Geen psychische hulp kunnen krijgen
Mijn beste vriend is een maand of twee geleden in een vreselijke crisis terechtgekomen. Zwaar-depressief deed hij een zelfmoordpoging met pillen en vervolgens ben ik met hem naar de huisarts gegaan, die ervoor zorgde dat hij voor een paar dagen in de crisisopvang terechtkwam, want hij kon niet alleen zijn. Het was de hulpverleners meteen duidelijk: probleem was drank. Nu drinkt hij zijn leven lang al stevig en de laatste jaren na een zwaar auto-ongeluk meer, dus een keer afkicken is geen vreemd/slecht idee, omdat daarmee een vicieuze cirkel doorbroken kan worden.
Na die paar dagen in de opvang moest hij ergens anders heen, ik dacht aan een detoxafdeling, want die was er ook, maar nee, het werd de Intensieve Crisisopvang. Dus daar zat-ie, zwaar onder de pillen, tussen de hardcore gevallen. Doodongelukkig. Een zombie. Na een week moest ie daar weg en heb ik hem in huis genomen. Hij had een afspraak bij een verslavingskliniek. Daar is ie inmiddels in zes weken tijd drie keer geweest en ze willen geen psychische hulp verlenen als ie niet afkickt.
Hij drinkt dagelijks, maar beslist niet overmatig, een paar glazen wijn per dag, hooguit een fles. Ik weet dat dat volgens de maatstaven te veel is, maar hoeveel mensen doen dat niet?
Inmiddels heeft hij zelf meer inzicht in zijn problematiek gekregen door veel te lezen en met me te praten, en hij vermoedt in ieder geval manische depressiviteit, wat ook mij niets zou verbazen. Hij wil graag naar een psychiater. Maar dat lukt dus niet, want omdat hij op het spoor van die verslavingskliniek is gezet, moet ie daarop blijven.
Ze willen hem vier weken opnemen, dat wil ie per se niet, mede gezien zijn recente ervaring in de crisisopvang. Ik begrijp dat en weet uit ervaring dat zo'n behandeling niet helpt als iemand er niet zelf achterstaat. Hij wil nu wel vier weken niet drinken, eventueel gecombineerd met een dagprogramma. Dus dat is iets. Maar dat moet hij dus doen om pas daarna psychiatrische hulp te krijgen. Terwijl het dus echt slecht met hem gaat.
Maar hij gaat het nu wel doen, wat ik aanmoedig, maar ik weet genoeg over alcoholisme om te weten dat hij geen 'zwaar' geval is. Waar ik me dus groen en geel aan erger is dat deze man geen psychische hulp krijgt, want dan maakt ie een begin met zijn behandeling, een begin waar hij zelf achterstaat. In mijn ogen komen ze dan vanzelf met hem op het punt drank, maar heeft hij wel het gevoel dat hij nu al geholpen wordt.
Wie weet hier meer van? Of weet een manier om het anders aan te pakken? Of wil ervaringen met me delen? Het zou toch te zot zijn als niemand die hooguit een fles wijn per dag drinkt urgente psychische hulp zou kunnen krijgen? Ik ken genoeg mensen die meer drinken en die gewoon onder behandeling zijn voor psyschische klachten.
Wat doet je vriend zelf?
Liz, in jouw situatie moet je oppassen dat je het probleem niet gaat overnemen van je partner. Wat doet hij eraan om uit deze impasse te geraken?
Er zijn grote verschillen tussen klinieken in het denken over verslaving/middelen gebruik en psychiatrie (los van de discussie of je partner nu wel of niet verslaafd is). Er zijn in de grote steden DD (dubbele diagnose) klinieken waar hard drugs getolereerd worden, omdat het onethisch wordt geacht om mensen met zware psychiatrische problematiek niet te behandelen of iedere keer uit de kliniek te gooien als ze gebruiken om ze vervolgens een maand later ondervoed uit de goot te vissen. Ik ken de norm van maximaal 2 glazen alcohol per dag uit een kliniek, maar alleen voor die cliënten die "vrijheden" hebben. Ga verder op zoek naar hulp, de instelling waar je nu bent is niet de enige in het land.
