Gezondheid
Fluitketel
03-01-2009 om 19:54
Man heeft burnout
Hallo Allemaal,
Na een aantal maanden modderen is er gisteren bevestigd wat ik al een tijd vermoed... mijn man heeft een burn out. Dit heeft al vele gevolgen gehad voor ons gezin maar nu dat duidelijk is waar zijn gedrag vandaan komt is dit beter te begrijpen. Nu wil ik hier niet al te ver op in gaan maar ik zou graag informatie krijgen van mensen die zelf een b.o. hebben meegemaakt of in directe omgeving met hun bijv. hun partner.
Ik heb honderden vragen maar de grootste is eigenlijk wat kan ik nu verwachten en wat kan ik het beste doen om mijn man te helpen.
Ik hoor graag jullie ervaringen. Alvast bedankt.
Ano
04-01-2009 om 09:49
Helaas veel ervaring
En ooooo, wat is dat zwaar als partner!
Fluitketel, mijn man was, na een aantal keren overspannen thuis te zitten, 2 jaar volledig thuis met een burnout.
Ik heb die 2 jaar, en de 4 jaren daaraan voorafgaand, zonder partner geleefd, hij leefde voor zichzelf, dat kostte hem al heel veel moeite. Maar hij was er wel, en oooo, wat zat hij ons vaak in de weg. Hij had begeleiding, therapie, etc. etc., wij moesten maar zien hoe we het moesten rooien. Bij mij brak het touwtje toen hij van een therapeut vandaan kwam met een gigavragenlijst over hem, of ik die maar 'even' in wilde vullen. Ik heb die peut gebeld of ik van hem dan ook een portie energie kon krijgen om dat ook nog te doen, man wat was ik woest!
Fluitketel, wat mijn fout in die tijd is geweest is dat ik nooit op mijn strepen ben gaan staan naar mijn partner toe. Ik heb al die tijd geslikt dat het zo was, dat ik maar zelf met onze kinderen moest verder leven, dat hij alle energie alleen voor zichzelf gebruikte, en dan ook echt alleen voor zichzelf. Een peut had hem eens gezegd: doe alleen nog dat waar je echt zin in hebt!.....nou....dat heeft hij letterlijk genomen en nog jaren volgehouden, nergens ging hij mee naartoe, en altijd kreeg ik de vragen: hoe is het nu met hem???? Totdat hij ontdekte dat ik de geneugten des levens inmiddels vond bij een andere man.
Toen ging bij hem de knop om, was het tijd om weer energie in ONS te steken, en zijn we samen naar een relatietherapeut gestapt. Onze relatie is weer helemaal goed, mijn valkuil hou ik goed in de gaten, en hij is weer de man waarmee ik graag wil leven.
Fluitketel, het is geen rooskleurig verhaal, maar het is wel zoals hier de werkelijkheid was. Leven met een partner met een burnout is echt zwaar. Ik wil je dan ook adviseren om voor jezelf ook een praatpaal te zoeken, iemand die je zo nu en dan advies kan geven over hoe om te gaan met je partner in deze situatie.
Google eens wat rond, je zult veel info vinden over burnout en wat dat nou precies is.
Heel veel sterkte!!!!!
Liefs, Ano
Lynna
04-01-2009 om 10:29
Man is nu ex
Mijn man was ook regelmatig lichtelijk overspannen en kreeg uiteindelijk een echte burnout. Samen met zijn adhd was dat voor mij de druppel en zijn we uit elkaar gegaan na een proefperiode die aan alle kanten (ook van de kinderen) goed beviel. Nu zijn we 1,5 jaar verder, doet hij bar weinig aan die burnout, heeft wel een nieuwe vriendin, loopt nog steeds in de ziektewet en ben ik bang dat hij nooit meer aan het werk gaat komen.
Het verhaal van Ano herken ik heel erg, alles draaide om hem, om zijn humeur, over hoe het met hem ging en de kinderen en ik sneeuwden helemaal onder.
Ik hoop dat je van anderen nog wat optimististischer verhalen krijgt. Ik wens je heel veel sterkte en denk vooral ook aan jezelf!
Tinus_p
04-01-2009 om 11:28
Ff naar jezelf kijken
Lynna:
"Het verhaal van Ano herken ik heel erg, alles draaide om hem, om zijn humeur, over hoe het met hem ging en de kinderen en ik sneeuwden helemaal onder."
