Wijziging achternaam

Hmmm

Ik hoop eigenlijk dat dat niet zo gemakkelijk gaat. Je ex blijft hun vader, ondanks dat jij hem ziet als oom. Zij hebben er recht op om zijn achternaam te blijven dragen. Ik vind het ook niet handig dat mijn oudste een andere achternaam heeft, en dat ik voor formele wissewasjes altijd een handtekening bij mijn ex moet halen. Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij.

Gescheiden?

'Ook omdat ik nu al meteen gezien wordt als gescheiden, ook al hoeft dat niets te betekenen...'

Ook als je niet gescheiden bent kunnen je kinderen een andere naam hebben dan de moeder hoor.

Als je ex niet wil meewerken gaat het moeilijk worden denk ik. Wat vinden je kinderen er eigenlijk zelf van?

Overigens vind ik het bij nader inzien ook jammer dan mijn kinderen niet mijn achternaam hebben. Maar goed, er zijn ergere dingen in de wereld.

Vic

Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij.
waarom? Omdat het altijd zo geweest is? Vind ik niet. daarom heb ik mijn kind meteen mijn achternaam gegeven (toen waren we wel nog bij elkaar). Maar ik zou het niet veranderen als hij zijn vaders naam al droeg en we zouden gaan scheiden. Tenzij Pa vreselijke dingen had gedaan als misbruik of zo.

M

Margiz

Dat hoort erbij als je gescheiden bent. Daarmee ging ik inderdaad voorbij aan het feit dat je ook bij geboorte moeders naam kunt geven, of dat je ook de naam van de vader kunt geven als je ongehuwd bent. Er is altijd een ouder wiens naam niet wordt gekozen (tenzij je ze allebei geeft) als achternaam voor het kind. Ik heb mijn jongste kind ook mijn naam gegeven. Toen zij werd geboren waren haar vader en ik niet meer bij elkaar. Het zou enorm egoïstisch zijn om te wensen dat oudste ook mijn achternaam zou hebben, puur en alleen voor het gemak en omdat het 'wat netter' (reputatiegewijs) staat als beide kinderen dezelfde naam hebben.

Zuiver

Ik vind dat je nog even goed moet nadenken of je beweegredenen wel zuiver zijn. Dat klinkt nogal hard, maar ik heb er mijn twijfels bij. Sommige dingen gebeuren, die kan je niet terugdraaien. Je bent getrouwd geweest (neem ik aan), je hebt met hun vader deze kinderen op de wereld gezet en je hebt op dat moment voor de achternaam gekozen die ze nu hebben.
Sommige dingen kan je niet veranderen, zelfs niet als je een naam verandert.

Ik lees geen enkel 'echt' argument

Ik lees vooral jouw redenen om de naam van je kinderen te veranderen.
Ik lees niets over het belang van de kinderen.
Wat jij voorstelt is om hun vader uit hun leven te schrappen als vader.
Heftig!

Overigens zie ik het geven van de moedersnaam aan een kind bij de geboorte als geen probleem. Het gaat om het wijzigen.

Charlotte

Mijn oudste heeft dezelfde achternaam als haar vader. Ze heeft goed contact met hem, dus ik vermoed dat ze de achternaam ook prima vindt. Ik zal trouwens eens opletten wat er op de enveloppen van de kerstkaarten staat, volgens mij meestal iets als 'Vic de Groot, Marietje & Janneke'.
Hebben je kinderen helemaal geen contact met hun vader?

Hoge eisen aan naamswijziging

.....kijk maar eens op de site van postbus 51, dan zie je dat het allemaal zo simpel nog niet is. Tenzij je ex zegt: 'Charlotte, goed idee', ga je dat niet redden....

Vroeger

Ik had een vriendin die officieel haar vader's achternaam had, maar vrijwel de hele basisschooltijd (en volgens mij ook middelbare schooltijd) haar moeder's naam gebruikte.