Toch is het goed om objectief te blijven tegenover je partner en uit te zoeken waarom de behandelaar zo gebrand is op het stoppen met drinken en of deze fles wijn inderdaad het enige is dat hij op een dag drinkt. Nogmaals blijf zijn partner en niet zijn moeder of hulpverlener, neem zijn problemen niet over.
Sterkte.
J.
Woord
Hardcore is een woord dat in me opkwam. Ik bedoel er soort van hardnekkig mee. Echte junks die op straat wonen, zware, verslaafde psychiatrische patienten. Tenminste, die zag ik in de crisisopvang.
Fem
Geen idee wat "hardcore" gevallen zijn, de term is niet van mij en ik vind hem behoorlijk onsympathiek.
Ik ben nooit opgenomen geweest, maar ook in mijn gezonde doen vind ik de acute opname afdeling een heftige plek om te zijn. Als ik mijzelf dan voorstel op een dieptepunt in mijn leven, dan zou dat de laatste plek zijn waar ik zou willen wezen. Maar je hebt gelijk, misschien is het ook je reddingsboei.
J.
Waarom help je hem niet concreet?
Waarom help je je vriend niet concreet door gewoon alle alcohol uit huis te verbannen. Hij zit bij jouw, heeft geen cent, moet afkikken, maar krijgt toch elke avond een fles wijn van jou. Dat lijkt me nou niet de zaak er makkelijker op maken.
Hij heeft hulp nodig en die zal het beste werken en het snelst gekregen worden als hij die 'zin in een borrel' wegkrijgt. Dat lijkt me het makkelijkste als er geen borrels in huis zijn en jij ook niet voor zijn neus gaat drinken. Ik denk niet dat je hem helpt door zijn te veel drinken te bagatelliseren omdat er anderen zijn die veel erger zijn (maar ook eens met weinig zijn begonnen) en er mensen zijn die soms veel drinken zonder verslaafd er aan te zijn.
De verslaafdheid zit niet in zin in een borrel hebben of de hoeveelheid drank, maar niet zonder kunnen. Je hebt een verkeerd idee van alcohilisme als je denkt dat dat alleen samen gaat met bezopen of beneveld zijn. Veel alcoholisten maken juist een bijzonder heldere indruk, omdat hun lichaam inmidels aan alcohol gewend is. Die gewenning telt ecter niet voor alle aspecten waarop alcohol inwerkt. Reactiesnelheid blijft bijv. nog steeds vetraags, slapeloosheid is ook een bekend gevolg, net zoals depressie.
Drinken en depressie zullen elkaar versterken. En juist mensen met de combinatie van verslaving en depressie zijn degenen die het vaakst zelfmoord(pogingen) plegen. In die zin is het dus wel vaak die fles wijn die zorgt dat dat laatste drempeltje over gegaan wordt.
Het is niet waar dat je vriend geen psychische hulp krijgt, hij wil alleen geen praatgroep, geen opname in kliniek, enz. Zijn alcohol gebruik is in ieder geval medeverantwoordelijk voor zijn psychische problemen, waarom is het dan zo gek om daar mee te beginnen?
Primavera
Niet zo bedoeld, josephine
Hardcore is gewoon een woord dat in me opkwam, zie het zelf niet als onsympathiek, maar misschien komt het dus wel zo over, dat was niet de bedoeling.
Maatwerk
Als je voor de eerste maal een psychose doormaakt, kun je na je opname hulp krijgen van een ACT-team. Dit is een team dat ambulant werkt en waar je alle hulp kan krijgen die je nodig hebt. Zo intensief als nodig. Het team bestaat o.a. uit psychiaters, psychologen, sociaal verpleegkundigen en ervaringsdeskundigen. Je kunt er alle hulp krijgen die tijdens een opname ook voorhanden is. Het eigenlijke doel is dan ook vroegsignalering en eigenlijk voorkoming van opname. Omdat men er vanuit gaat dat je in je normale habitat beter revalideert en functioneert dan in een psychiatrische omgeving. Mits mogelijk natuurlijk.
Van dit team kun je tot drie jaar begeleiding krijgen. Heb je dan nog meer begeleiding nodig dan wordt dat op een andere manier gefaciliteerd. Maar drie jaar is een goed uitgangspunt om te kunnen zien of dit nog nodig zal zijn.
