Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Huis, Tuin en Keuken Huis, Tuin en Keuken

Huis, Tuin en Keuken

mamie van vijf

mamie van vijf

24-10-2008 om 13:17

Spijt van aankoop nieuwe woning

Zondag verhuizen we naar onze nieuwe woning, en nu die datum dichterbij komt begin ik meer en meer te twijfelen of we wel de goede beslissing genomen hebben.
We hebben eigenlijk niet veel keus; aan dit huis zijn zoveel dringende kosten en het is veel te klein.
Eigenlijk weet mijn verstand wel dat het echt nodig is. Dit huis is veel te klein, de electriciteit is heel erg onveilig, als het regent loopt het binnen langs het dak,de vloer moet dringend volledig opnieuw gelegd worden (tegels breken als je op de hoekjes gaat staan), schimmel door vochtigheid,als het waait, waait de achterdeur gewoon open die kan niet meer dicht... Ook is de buurt heel erg achteruit gegaan, en is er een feestzaal(officieel eigenlijk een parochiezaal) recht over ons deur gekomen waardoor we gemiddeld 2 dagen per week in de winter en vier per week in de zomer erg veel geluidsoverlast (en regelmatig ook vechtpartijen)hebben, soms zo erg dat wanneer we de politie bellen vanuit onze living om geluidsoverlast te melden men ons vraagt om eerst de dancing te verlaten voor we bellen! We hebben geen tuin, enkel een klein koertje dus de oudste kinderen konden enkel op het voetpad voor de deur spelen.²²
En nu gaan we naar een veel betere en grotere woning waar wel alles zo goed als in orde is, in een heel veilige wijk, en met een mooie grote tuin.En waar het vooral veel veiliger voor hen is.

Maar... Al onze kindjes zijn hier geboren, hebben hier hun eerste stapjes gezet...
We hebben zulke lieve overburen die ons zo steunden bij alle operaties van onze jongste, en hun twee dochters zijn onze vaste babysitten.Die zal ik zo gaan missen!
We gaan verder van ons familie wonen, dus zomaar even naar oma zullen ze niet meer kunnen doen. Alles zal dan beter gepland moeten worden.
De kindjes moeten nu naar een nieuwe school, terwijl de oudste bvb daar al negen jaar gaat en ze moeten al hun vriendjes achterlaten. We waren ook heel erg blij met die school, en waren zo benieuwd naar het nieuwe gedeelte van het gebouw waar ons zoontje normaal na de herfsvakantie voor het eerst naartoe zou gaan....
We hebben eerst drie jaar gezocht naar een woning hier vlakbij, maar alles was of te klein, of aan een heel gevaarlijke straat gelegen, of zo duur dat we zo'n zware hypotheek zouden moeten nemen dat het dertig jaar overleven in plaats van leven zou worden. Dus zijn we verder van hier moeten gaan zoeken.

En nu zegt manlief (deze week pas voor het eerst!) ook nog eens dat hij niet zeker is dat hij er graag zal wonen! Dat hij een stadsmens is en hij niet weet of hij zich daar ook goed zal voelen!
En toen ik hem ermee confronteerde dat hij dat al veel eerder had moeten zeggen, zei hij dat hij mij niet wou teleurstellen omdat ik zo graag wou verhuizen, en hij wel beseft dat we hier echt niet kunnen blijven wonen.

Nu loop ik al de hele week erg verdrietig. Ik moet de hele tijd vechten tegen mijn tranen, en kan ze vaak niet inhouden wanneer ik alleen ben en mijn gedachten de vrije loop laat gaan.
Gisteren is mijn jongste dochter voor het laatst gaan zwemmen met haar klasgenootjes in het zwembad waar haar mama en papa verliefd op elkaar geworden zijn.
Vanmiddag hebben ze een afscheidsfeestje op school en ik weet dat ze allebei zullen huilen...allemaal omdat ik besloten heb dat we moeten verhuizen...

Herkent iemand deze gevoelens, en gaat dat echt over? Of bega ik de grootste misstap van mijn leven?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Mamvantwee

Mamvantwee

24-10-2008 om 13:27

Mammie van vijf

Alle veranderingen zijn moeilijk voor een mens, want je weet wel wat je achterlaat, maar niet wat je gaat tegenkomen. In jullie geval denk ik dat je een goede stap hebt gezet door te verhuizen: zoals je je huidige huis en de omgeving beschrijft, lijkt me dat een onmogelijke woonomgeving.

In je nieuwe huis en stad/dorp moet je natuurlijk weer wennen. Je kent er nog niemand, je weet bijvoorbeeld niet eens waar je je boodschappen moet doen. Maar geloof me: ook daar wonen mensen die je kunnen helpen met dagelijkse dingen (oppas, advies over de beste winkels, scholen, etc) en ook daar zul je vast een goede woonomgeving vinden.

