Opdringerige schoonfamilie
Oké, dit is mijn eerste keer op een forum als deze, maar ik moet gewoon ergens mijn verhaal kwijt en ik weet (bijna) zeker dat hier mensen zullen zijn die in hetzelfde schuitje zitten.
Een paar maanden terug ben ik bevallen van een dochtertje en ze doet het super! Nu is het ‘probleem’ alleen mijn schoonouders.. Al vroeg in mijn zwangerschap hebben mijn partner en ik aangegeven dat wij de eerste week echt voor onszelf wilden hebben. Er verandert immers veel in een gezin. We groeien van 2 naar 3 en we moeten elkaar leren kennen, maar ook waren we veel aan het leren. De eerste week zagen wij dan als heel waardevol en een gouden tijd om op terug te kijken, althans.. dat was de bedoeling.
Ik ben bevallen op een zondag en al vrij snel kregen wij groen licht om van het ziekenhuis naar huis te gaan. Eenmaal thuis iedereen op de hoogte gesteld van de geboorte. Maandag kregen wij van mijn schoonouders al berichtjes met wanneer ze langs konden komen, dus wij weer aangeven; eerste week voor onszelf. Mochten we iets nodig hebben, dan horen jullie het. De dinsdag kregen we hetzelfde berichtje, maar deze keer wat opdringeriger. Uiteindelijk is mijn partner gebeld en ik zal jullie de details van het gesprek bewaren, maar het verliep niet heel netjes. Ze waren verontwaardigd dat ze niet al langs mochten komen en vonden het maar raar dat we deze keuze maakten en beweerden dat wij dit nooit hadden gezegd dat wij de eerste week met zijn drietjes wilden zijn. Uiteindelijk hebben mijn partner en ik onze principes opzij geschoven en hen de woensdag eventjes langs laten komen. Ik had zelf geen behoefte om ze te zien en ben op bed gebleven. Nu, bijna 3 maanden later, maakt het mij nog steeds ontzettend kwaad als ik eraan denk en als ik het erover heb, omdat zij onze wensen niet respecteren. Het lukt mij maar niet om dit af te schudden, want mijn bubbel was echt even ingestort en het heeft mij veel moeite gekost om dat weer terug te krijgen. Daarbij komt nog dat er geen bedankt voor onze aanpassing of excuses voor het taalgebruik is geweest..
Dit is tevens niet het eerste akkevietje wat wij hebben met hen, en het verbreken van contact klinkt steeds aantrekkelijker, want bijna elke verjaardag of bezoekjes bezorgen ons veel stress, omdat er zo ontzettend veel verschillen zijn tussen ons en er eigenlijk alleen maar discussies ontstaan en wij die onze normen en waarden continu aanpassen naar hun wens en hier weinig tot niks voor terugkrijgen.
Dus misschien lost deze post helemaal niks op, maar ik ben wel benieuwd wat een buitenstaander hiervan vindt.
Ik denk ook dat eerdere irritaties hier een grote rol spelen. En ergens snap ik het ook wel. Ik heb ook niet zo'n beste band met mijn (inmiddels ex-)schoonmoeder. Tijdens mijn bevalling ging alles mis wat er mis kon gaan en vlak daarna werden baby en ik met gillende sirenes naar een academisch ziekenhuis gebracht, waar niet duidelijk was of baby zou blijven leven. Toch hebben we de wederzijdse ouders laten komen, juist om de baby nog te zien voor ze misschien zou overlijden. Mijn ouders gedroegen zich gepast, vroegen of ze thuis wat konden overnemen, zeiden de juiste dingen over het prachtige kind (dat bijna niet te zien was door alle toeters en bellen aan haar lijfje). Zijn ouders kwamen, stootten steeds tegen mijn bed terwijl ik net een keizersnee had gehad (AUW) en toen kwam schoonma met de opmerking dat ze normaal alle jonge ouders een fotoboek gaf, maar ons niet, want 'deze gaat waarschijnlijk toch dood'.
Door alle complicaties is het bij deze ene baby gebleven, maar bij een volgende had ik minimaal een week gewacht voordat schoonmoeder erbij zou mogen.
Baby bleef leven en is nu zelf arts op de gynaecologie. Mijn schoonmoeder heb ik het nooit écht vergeven.
