Zelfvertrouwen in moederschap na scheiding
Mijn ex en ik hebben in oktober de knoop doorgehakt en 3 weken geleden zijn mijn dochter van 5,5 en ik verhuisd. We zijn een co-ouderschap aangegaan en de wisselingen verlopen best aardig. Mijn ex en ik hebben nooit echte ruzies gehad en konden daarom tot mijn verhuizing onder een dak verblijven. Natuurlijk waren er de spanningen en onze dochter heeft dat natuurlijk opgepikt. We denken dat een deel van haar dirftige buien en ongedurigheid daar een uiting van zijn. Ik mag in 3 weken geen wonderen verwachten, niet van mezelf maar al helemaal niet van mijn dochter. Maar waar ik nu erg tegenaan loop en wat me ontzettend bezighoud en dwarszit, is dat ik me geen raad weet met die ontploffingen, zoals wij dat noemen. Ik heb op dit moment weinig energie, ben zelf ook ongeduldig en daarom ook vaak niet de liefste mama. Als er wat gebeurt, ontplof ik ook en loop de rest van de dag boos op mezelf en met een enorm schuldgevoel rond. Ik mag en wil haar niet aandoen, want zij heeft al helemaal niet om onze scheiding gevraagd. Ik heb een paar keer geprobeerd met haar te praten en mijn ex ook en dan geeft ze aan dat ze het een beetje erg erg vindt dat we niet meer bij elkaar zijn (duim in het midden, doet ze dan). Voor zover ze het kan bevatten, snapt ze volgens mij wel dat haar vader en ik betere vriendjes zijn als we niet bij elkaar zijn en dat we daarom ook gelukkiger kunnen worden.
Maar als ik toch wat meer geduld zou kunnen opbrengen. Iedere ochtend zeg ik tegen mezelf dat ik het opnieuw ga proberen, maar dan gebeurt er weer iets en dan is het weer mis. Waarom lukt me dit nou niet?
Ruimte voor gevoel
Mij kwamen de driftbuien van met name mijn dochter zo slecht uit. Altijd op een moment dat er boodschappen uitgepakt moesten worden, we moesten met de bus mee, er moest iets. Wat mij hielp was me realiseren dat dit nou mijn uitdaging is. Al die routines niet. En je hebt je creativiteit en je compassie om met je kinderen om te gaan. En dat je de onrust van de emotie kunt kanaliseren door iets te doen, beweging dus. Als we met de bus moesten gingen we vast een paar haltes lopen, tot dochter uitgeraasd was en ik haar op mijn schouder nam en weer de bus inging. Thuis door haar gevoel te bevestigen maar er wel een eind aan voor te stellen want bij mijn dochter kon dat uren doorgaan. En dan gingen we samen werkjes doen. Omdat het hier extreem was heb ik haar ook een periode voor 3 minuten buiten gezet omdat ze verdronk in haar gevoel. Door de schok kwam ze tot zichzelf en dan gingen we weer verder. En dan helpt het soms om te zeggen: ben jij ook zo boos? En verder door te zorgen voor tijdig eten en drinken en comfortabel zijn en lekker badderen en lezen en spelletjes doen. Ik vond het soms hartverscheurend als mijn dochter naar haar vader wilde, en wel nu, maar er zat niets anders op, haar vader was aan het werk, en bellen wilde ze niet, dan maar weer lopen tot ze er bij neer viel. Het hielp mij om alles te laten vallen en het te accepteren als mijn puzzel, en die gevoelens van boosheid van mijn dochter en mijn gevoel van machteloosheid en onrust toe te laten. Nog mooier is wat ik bij mijn vader zag, zijn ogen gingen dan glimmen en hij ging er helemaal voor, echt een onderwijsmens, die staat heb ik nooit weten te bereiken maar ik kreeg er wel steeds meer plezier in dat dat nu mijn opdracht, mijn moederschap was, die uitdaging dat mijn kind het moeilijk heeft en ik moet er wat mee.
Hoort erbij.
Oef, mijn dochter en ik hebben ook regelmatig als kemphanen tegenover elkaar gestaan de eerste maanden nadat ik de vader eruit had gegooid. Ze was toen vier en een half. We hebben het overleefd en zijn al jaren twee handen op een buik. Jouw dochter is een jaar ouder dan zij toen was, misschien kun je proberen erover te praten, niet dat je daardoor minder uitbarstingen hebt maar het helpt je de uitbarstingen in het juiste perspectief te zien en elkaar sneller te vergeven.