Ik heb eerlijk gezegd geen idee of zoiets ook bestaat voor andere psychiatrische doelgroepen. Dat zou eigenlijk wel moeten. Want het werkt. Alle hulp bij de hand in je eigen vertrouwde omgeving. Zelf heb ik alleen het eerste jaar intensief gebruik van ACT gemaakt. Daarna was het vooral monitoring. Op de gesprekken met mijn psychologe na (gewoon hier thuis!)Volgende maand is mijn laatste maand. Daarna zitten mijn drie jaar er op. Ben ik ex-psychiatrisch patiënt. Maar nog niet klaar met de psychiatrie. Ik zou heel graag van mijn ervaringen gebruik willen maken om daar anderen mee te helpen. Als ervaringsdeskundige. 'Helaas' vorig jaar het traject om met de opleiding te mogen beginnen moeten cancelen. (tussen haakjes omdat er weinig spijtig is aan het krijgen van een prachtige zoon 
Ik denk dat er nog veel te doen is op het gebied van hulpverlening, ook qua vormgeving daarvan.
Liz
Het feit dat hij niet bezopen is van een fles wijn wil niet zeggen dat het gif alcohol geen invloed heeft op zijn brein. Juist het feit dat hij niet bezopen is van een fles wijn geeft aan dat hij een behoorlijke tolerantie heeft opgebouwd. Griezelig.
Alcohol is een sluipmoordenaar. Ook als je niet lallend op de bank hangt, doet het gif zijn werk. In je hersenen én in je lever (en de rest van je lichaam). Zijn lichaam is zo vergiftigd (immers: hij is al jaren een zware drinker), dat zijn alcoholgebruik aantoonbaar is met testen óók alstie de afgelopen paar uur niet heeft gedronken.
Tirza
Ach ja, wat is veel
Je hebt gelijk hoor meid, een fles wijn per dag is helemaal niet veel. Er zijn mil-joe-nen mensen die meer drinken dan dat. Maar weet je wat het is? Die miljoenen mensen hebben geen psychiatrische problemen en geen vriendin die ze faciliteert en het probleem meehelpt in stand te houden.
Als het nou zo weinig is, dat beetje alcohol wat-ie gebruikt op een dag, waarom stopt-ie er dan niet gewoon mee? Eitje toch?
Tirza
Josephine*
Gelukkig ken je mij niet. Want reken er maar op, dat ik niet met jou wil praten op het moment dat ik op een psychiatrische afdeling verblijf. Wie wéét hoeveel zwarte sneeuw ik al gezien heb, jij niet in elk geval.
Natuurlijk mag je de instelling waar je behandeld gaat worden zelf kiezen. Vind ik prima, doe je bij een ziekenhuis ook tenslotte. Maar dan zul je het aanbod moeten accepteren - wat er niet is, is er niet. Wat niet kan, kan niet. Therapie volgen in een ander land (andere taal) is per slot van rekening érg lastig. En je zult de wachtlijsten dan ook voor lief moeten nemen, net zoals bij een gewoon ziekenhuis.
En ja: voor spoed is altijd plek. Maar geloof me: dat wil je niet.
Tirza
Wat ik me afvraag
Wat ik me afvraag is als die vriend 10 dagen opgenomen is geweest waarin hij neem ik aan geen alcohol gezien heeft, waarom is hij er dan weer mee begonnen? Na 10 dagen is het lichamelijke afkickproces toch zo ongeveer wel voorbij. Hoe is het dan toch zo gekomen dat hij toch weer die dagelijkse fles wijn nuttigt plus wat hij drinkt als hij uit gaat? Je kunt het een kliniek niet kwalijk nemen dat ze hem als een hardnekkig geval zien.
Persoonlijk heb ik teveel relaties van nabij zien stranden door dit soort 'niet zo zwaar' alcoholisme om het licht op te nemen. Rijdt hij trouwens auto?
Primavera
Later reageren
Ik ga later of morgen weer reageren, want anders ben ik er de godganse avond mee bezig. Ik lees veel terechte opmerkingen, maar soms zijn dingen niet zo simpel. En ik doe ook maar wat ik denk dat goed is, voor hem zorgen, er zijn, hem een veilige plek bieden, terwijl het natuurlijk niet de juiste aanpak hoeft te zijn, dat realiseer ik me.