Je kinderen zullen ongetwijfeld snel nieuwe vrienden maken. Zij zullen misschien zelfs sneller hun nieuwe plek als thuis gaan beschouwen dan jij. Heb er vertrouwen in dat jullie een goede beslissing hebben genomen! Een goede thuisbasis waar jullie veilig en vrij kunnen wonen, zo te horen.

Ik herken je gevoel. Het is melancholie, eigenlijk. Je herinneringen blijven en nu lijkt het alsof je in een zwart gat stapt, maar alles wat je aan mooie dingen gaat meemaken in je nieuwe woonomgeving, worden bij de mooie herinneringen in je (binnenkort) oude huis gevoegd. Het komt zeker goed.

Veel succes met de verhuizing en geniet van het vooruitzicht dat je nieuwe mensen gaat ontmoeten!

angel3

angel3

24-10-2008 om 13:32

Herkenbaar

ik heb dit ook hoor bij alle grote stappen in mijn leven.
Joepie we gaan verhuizen met alle voorpret en uitzoeken van dien en als de dag daar was ging ik ook weer twijfelen en moest ik even door een mini rouwprocesje heen. Zelfs toen ik zag dat ik zwanger was ging was ik verdrietig na de eerste blijdschap omdat ik wist dat ik een fase achter me moest laten.
Ook toen ik afstudeerde was ik 'depri, want daar ging de studententijd. Zo kan ik nog wel 10 dingen noemen.
Ik ben 4 jaar geleden weggegaan uit een hele vervelende baan. Ik was zo blij dat ik wegkon totdat daar de laatste dag was. Wat een verdriet. Wat had ik gedaan? zo erg was het toch niet???
Toch was dat de beste stap uit mijn leven.
Ik hoop dat dat voor jou straks ook geldt.
Komt vast goed.
Succes

Heel normaal

Wat een vreselijk huis en woonomgeving zeg, waar je nu vandaan gaat. De goede dingen daargelaten natuurlijk. Maar wegen die zwaar genoeg? Als je zou zijn gebleven gaan je buren misschien toch een keer verhuizen en blijf jij daar achter tegenover die feestzaal. Vreselijk toch !

Zo te horen was er ook geen andere keus en heb je een goede stap gezet.
Natuurlijk is het eng om deze stap te nemen en heel normaal dat je er tegenop ziet. Maar zie ook de uitdaging en de positieve kanten van wat in gang is gezet: de hele toekomst ligt open.

Ruimte voor de kinderen, een leuk huis wat niet lekt(scheelt een hoop stress), via school leer je snel mensen kennen dus wellicht weer leuke nieuwe vriendinnen.
Zie het als een spannend avontuur.Ik ben erg benieuwd hoe je er over een jaar voorstaat

Damajo

Net verhuisd

Wij zijn net 3 weken geleden verhuisd van een stadswijkje naar een mooi ruim huis in een erg leuke en kindvriendelijke buurt. We zijn er enorm op vooruit gegaan, van 2 naar 4 slaapkamers (we zijn met zijn 5-en), kinderen kunnen buiten spelen, het is hier schoon en mooi,veel groen.
We woonden veel te klein, de buurt was niet echt kindvriendelijk, oud huis. Allemaal lang niet zo erg als bij jullie overigens.
Ik had er niet zo veel moeite mee als jij, keek er eigenlijk enorm naar uit, alhoewel ik wel moest slikken toen ik onze oude slaapkamer achter ons liet waar jongste is geboren.
Maar we zijn er zo op vooruit gegaan dat ik me niet kan voorstellen dat we in het oude huis nog een week langer hadden gewoond.
Hier kende ik ook nog niemand maar erg aardige buren die leuk met elkaar omgaan, dus dat gaat helemaal goed komen.
Ik wil hier nooit meer weg.
Hopelijk pakt het voor jullie ook zo positief uit! Jullie gaan er zo te horen enorm op vooruit!
Sterkte er mee, ook met verhuizen!

Goede stap

je bent de oude buurt en het huis gewoon ontgroeid. Ik hecht mij niet zo aan huizen. Enige wat ik mis aan ons oude huis is het behang wat in dochters kamertje hing, ooit als 1 rol gekocht bij een zaakje. Gelukkig hebben we de foto's nog

Aan de buurt mis ik de diversiteit, hier is iedereen wit en in grote lijnen het zelfde. Ik mis het kleine schooltje van 'vroeger' nog steeds, met al die verschillende mensen met totaal verschillende lifestyles en achtergronden.

En dan kijk ik nu even terug op de minpunten die ik als kiespijn mis: de criminele buurman met handlangers die de wijk in gevaar bracht met zijn illegale olie/hennep/vuurwerkopslag voor ons huis. De honden stront die regelmatig direct voor onze voordeur lag, de volksbuurt moeder die haar kinderen terroriseerde, de auto's overal, gebrek aan groen en speelvoorzieningen.