Nu gebruikt ze trouwens 'gewoon' haar vader's naam.

Dat is misschien nog een idee en niet zo drastisch als nu de naam veranderen? Maar geen idee hoe dat met paspoorten ging.

Charlotte

probeer nou eens enkele en alleen te focussen op wat belangrijk is voor de jongens......... Daar is je antwoord!

De praktische kant

Beste Charlotte, bijna iedereen zegt het en ook ik vind dit geen best idee.
Maar eerst praktisch (dat is je eigenlijke vraag), want het lukt je best als je wil. Als je de tips en verhalen op dit forum niet ter harte neemt en je omgeving je steunt, kun je gewoon op school vertellen dat je wil dat ze voortaan anders op de klasselijst komen. Bij de officiele inschrijving staat dan wel hun eigenlijke naam. Ook op sportclubs etc doe je dit zo en je vertelt aan je kinderen dat ze voortaan beter de andere naam kunnen gebruiken in het dagelijks leven.
Als je ex het hiermee niet eens is, laat je gewoon de kinderen steeds meer vervreemden van hem. Dat kan door geheimen te hebben (de kinderen mogen dingen niet aan hem vertellen – je laat subtiel weten dat niet zo prettig te vinden), de kennissenkring helemaal te scheiden, aan de kinderen te vertellen dat ze nu nog even naar pappa moeten, maar na hun twaalfde gelukkig een stem hebben hierin.
Dat 12e jaar is sowieso belangrijk. Inmiddels zijn je kinderen jouw achternaam gewend dus als je ze vraagt: ‘Wil je je naam nu ook officieel laten veranderen? Ik ben heus niet beledigd als je dat niet wil hoor! Maar ik kan het me ook voorstellen en ten slotte zie je pappa nu niet zoveel meer. Maar: wat je wil!’. Dan heb je grote kans dat ze dat wel willen. Je vult formulieren in en probeert of je ex toch wil tekenen voor die verandering (de aanvraag moet je namelijk gezamenlijk doen). Het kan zijn dat hij wil, in de hoop dat er beter contact komt als hij niet ‘moeilijk doet’ – tegen beter weten in. Maar misschien komt het formulier ongetekend terug. Dan moet je vervangende toestemming vragen. Een gang naar de rechter dus. Je kinderen van 12+ worden ook even gehoord, of ze het echt wel willen. Jou wordt misschien nog gevraagd waarom je destijds toch begonnen bent met die achternaam gaan gebruiken voor jullie kinderen. Dan zeg je (net als hier) dat dat eigenlijk niet aan jou ligt, maar omdat ex zich altijd weinig betrokken heeft getoond (ik wil niet zeggen dat dit niet kan hoor, ik geloof je natuurlijk best). Dat je het ook zo praktisch vindt (maar dat argument is wel erg zwak natuurlijk). Ook ex zit in de zaal. Misschien is hij verbitterd. Of nog steeds niet erg betrokken, maar principieel. Maar hoe hij ook is, en wat voor argumenten jij ook aanvoert: als jullie kinderen volhouden dat ze van zijn achternaam af willen, komt het goed. Nog voor het middelbare-school-diploma binnen is, zodat de nieuwe naam daarop kan. Kost een paar honderd euro maar dan heb je je gelijk en zijn de kinderen nog meer helemaal alleen van jou!

