Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Rooibos

Rooibos

17-08-2009 om 09:47

Depressie voor en na het krijgen van kinderen

Ik heb de mening van een aantal ervaringsdeskundigen nodig. Een goede vriend van ons kampt al zijn hele leven met depressies. Het gaat een tijd goed, dan weer een tijd heel slecht. Nu denkt hij dat als hij vader zou worden zijn grootste problemen voorbij zijn, omdat hij dan een doel heeft. Iets om voor te leven. Ik begrijp zijn redenatie. Maar ik denk dat het onzin is. Omdat je als ouders veel moet regelen, zorgen hebt, slaaptekort. Ik noem maar een paar dingen. Onlangs heeft iemand in mijn omgeving (letterlijk omgeving, niet iemand die ik goed kende) zelfmoord gepleegd in een zware depressie. Omdat ze in een depressieve bui dacht dat de wereld en haar kind beter af zou zijn zonder haar.
Ik weet dat er hier mensen zijn met depressies. Kunnen jullie mij vertellen of depressies minder worden als je een kind hebt? Of juist helemaal niet?
Extra kanttekening, hij en zijn vrouw zijn wat jonger dan ik. Het krijgen van kinderen zal in principe de eerste jaren nog niet gebeuren. Maar als ik gelijk heb dan wil ik hem graag uit de droom helpen. Ik zou het zo rot vinden als het zou tegenvallen.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Mamvantwee

Mamvantwee

17-08-2009 om 10:32

Nou...

Ik heb gelukkig geen ervaring met depressies in de medische zin des woords.

Maar ik vind niet dat je een kind moet 'nemen' in de hoop of verwachting dat je jezelf daarmee kunt genezen. Even cru gesteld. Mijn ervaring is dat een baby je leven overhoop gooit. Je moet als persoon en als ouderpaar juist veerkracht hebben om er iets van te maken. Een kind is een hele verantwoordelijkheid, en je eigen basis moet goed zijn om hier mee om te kunnen gaan. Daarnaast vind ik dat je je kind niet kunt 'gebruiken' als medicijn voor de ouder: ook niet onbewust.

Ik wens je vriend natuurlijk wel het ouderschap toe. Maar los van zijn depressies. Hij zal als hij ooit aan kinderen wil beginnen, wel goed moeten nadenken hoe hij dat wil combineren: de verantwoordelijkheid als ouder én zijn eigen conditie.

groet, Mamvantwee

Hanne.

Hanne.

17-08-2009 om 11:32

Hier niet

Mijn partner heeft ook al jaren bij vlagen meer en minder last van depressies.

Het hebben van kinderen maakt het echt niet minder. Tuurlijk, als hij zich goed voelt geven de kinderen hem extra motivatie (een 'doel' als je wilt), maar als hij zich slecht voelt voelt hij zich slecht.

De depressie gaat dubbel en dwars door dat gevoel heen. Als je een rotbui hebt, dan helpen kinderen je om toch iets te gaan doen ipv je om te draaien en lekker in je bed te blijven. Een depressie gaat veel verder dan 'een rot bui' en weet alle logische redenaties te doorbreken.

Rooibos

Rooibos

17-08-2009 om 11:44

Juist

Jullie brengen mijn mening precies onder woorden. En Hanne dus ook nog uit ervaring. Dank jullie wel.

Rooibos.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

17-08-2009 om 13:55

Depressies

Ik heb last van chronische depressie, net als mijn moeder en zus. Ik heb voor de komst van mijn zoontje twee grote depressies gehad en na de geboorte een zware postnatale depressie. Sindsdien slik ik Efexor, wat ik mijn hele leven zal moeten slikken. Even botweg gezegd: een kind krijgen zet je hele leven op zijn kop en als je van jezelf al niet geestelijk redelijk stabiel bent kom je jezelf gegarandeerd keihard tegen op een gegeven moment als je een kind hebt. Je wordt geconfronteerd met jezelf, je eigen verleden, je eigen opvoeding, je evt. onverwerkte trauma's. Je wordt gewezen op je eigen tekortkomingen en onzekerheden. Met je ideeen over de toekomst. Een geestelijk "gezond" iemand heeft daar al een flinke kluif aan, iemand die geestelijk instabiel is kan daardoor flink de weg kwijtraken. En daarvan is dan niet alleen diegene zelf de dupe, maar ook de evt. partner en vooral het kind. De zorgen en problemen die je al had verdwijnen niet, maar veranderen en worden alleen maar groter. Want je hebt ook nog de verantwoordelijkheid voor het lichamelijke en geestelijke welzijn van je kind. Zoals mijn psychiater zei: "een goede ouder moet allereerst zorgen dat hij/zij zelf lekker in zijn/haar vel zit, zodat hij/zij de stabiliteit kan geven wat het kind nodig heeft." Ik heb helaas ook een zeer schrijnende ervaring meegemaakt met een vriendin van me die te jong een kind heeft gekregen terwijl ze psychisch ernstig in de knoop zat. Ook zij dacht dat een kind de boel wel kon redden, inclusief haarzelf. Het eindigde ermee dat haar zoontje door haar moeder wordt opgevoed. Ik zou die vriend van je willen adviseren om toch vooral geestelijke hulp te vragen in de vorm van medicijnen en therapie en pas aan kinderen te denken als hij de depressies enigszins onder controle heeft. Een kind krijgen brengt ook veel goede en mooie dingen met zich mee maar je kan ook pas van die mooie dingen genieten als je basisgevoel er een is van zekerheid, vertrouwen en positiviteit. En die heb je beslist niet als je last hebt van depressies. Als je middenin een depressie zit kan het je niet schelen dat je kind van de honger ligt te krijsen of een poepluier heeft. Mijn vriendin verwaarlooste het kind en overwoog zelfs om het van 9 hoog naar beneden te gooien. Ik bedoel maar...

