er samen uitkomen, doordat jij bijvoorbeeld aanbiedt om heen en weer te gaan rijden en de vakantieregeling verruimt, hoef je in ieder geval niet naar de rechter. Verder moet je ook je eigen belangen in de gaten houden. Zorg dat je een uitvalsbasis hebt voor het geval het samenwonen niet lukt, dus een baan zoeken en vinden en eventueel je eigen woning nog een tijd aanhouden.
Heel goed over nadenken
Waarom ga je zover van de vader weg wonen en van hun school, vriendjes enz?
Is het niet mogelijk dat je vriend naar jouw komt?
Hij doet ook aan co-ouderschap, maar je kinder hun vader zou zomaar een dag moeten inleveren omdat jij wilt verhuizen. (en dan ook een dag zijn kinderen moet missen)
Natuurlijk weet ik niet van oa de omstandigheden tussen jou en je ex af en andere dingen, maar ik denk dat je heel goed moet nadenken voordat je deze stap zet.
Hopelijk kom je eruit met je ex en je vriend.
Die kans is inderdaad aanwezig
Ik heb begrepen dat rechters de laatste jaren regelmatig de hoofdverblijfplaats toewijzen aan de ouder die de meeste continuiteit kan garanderen. Dat zou in jullie geval dus je ex man zijn.
Als jullie er dus niet samen uit komen en je ex man naar de rechter stapt is er dus een redelijke kans dat inderdaad de hoofdverblijfplaats bij hem komt. Hoe groot die kans hangt natuurlijk ook van andere factoren af maar toch is het een kans.
Persoonlijk zou ik dat risico niet willen nemen en er dus voor zorgen dat dit niet voor de rechter komt. Ik zou in jouw geval proberen om dit informeel te regelen met ex man. Als de bestaande regeling echt niet kan ivm school zou je misschien inderdaad meer dagen tijdens de vakantie kunnen "bieden"als "compensatie". Kijk of jullie er samen uitkomen. Lukt dat niet en dreigt ex man om naar de rechter te gaan dan zou ik dat risico niet nemen en gewoon blijven waar ik nu zat.
Nog afgezien van dat het ook mijn persoonlijke overtuiging is dat het voor kinderen die al een scheiding hebben meegemaakt en hun vader minder zien ook niet echt aan te bevelen is om die vader nog minder te zien.
In elk geval zou ik geen enkel risico willen lopen en als ik er dus informeel niet uit zou komen dan zou ik het plan maar laten vallen.
Maylise
Even een korte bocht
Even een beetje OT in die zin dat ik als ik deze berichtjes lees heel politiek incorrect denk: allemaal leuk hoor, hypes met co-ouderschap en uitgebreidere regelingen, maar het resultaat is dus dat je de regie over je eigen leven kwijtraakt. De straf op een wending in je leven kan zijn dat je geen gezin meer kunt vormen met je kinderen. (En die scheiding daar heb ik om te beginnen al niet voor gekozen) Ik begrijp heus wel dat er allerlei goede redenen zijn om het tussen pa en ma gelijkwaardig te regelen. En ik zie ook alweer het argument 'ja en die arme vader dan' opdoemen. Het ergste is: dat is ook nog eens allemaal waar. Maar de praktijk is weerbarstiger dan in ieder geval mijn idealen. Ik ben soms gewoon blij dat ik in mijn situatie andersoortige dan egoistische motieven had om vanaf het begin voor een standaardregeling te gaan zodat dit soort ellende mij hopelijk bespaard kan blijven.
Dit gezegd hebbende: ik zou beslist een advocaat raadplegen als ik in deze situatie zat. Ik zou niet zomaar mijn eigen toekomstplannen in de vriezer stoppen omdat ex wel eens amok zou kunnen maken over een dag in de twee weken. Het is zonder meer aanbevelenswaardig om te proberen er onderling uit te komen zoals hierboven beschreven. Maar ik zou toch in ieder geval willen weten wat mijn juridische kansen zijn als dat onverhoopt niet zou gaan lukken. Want die ex zou wel eens heel andere motieven kunnen hebben om jou de voet dwars te zetten dan alleen maar het kale feit van de tijd met zijn kinderen. En ik zou erg moeilijk vinden om me daar dan maar naar te schikken.
Groet, Jo Hanna
Jo hanna
Ik heb een beetje moeite met jouw reactie. Volgens mij is co-ouderschap, of de wens om ook na je scheiding samen voor de kinderen te zorgen, geen hype, maar een logisch gevolg van het samen kinderen hebben. Het betekent helemaal niet dat je je leven niet op je eigen manier kunt inrichten, je kunt je kinderen alleen niet zomaar even 100 kilometer verderop verhuizen. Als je wilt samenwonen heeft je ex daar niets over te zeggen, maar het is (in het algemeen) niet in het belang van de kinderen als die hun vader daardoor minder zien.
Gevolg johannna
kan nog wel eens zijn dat de ex amok maakt over 1 dag per 2 weken en er vervolgens nog veel meer toegewezen krijgt omdat deze partner op dezelfde plek blijft wonen.
En dat de regeling dus gewoon omgedraaid wordt.
Dat is de nieuwe trend in gescheiden ouderland.
Maar toch moeilijk dat je je eigen geluk opzij moet zetten!
Als eerste erg fijn al deze reacties,
en natuurlijk zal ik geen onoverwogen beslissing nemen en het belang van de kinderen zal natuurlijk voorop staan. En zal ik ook willen dat de kinderen gewoon hun vader kunnen blijven zien!
En al het haalbaar is komt het beter uit dat wij daarheen verhuizen, tav werk/ opvang/ co-ouderschap vriend/ en een aantrekkelijkere woonomgeving.