Succes

Tweede berichtje. Het valt misschien op dat ik niet dol ben op ouders die vinden dat hun kinderen alleen van henzelf zijn. En die het niet erg vinden dat ze van hun (vaak) vader vervreemden. Er worden veel argumenten gebruikt: vaak een pijnlijke scheiding. Jouw argumenten: jij vindt dat de vader van je kinderen niet zo betrokken is, misschien vind je ook de rolverdeling te ver naar jouw kant (misschien vind je dat ook juist wel goed zo, geen idee) en je vindt dat hij zich meer als oom dan als vader gedraagt.
Maar dat maakt niet uit, hij is hun oom niet. Het zijn echt kinderen van allebei. Dat zul je ook af en toe tegenkomen in hun innerlijk en uiterlijk.
Ik vind je argument dat het logisch is, want jij zorgt 100% van de tijd voor ze, interessant. Je zou net zo goed kunnen redeneren: ‘hij is al zo weinig in beeld, in ieder geval dragen ze zijn naam nog. Want hun vader zal altijd deel van hen zijn.’
Een opmerking van jou (vandaag 11 uur): ‘door een naamswijziging creeer ik toch geen afstand?’ en ± ‘dan zou er nu ook een afstand tussen mij en mijn kinderen zijn’. Dat zijn smoezen. Het gaat om 2 dingen: 1. er blijft nog iets over waaruit blijkt dat de kinderen ook bij hem horen (dit vind je waarschijnlijk niet zo leuk) en 2. de andere naam maakt misschien niet zo veel uit voor de afstand tussen ouder en kind, maar de naamsWIJZIGING wel. Het is een signaal aan hem en aan de buitenwereld. En niet op zijn minst aan de kinderen: vader is al onbelangrijk en nu doen we zijn naam ook maar weg. Jammer Marie, dat jij nog uiterlijk op hem lijkt en jammer Pietje, dat je zoveel karakterovereenkomsten vertoont, maar die poetsen we weg of negeren we.
Naast dit alles, vergeet ook zijn familie niet (dit kan erg pijnlijk zijn).
Dus wat je zegt, over ‘geen afstand creeeren’, daar ben ik het geheel niet mee eens. Bovendien: waarom doe je het dan, je zou het toch ook fijn vinden als jullie ook in naamsopzicht helemaal bij elkaar horen, dus wat betekent dat dan eigenlijk?
Ja, ik ben hier fel op en doe niet zo aardig. En ja, het komt door frustratie: mijn man heeft verdriet omdat hij van zijn kinderen uit zijn vorige huwelijk langzaamaan vervreemd is geraakt. Met als klap op de vuurpijl (ultieme belediging) dat ze zijn naam ook niet meer hoefden en in de rechtbank getuigden. Hij hield echt van ze.
Hoewel ik daardoor dus extra fel klink, heb ik goed over de argumenten nagedacht.
Ik hoop dat jij iemand wordt die de situatie – en vooral: jullie kinderen – gaat accepteren zoals ze zijn. Dit is hun vader, dit is hun naam. Alles wat naar hun vader verwijst mag er ook zijn. Succes daarmee!

Iemand hier zelf gescheiden ouders?

Mijn vriendinnen met gescheiden ouders en weinig betrokken vaders zijn zonder uitzondering helemaal niet blij dat ze nog met die achternaam zitten opgescheept. Of zaten eerlijk gezegd, want ze hebben allemaal een huwelijk te baat genomen om er eindelijk van af te komen.
Verder snap ik de argumenten van iedereen wel heel goed, maar het is dus absoluut niet gezegd dat de betreffende kinderen inderdaad zo graag naar hun vader blijven heten.

Kan best zo zijn asa

maar dat betekent niet dat je over het hoofd van je kinderen moet beslissen over hun achternaam en daarmee het verder verwijderen van de afstand tot de vader.
Het wijzigen van de achternaam, indien gewenst, hoort wat mij betreft een actie van een kind te zijn en niet van de andere partner. (uitzonderingen daargelaten zoals ernstig misbruik e.d.)