Egocentrisme is typisch voor mensen die een burnout-achtig iets hebben. Maar de _oorzaak_ van die burnout is juist vaak een gebrek aan egocentrisme; het zijn vaak mensen die teveel hebben gegeven en te weinig hebben ontvangen; die hun leven ten dienste hadden gesteld van een ander of een vaag doel buiten henzelf.
Het is dus goed om minstens één keer heel eerlijk naar jezelf te kijken: Welke rol had jij als partner, heb je teveel gevraagd of verwacht, etc etc. Iemand met een burnout laten vallen terwijl je zelf hebt bijgedragen aan het ontstaan ervan is nogal, ehhh, tsja....
Ano
04-01-2009 om 12:38
Tinus?
Waar lees jij dat of Lynna of ik hebben bijgedragen aan het ontstaan van de burnout?
Ik lees het bij Lynna nergens, ik weet van mezelf dat ik absoluut geen rol heb gespeeld in het ontstaan van zijn burnout. Het ontstaan ervan ligt in veel eerdere periodes in zijn leven, ook zonder de relatie met mij had hij dit gekregen. En dan het egocentrisme, dit is iets wat in zijn karakter ligt, ook als hij niet burnout is, het werd tijdens de burnout alleen nog even 10 keer versterkt.
Ik heb de moed gehad om met hem in therapie te gaan, om te kijken of ik inderdaad een rol speelde in zijn burnout. De rol die ik bleek te hebben bleek nogal fout te zijn, maar dan voor mezelf.
Ik herken dus niet veel in jouw verhaal Tinus.
Groetjes, Ano
Tinus_p
04-01-2009 om 12:46
Ano
Ano:
"Waar lees jij dat of Lynna of ik hebben bijgedragen aan het ontstaan van de burnout?"
Nergens. En dat stond er ook niet.
Maar het is zinvol, als je jezelf minstens één keer recht in de ogen kijkt, en eerlijk bedenkt wat jouw rol in zijn probleem is. Want die burnout komt zelden zomaar uit de lucht vallen.
Lynna
04-01-2009 om 13:07
Tinus
Tuurlijk ben ik niet zonder fouten. Wel weet ik dat ik altijd gezorgd heb dat alles draaiende bleef, dat ik altijd voor alles gezorgd heb, hem altijd uit de wind gehouden heb qua sociale dingen maar ook qua praktische dingen, hem altijd verdedigd heb tegenover iedereen en altijd mezelf vergeten ben terwijl ik voor hem zorgde, dat hij altijd zijn gang kon gaan terwijl ik de normale dingen moest doen, hem 2 weken per jaar met vakantie liet gaat zodat hij kon uitrusten in zijn up (terwijl ik niet wegkon omdat hij de zorg voor de kinderen niet aankon) en dan had hij ook nog eens meer geld om te spenderen omdat ik al mijn geld nodig had voor het huishouden.
Achteraf is het enige wat ik mezelf wel echt kwalijk neem: ik had hem veel eerder in zijn sop moeten laten gaarkoken, dan was hij waarschijnlijk beter terecht gekomen. Maar ik wilde proberen het zo lang mogelijk met hem uit te houden vanwege de kinderen.
Maar ik voel me niet schuldig dat ik bij hem weg ben gegaan toen hij een burnout had, jarenlang leven met een adhd-er die ook nog eens supergevoelig was voor allerlei geluiden is slopend. Op een gegeven moment kun je er niets meer bij hebben. Tis al die jaren vooral geven geweest.
Ano
04-01-2009 om 13:37
Inderdaad tinus
' Maar het is zinvol, als je jezelf minstens één keer recht in de ogen kijkt, en eerlijk bedenkt wat jouw rol in zijn probleem is. Want die burnout komt zelden zomaar uit de lucht vallen.' schrijf jij.
Die burnout is een opstapeling van zaken die in een mensenleven voorvallen. In het geval van mijn partner ligt zijn probleem in zijn kinder/jeugdjaren.
Mijn rol lag in het draaiende houden van het gezin, zorgen dat de kinderen al die jaren toch een stevige basis meekregen, zo min mogelijk beïnvloed werden door hun vaders grillen.