Nee, het is beter zo. En toch, zal ik over een paar jaar op funda gaan zoeken naar dat huis wat dichter bij het centrum ligt, straks als dochter naar de middelbare gaat wil ik weg hier. Ik merk dat ik helemaal opleef als ik in het centrum ben, de grachten, de oude huizen, cultuur, diversiteit.

Het is een fase, ik heb nu een kleuter die op straat kan fietsen zonder door de stront te gaan, of overreden wordt. Dat was een keuze en daar sta ik nog steeds achter, ik heb geen spijt want we hebben gedaan wat ons het beste leek. Wel vind ik het ergens jammer dat er toen niet zoveel huizen te koop stonden in wijk A, dat hadden we achteraf prima kunnen betalen en dan had dochter op de oude school kunnen blijven en was ik nog steeds dagelijks in het centrum geweest voor de boodschapjes. Nog 6,5 jaar en dan gaan we terug, althans dat wil ik, vriend en dochter zijn hier wel 100% gelukkig.

mamie van vijf

mamie van vijf

25-10-2008 om 20:03

Er bestaan nog lieve mensen

Bedankt iedereen, voor alle steun en lieve woorden!
Ik wou jullie nog even laten weten dat het me echt deugd deed te zien dat ik niet alleen zulke gevoelens heb.
Morgen verhuizen we dus, met volle moed.
En ik hoop zo dat we er gelukkig zullen zijn maar vooral dat mijn kindjes er gelukkig zullen zijn!In ieder geval, zodra de verbindingen met de pc enzo in orde zijn laat ik jullie wat weten.
p.s en we verhuizen dan ook nog eens net op mijn verjaardag.

En nu als de bliksem de pc afsluiten en inpakken

Wilma

Wilma

27-10-2008 om 10:55

Nu zit je in je nieuwe huis

en de pc zal een dezer dagen vást ook wel aangesloten worden .

En, hoe was 't slapen hier de eerste keer? En hoe ging 't verhuizen zelf? En hoe vonden de kinderen 't? Vandaag zijn ze al voor 't eerst naar de nieuwe school? Vol verhalen strakjes naar huis, naar hun nieuwe huis, naar jou.

't Wordt vást leuk !!

Groetjes, Wilma

Herkenbare emoties hoor mamie van vijf

Ook hier van die gevoelens. Wij hebben net nieuwbouwwoning gekocht dus de verhuisdatum ligt nog een maand of 7 verder, maar ook mij vliegt het af en toe aan. Waar beginnen we aan? Waarom blijven we niet gewoon hier?
Terwijl ook bij ons de redenen op een rijtje kunnen, we willen al langer meer ruimte, een wat grotere tuin, man wil graag garage om te kunnen klussen, we willen iets vrijer wonen etc etc We zoeken eigenlijk al een jaar of 5, dus het is echt geen opwelling.
Andere keren sprong het iedere keer af op het feit dat de nieuwe woning net niet bijzonder/groter/vrijer was dan de huidige om dit heerlijke plekje te verlaten. En dan met name ook hier; de buurt/buren.

Zo prettig, zo vertrouwd. Jongste dochter is hier in de huiskamer geboren. Heeft al haar eerste stapjes hier gezet, veel in en om de zandbak (wonen aan hofje) gespeeld. Veel meegemaakt in de buurt, kinderen groot zien worden.
Maar jongste gaat nu naar middelbare school, dus het argument van lekker dichtbij lagere school gaat niet meer op. Buitenspelen gebeurt nog maar zelden, en dat kan ook als ze op de fiets naar vriendinnetjes gaat. En precies op dat moment kwam onze droomwoning voorbij. Ok, de timing is qua financiele/economische situatie even niet zo top. Maar; we gaan ervoor.

En ook mij bekruipt nu af en toe in vlagen de angst of ik er wel goed aan doe. Straks is het daar niet leuk! Of zijn er onaardige buren! Iedere keer als we er zijn (om even illegaal op het bouwterrein de vorderingen te bekijken) voelt het alsof m'n hart opengaat. De rust, de ligging, de hele omgeving, al het water... heeeeerlijk. En we hebben ook al (via een kopersvereniging) erg leuk contact met de naaste buren links.
Maar toch, maar toch. Ik ben er zelf wel achter dat het puur de angst voor het onbekende is, en dat het eigenlijk niet zoveel zegt over de verhuisbeslissing zelf. Bekend tegenover onbekend...

Dus mamie van vijf, je gevoelens zijn heel bekend. Ik heb ook wel aan je gedacht gisteren. Het lijkt me ook heel moeilijk om dan de laatste keer de deur achter je dicht te trekken. Maar; je doet dit wel ook voor je kinderen, die immers meer ruimte krijgen. En die je laat zien dat verandering niet gek of raar is maar nieuwe kansen biedt.
Het zal idd best even wennen zijn, maar kinderen zijn flexibel.
Het komt allemaal goed!

Mare

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.