Kat is dood

niet

dat went niet. Ik heb 2 katten mogen laten inslapen, de ene na 18 jaar van kitten tot kat met een darmtumor. En de andere met 20 jaar wegens vergaande dementie. (Dag en nacht lopen schreeuwen, zo luid dat de buren er ook last van kregen)

Ik mis ze nog steeds, want de 2 nieuwe katten die we hebben zijn ook heel lief, maar niet die andere 2 die ik al had sinds ik ging samenwonen.

En toch aan de andere kant het went. Want het is een huisdier en geen kind, de gehechtheid is voor mij toch anders.

Ach wat sneu!

Kon de dierenarts nog zeggen wat hij had? Wel sneu zeg en zo snel binnen 1 week.
Het zal zeker tijd nodig hebben om aan het idee te wennen. Zeker omdat het zo'n gezellig beest was dat altijd bij jullie zat.
Zelf hebben wij meerdere katten gehad. Bij de ene wende je sneller aan het overlijden dan bij de andere. We hadden ook zo'n knuffel die altijd op schoot zat, die misten we veel meer dan onze andere kat die veel schuwer was. Maar je blijft nog lang denken: waar is de kat? Wat is het stil in huis zonder gemiauw.
Toen onze laatste kat was overleden hebben we ongeveer een jaar gewacht tot we weer een kat namen. Inmiddels alweer bijna een jaar een kat in huis. Deze is gelukkig nog heel jong, bijna 2 jaar, dus gaat hopelijk nog lang mee. Maar is ook zo'n leuk beest. Ligt altijd bij mijn man op zijn buik, bij de kinderen op bed overdag en komt binnen met takjes, blaadjes maar ook nachtvlinders en muizen.
Het is altijd weer een moeilijke keuze om weer een kat te nemen vind ik. Omdat de nieuwe nooit zo is als de vorige. Gelukkig pakte het bij ons tot nu toe altijd goed uit.
Heel veel sterkte!

Sterkte

Helaas zoals bij zovele hier is het voor mij herkenbaar. De pijn slijt en de mooie herinneringen blijven.

Heel veel sterkte!

Fijn

Om te horen dat de pijn gaat slijten. Dat weet ik ook wel maar het voelt nog niet zo nu, het doet gewoon zeer. Ik heb minder gehuild toen mijn vader overleed, die was er aan toe en dat was goed zo. Dit niet.
Zijn nieren gaven het op. Gebeurt bij veel katten, maar dit ging gewoon heel snel. Arm beestje.

ach, bah!

Zo verdrietig. Het is 'maar' een kat, zullen sommigen denken, maar hij hoorde helemaal bij jullie als lieve aaibare huisgenoot. Onvervangbaar.

Het eraan wennen kost tijd.
Het is niet anders...

Ach Teuntje...

Ja, die nieren, dan kan het hard gaan. Zo ben ik zelf een (vrij jonge) kat verloren. Haar sterven hakte er bij mij het hardst in, zij en ik waren echt maatjes en ik heb haar geholpen met bevallen... Ze werd ziek, 's avonds laat halsoverkop naar de dierenarts waar ze een vochtinfuus kreeg maar 's nachts stierf ze. Dat ze daar alleen was in de nacht zat me nog het meest dwars, al weet ik met mijn verstand dat ze dat thuis waarschijnlijk ook had gedaan als ze ziek was geworden terwijl ik net sliep

Het onverwachte, dat is vind ik het ergst.

En je hebt misschien minder gehuild bij je vader, maar ik weet zeker dat je om hem op een andere manier hebt gerouwd. Misschien zelfs al voor zijn overlijden (ik maak uit je zin op dat het niet onverwacht was).

Huilen is niet altijd een waarde-indicatie voor de hoeveelheid verdriet die iemand voelt.

klopt hoor Sally, bij mijn vader was het een proces en dan groei je er meer naartoe. Dit was zo onverwacht, vorige week nog veel collega's over de vloer gehad voor een afscheidsfeestje wat bij mij thuis gehouden werd, iedereen zei, wat hebben jullie een leuke lieve kat. En een week later patsboem hij is er niet meer.
Het kan dus ook bij jongere katten begrijp ik van jou. Oneerlijk hoor maar ja het leven is niet eerlijk.
Iedereen bedankt voor de lieve woorden.