Ja en nee

Ik heb eigenlijk beide ervaren: een verslechtering en een verbetering.
Ik heb een verleden met vooral angst- en paniekstoornissen, neigend naar depressie, of eigenlijk meer angstig gepieker. Dat is wat anders dan een echte depressie, want mijn stemming was dus niet intens somber, ik was alleen doodsbang en piekerde obsessief.

Met antidepressiva ging het goed met me, al met al ruim 10 jaar geslikt. Beide zwangerschappen wilde ik per se zonder medicijnen zijn, en dat ging de eerste keer niet goed. Heb me erg slecht en angstig gevoeld, culminerend in forse paniekaanvallen in de eerste maanden na de geboorte. Kon niet goed voor mijn kind zorgen. Zelfs erger dan ooit daarvoor, juist omdat het kindje er toen was. Er was toen juist nog meer om intens angstig over te zijn, en mijn ultieme angst, dat ik gek zou worden, was des te erger, want dat 'mocht' en kon natuurlijk al helemaal niet nu dit kleintje zo afhankelijk van mij was! In die zin verslechterde het kind krijgen dus juist de labiliteit.

Zonder verklaarbare reden ging de tweede zwangerschap wel heel goed, hoewel er toen veel meer objectieve problemen waren (ziekenhuisopname, slechte start van kind, ondertussen verbouwing en verhuizing). Maar ik kon geloof ik beter tegen 'echte' problemen dan de piekerproblemen in mijn hoofd. En sindsdien (nu ruim 2 jaar) voel ik me stabieler dan ooit. En dat heeft wel degelijk, denk ik, ook te maken met het feit dat de kinderen er zijn. Veel van mijn gepieker en angsten waren tamelijk existentieel van aard: wat is het doel van het leven, waar doen we het eigenlijk voor, wat wil ik met mijn leven, wat als dit, wat als dat...culminerend in een gevoel van grote nutteloosheid en zinloosheid die mij intense angst aanjoeg. En dat heb ik nu niet meer. Niet omdat ik ineens GROTE antwoorden heb op de grote vragen des levens, maar omdat het er niet zoveel toe doet: die twee kleine schatjes hebben me gewoon nodig en dat is inderdaad, voor mij, zingevend. Hoewel ik veel werk, en niet het type ben dat graag eindeloos met de kinderen rondscharrelt (zomervakanties vind ik tamelijk hard werken!) ervaar ik de liefde en afhankelijkheid van mijn kinderen als een forse bodem onder mijn bestaan, waar ik niet zomaar doorheen zak. Ik kan nu veel makkelijker mezelf tot de orde roepen en in het gareel houden als ik neig tot piekeren. (Maar ik vrees dat dat soort ingrijpen bij echte zware depressies helemaal geen zin heeft, dus dat is anders).

Ook heb ik overigens simpelweg minder tijd om te piekeren, dat scheelt ook veel.

Groet,
Lies

Rooibos

Rooibos

18-08-2009 om 00:27

Bedankt

Bedankt voor jullie verhalen. Ik hoop dat het hem iets nuchterder zal maken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zijn vrouw ook niet echt de meest stabiele persoon op aarde vind. Maar die ken ik niet zo heel goed, de vriendschap met hem is er al veel langer. Zou er een rots in de branding naast hem staan dan had ik er meer vertrouwen in. Voor een eventueel kindje, bedoel ik.
Ik ga jullie reacties laten lezen, en we zullen zien.

Rooibos.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.