Liz
Dacht al dat je dat bedoelde en je hoeft je voor mij niet te excuseren. Ben wel wat gewend 
Maar ik vraag me bij het horen van zulke uitspraken altijd af of mensen realiseren dat het niet gaat om 'gevallen', maar om mensen zoals jij en ik die je op dat moment treft in het dieptepunt van hun leven.
Toen ik na mijn separatie de afdeling op mocht bleken de alle uitgaande afdelingsdeuren op slot te zijn. In al mijn psychotische onschuld vroeg ik me af voor welke gek ze die gesloten hielden. Het antwoord laat zich raden... Normaal gezien is een PAAZ een open afdeling. En ik was op dat moment de enige met een dwangopname.
The master of hardcore dus.. Terwijl me dat blijkbaar niet aan te zien was, gezien het feit dat ik tijdens bezoekuren continue voor verpleegkundige werd aangezien. Die lopen daar niet in uniform namelijk.
Slaafje
Humor is een heel sterk wapen! En Wilma Boevink ken ik wel. Niet persoonlijk overigens. Maar in haar standpunt kan ik me helemaal vinden.
Act
Assertive Community Treatment. Waar staat die F in Fact voor? Of vergis je je en bedoel je ook ACT?
Mensen zoals jij en ik
Fem,
Ik weet maar al te goed dat het in psychiatrische instellingen vaak gaat om mensen zoals jij en ik. Ben zelf in veel minder ernstige mate ook een aantal keer van het pad geraakt en deal dagelijks met mezelf en mijn (lichte) stoornis. Realiseer me iedere dag dat ik ontzettende mazzel heb gehad, het had ook anders met me af kunnen lopen als ik er niet op tijd achtergekomen was wat ik heb.
Het verschil is alleen dat ik om de een of andere reden altijd snel de juiste hulp kreeg, iedere deur ging voor me open. Daarom maakt het me ook zo woest dat we nu tegen zo'n enorme muur aanlopen.
Liz
Ik denk ook dat je daarmee dan veel geluk hebt gehad. Dat is mooi. Je vriend heeft helaas, zoals de meeste mensen, minder geluk. Hoewel hij wel het geluk had in zijn milde(?) situatie opname aangeboden te krijgen. Dat is meestal toch echt voorbehouden aan wat jij noemt de hardcore gevallen. Die kans op hulp heeft hij afgewezen. En dat is heel jammer, want het was in elk geval iets. En niet het minste. Er zou op die manier in elk geval een goed begin kunnen worden gemaakt. Dan kan er later eventueel indien nodig van daaruit altijd nog een andere weg ingeslagen worden.
Jij hebt het over het stellen van een diagnose. Ik denk dat het niet zo zeer gaat om het stellen van de juiste diagnose, maar het krijgen van de juiste hulp. Hij heeft op dit moment ondersteuning nodig om te kunnen functioneren.
De enige muur waar je vriend op dit moment tegenop loopt is die welke hij zelf bouwt.
Slaafje
Het was heel vervelend en op bepaalde punten zelfs traumatisch, maar ik heb geen tijd verdaan met het krijgen van die psychose. Ik heb er zelfs tijd mee gewonnen! Als ik die psychose niet had gekregen had ik nu op dezelfde voet doorgesukkeld. Die psychose was het keerpunt. Ik ben er door veranderd. Mezelf geworden. Ik ben tot de bodem gegaan en met vallen en opstaan weer opgekrabbeld. Met hier en daar de nodige ondersteuning heb ik het tot hier bereikt. Ik ben er door gegroeid. Ik ben nu op een punt waar ik nooit eerder ben geweest; ik ben trots op mezelf.
Tirza
Ik geloof je 
J.
Fem, niet afgeslagen
Fem,
Zijn situatie was niet zo mild, hoor, ik ben me naar geschrokken, zag hem afglijden. Hij was weliswaar niet psychotisch, maar vaak wel gedesorienteerd. Dan was hij ergens en wist hij bij god niet meer wat hij er deed of hoe hij er gekomen was. Onthield niets, moest om de haverklap huilen (ook in gezelschap of in cafes), had paniek- en angstaanvallen.