Zijn periodes van overspannenheid kenmerken al zijn hele leven, niet pas sinds dat ik in zijn leven ben gekomen. Hij was toen 31, een leeftijd waarop de vorming tot wie je bent toch aardig klaar zal zijn.
Helaas liep zijn leven niet altijd over rozen, is hem veel aangedaan, heeft hij veel drugs gebruikt gedurende een jaar of 10. Dit alles heeft hem gemaakt tot wie hij is. Ik schoof aan met mijn persoonlijkheid, en heb hem gestimuleerd om deel te gaan nemen aan het arbeidsproces. Hij koos zelf zijn richting, zijn studie, haalde die met glans, kreeg een leuke baan, maar zijn basis verandert daar niet door.
Zijn eerste fikse overspannenheid in onze relatie deed zich voor toen hij, een week na de veel te vroege geboorte van onze tweeling (wat natuurlijk al een forse impact had), te horen kreeg dat hij elders op zoek moest gaan naar een baan. De kraamtijd, waarin normaal gesproken de moeder volop in de belangstelling kan staan, wist hij hierdoor, zonder zijn schuld, tot een hel te maken.
Inderdaad, burnout komt niet zomaar uit de lucht gevallen, nooit, daar ligt veel meer dan een beetje overspannen zijn aan ten grondslag. In mijn geval voel ik me zelfs niet een heel klein beetje schuldig, mijn rol in onze relatie heeft hem veel positiefs gebracht, en mij uiteindelijk ook. Ik was echter degene die, in tegenstelling tot wat jij schrijft, erg veel heeft moeten geven, en heel lang weinig terugkreeg.
Groeten, Ano
Genista
04-01-2009 om 14:51
Groter zien
De opmerking van Tinus waar nu zo over gevallen wordt, snijdt naar mijn idee wel degelijk hout. Natuurlijk is het geen wet van Meden en Perzen en het is ook niet nodig om je te verdedigen als het niet van toepassing is op je eigen situatie. De kern is gewoon, dat de oorzaak van een burn-out ook vaak ligt in het in de jaren daarvoor juist niet-egocentrisch genoeg zijn.
Het gaat er niet om een zondebok aan te wijzen, of iets of iemand de schuld te geven. Het kan zijn dat je als partner een factor bent geweest die heeft bijgedragen aan het ontstaan van de burn-out.
Het is niet altijd zo, maar àls je (onbewust) een deel van de oorzaak bent geweest, dan kun je dat toch beter onderkennen en proberen er wat aan te veranderen?
Sancy
04-01-2009 om 15:09
Inderdaad
Er zijn gevallen waarin het helemaal klopt wat Tinus schrijft. en er zijn ook veel gevallen waarin het niet opgaat. Een burn-out en de oorzaken en achtergronden ervan zijn voor iedereen anders. Zoals Genista schrijft: "het is ook niet nodig om je te verdedigen als het niet van toepassing is op je eigen situatie"
Maar wat ik gezien heb, is vaak dat de mensen die Tinus beschrijft, ".....het zijn vaak mensen die teveel hebben gegeven en te weinig hebben ontvangen; die hun leven ten dienste hadden gesteld van een ander of een vaag doel buiten henzelf", díe mensen gaan vaak buitenhuis het langst door met zichzelf geven. Thuis wordt al veel eerder gestopt met alle/voldoende energie steken in het huishouden en de relatie. Een partner kan in die zin ook dat gebrek aan egocentrisme-buiten-de-deur faciliteren. De balans is zoek, deels óók doordat de partner zichzelf wegcijfert zodat de partner met burn-out kan doorgaan. En dan blijkt bij een burn-out dat niet alleen de persoon met burnout te lang op een ongezonde manier is doorgegaan, maar ook de partner.
Genista
04-01-2009 om 16:23
Dank sancy
Je legt precies uit wat ik bedoelde. Het gaat niet om het aanwijzen van schuldigen of om zwartepieten. Situaties verschillen en de kunst is om te herkennen wat in welke situatie van toepassing is. Jezelf een keer heel recht in de ogen kijken is wat dat betreft nooit verkeerd.