Vreselijk

Ondertussen alweer 2,5 jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van onze oude kater. Het beestje was echt een lid van ons gezin, een troost voor kinderen als ze verdriet hadden. Altijd in voor knuffels.
Man zei van te voren dat hij niet meteen een nieuwe kat wilde, hij wilde even geen dieren. Maar op de eerste dag dat man alleen thuis was kreeg ik een berichtje van man: ik mis hem zo, ik wil een nieuwe kat. Een week later hadden we een nieuwe kitten in huis, drie maanden later nummer twee.
Once a cat, always a cat

verdriet

Eén van mijn kinderen had een heel intensieve band met onze vorige hond. Als we zelfs een paar jaar later nog wat over haar praatten kon hij ineens volschieten. En geloof me, het is echt geen super overgevoelig kind. Maar die hond, die zat heel diep in zijn hart.

Bal, als puber woonde ik bij een doorgaande weg in de buurt. Daar zijn we al onze katten verloren. Ironisch genoeg allemaal in de week rond hun eerste verjaardag, hoewel we ze al als kitten hadden. We waren daar na een paar keer zo ziek van dat er geen nieuwe kat meer kwam.

Ach dat is verdrietig

Sterkte, ik weet dat het echt verdrietig voelt.

Hoewel ik geen voorstander ben van snelle vervanging van huisdieren, zéker niet met honden, stel ik nu toch voor om binnenkort te kijken of jullie weer een nieuwe kat kunnen vinden. Niet per se voor de kerstdagen al maar ergens daarna. Dan hebben jullie toch iets om alvast naar uit te kijken tijdens de komende dagen.

Verdrietig

Zelf heb ik al een aantal katten verloren maar het went nooit. Net als andere menselijke dierbaren blijven ze toch in warme herinnering bij je.
Na de scheiding hadden we twee jonge katten uit het asiel. Een voor zoon en een voor dochter. Een hele zorgzame kat die sterk gericht was op dochter was haar maatje van haar kindertijd. Kat voelde haar stemmingen aan en kwam troosten, liet zich aan en uitkleden en rondrijden in de poppewagen. Helaas kreeg ze een ziekte toen dochter ongeveer 14 jaar was en hebben we haar laten inslapen.
Heel erg treurig.
We hebben al weer een paar jaar een jong katje. Maar nu zijn de rollen omgedraaid. Het blijft maar een speels jong ding, vol vertrouwen, waar dochter haar moederlijke aandacht in kwijt kan want ze is op een speelse manier op dochter gericht.
Maar het heimwee naar haar maatje blijft en ze heeft dan ook foto's om haar heen.

Mooi is dat, he. Dat hebben wij met één van onze cavia's. Toevallig onze eerste. Mijn ene kind had daar zo'n close band mee... Het was ook een bijzonder dier. Was een hork naar zijn andere caviamaatjes, maar leek helemaal gericht naar mensen. Urenlang kon hij bij mijn kind op de borst zitten, het was ook echt een troostcavia, heel bijzonder. Het verdriet was groot toen we afscheid moesten nemen...

Je denkt al snel aan honden en katten, maar ook kleinere dieren kunnen een diepe indruk maken.

Ja, foto

Dat wil ik ook straks, een mooie foto aan de muur. Ik heb nog zelden foto's afgedrukt, hebben jullie een tip waar en hoe ik dat mooi kan laten doen?

geen tips

maar wel een heel goed idee! Dochter heeft een close-up van hem als screensaver op haar laptop. Ze wordt er blij van als ze die goeiige ogen ziet.

Hangt er van af

Het is wreed dat ze zo veel korten leven. Mijn overleden katten mis ik af een toe nog maar het is nu op een paar dagen na 4 jaar dat onze liever golden retriever Rixa overleed en ik mis haar nog steeds. Het was een goeierd! Susnik kan me heel goed voorstellen dat je de kat mist en verdrietig bent. Ja het went. Maar ik kan nog steeds helemaal emotioneel worden van een Golden dat ik op straat zie looen,
Sini

Hema

kan mooi afdrukken...

Enkele jaren geleden kreeg ik onverwachts een poesje van iemand toen ik jongste ging ophalen bij een vriendje. Ze hadden een jonge kat ongeveer een maandje of 5 denk ik. En ik was het beestje aan het aaien, en toen vroeg die moeder ineens of ik haar wilde hebben. Ik, geschokt, zei, maar dat kan toch helemaal niet, hoe is dat voor je kind als je zomaar zijn huisdier weggeeft. Och, zei het jongetje, het geeft niets hoor.

Ik was zo geschokt, en ik vond het zo erg dat zo'n schattige kat ergens woonde waar ze helemaal niet geliefd was, dat ik haar dus heb meegenomen. En we hadden er al twee.

Enfin, ik heb veel katten gehad, en er ook al ettelijke moeten laten inslapen of verloren, of zelf dood gegaan of nooit meer thuis gekomen (het ergste!), en ik kan me nog goed herinneren hoe mijn allereerste kat moest worden afgemaakt (zo heette dat toen) en hoe verschrikkelijk ik toen heb gehuild.