Hij heeft na die zelfmoordpoging tien dagen in die crisisopvang (twee verschillende locaties, omdat hij telkens maar een paar dagen mocht blijven) gezeten omdat er geen andere plek voor hem was, hij kon niet alleen zijn. En ik durfde de zorg op dat moment nog niet aan. Maar toen hij er weg moest, had hij alleen een verwijzing naar de verslavingszorg op zak en antidepressiva. Hij kon toen beslist niet opgenomen worden, geen sprake van, anders had hij dat meteen gedaan, zoals hij zich toen voelde. Hij heeft dus niets afgewezen.
Inmiddels zijn we zes weken verder, heeft hij drie intakegesprekjes gehad die in feite over niets anders gaan dan procedures. Vorige week was er ineens wel sprake van de mogelijkheid tot opname. Maar nu ziet hij dat dus niet meer zitten. Dat betreur ik ook, hoor, want ik wil zijn drankprobleem beslist niet ontkennen en ben ervan overtuigd dat hij zou opknappen van afkicken. Maar dat wil hij dus op eigen houtje gaan doen. Ik sta achter hem, maar ben bang dat het zwaar zal worden.
Ik denk dat dat meer kans van slagen heeft als er ondertussen ook eens naar de rest van zijn verhaal geluisterd wordt. Zijn problematiek is heel complex, voor zover ik dat als betrekkelijke leek kan beoordelen, hij is door verschillende gebeurtenissen in zijn leven ernstig getraumatiseerd, heeft een totaal ontregeld stresssysteem, is bij vlagen manisch vol dolle plannen, dan weer apathisch, etc. Hij slikt pillen, maar niemand die eens vraagt hoe hij zich daar bij voelt.
Nou ja, morgen weer een afspraak. Ik hoop dat ik dit keer mee mag.
Primavera
Alles wat je zegt over drank en depressie is natuurlijk gewoon waar. Daar wil ik helemaal niets aan afdoen. Ik weet het, heb het zelf aan den lijve ondervonden een paar jaar geleden, na mijn scheiding. Dus ik ben zelf ook een beetje ervaringsdeskundige.
Waarom ik niet gewoon alle drank op dit moment uit huis verban? Omdat hij mijn partner niet is. Dat maakt het verhaal misschien nog wel iets ingewikkelder. Voor mij in ieder geval wel.
Natuurlijk kan ik het wel proberen en zeggen dat hij anders weg moet. Maar dat wil ik niet, want ik ben op dit moment de enige die hij heeft en die hij vertrouwt, die hem accepteert zoals hij is. Ik merk dat mijn gezinssituatie hem een soort van goed doet, rust geeft.
Daarom wil ik eerst een plan, afspraken, in samenspraak met een hulpverlener. Ik ben nu niet in de positie om die dingen af te dwingen, daar heb ik ook een professional bij nodig, met wie ik contact kan zoeken.
Waarom ik dit doe? We hebben een geschiedenis samen.
Liz
Het klinkt mij al bijna hardcore in de oren als je het over de problemen van je vriend hebt. Ben je steeds bij de gesprekken? Want het kan best zijn dat niet alles wat met hem besproken wordt bij jou terecht komt. Misschien slaat hij niet alles op wat met hem besproken wordt, het kan natuurlijk ook zijn dat hij bewust dingen niet tegen je zegt.
Ik denk dat hij echt moet accepteren wat er nu te bieden is. Eerst die drank stoppen en daarbij is vaak ook heel veel mogelijkheid om je problemen te bespreken. Maar diepgaand iets veranderen kan alleen zonder alcohol
Liz
Als hij afgelopen week aangaf nu geen zin meer te hebben in de opname, dan is dat tot een afwijzing van zijn kant? Dan is er toch hulp aangeboden?
Ik kan me helemaal voorstellen hoe rot je je voelt Liz. Maar ik denk echt dat de onmacht die jij voelt niet wordt veroorzaakt door de hulpverlening, maar door je vriend. De enige houvast die hij op dit moment heeft of denkt te hebben, is de drank. Dat moet hij eerst los kunnen laten. Anders kan hij niet geholpen worden. Dat is iets wat hij, maar op dit moment vooral jíj moet accepteren. Als hij op dit moment niet het benodigde inzicht in zijn drankprobleem heeft dan kun je hoog of laag springen, maar dan heeft de hulpverlening weinig kans van slagen. En dan kun je beter stoppen met je hier in vast te bijten. Soms is loslaten de enige manier om iets vast te houden.