Asa

Hallo Asa, toevallig heb ik ook gescheiden ouders, sinds mijn kleutertijd. Mijn vader was vroeger redelijk betrokken (anders zorgde mijn moeder daar wel voor) dus het is niet helemaal te vergelijken. Ook al is mijn vader inmiddels weinig betrokken in mijn leven en dat van zijn kleinkinderen, jammer genoeg.
Ik ben getrouwd en behoor tot de groep die het voor mezelf onzin vindt om de naam van de echtgenoot over te nemen. Ik draag dus mijn vaders naam, die niet echt mooi is overigens. In mijn pubertijd heb ik een periode gefantaseerd dat ik mijn moeders naam er ook achter kon plakken, voor de eerlijkheid. Dat is lang geleden. Het zou verder niet meer in mijn hoofd opkomen mijn vader zo te beledigen en grieven.
Ik heb een vriendin, haar ouders zijn ook sinds haar kleutertijd gescheiden. Er was een best goed contact met haar vader, hoewel een stuk minder persoonlijk dan met moeder, maar dat zie je toch wel veel vaker (misschien ook wel als ze nog bij elkaar zouden zijn). Contact tussen haar ouders was vreselijk. Rond haar 25e heeft vriendin besloten haar vader en stiefmoeder niet meer te zien. Haar broer en zus ook niet meer. Toch dragen ze alledrie nog gewoon vaders naam. Vriendin is ook getrouwd, maar ze heet gewoon nog hoe ze al sinds altijd heet. Zij vindt het onzin om te veranderen en is ook aan die naam gewend. Ze accepteert het (voor een deel) dat ze net zo goed, nog altijd, een kind van haar vader is. Ik weet niet hoe haar broer en zus erover denken.

Ik ben van mening dat het nauwelijks ter zake doet -voor je naam, verder natuurlijk wel!- wat voor vader je hebt, hoe de opvoedkwaliteiten en betrokkenheid zijn.
Hij is gewoon sowieso een deel van je en verder heet je zoals je bij je geboorte genoemd bent.
Uitzonderingen zijn denk ik wel begrijpelijk (geweld, misbruik, of weggaan rond of niet erg lang na de geboorte en vervolgens nooit betalen of iets anders laten weten).
Ik heb een vriendin die in het middelbaar onderwijs werkt en zij ziet wel eens naamswijziging of gebruik van de naam van de moeder (als het niet al vanaf de geboorte was). Dat zijn meestal gevallen van zeeeeer grote problemen, of vader onbekend (geworden), enzovoort. Naamsverandering vooral voor moeders tevredenheid (of soms zelfs wraak) komt minder voor op haar school.
Maar dus wel bij de ex van mijn man. (Ik wil niet zeggen dat zij 100% schuld heeft over de verwijdering tussen hem en zijn kinderen, en hij 0%. Maar haar hele houding na de scheiding, waarin ze ook haar familie betrok + het gebruik van haar naam toen hun kinderen nog vrij jong waren, heeft het volgens mij een heel moeilijk gemaakt om de relatie tussen mijn man en zijn kinderen gezond te houden).
Ik denk dat het niet zo'n issue moet zijn. De hele vraag dat die naam ook gewijzigd kan worden, dat hoeft niet. Hoe je het ook wendt of keert, als je zo'n naam laat wijzigen maak je een statement dat je vindt dat de kinderen meer bij jouzelf horen, en/of dat je vindt dat de vader een betere vader had moeten zijn.
Maar het blijft je vader.
Ik vind zo'n wijziging bijna altijd onnodig grievend.
Kortom, ik hoop echt dat mensen hun kinderen en de achternaam van een ex (als ze die naam al hebben) kunnen accepteren.
Groeten van Adrienne