Maar mn verstand zegt eigenlijk dat het niet haalbaar is! Want het het sociale wereldje van mn meiden dat is hier he, en wil ik eigenlijk niet nog een keer overhoop halen!
Maar toch moeilijk dat je je eigen geluk opzij moet zetten!
Jij
Heel kort door de bocht misschien, ik weet natuurlijk ook niet de achtergronden, maar mijn eerste reactie is: jij wilde kinderen, jij bent uiteindelijk gaan scheiden en hebt daardoor het leventje van je dochters overhoop gegooid. En nu zou je dat weer willen doen voor je eigen geluk?
Ik denk dat het belangrijk is dat je nu voor je meiden kiest, dat je heel veel problemen gaat krijgen als je zover weg gaat wonen. Hoe gelukkig zal je zijn met je nieuwe vriend als je dochters doodongelukkig worden, gaan mokken en allerlei aanpassingsproblemen krijgen? Denk je dat dat een goede start is voor een samengesteld gezin (wat al zo moeilijk is?).
Ik wens je sterkte met je besluit!
Waarom?
Waarom wordt er in de reacties zo makkelijk ingevuld, geoordeeld, met de vinger gewezen? Wie weet wat de werkelijke situatie is die achter dit verhaal en deze scheiding zit? Ik zie bijvoorbeeld nergens staan dat deze moeder *zelf* voor de scheiding gekozen heeft.
Kijk, het is nooit makkelijk en eenieder stelt eigen prioriteiten. In mijn geval is dat dat ik een nieuwe relatie heb met iemand in het buitenland, en geen haar op mijn hoofd die er over piekert om naar het buitenland te verhuizen. Dus, hoezeer ik hem ook lief heb, hij heeft te dealen met de situatie net als ik. Hij kan kiezen voor mij (met woonplek nederland en kinderen waar hij niet om heeft gevraagd) of hij kiest voor een andere toekomst, vanaf dag 1 is in elk geval duidelijk geweest dat mijn keuze al gemaakt is. Ik blijf hier, in de omgeving waar mijn kinderen bekend en vertrouwd zijn en op een afstand van vader die nog wel te overzien is. Zo maakt eenieder toch zijn eigen afwegingen?
Groet Terpi (die het dus niet zou doen, samengesteld gezin wel maar niet 100 km verderop)
Sannie, jij hoeft je eigen geluk helemaal niet opzij te zetten
want je kunt rustig kiezen om samen te gaan wonen met nieuwe liefde op 100 km afstand. Alleen zou ik dan de kinderen in hun omgeving laten, bij hun vader, en de regeling omdraaien. Je hebt je eigen geluk nog steeds volkomen in eigen hand. Alleen, als je je kinderen bij je wilt houden door de week, zul je ook met hun relatie met hun vader rekening moeten houden, en met hun sociale leven op dit moment. Je schrijft al dat je het ook eigenlijk niet van plan bent.
Als jij en nieuwe liefde echt serieus zijn, kunnen jullie natuurlijk ook de afweging maken om samen in jouw woonplaats te blijven. Je kinderen zijn toch zo'n beetje het belangrijkste, dus moet nieuwe liefde zich daar maar aan aanpassen. Dan maar iets minder handig met werk en huis. Is gelijk een goede test. Bovendien zou ik als ik jou was nooit mijn woonstek opgeven. Het vormen van een samengesteld gezin is gewoon bijzonder moeilijk. Mocht het misgaan, sta je daar in een andere woonplaats, zonder netwerk...
Laat hem maar bij jou komen. En zie het niet als iets opgeven. Die kinderen waren er eerder, hun relatie met hun beide ouders is een onvervreemdbaar recht, en daar heb je je als ouders maar aan te houden. Dat is nou eenmaal de consequentie...
Ik ben wat onduidelijk
Er staat: "Je schrijft al dat je het ook eigenlijk niet van plan bent." Ik bedoel natuurlijk: je schrijft dat je deze verhuizing ook eigenlijk niet van plan bent.
Regie
Ik ben van mening dat je de regie over je leven al grotendeels uit handen hebt gegeven toen je kinderen kreeg. Meestal is er dan namelijk nog een ouder in beeld en hoewel je er op een gegeven moment voor kunt kiezen om niet meer als ouders onder één dak verder te leven, je bent en blijft samen de ouders van jullie kinderen. Door de scheiding hebben jij (jullie) al besloten dat de kinderen de ene ouder meer mogen/kunnen zien dan de andere ouder, hoe oneerlijk toch in kinderogen! En vervolgens besluit jij dat de kinderen de andere ouder nog maar een dagje minder mogen zien, omdat jou dat beter uitkomt? Helemaal onbegrijpelijk en dan niet meer alleen in kinderogen.....Dan heb ik het nog niet eens over het (wederom) uit de veilige en vertrouwde omgeving halen van de kinderen. Leuk is anders, maar daar is wellicht nog wel overheen te komen. Een (t)huis en vrienden zijn opnieuw te 'maken', een ouder is niet inwisselbaar.
Bovenstaande gaat overigens niet op als er sprake is van een onveilige situatie voor de kinderen (geweld, misbruik, psychische problemen etc.)
Ja, achtergrond wel van belang
"Bovenstaande gaat overigens niet op als er sprake is van een onveilige situatie voor de kinderen (geweld, misbruik, psychische problemen etc.)"
Twee van de drie kwamen voor in onze situatie en ik realiseer me al lezend wel dat dat mijn blik op de zaak sterk beinvloedt. Het was voor mij van groot belang om de regie over mijn leven weer in handen te krijgen. En daarbij zijn, in de ogen van ex, harde besluiten gevallen, waaronder ook een verhuizing 110 km verderop (overigens was daar geen nieuwe partner bij in het spel, alleen een opa en een oma 
.
Groet, Jo Hanna