Tsja...
De term 'hardcore' doet mij ook meer denken richting de heftige pornofilm. Of aan gabbertjes en gabberinnetjes.
Fem
Je wordt vanzelf hard als zo iemand jezelf, je vriendenkring en je financiele situatie vrijwel om zeep geholpen heeft. En je later hoort dat die persoon dat dus voor je bij meerderen gedaan heeft en na je bij anderen blijft doe.
Geloof me dan vergeet je je naastenliefde en zweer je 'never again'.
Liz ik denk eerlijk gezegd echt dat het probleem 'm niet in de hulpverlening zit, maar in je vriend.
Op eigen kracht afkicken? Yeah right...moet de eerste verslaafde nog tegenkomen die dat echt gedaan heeft. Loze praatjes. Typisch voor een verslaafde.
En wat boeit het dat anderen 2, 3, 4 flessen zuipen. 1 fles is VEEL. TEVEEL.
I rest my case
Ik ben dus niet mee naar de afspraak, hij wil het niet. Prima. I rest my case. Ik kan het niet voor hem doen. En als hij er nog niet aan toe is, zoals een van jullie in een berichtje schrijft... Ik zie het allemaal wel gebeuren, maar ga het niet meer als mijn verantwoordelijkheid zien. Hier krijgt ie vanaf maandag geen drank meer. En ik zal proberen een psychiater voor hem te regelen voor een second opinion. That's it.
Ben soort van opgelucht dat ik het bovenstaande kan schrijven, dat was me vorige week niet gelukt, toen flipte ik zelf bijna door alle emoties. Ga zo eens fijn naar mijn eigen psycholoog om van me af te praten. Voel me rustig.
Benieuwd met welk verhaal hij zo thuiskomt.
Fem, je hebt gelijk
Je hebt dus helemaal gelijk, dat is vannacht ook tot me doorgedrongen. En ik accepteer het. Laat het los. Voel me daar ook niet rot onder. Wat niet betekent dat ik er niet meer voor hem ben, want dat ben ik, en ik zal ook proberen iets/iemand anders voor hem te vinden, maar ik realiseer me dat ik dit niet kan oplossen.
Hardcore leidt eigen leven
Ik vind het vervelend dat het woord hardcore door mijn toedoen een eigen leven is gaan leiden. Het is ontstaan toen hij in de crisisopvang tussen de junks zat, van die types die je in Amsterdam achter het station ziet scharrelen. Die mensen duidde ik er mee aan, verder niemand.
Liz
Fijn dat je je zo voelt. Het zal best vaak heel moeilijk zijn om zo te blijven denken, maar het is een heel goed standpunt. Het is niet jouw verantwoordelijkheid, maar die van hem. Hij zal zelf tot de genoemde inzichten moeten komen. Ondanks dat kun je er voor hem zijn. Dat doe je enkel al door hem te accepteren zoals hij is. Je hoeft hem niet te laten vallen. Maar het is wel verstandig om emotioneel gezien gepaste afstand te nemen.
Dirksmama
Mag die reactie dan weinig tactvol vinden, ik begrijp wel wat je bedoelt hoor. Soms moet je heel sterk in je schoenen staan om niet te worden meegezogen in de ellende van een ander. Maar dat is dan weer wel een verantwoording die bij jezelf ligt. Dat heeft alles te maken met het kennen van je grenzen en ze ook aan kunnen/durven geven.
Het is heel vervelend dat ze in jouw geval zo overschreden zijn. Maar zo te lezen heb je er wel van geleerd Al denk ik niet dat het nodig is na zo'n ervaring geheel verbitterd te raken waar het dit soort situaties betreft.
Naar woord, slaafje
Het blijkt dus een naar woord te zijn, dat realiseer ik me nu.
Mijn vriend is van miljonair zeg maar krantenjongen geworden, inderdaad schrijnend. Gelukkig hebben zijn vrienden en ik hem voor de goot kunnen behoeden, maar het had zomaar anders kunnen lopen.