Het is niet zijn naam, het is hun naam

De achternaam van je kinderen maak deel uit van hun identiteit en niet van de identiteit van de ouder. Door die te veranderen zet je ahw een streep onder de indentiteit die ze tot nu toe gehad hebben om met een andere verder te gaan.
Ik snap best dat jij als moeder graag een definitieve streep zet onder je mislukte huwelijk en de sporen daarvan zo goed mogelijk uitwist, maar in dit geval doe je dat wel over de hoofden van je kinderen heen.
Jij ziet op een één of ander verwrongen manier de achternaam van kinderen als een soort verlenging van de identiteit van de ouder wiens naam ze dragen als een premie voor degene die de meeste zorg biedt (/meeste geld) inbrengt ipv als een deel van de eigen identiteit van de kinderen.
Je kunt het feit dat je gescheiden bent niet uitwissen door de kinderen van naam te laten veranderen. Het is helemaal niet leuk voor ze om afstand te moeten nemen van de identiteit die ze tot nu toe gehad hebben (en vroeg of laat op sommige stukken, tekeningen, lijsten toch weer op zal duiken) en een nieuwe identiteit moeten aannemen zodat hun moeder haar trauma van gescheiden zijn makkelijker kan wegstoppen. Door hun je eigen voornaam op te leggen (ook als dat onofficieel gaat) dwing je ze een deel van de identiteit die ze kregen bij hun geboorte te verloochelen. Zo'n ingrijpende verandering in je eigen identiteit is eigenlijk alleen gerechtvaardigd als ook het kind er belang bij heeft om een streep onder die identiteit te zetten en een nieuw leven in te gaan. De enige reden die ik hiervoor kan bedenken is dat het door de naamdrager mishandeld is bijv.
Natuurlijk kun je als moeder, vooral als de vader weinig in beeld is, zodanig invloed uitoefenen dat ze uiteindelijk genoeg gehersenspoeld zijn om jouw naam te willen aannemen. Jij je zin en dan zit de kans er dik in dat als ze eenmaal volwassen zijn en zelf kinderen krijgen ze deze maar liever de naam van hun vrouw geven zodat die tenminste niet het risico lopen om een traumatische identiteitsverandering te moeten doormaken mocht de relatie ooit eens stranden.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 was. Ik vond het afschuwelijk als de familie van mijn moeder half grappend me met de achternaam van mijn moeder aansprak. Dat was namelijk niet MIJN naam en ik wilde mijn EIGEN naam houden, zeker na alle veranderingen die de scheiding met zich mee had gebracht. Dat mijn eigen naam toevallig ook die van mijn vader was, was voor mijn beleving niet interessant. Als ik bij mijn geboorte een andere achternaam zou hebben gekregen zou ik die ook niet hebben willen veranderen, gewoon omdat het mijn naam was, waarmee ik was opgegroeid en die altijd mij als persoon had aangeduid.
Ik vind je erg egoistitisch en je redenen onbeduidend. Zolang de kerstkaarten aankomen lijkt me dat er geen probleem is om jullie aan te schrijven. En heb je al bedacht wat je eventueel gaat doen mocht je een nieuwe relatie krijgen? Dan krijg je weer een gezin met twee verschillende achternamen.
Groeten Primavera

Andere naam voeren onverstandig

Petal:
"Ik had een vriendin die officieel haar vader's achternaam had, maar vrijwel de hele basisschooltijd (en volgens mij ook middelbare schooltijd) haar moeder's naam gebruikte."
Charlotte:
"Ja, ik heb dus ook meegemaakt dat een leerling dat zo hanteerde. Toen er een diploma gemaakt moest worden moest dit echter wel met haar vadersnaam, want dit stond op paspoort. Dit wou zij perse niet,"
Precies, en daarom is dit dan ook een extreem slecht idee. Een naam gebruikebn die je niet hebt,. geeft alleen maar verwarring, bij kind en vaak ook bij instabnties. Er zijn bovendien steeds minder mogelijkheden (oa door ID plicht) om hiermee een beetje te schuiven en rommelen; je wordt juist steeds vaker geconfronteerd met je echte naam.

Kortom, accepteer dat je kinderen een andere achternaam hebben dan jij. Er zit weinig anders op.

Toevoeging

Ik denk dat het je vooral zal helpen om stil te staan bij alles dat anders is gelopen dan verwacht/gehoopt/gedacht Charlotte.