Andere analyse
Chris35, je hebt een bepaalde analyse gemaakt van de driftbuien van je dochter (spanningen in de relatie) en daarvoor een oplossing gezocht (scheiden). Maar de scheiding lost de driftbuien niet op.
Misschien moet je een andere analyse maken. Ik doe maar een voorzet.
Problemen met of moeilijk gedrag van kinderen kan leiden tot spanningen in de relatie, beide ouders zijn onzeker, zoeken oplossingen, vaak zijn het niet dezelfde oplossingen, maar beide ouders denken dat hun oplossing of wijze van aanpak echt belangrijk is, omdat daarmee het probleem opgelost zou kunnen worden. Dat leidt tot spanningen in de relatie. Die spanningen zijn groot, want het gaat over iets heel belangrijks, namelijk je kind. Na de scheiding blijvend e problemen dan bestaan, het enige 'voordeel' is dat een van de ouders aan de slag kan met de eigen oplossing. Soms moet er dan toch professionele hulp gezocht worden, en ok dan zie je dat de analyse vaak is dat de problemen komen dor de echtscheiding. Ouders laten zich dat ook gemakkelijk aanpraten, deels uit schuldgevoel. Terwijl het net zo goed andersom kan zijn: de scheiding komt doordat er problemen zijn met het kind, problemen die niet goed in beeld zijn, waar geen goede analyse van is en dus geen goede oplossing voor gevonden wordt. Alleen maar onzekerheid en schuldgevoel.
Ik heb daarom een paar andere adviezen voor je:
- je hebt co-ouderschap, dus een paar dagen in de week heb je je dochter niet; zorg dan goed voor jezelf, zoek voor jezelf een balans, waarin jij je prettig voelt;
- ga met je ex het gesprek aan over het gedrag van je dochter, de eerste vraag is dan: wat zie je dat er gebeurt, wanneer treden de driftbuien op, hoe ga jij ermee om en hoe gaat hij ermee om en wat is het effect van ieders optreden, zonder elkaar verwijten te maken, maar uitgaande van de erkenning dat er een probleem is;
- ik weet niet hoe de relatie met je ex is en of er alweer nieuwe liefdes in het spel zijn, maar anders zou ik zeggen: ga in de vakantie een week met je ex op vakantie zonder je dochter, praat eens goed met elkaar over je relatie en de problemen die jullie hebben ervaren;
- zoek op internet of bij de huisarts eens naar meer informatie over eventuele achtergronden van de driftbuien van je dochter, wellicht zit er een ander probleem achter;
- geef je dochter eens een tijd lang extra vitamine B, dat kan soms wonderen doen, bij mijn oudste was dat in elk geval zo.
- verander de communicatie met je dochter op twee punten: het eerste is dat je iets moet vinden om aan je dochter duidelijk te kunnen maken dat je moe bent en daarom even rust nodig hebt (een half uurtje, waarin je je terug kunt trekken en zij je met rust moet laten), het andere is dat haar driftbuien geen goede communicatie zijn, dus als ze driftig wordt zeker niet in gaan op wat ze nu wil, alleen op het ongewenste van haar driftbuien, daar zou je een eenduidige aanpak voor moeten vinden die eerder ligt in het negeren van haar dan in het belonen met aandacht.
Tsjor
Moeilijke leeftijd
Afgezien van alle problematiek rond de scheiding is de kleutertijd ook wel een tijd waarin de meeste kinderen zich niet van hun beste kant laten zien. Lees de verhalen van ouders van draakjes in Kleutertijd maar eens! Mijn dochter was rondom die leeftijd ook zo dwars en driftig dat ik (en ook haar vader) er gewoon niet meer uit kwam. Ik keek al op tegen het moment dat de wekker zou gaan, en het hele gedoe weer zou beginnen. Het was echt overleven tot bedtijd. Met haar vader kon ik er wel over praten (hoewel we beide waarschijnlijk niet álle dieptepunten wilden delen 
maar we kwamen niet veel verder. Dus toch maar met lood in de schoenen via de huisarts laten doorverwijzen naar een psycholoog. Daar zijn we heel goed verder geholpen.
Overigens, ik heb het stukje van Tsjor gelezen. Meestal kan ik me daar wel voor een groot deel in vinden, maar het voorstel om een week met je ex op vakantie te gaan is aanleiding voor hyperventileren Verschrikkelijk.