Maar deze poes was de liefste, de meest bijzondere kat die ik ooit heb gehad. Ze was zo lief, ze praatte tegen je. We hebben haar 1x jongen laten krijgen, en dat was ook al zo geweldig, ze praatte echt met haar kindjes. Ze heeft ze zo geweldig opgevoed. Als ze even buiten was en ze kwam daarna weer binnen, begon ze vanuit de verte al tegen ze te praten.

Enfin, deze fantastische, en ook heel grappige kat, is vorig jaar ziek geworden. vreselijk, ze was op het laatst, ook heel snel gegaan, zo ziek. Als ik eraan denk word ik er echt weer akelig van. En ze had zoveel pijn...

Een rauwe plek, nog steeds, ook de manier waarop, en ook veel te snel, ik kon haar nog echt niet missen...

We hebben nu nog twee van haar kindertjes, grote katten allang, maar ik mis haar nog, en soms echt heel erg...

Sinds die tijd hebben we toch wel weer een andere kat erbij, en dat is ook weer een geweldige kat. Heel anders weer dan de rest. Heel bijzonder karakter, ontzettend nieuwsgierig en slim, heel zachtaardig... Ik vind katten gewoon geweldig.

Maar ik geloof niet dat een dier een ander dier kan vervangen, netzomin als een mens een ander mens kan vervangen. Elk dier heeft zijn eigen karakter en zal op zijn eigen manier een plekje in jullie gezin innemen. Je gaat om een heel eigen reden ook een nieuwe kat weer waarderen.

Verdriet hebben om een dier hoort erbij... Ze leven nou eenmaal korter dan mensen en eigenlijk is dat maar beter ook, want een dier zonder baasje vind ik ook hartverscheurend. Maar ik kan me dus ook zo goed voorstellen dat je helemaal ontredderd en verbluft thuis bent gekomen.

Vraagje, hebben jullie de poes bij de dierenarts gelaten? Je kunt ook een dier laten cremeren bv. en de as in een hanger bewaren. Of in de tuin begraven...

Soms kruipt het weer

Na jaren voor de liefste en leukste konijnen hebben mogen zorgen, besloot ik na het inslapen van de laatste alles weg te doen om niet meer in de verleiding te komen weer een konijn aan te schaffen. Het is nu een jaar geleden, maar als ik langs de dierenwinkel loop, bekruipt mij dat kriebel gevoel.

Het zorgen voor een dier zit in je , of niet. Er ontstaat een band die van waarde is. DIe voor jou van waarde is, zelfs als een ander dat niet begrijpt.
En ieder diertje is uniek. Dat maakt iedere band uniek.

Als je besluit nog voor de Kerst voor een andere kat te kiezen, is dat niet zo vreemd. Een nieuw diertje hoeft de vorige kat niet te vervangen maar kan wel genieten van jouw zorg en aandacht.

Sterkte met het verlies.

Nu nog niet

Nog geen andere omdat we binnenkort een week weggaan en ik zowel kat als ons ruim tijd wil geven om goed aan elkaar te wennen. En omdat ik bang ben dat ik dan nog teveel ga vergelijken en dat is niet eerlijk. Mirreke zo'n gevoel heb ik nu ook, nog lang niet klaar, te snel, en het is zo rauw deze geweldige lieverd te moeten missen.
Sini vreselijk ook om je hond te moeten missen, een hond is vaak nog meer een gezinslid dan een kat - maar voor kattenmensen is een kat dat ook.
We hebben de kat bij de dierenarts gelaten idd. Ik wilde hem niet in de tuin hebben liggen, ook de as niet. Dat lege lijfje was toch al ons lieve maatje niet meer. Toen een paar jaar geleden de tuin op de schop ging kwamen de tuinmannen de poes van de vorige bewoners tegen, vond ik niet leuk. Voor ons was dat goed zo, we gaan het met de foto's doen.

dat herken ik wel

Ik heb zelfs een huiver voor alles dat dood is (behalve planten, dat lukt nog wel). Als ik een dier weg moet brengen verandert het binnen enkele minuten in, inderdaad, een leeg lijfje. Het dier zélf is er uit. Dat zit in ons hart (en mijn fotoverzameling).

Daarnaast vind ik het geen prettig idee voor volgende bewoners als ze onverhoopt restjes veestapel tegenkomen.

restjes veestapel

Koop ons huis dan maar niet. Hier en daar een goudvis en ons meest geliefde konijn. Maar dat graf is wel te herkennen hoor, het is namelijk een soort bedevaartplaats . Alle kinderen uit de buurt zijn bij het graf geweest om afscheid te nemen en dochter hield een grafrede. Ik vrees dat dochter erop zal staan dat hij wordt opgegraven als we ooit verhuizen...gelukkig hebben we geen plannen.

