Zo zielig [andere ouder missen]
Mijn kleine meid begint de vervelende dingen van gescheiden ouders te bevatten. De laatste week is het elke avond tranen met tuiten omdat ze haar vader mist. En ik kan dat niet voor haar oplossen. Ik kan alleen voor een foto zorgen waar we met z'n 3-en opstaan. Dezelfde foto heeft ze bij haar vader ook naast haar bed.
Ze wil weer dat we bij elkaar komen. En ik kan alleen vertellen dat dat niet gaat gebeuren. Wel dat we heel veel van haar houden en dat we er zijn voor haar en dat ze niet hoeft te kiezen.
Toen ik het dinsdag aan mijn collega's vertelde en ook nu weer schieten ook mij de tranen in mijn ogen.
Ze ziet haar vader overigens elke week. Ze slaapt daar tenminste 1 nacht en er wordt wel geruild maar niet afgezegd. Het is geen 50/50 regeling maar een 60/40.
even om mijn hart te luchten maar ook: hebben jullie ervaring of tips hoe ik haar hier in het beste kan steunen / helpen.
Amk
even een andere nick omdat het niet mijzelf aangaat.
Een vriendin van mij is van de vader van haar dochter gescheiden toen dochter 2.5 jaar was. Ze huppelde eigenlijk overal doorheen, omgang in huis vader in nieuwe huis is opgebouwd en ook zijn nieuwe vriendin redelijk rustig geintroduceerd. En toen werd ze 6/7 jaar en begon het besef. Het was voorheen af en toe brullen als ze naar pappa toemoest, nu was het brullen omdat ze hem zo miste en daarbij kwam ineens: mamma jij werkt ook altijd maar en ik moet altijd maar weg (opvang). Mijn vriendin brak van schuldgevoel en is zo'n beetje op haar knieen gaan liggen en worstelde zich in allerlei bochten. Ik kreeg een pietsje het gevoel dat ze het er daar niet beter op maakte en dat dochter dáár weer gebruik van maakte 
Ik denk dat meer dan duidelijk zijn, luisteren, vertalen van haar gevoel je niet kunt doen.
Wie weet een extra middagje/nachtje naar pappa toe en in de vakantie een keer extra ipv samsam? Is er voor haar naast het bellen ook de optie om niet te bellen maar pappa via skype ook te zien naast het horen?Hij kan haar bij wijze van spreken zo ook welterusten zeggen, een verhaaltje voorlezen.
Ik zou zeker wel aan haar gevoel tegemoet komen, maar zeker ook duidelijk blijven maken dat hoe verdrietig iets kan zijn, het bij elkaar komen niet meer gaat gebeuren. Gewoon dus, zoals je nu bezig bent met vertellen. Helaas gaat het leven niet altijd over rozen en dat is niet makkelijk, voor haar niet en voor jou als moeder ook niet.
Amk
Ik weet niet goed hoe je het makkelijker kunt maken voor haar, alleen ik zou zeker duidelijk zijn dat het niet meer goed komt tussen jou en je ex. Ken je het boek, papa en mama lijm??? dat is een mooi boek vind ik over een jongetje die graag wil dat het weer goed komt, maar dat er geen lijm is om papa en mama weer te lijmen. Het is liefdevol geschreven., als jen iet zo ver bij mij vandaan woonde zou je het mogen lenen.
Als ze ziet dat jij ook tranen krijgt, kun je uitleggen dat jij verdrietig bent om haar verdriet, dat ze haar papa moet missen, maar ook dat het niet anders is. Ik huil wel samen met de kinderen, maar die van mij zijn 6 en 11. Natuurlijk heb jij daar ook verdriet an je wilt je kleine meis niet verdrietig zien dat vind ik alleen maar gewoon.
Hoe je het verder makkelijker kunt maken weet ik niet goed, succes ermee.
tigerfeet
Verdriet om het verdiet van je kind
Het is zo hetkenbaar het verdiet om het verdriet van je kind. Mijn hart breekt als mijn dochter (8jaar) in tranen is op de avond voor de wissel. Dat gebeurd de laatste tijd helaas steeds vaker. Ook hier huppelde ze ogenschijnlijk overal vrolijk doorheen. Gescheiden sinds ze 3 is. Maar de laaste tijd heeft ze verdriet. Ze voelt het verschil in sfeer, regels, strengheid, gezelligheid tussen de twee werelden waarin ze leeft steeds meer. Daar heeft ze last van. Groot verdriet gisteravond weer. En ik kan niet anders dan uitleggen dat ik veel van haar hou en haar vader ook.
Ik wil ook zo graag dat het gemakkelijker voor haar wordt. Het verdriet bij haar wegnemen/houden. Maar dat kan helaas niet. En daar heb ik dan weer verdriet van...