Tinus_p
04-01-2009 om 17:43
Precies
Sancy:
"Maar wat ik gezien heb, is vaak dat de mensen die Tinus beschrijft, ".....het zijn vaak mensen die teveel hebben gegeven en te weinig hebben ontvangen; die hun leven ten dienste hadden gesteld van een ander of een vaag doel buiten henzelf", díe mensen gaan vaak buitenhuis het langst door met zichzelf geven. Thuis wordt al veel eerder gestopt met alle/voldoende energie steken in het huishouden en de relatie. Een partner kan in die zin ook dat gebrek aan egocentrisme-buiten-de-deur faciliteren. De balans is zoek, deels óók doordat de partner zichzelf wegcijfert zodat de partner met burn-out kan doorgaan. En dan blijkt bij een burn-out dat niet alleen de persoon met burnout te lang op een ongezonde manier is doorgegaan, maar ook de partner."
Precies. If you are not part of the solution, you are part of the problem
Fluitketel
04-01-2009 om 20:34
Veel herkenning
en de reactie van Tinus en Sancy hebben gemaakt dat ik ben gaan nadenken over mijn rol in de hele situatie.
Mijn eerste reactie na het horen van het nieuws was Jij een BO ga eens doen wat ik allemaal doe en dan praten we verder (en nee dit heb ik niet hardop uitgesproken!).
Maar de reactie van Tinus en de uitleg van Sancy maken dat ik gemerkt heb dat ik te ver ben gegaan in mijzelf wegcijferen voor hem waardoor hij te ver is gegaan met de BO als gevolg. In de afgelopen 5 jaar is ons leven veel verandert niet anders dan bij de meeste gezinnen maar voor hem heeft dit een behoorlijke inpact gehad blijkt nu. Hij is altijd al redelijk egocentrisch geweest (in huis, naar de buitenwereld absoluut niet)maar wanneer er geen kinderen zijn valt dit niet echt op. Bij het krijgen van onze eerste begon dit meer de boventoon te krijgen waardoor ik mijzelf veel weg cijferde en zorgde dat alles bleef draaien. Vandaar ook mijn reactie, doe eerst maar eens wat ik doe.
Bovenstaande is niet iets wat zonder slag of stoot is ontstaan, ik heb veel ruzie gemaakt over de situatie waarin ik alles deed en hij niets echter bij het aangeven van mijn grenzen maakte ik dat altijd weer onklaar door er 10 minuten later zelf over heen te stappen en hem toch zijn "zin" te geven. Ik heb mijzelf altijd voor gehouden dat ik dit uit liefde deed en dat ik hem niet kwijt wilde. Het gevolg is dat ik mijzelf totaal ben kwijt geraakt in de relatie. Dit alles maakt dat ik nu de BO erg moeilijk vindt. Veel oud zeer over de relatie komt naar boven, al realiseer ik nu wel dat ik dit zelf voor een groot deel heb gecreerd door niet duidelijker mijn grenzen aan te geven.
Om de situatie nog complexer te maken, ik ben nu 30 weken zwanger van onze derde en mijn man geeft mede door de BO aan dat hij dit kindje te veel vind (ondanks gezamelijk besluit voor derde te gaan) en nadenkt over scheiden. In de tussentijd is hij ook verhuisd naar familie.
Als ik dit alles neer tik zie ik heel goed dat alles in elkaar grijpt en met elkaar te maken heeft maar toch ben ik nog wel in de fase dat ik in een hoekje veel medelijden met mezelf wil hebben... wat natuurlijk niet bevordelijk is voor de relatie met mijn man en zijn BO.
Ik vind het zo'n vervelende situatie en had gehoopt op positievere reacties maar ik ben bang dat dit iets is waar we doorheen moeten en wat veel inzet van mij gaat vergen. Ik vind het moeilijk om te zeggen en hopelijk branden jullie me niet gelijk af, maar ik weet niet of ik zelf die energie wel heb. Ik zou zelf ook eens graag de waardering en liefde van hem krijgen voor wat ik doe.
Ano
04-01-2009 om 21:25
Fluitketel *knuf*
Even een virtuele knuffel voor jou!
Jouw laatste twee zinnen zijn voor mij bijna pijnlijk om te lezen!
Ik snap je zo ontzettend goed! Zoals ik al eerder schreef heb ik op een gegeven moment echt voor mezelf gekozen, een man gevonden die mij heel veel aandacht gaf wanneer ik dat wilde, op elk vlak.