Dymo schreef op 14-04-2023 om 16:05:
Ik denk ook dat eerdere irritaties hier een grote rol spelen. En ergens snap ik het ook wel. Ik heb ook niet zo'n beste band met mijn (inmiddels ex-)schoonmoeder. Tijdens mijn bevalling ging alles mis wat er mis kon gaan en vlak daarna werden baby en ik met gillende sirenes naar een academisch ziekenhuis gebracht, waar niet duidelijk was of baby zou blijven leven. Toch hebben we de wederzijdse ouders laten komen, juist om de baby nog te zien voor ze misschien zou overlijden. Mijn ouders gedroegen zich gepast, vroegen of ze thuis wat konden overnemen, zeiden de juiste dingen over het prachtige kind (dat bijna niet te zien was door alle toeters en bellen aan haar lijfje). Zijn ouders kwamen, stootten steeds tegen mijn bed terwijl ik net een keizersnee had gehad (AUW) en toen kwam schoonma met de opmerking dat ze normaal alle jonge ouders een fotoboek gaf, maar ons niet, want 'deze gaat waarschijnlijk toch dood'.
Door alle complicaties is het bij deze ene baby gebleven, maar bij een volgende had ik minimaal een week gewacht voordat schoonmoeder erbij zou mogen.
Baby bleef leven en is nu zelf arts op de gynaecologie. Mijn schoonmoeder heb ik het nooit écht vergeven.
Wauw, wat een compleet gebrek aan empathie. Het is wel duidelijk waar jouw ex het van heeft.
Ik snap heel goed dat je de eerste week niet constant bezoek wil. En gewoon samen wennen. Maar........heel eerlijk gezegd vind ik wel dat de grootouders in die week heel even hun neus om de hoek mogen steken om hun kleinkind te bewonderen. Prima om te zeggen: 'heel even en dan weer weg', maar m.i. niet oké om hen volledig te weren. Maar goed, dat is mijn mening....
Dymo schreef op 14-04-2023 om 16:05:
Ik denk ook dat eerdere irritaties hier een grote rol spelen. En ergens snap ik het ook wel. Ik heb ook niet zo'n beste band met mijn (inmiddels ex-)schoonmoeder. Tijdens mijn bevalling ging alles mis wat er mis kon gaan en vlak daarna werden baby en ik met gillende sirenes naar een academisch ziekenhuis gebracht, waar niet duidelijk was of baby zou blijven leven. Toch hebben we de wederzijdse ouders laten komen, juist om de baby nog te zien voor ze misschien zou overlijden. Mijn ouders gedroegen zich gepast, vroegen of ze thuis wat konden overnemen, zeiden de juiste dingen over het prachtige kind (dat bijna niet te zien was door alle toeters en bellen aan haar lijfje). Zijn ouders kwamen, stootten steeds tegen mijn bed terwijl ik net een keizersnee had gehad (AUW) en toen kwam schoonma met de opmerking dat ze normaal alle jonge ouders een fotoboek gaf, maar ons niet, want 'deze gaat waarschijnlijk toch dood'.
Door alle complicaties is het bij deze ene baby gebleven, maar bij een volgende had ik minimaal een week gewacht voordat schoonmoeder erbij zou mogen.
Baby bleef leven en is nu zelf arts op de gynaecologie. Mijn schoonmoeder heb ik het nooit écht vergeven.
Dat is wel echt iets vreselijks om te zeggen.
Alleen blijft het vaak niet bij ‘ even om de hoek kijken’.
Hier moest ik na bevalling alsnog naar ziekenhuis en kon daar twee dagen aansterken omdat dat broodnodig was. Op de derde dag ging ik naar huis en in de middag zijn beide opa’s en oma’s tegelijk op de koffie gekomen. Ik schoof aan want ze hadden kadootjes meegenomen en ze waren zo opgetogen dat ze langer bleven. Het komt ook erg ongastvrij over deze blijde mensen weg te sturen, als ze denken langer te kunnen blijven omdat ze niet merken dat het te zwaar wordt. Maar na het aanhoren van al hun weetjes over eerdere bevallingen in de familie, duizelde het mij zo dat ik op stond en bijna van mijn stokkie ging. Mijn man bracht mij naar bed en verzocht iedereen te gaan. Ik heb toen gehuild van vermoeidheid. De kraamvisite was echt te vroeg en zodoende een afknapper.