Eens met tsjor
Onenigheid over een zorgenkind kan de relatie onder druk zetten. Wat niet wil zeggen dat je dan na scheiding een consensus bereikt met je ex die er daarvoor niet was. Een van beide ouders of beiden kunnen zelf een probleem hebben met gebrek aan zelfinzicht over hun eigen gedrag.
Ook kunnen kinderen niet altijd spontaan jou melden wat hen dwarszit, daar hebben ze ook tekst van anderen bij nodig. Op een rustig moment later.
Het negeren van een driftbui is niet helemaal het goede woord denk ik. Je kunt voorkomen dat een kind de zaak terroriseert en haar zin doordrijft maar dat vereist wel wat gerichte actie van jezelf als ouder. En een individuele oplossing en een traject waarin je kind leert om door praten en onderhandelen, geven en nemen, beter te bereiken wat het wil. Het kan ook niet zo zijn dat je botweg weigert, een kind heeft de behoefte om zijn haar opties te ontdekken anders blijft het steken, en sommige kinderen leren spontaan anderen hebben je hulp een aanwijzing nodig.
Maar hier was het een periode gangbaar dat mijn dochter er voor 3 minuten uit ging, desnoods met hulp van andere familieleden om te kalmeren, omdat ze anders uren door kon gaan. Later kon ze kiezen om naar haar kamer te gaan of eruit gezet. En er was altijd ruimte voor haar als ze iets wilde bespreken. Omdat dat meestal een nogal negatieve inhoud had zijn we dat ook gaan beperken. Na een dag frustratie mag je 5 minuten mopperen op alles dat fout ging en daarna ga je leuke dingen opnoemen. Dan hebben ze je al te pakken gehad overdag en dan ga je niet ook nog eens 's avonds je tijd en die van anderen daarmee verpesten. We kunnen wel praten over hoe je dingen zou kunnen verbeteren zodat je meer tekst en gedrag hebt bij situaties die zo fout aflopen dat je er gefrustreerd van raakt.
Maar dat is een groeiproces dat je aanpast aan het niveau en de ontwikkeling van je kind.
Thuis driftbuien kan betekenen dat er op school zaken lastig en frustrerend zijn voor je kind die ze thuis uitleeft met driftbuien. Het kan ook zijn dat zich lichamelijk niet fijn voelt of honger heeft of dorst of niet goed tegen verandering kan waardoor ze frustratie opbouwt gedurende de dag op school en thuis.
Het kan ook een fase zijn. En het is een puzzeltje voor jezelf als ouder hoe je dit in goede banen kunt leiden.
Niet teveel projecteren
Anna, voordat je gaat hyperventileren, kijk nog eens naar het begin van Chris35, dat komt wellicht niet overeen met jouw situatie:
'Mijn ex en ik hebben nooit echte ruzies gehad en konden daarom tot mijn verhuizing onder een dak verblijven.' Dat was de situatie tot drie weken geleden. In zo'n situatie behoort een week vakantie zonder kind wellicht wel tot de mogelijkheden. Ik weet het niet, maar onmogelijk is het ook niet.
Overigens heb je gelijk, negeren is niet het goede woord. het gaat er eerder om dat je ingaat op de ongewenstheid van het gedrag en niet op de achterliggende motieven. Je geeft verder een goede invulling.
Mijn belangrijkste punt is de analyse: kind met problemen vertaalt zich vaak in relatieproblemen. Dat is ergens ook heel logisch: niemand weet goed hoe je het aanpakt, verschil van inzichten leiden tot diepe conflicten, want het gaat over je kind. Maar vervolgens draait de analyse om: relatieproblemen leiden tot gedragsproblemen. Dat laatste is de gangbare visie over de problemen van echtscheiding. Ik deel die visie maar zeer ten dele, omdat ik denk dat het eerste nog veel meer waarheid bevat. Een foute analyse leidt tot verkeerde oplossingen en adviezen. Dat was even mijn punt.
Tsjor
Oke tsjor
Een foute analyse leidt tot verkeerde oplossingen en adviezen. Kan niet anders dan het totaal met je eens zijn.
Tja, hyperventileren.
Tijdig ingrijpen
Onze therapeut gaf ons als advies om tijdig in te grijpen en niet in discussie te gaan. Dat is van nature niet mijn opvoedmanier, maar bij onze dochter ging het (tijdelijk) niet anders. Ze was verbaal zo sterk, en als kleuter zo egocentrisch, dat ze mij compleet onder de tafel kletste als ik probeerde op de 'Gordonmanier' op te voeden. Dus heel duidelijk aangeven wat je wil en hoe ze dat moet doen. Bij tegenwerpingen of beginnende driftbuien gelijk (zelf) de knoop doorhakken en geen ruimte voor argumenten laten. Uiteindelijk hebben we er nog wel ruim een jaar therapie bij nodig gehad (voor onze dochter) omdat er nog andere zaken speelden.