Het heeft me ontzettend goed gedaan, ik heb er tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Het heeft mij op de been gehouden in die vreselijke tijd, het heeft me mijn eigenwaarde teruggegeven, en het gevoel dat ik het waard ben om van te houden.
Dat was ik namelijk behoorlijk kwijt door alles wat door de burnout op ons pad kwam. Het heeft mij bij mijn man gehouden, het heeft ervoor gezorgd dat ik kon blijven zien dat het ooit anders was, en hopelijk ooit weer zo zou worden.
Ik zeg niet dat jij hiervoor moet kiezen, maar ik herken het zo ontzettend! Jij hebt ook aandacht en liefde nodig, die hij je nu niet kan geven.
Ik wens je dan ook alle sterkte!!!!
Liefs, Ano
Genista
05-01-2009 om 10:51
Afbranden? natuurlijk niet
Om een zo logisch gevoel? Blijkbaar hebben de afgelopen jaren ook jou uitgehold. En dat je nu werkelijk het lef opbrengt om kritisch naar je eigen aandeel in de nu ingesleten patronen te kijken... mens, petje af!
Natuurlijk gaat het moeite en energie kosten. En natuurlijk heb je die op dit moment niet. Ik wens je van harte toe dat je het wèl kunt opbrengen, want hoe het ook verder gaat, je zult het nodig hebben. Gó.
Elisa Gemani
05-01-2009 om 13:20
Ik denk dat het zinnig kan zijn als jij en je man in therapie gaan. Hetzij individueel, hetzij (ook) gezamenlijk. Om alles uit te spreken zonder verwijten. Om advies te krijgen. Om de vinger op de zere plekken te leggen. Om je leven helder te krijgen en duidelijk te krijgen wat jullie ervan verwachten. Zie die BO als een kans om oude rotzooi op te ruimen en een nieuwe start te maken. Een BO komt nooit zomaar uit de lucht vallen; daar is altijd een lange periode van je niet gelukkig voelen met een heleboel zaken aan vooraf gegaan. Denk ook vooral aan jezelf! Je man heeft een BO, maar jij bent er ook nog. Daarnaast is er wellicht medicatie voor je man beschikbaar zoals ad. Neem een pas op de plaats en neem een adempauze. Het is niet makkelijk, maar jullie kunnen er uitkomen! Succes!
rugby
05-01-2009 om 14:35
Komt goed, groeiden juist naar elkaar toe
mijn man heeft eerst n burnout gehad, duurde een jaar en 5 jaar later kreeg ik n burnout en duurde ook ongeveer 1 jaar.We zijn sterker dan ooit, weten nu onze (eigen) grenzen, helpen elkaar daarbij en we hadden nooit willen missen wat we door de burnout hebben geleerd.Nu gaat het alweer 5 jaar goed!We hebben juist ervaren dat de burnouts ons naar elkaar bracht.We werkten keihard aan ons zelf (ademhalingstherapie en maatsch. werk/hypnotherapie en orthomoluculairether.), dat verwachtte we ook van elkaar. Maar veel begrip en positief blijven was errug belangrijk!Kijk naar wat wel goed gaat, schrijf het op, we bespraken ''de burnout'' kort aan het begin van de dag (hoe voel je je vandaag?) en even aan het einde,(hoe ging het vandaag/wat ging er wel goed vandaag?). En daarnaast de zieke partner laten praten/huilen of stil laten zijn als diegene daar (vriendelijk) om vraagt.
Echt, ik vond het niet leuk, en mijn partner natuurlijk ook niet, maar ik ben er een rijker mens van geworden en onze relatie heeft er zeker niet onder geleden.in tegendeel zelfs.