Bij de kraamvisite van kind nr 2 waren ze wel voorzichtiger.
Het hangt er dus van af wat een moeder werkelijk aan kan. En de moeder zal in de eerste dagen hierin ook duidelijk moeten zijn.
Tja, uiteindelijk bepalen de ouders wat ze willen, niet de grootouders. En na een week kunnen grootouders ook nog wel kennismaken met hun kleinkind. Als dat met veel boze woorden afgedwongen wordt is dat toch ook niet hartelijk.
Kunnen we hier wel allemaal roepen dat het raar is van TO maar mag ze dat zelf uitmaken, hoe ze dat wil?
ik vond de kraamtijd ook altijd erg hectisch, het werd pas gezellig als iedereen opgehoepeld was (inclusief kraamzuster) en we het gezin voor onszelf hadden. Kan me best voorstellen dat TO dat graag de eerste week wilde, lekker met elkaar zijn. Vooral omdat haar man dan thuis was, vermoed ik, en de tweede week en volgende niet meer.
De een wil graag haar moeder bij de bevalling, de ander de hele familie, weer een ander moet daar niet aan denken. Dat is zo persoonlijk en dat bepalen anderen toch niet?
Nu zo velen jou hekelen, !Esmee!, en in één adem al diegenen die eenzelfde keus hebben gemaakt rond de geboorte van hun kind(eren), lijkt het mij de hoogste tijd voor wat troost. Zou ik hier om die reden het gedicht van Hendrik Mattheus van Randwijk in herinnering mogen brengen?
“Allen
die hier tesamen zijn
hoort dit bericht
Wij staan tesaam voor het gericht
voor goed of kwaad te kiezen,
een volk dat voor tirannen zwicht
zal meer dan lijf en goed verliezen
dan dooft het licht.”
Ik denk dat ik dit maar beter kan laten. Voor je het weet begint er iemand over de wet van Mike Godwin: “As an on-line discussion grows longer, the probability of a comparison involving Nazis or Hitler approaches.” Bovendien – om wel te wezen – kan men zich niet de vraag stellen in hoeverre hier tot nu toe eigenlijk wel sprake is van een discussie? Amai! Straks krijg jíj het nog in de schoenen geschoven een ware huistiran te zijn! En dat zou ons nog verder weg brengen van huis en haard.
De woorden van die andere Mattheus dan maar? Zou bijvoorbeeld de aria ‘Geduld’ uit de Mattheus Passion jou kunnen troosten bij zoveel onbegrip en kritiek? Wie weet! Op het gevaar af dat iemand gaat benadrukken dat Jezus van Nazareth beslist geen vrouw betrof maar een man, plaats ik hier dan toch een link naar de op YouTube vaakst beluisterde uitvoering ervan:
In de volle wetenschap overigens dat Fritz Wunderlich naar verluidt hoogst ongelukkig aan zijn einde is gekomen door te struikelen over één van zijn veters. Het belang van preventieve maatregelen zij niet onderschat!
Maar wat nu als Jezus een vrouw was geweest? Die vraag lijkt aan de basis te liggen van ‘Die sieben Totsünden’ van Kurt Weill en Bertolt Brecht. Dit in 1933 en (dus) aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog voor het eerst ten gehore gebrachte gezongen ballet – ja, ja; daar gaan we weer! – vertelt namelijk de lijdensweg van een jonge vrouw. Ook zij heeft een opdracht: zoveel mogelijk geld verdienen ten behoeve van de familie.
De (onder het voorwendsel van goede bedoelingen) almaar normen stellende familie hangt haar voortdurend als een inktzwarte donderwolk boven het hoofd. Niet opgewassen tegen de stelselmatig uitgeoefende, onheuse groepsdruk vanuit haar familie eindigt ze stapje voor stapje, beetje bij beetje compleet murw en uitgebuit. Toegegeven; er komt geen kruisiging aan te pas, maar is de langzame, stille dood die de betrekkelijk anonieme Anna mentaal sterft niet even dramatisch te noemen?