Je verdriet is heel reëel, dat bestaat gewoon. Nu geef je er vorm aan door te denken over een naamswijziging. Dat wordt je hier afgeraden. Maar er zijn nog veel meer manieren waarop je kan denken over wat er gebeurd is, waarop je je gevoel binnen kan laten komen, waarop je kan stilstaan.... om daarna weer in volle vaart door te gaan! Acceptatie moet soms bevochten worden. Maar uiteindelijk geeft het je vrede.

Rose

What's in a name? A rose by any other name would smell as sweet (of zoiets, door shakespare. Is een naam nu echt zo belangrijk?)

Ervaring als kind

Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 9 was. Ik herinner me nog goed dat mijn moeder weer haar eigen naam ging gebruiken, en begreep ook wel een beetje waarom. Ook al had ik een moeilijk contact met mijn vader, ik zou het heel pijnlijk hebben gevonden als mijn moeder mij zomaar van naam had laten veranderen (ik droeg en draag dus mijn vaders naam). Gelukkig is dat überhaupt nooit ter sprake gekomen. Hoe onbelangrijk een naam ook kan lijken, het is (ik geloof dat Primavera het al zegt) toch een onderdeel van je identiteit, althans, ik voel dat zo. Ik heb dan ook niet mijn mans naam aangenomen toen ik zelf trouwde.
Je oudste kind is 7, ik ken natuurlijk jouw kind niet, maar weet wel dat het mijn zoon (net 8) ongelofelijk zou kwetsen als ik hem bij evt scheiding zijn naam zou ontnemen. Hij noemt hem vaak, stelt zich met trots voor.
De band die je met je kinderen hebt, en de erkenning van wat je allemaal voor hen doet (en ik neem onmiddellijk van je aan dat alles op jouw schouders terecht komt) zal niet afhangen van het dragen van jouw naam. Hooguit zul je later (terecht) vragen krijgen van je kinderen over waarom ze in vredesnaam hun eigen (want zo voelt dat ws voor hen) naam niet meer mochten dragen van jou. En welk antwoord geef je hen dan?

Namen en aannames

Zonder er verder inhoudelijk een mening over te geven wil ik eigenlijk alleen reageren op het gegeven dat het 'makkelijker' zou zijn als je als 1 gezin herkenbaarder bent met dezelfde achternaam. Mijn kinderen hebben idd mijn achternaam, niet met voorbedachte rade verder maar ik ben nu alleen met ze. Er komt echter een hoop verwarring uit voort, ofwel neemt men aan dat ik getrouwd ben en wordt mij naar mijn meisjesnaam gevraagd, ofwel wordt mijn ex aangemerkt als meneer Terpesteijn. Ook is hij al eens aagesproken als mijn nieuwe vriend, aangezien hij een andere achternaam heeft. hahaha, i think not! Eenieder heeft zijn eigen aannames over hoe het is, zal zijn of hoort, dat het al jaren en jaren allemaal geheel vrij staat om een achternaam te kiezen van jezelf of je partner lijkt nog immer niet doorgedrongen hier en daar.

Asa

Ik draag mijn vaders naam. Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader is niet een hele leuke vader geweest. Er zijn altijd veel moeilijkheden geweest. Toch heb ik er geen enkele moeite mee dat ik zijn naam voer. Hij is nu eenmaal mijn vader. Bovendien is dit nu eenmaal mijn naam. Het is allang niet meer alleen mijn vaders naam het is ook al heel lang gewoon mijn naam. Die naam hoort bij mij.

Achteraf gezien zegt mijn moeder dat ze wilde dat het al mogelijk was om kinderen bij de geboorte de naam van de moeder mee te geven. Dan had ze mij zeker haar naam die veel mooier en zeldzamer is meegegeven. Dan was dat nu mijn naam geweest en dat was ook prima.

Ik ben echter blij dat ze nooit mijn naam heeft gewijzigd na afloop. Immers het was toen allang niet meer alleen mijn vaders naam maar ook vooral mijn naam.