Ik wil bij deze dus een postitief geluid geven, als je allebei je schouders eronder zet, SAMEN aan de slag gaat (jij mag ervan uitgaan dat hij zijn uiterste best doet en hij moet dat ook gewoon beloven en doen), en je wordt beter, dan kan het echt zo zijn dat het je sterker maakt. Ik hoop voor jullie dat het ook zo mag gaan!!
ayla
06-01-2009 om 12:43
Zelf gehad
Ik heb zelf jaren terug een burnout- depressie gehad. Ik was nog vrij jong, 25 zat bij mijn eerste baan waar de sfeer echt heel slecht was. Daarnaast wilde man en ik trouwen, ik wilde perse 15 kilo krijt voor de bruiloft, probeerde iedereen gelukkig te maken, en op een dag ging het niet meer. Ik moest naar mijn werk gaan maar het ging niet, ik kon alleen maar op de trap zitten huilen, ik kon niet meer eten, kreeg Anorexia erbij. Ik was zo onvoorstelbaar moe, terwijl ik 's nachts geen oog dicht deed. Mijn man omschrijft dit nog steeds als 1 van de zwaarste perioden van zijn leven. Hij zag mij aftakelen en kon niets doen. Hij moest alles over nemen, het regelen van de oplevering van het nieuwe huis heb ik niet meegekegen, toen zat ik zwaar onder de kalmeringsmiddelen. Hij regelde alles, financien, huishouden kwam naar huis om samen met mij te lunchen zodat hij kon zien wat ik at, of ik at. Het heeft dik een jaar geduurd voordat ik een beetje bovenjan was en weer dingen kon gaan overnemen. Maar toch, mijn man heeft me nooit verwijten gemaakt, ik was ziek en als iemand ziek is is die persoon niet de persoon die hij normaal is. Het was heel makkelijk voor hem geweest om toen te zeggen, ik trek dit niet ik ga weg, maar ik ben heel dankbaar dat hij dat niet gedaan heeft want hij heeft me voor ene groot gedeelte erdoor getrokken en erboven op geholpen.
Mamvantwee
06-01-2009 om 13:41
Ook zelf gehad
Minder erg dan Ayla (tjonge, wat heb jij moeten afzien). Maar ook alleen maar huilen, paniekaanvallen, doodmoe en niet kunnen slapen, hartkloppingen enzovoort. Mijn man nam ook heel veel van mij over, in een gezin met twee peuters was dat best zwaar. Toen ik er weer bovenop was, is hij ingestort....en nu net weer opgekrabbeld.
Dus let inderdaad ook op jezelf. Vraag hulp en regel extra opvang, zoek momenten voor je man en jijzelf alleen en maak vooral geen verwijten naar elkaar. Wij kwamen uiteindelijk samen sterker uit de strijd, maar de kans op een terugval blijft altijd aanwezig, we kunnen minder aan dan vroeger, maar hebben dan ook direct bij elkaar herkenning. Het is dus een hard leerproces.
sterkte.
ayla
06-01-2009 om 16:14
Mamvantwee
ik denk dat manlief meer heeft moeten afzien dan ik, ik had medicijnen,een therapeut, kon gaan slapen wanneer ik wilde, en ik hoefde op dat moment niet veel,behalve in leven blijven dan
voor manlief was het anders, zijn werk ging door en daarnaast had hij mij nog. Ik heb er nog steeds veel respect voor
Fluitketel
06-01-2009 om 17:07
Fijn om te horen
Dat het niet altijd negatief hoeft uit te pakken. Natuurlijk zie ik in dat het een proces is waar je doorheen moet voordat het beter zal gaan maar de hele situatie (zwangerschap en man niet meer thuis) maakte dat ik niet altijd maar kon denken, schouders er onder we komen er wel weer. Jullie verhalen helpen daar wel bij.
Ik heb ondanks mijn man zijn verzoek het niet met andere te bespreken mijn beste vriendin over de situatie ingelicht en met haar gepraat over mijn gevoel en af en toe "wanhoop". Dit heeft gemaakt dat ik rustiger naar de situatie kan kijken, het los van mijzelf kan zien maar ook mijn eigen rol beter kan aanvaarden.
Zoals een aantal al opperde, het zou niet gek zijn om zelf eens met een professionel te praten hierover.
Ik wil daar nog wel even over slapen (ik vind het een grote stap) en mijn hoofd er omheen krijgen.
Het gevoel, hij kan hier niets aan doen, komt steeds meer aan bij mij en ik heb geaccepteerd dat dit de situatie is zoals hij is. Dat kan ik niet veranderen.
Bedankt voor jullie reacties. Het heeft echt gemaakt dat ik een BO beter begrijp en ook inzien hoe dat allemaal kan ontstaan.
Tips en trucs, als die er al mogen zijn hoor ik graag.