Als volwassene niet je eigen weg mogen gaan, maar – als een kind – tot in details gezegd krijgen wat te doen en te laten? Over eigenschappen dienen te beschikken die jou doodverven als slaaf? Geacht zijn jezelf volledig weg te cijferen ten behoeve van het collectief van de familie in het bijzonder en/of de samenleving in het algemeen? Het zal een ideaalbeeld zijn voor sommigen, maar uiteraard een schrikbeeld voor anderen.
Enfin; terwijl het stellen van grenzen eenvoudigweg een noodzakelijke voorwaarde is voor gelijkberechtiging, mogen de boze tongen die beweren dat het asociaal is om de (schoon)ouders pas een week na de geboorte op kraambezoek welkom te heten zich ook eens uitlaten over de volgende vraag: betreft het weigeren om de wil van hun (schoon)kinderen te respecteren sociaal of zelfzuchtig gedrag?
RodeKrullenbol schreef op 14-04-2023 om 18:26:
Nu zo velen jou hekelen, !Esmee!, en in één adem al diegenen die eenzelfde keus hebben gemaakt rond de geboorte van hun kind(eren), lijkt het mij de hoogste tijd voor wat troost. Zou ik hier om die reden het gedicht van Hendrik Mattheus van Randwijk in herinnering mogen brengen?
https://youtu.be/ueOYzfW7xC0
“Allen
die hier tesamen zijn
hoort dit bericht
Wij staan tesaam voor het gericht
voor goed of kwaad te kiezen,
een volk dat voor tirannen zwicht
zal meer dan lijf en goed verliezen
dan dooft het licht.”
Ik denk dat ik dit maar beter kan laten. Voor je het weet begint er iemand over de wet van Mike Godwin: “As an on-line discussion grows longer, the probability of a comparison involving Nazis or Hitler approaches.” Bovendien – om wel te wezen – kan men zich niet de vraag stellen in hoeverre hier tot nu toe eigenlijk wel sprake is van een discussie? Amai! Straks krijg jíj het nog in de schoenen geschoven een ware huistiran te zijn! En dat zou ons nog verder weg brengen van huis en haard.
De woorden van die andere Mattheus dan maar? Zou bijvoorbeeld de aria ‘Geduld’ uit de Mattheus Passion jou kunnen troosten bij zoveel onbegrip en kritiek? Wie weet! Op het gevaar af dat iemand gaat benadrukken dat Jezus van Nazareth beslist geen vrouw betrof maar een man, plaats ik hier dan toch een link naar de op YouTube vaakst beluisterde uitvoering ervan:In de volle wetenschap overigens dat Fritz Wunderlich naar verluidt hoogst ongelukkig aan zijn einde is gekomen door te struikelen over één van zijn veters. Het belang van preventieve maatregelen zij niet onderschat!
https://youtu.be/5NUF9WwD9HI
Maar wat nu als Jezus een vrouw was geweest? Die vraag lijkt aan de basis te liggen van ‘Die sieben Totsünden’ van Kurt Weill en Bertolt Brecht. Dit in 1933 en (dus) aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog voor het eerst ten gehore gebrachte gezongen ballet – ja, ja; daar gaan we weer! – vertelt namelijk de lijdensweg van een jonge vrouw. Ook zij heeft een opdracht: zoveel mogelijk geld verdienen ten behoeve van de familie.
De (onder het voorwendsel van goede bedoelingen) almaar normen stellende familie hangt haar voortdurend als een inktzwarte donderwolk boven het hoofd. Niet opgewassen tegen de stelselmatig uitgeoefende, onheuse groepsdruk vanuit haar familie eindigt ze stapje voor stapje, beetje bij beetje compleet murw en uitgebuit. Toegegeven; er komt geen kruisiging aan te pas, maar is de langzame, stille dood die de betrekkelijk anonieme Anna mentaal sterft niet even dramatisch te noemen?
Als volwassene niet je eigen weg mogen gaan, maar – als een kind – tot in details gezegd krijgen wat te doen en te laten? Over eigenschappen dienen te beschikken die jou doodverven als slaaf? Geacht zijn jezelf volledig weg te cijferen ten behoeve van het collectief van de familie in het bijzonder en/of de samenleving in het algemeen? Het zal een ideaalbeeld zijn voor sommigen, maar uiteraard een schrikbeeld voor anderen.
