Sint maarten lopen; vriendinnetje wil mij niet mee, kids spijt
Hier wordt altijd volop sint maarten gelopen, met lampionnetjes en snoep, vind ik elk jaar hartstikke leuk en gezellig!
Beetje jeugsentiment ook. We liepen altijd met een groepje ouders en kids, veel lachen en veel zingen.
Nu in onze nieuwe woonplaats was het voor mij en de kinderen vanzelfsprekend dat ik weer mee zou gaan. We kennen nog weinig mensen, maar ik stimuleerde ze om nog wat kinderen van school te vragen om mee te lopen.
Een meisje wilde mee, en ze mocht hier ook mee eten.
Alles voorbereid, ik vroeg thuis en er reuze veel zin in, met mijn meiden, zoals al die jaren. Ondanks dat mijn vrienden en oude vriendinnen dit jaar niet er bij zouden zijn( te ver van elkaar af wonend).
Wordt er aan tafel duidelijk gemaakt dat ze liever zonder mij gaan, tenminste dat hadden ze aan mijn man verteld. Dus 5 minuten voor het lopen hoor ik dat ook.
Had ik niet verwacht omdat ze steeds vroegen of ik wel mee ging en ze het zo leuk vonden samen.
Blijkt nu achteraf dat dat nieuwe vriendinnetje niet wilde dat ik mee ging. Dus ik ben natuurlijk thuis gebleven. Maar ik baalde er zo van, misschien heel onvolwassen, hoor. Maar we hadden altijd zo'n lol en in onze vorige woonplaats ging er altijd een groepje ouders mee. Hier dus minder en vooral bij de hele kleintjes.
Maar ik merkte dat mijn dochters dat zelf ook heel jammer vonden. Maar ze dat niet voor dat vriendinnetje wilde laten blijken.
Thuis gekomen hoor ik dus dat het niet hun idee was.
En ze merkte ook wel dat ik het ook jammer vond. Was zo abrupt ook.
Kortom, het viel ze toch tegen, mistte me, en de volgende keer is pas volgend jaar weer zeggen ze.
Hoe laat je nu zo min mogelijk je eigen teleurstelling merken? Ik doe maar alsof er niet veel aan de hand was etc. Maar in mijn hart voelt dat toch anders, en dat merken ze toch. Hoe pak ik dit pedagogisch aan?
Want het is natuurlijk hun feestje en moeders moet gewoon niet zo moeilijk doen vind ik!
Beetje loslaten toch?
Misschien iemand herkenning?
Marloes
Marloes
Geen herkenning, mijn kind is nog te klein hiervoor en bovendien wordt er in de omgeving niet veel aan gedaan hier. Maar even een hart onder je riem: ik kan het me zo goed voorstellen hoe je je voelt! Omvergeluld door dat vriendinnetje, je had je er zo op verheugd, samen met je meiden ouderwets te gaan lopen. En nou bleef je thuis en was de lol buiten... Gewoon weggeduwd. Niet leuk! En dan bleek dat je meiden toch wel wilden dat je meeging.. En nou maar hopen dat ze het volgend jaar nog wel willen.
Ik denk wel dat het veel meer jouw pijn is dan die van je meiden. Morgen zijn ze het vergeten. Jij niet. Loslaten is het inderdaad, maar dat doet soms gewoon een beetje pijn.
Je gaat gewoon met ze naar de sintintocht (of zijn ze daar echt te groot voor?) of anders gewoon lekker met z'n drietjes iets leuks doen. Taart bakken, enorme boswandeling maken, shoppen, weet ik veel!
Goede les
Het is jammer, er is niets meer aan te doen. Maar ik denk dat je kinderen er wel iets van geleerd hebben. Die zullen zich niet snel meer laten overhalen door een vriendinnetje! Dus dat is dan toch weer iets positiefs.
Prulletje
Jammer
Dank voor jullie reacties!
Ja,ik had de hele dag een dip daardoor, vond en vind het zo jammer dat ik dit gemist heb!
Laat me de volgende keer niet meer gebeuren, eerst even duidelijk vragen hoe het zit, en of ze het echt wel of niet willen. En de meiden zullen zich vast niet meer laten overhalen want ze waren er ook erg verdrietig over. Ook omdat ik het jammer vond, en omdat het zo'n gezellige traditie bij ons was. Eerst dacht ik, ze moeten ook wel eens zonder hun moeder kunnen. Maar we zijn in dat opzicht een hecht stel en waarom zou je die leuke dingen niet samen doen, ongeacht hun leeftijd?
( trouwens, de jongste is nog maar 8).
Volgende jaar dus samen!