Onze scheiding is trouwens niet 'veroorzaakt' door het kind met gedragsproblemen. De problemen die ex en ik hadden waren er al langer, maar een pittig kind maakt dat natuurlijk niet beter. Dochter aardt behoorlijk naar haar vader en dat maakt het wel eens lastig. Ze kan tegenwoordig (puber) op manieren uit de hoek komen waardoor heel vervelende herinneringen aan haar vader bij me opkomen. Maar goed, het was niet mijn draadje
Dat maakt die uitbarstingen extra gevoelig voor jezelf als je kinderen gedrag vertonen wat je al niet acceptabel vindt aan je ex. Het is niet anders. Ex kun je niet veranderen, je kinderen kun je mogelijk nog wel iets bieden, en verder is het accepteren. Het helpt wel als je nog wat over hebt van de relatie met je ex. Dan kan het gedrag, hoe moeilijk ook, je ook herinneren aan de goede tijden.
Annej
Het voelt anders. Van mijn kind kan ik het gedrag 'accepteren' omdat het mijn kind is. Van mijn ex ben ik gescheiden en dat is de allerbeste beslissing die ik ooit heb genomen. Maar het is wel eens moeilijk, ze kan me echt raken op een nare manier, en dat is dan 'normaal' pubergedrag maar omdat ze ook qua uiterlijk/gezichtsuitdrukking zo op haar vader lijkt is het lastig te handelen.
Anna
Blijkbaar moet je ook iets na een scheiding met je acceptatie van je ex als ex en jezelf als ex van je partner. Hoewel dat hier niet aan de orde lijkt. Maar acceptatie van je ex als de persoon, met goede en minder goede kanten, net als jezelf, gewoon ook maar iemand die een droom had die niet uitgekomen is. Die compassie met jezelf en je ex als al te menselijke ouders, daar zoek ik steeds naar.
Het is een vorm van vergeving en komt voor in alle religies.
http://www.unification.net/ws/theme144.htm
Naast de maatregelen om slechte zaken onmogelijk te maken, wat een echtscheiding kan zijn, is het ook zaak om jezelf en de ander daarvoor te vergeven.
Leek me wel een aardige gedachte voor de zondag.
Maar het kan een tijd duren voor je de benodigde afstand kunt nemen. Vooral als je daardoor nog zoveel hindernissen in je leven ervaart omdat je met je kinderen doorgaat op een nieuwe manier die je zelf vorm moet geven.
Wat mij helpt
Is ook de gedachte dat alles voorbijgaat, hoe pijnlijk ook, net als weeen en geboorte.
Vakantie
Ik heb bij de rechter gedaan kunnen krijgen dat mijn kinderen pas vanaf een bepaalde leeftijd zelf met hun vader op vakantie mochten. Niet ik, maar die kinderen gingen ervan hyperventileren bij de gedachte alleen al. Maar nu vind ik het soms weleens jammer dat ze zo weinig contact met hun vader hebben. En vakantie zit er al helemaal niet in voorlopig. Gelukkig is er wel wat contact op afstand maar vooral bij mijn kinderen zit er nog een hoop oud zeer dat acceptatie moeizaam maakt.
Een niet fijn huwelijk is niet vol te houden maar de nasleep van een echtscheiding van een niet fijn huwelijk kan ook lang duren.
Tsjor
Je analyse klopt niet helemaal, echter achteraf bezien versterkte het pittige karakter van onze dochter het feit dat mijn ex en ik niet of nauwelijks communiceerden. Ik vond dat al langer zo, ook voor de geboorte van onze meid, maar het was nooit een reden geweest voor spanningen, wel een gevoel van "wat jammer nou". Maar de komst van onze dochter heeft dat en andere verschillen tussen ons enorm vergroot, wat uiteindelijk tot de breuk heeft geleidt.
De tip om met de ex op vakantie te gaan, grappig, maar nee dank je, die van de vitamine B zal ik eens nader onderzoeken en tja, het hoort ook bij een kleuter, maar nu kan ik even niet weglopen en zeggen "ik heb er ff geen zin meer in" maar moet de bui van a tot z uitzitten.....