Enfin; terwijl het stellen van grenzen eenvoudigweg een noodzakelijke voorwaarde is voor gelijkberechtiging, mogen de boze tongen die beweren dat het asociaal is om de (schoon)ouders pas een week na de geboorte op kraambezoek welkom te heten zich ook eens uitlaten over de volgende vraag: betreft het weigeren om de wil van hun (schoon)kinderen te respecteren sociaal of zelfzuchtig gedrag?
Boze tongen........toe maar, jij spreekt in afwachting van Pinksteren zeker in tongen. Van Randwijk in deze context, je moet er maar op komen. Ik lig vlak.
Zal ik dan maar alle versmade schoonmoeders (altijd maar weer die vrouwen trouwens) eeneen literair steuntje in de rug geven met Vasalis: ¨Maar een, het afstand doen en scheiden. En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn
En als je de bijbel erbij haalt, mag ik dan Paulus 1 Kor 7 tegenspreken: Beter van begeerte te branden, dan te huwen, want negen van de 10 keer krijg je een vuurspuwende draak van een schoonmoeder erbij kado.
Ik zou zelf (wat meer) afstand nemen. Zelf iets leuks gaan doen als ze op bezoek komen of gewoon even gaan rusten, en je partner (vaker) alleen laten gaan naar hen.
En als je wel weer wat meer contact met ze aan kunt (wie weet na een poosje afstand) proberen dingen met ze te gaan dóen ipv zomaar op visite. Dan heb je meteen ook een gespreksonderwerp.
Ik zou inderdaad niet het contact verbreken, maar het misschien op een andere manier invullen. Wat Pinokkio hierboven al schrijft. Ga iets dóen met ze of ga in ieder geval naar hun toe, dan kan je weg wanneer je er genoeg van hebt.
Ik snap wel dat het lastig is, als mensen zó anders zijn dan jij bent, maar hoe vindt jouw partner het dan? Het zijn toch zijn ouders, heeft hij er geen problemen mee, hij heeft toch hun opvoeding meegekregen.
kenfan schreef op 14-04-2023 om 23:14:
[..]
Boze tongen........toe maar, jij spreekt in afwachting van Pinksteren zeker in tongen. Van Randwijk in deze context, je moet er maar op komen. Ik lig vlak.
Zal ik dan maar alle versmade schoonmoeders (altijd maar weer die vrouwen trouwens) eeneen literair steuntje in de rug geven met Vasalis: ¨Maar een, het afstand doen en scheiden. En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn
En als je de bijbel erbij haalt, mag ik dan Paulus 1 Kor 7 tegenspreken: Beter van begeerte te branden, dan te huwen, want negen van de 10 keer krijg je een vuurspuwende draak van een schoonmoeder erbij kado.
Noch de openingspost, noch mijn tekst rept speciaal van schoonmoeders.
1968 schreef op 15-04-2023 om 10:30:
Ik zou inderdaad niet het contact verbreken, maar het misschien op een andere manier invullen. Wat Pinokkio hierboven al schrijft. Ga iets dóen met ze of ga in ieder geval naar hun toe, dan kan je weg wanneer je er genoeg van hebt.
Ik snap wel dat het lastig is, als mensen zó anders zijn dan jij bent, maar hoe vindt jouw partner het dan? Het zijn toch zijn ouders, heeft hij er geen problemen mee, hij heeft toch hun opvoeding meegekregen.
De vraag is ook wel óf je dat weet of wél weet als je het vraagt. Misschien weet partner het zelf ook niet goed.
Wel weet ik van veel mannen dat ze geen contact meer hadden met hun familie en dat de familieproblemen volledig opgelost waren op het moment dat ze gescheiden waren van partner
Het komt natuurlijk ook veel voor dat mensen als ze gescheiden zijn meer contact zoeken met hun familie.
Jouw bubbel, vind het heel logisch dat je die met zijn drietjes wilde houden. Wat maakt een week nou uit om even te wachten? Helemaal als jullie t gecommuniceerd hebben.
Qel goed om er eens met ze over te praten? Dat het je nog steeds zo dwars zit?