"vervangen"

Ik gaf ook aan dat het eigenlijk niet mijn stijl is om een huisdier snel te 'vervangen'. Ten eerste omdat je inderdaad in de val loopt dat je gaat vergelijken, maar ten tweede natuurlijk ook omdat het verlies van de overleden kat, hond, konijn, cavia nog verwerkt moet worden. Ik gaf het toch als tip, omdat het de treurigheid wat kan helpen verlichten tijdens de feestdagen. Het hoeft niet meteen, maar gewoon eens rondkijken kan geen kwaad.

Ik hoop dat onze honden pas gaan als wij rond de 70 zijn. Afgelopen week bedacht ik mij, dat hondenopvang dan misschien beter is. Wel een hond, maar niet blijvend. Nadeel is dat je dan steeds met afscheid nemen zit. Dat lijkt mij zwaar.

Plotseling

Een van onze katten is doodgereden. Het waren onze eerste buitenkatten en ik was juist een beetje over de bezorgdheid heen als ze buiten waren. Om 10 uur gingen ze naar buiten en half 11 stond de buurman voor de deur met de mededeling dat er een kat was aangereden en dat het die van ons leek. Wat een drama was dat! Ik heb overstuur op straat gezeten met de dode kat op schoot. Kinderen in paniek en we hebben echt de hele dag gehuild. Nog steeds is het pijnlijk als ik eraan terug denk.
Vervolgens hebben we een paar maanden later een kat uit het asiel gehaald. Achteraf bezien was ze toen al ziek. Toen ik vier maanden later voor de derde keer met haar naar de dierenarts ging werd de definitieve diagnose gesteld. Een grote tumor van bijna een kilo in haar darmen, en er was dus ook gelijk niets meer aan te doen. Dat was ook triest, maar hakte er niet zo in als het verlies van de andere kat.
Nu hebben we dus nog het broertje van de doodgereden kat, en een andere kat die we als kitten hebben gekregen (inmiddels 2,5 jaar oud). Grote kater heeft ernstige HCM en had een levensverwachting van 2. Inmiddels is hij 4,5 dus ik hoop dat ze het mis hadden en hij gewoon nog 10 jaar in reservetijd mee kan.

Wat een pech

Je treft het niet Vesper Lynd.

Toen wij nog in een flatje woonden hadden we ook al katten. Een zwerver die we via het asiel hebben gekregen (zat altijd bij een Chinees te bedelen) en later kregen we er ook een ander poesje bij, als kitten gekregen. De zwerver was eigenlijk helemaal geen leuk beest. We hebben hem ook genomen omdat ons dat gevraagd is. Maar het was een onberekenbare kat. Kon zomaar uithalen als ik er langsliep bijvoorbeeld. Maar goed, het werd toch 'onze' kat. Je went aan zo'n kat. Dus toen we op een dag thuiskwamen met de boodschap dat buren deze kat van straat hadden gehaald, nadat hij (ja heel triest) vanaf de galerij naar beneden was gevallen, was ik toch wel aangedaan. Waarschijnlijk heeft de jongere kat in een speelse bui de andere kat van de rand van de galerij gesprongen. Hij lag netjes opgebaard bij het asiel.

Mijn kat is ook overleden

Teuntje, ik voel met je mee.
Wij hebben onze kat vorige week laten inslapen. Niet onverwacht, want het ging al drie maanden slechter, met steeds weer een opleving en hoop dat hij wat langer bij ons zou blijven. Helaas bleek afgelopen week dat er geen opties meer waren en hebben we hem in laten slapen.
Het is zo leeg en stil zonder hem. Hij was overigens ouder, zo'n 17 jaar, dus je weet dan dat het opeens afgelopen kan zijn, maar elke kat is uniek, dus toch een groot gemis. Ik heb overigens niet de neiging om de kat gelijk te vervangen. Ik krijg er deze kat niet mee terug, verdriet moet eerst een beetje slijten en dan gaan we bedenken of we weer een kat willen.

Kat vervangen

Dat moet je ook zeker niet doen als je daar niet aan toe bent. Ik denk dat het door mij komt dat dit erin is gekomen. Het was vooral een tip om weer iets te hebben om naar toe te leven. Niet per se op stel en sprong.

Wij hebben één hond wat overhaast in huis gehaald, na de dood van onze hond en dat was achteraf gezien geen slimme zet. Deze hond is dan ook na een jaar naar een ander gezin gegaan. Hij paste niet bij ons. Het gegeven op zich was sneu voor de hond, maar wij denken dat hij beter af was bij het nieuwe gezin. Hij heeft daar nog heel veel jaren plezierig gewoond.