Als je haar maar goed zit (nee, heel wat anders dan wat ingridt nu denkt).

Ik heb heel gek haar. Als ik het overdag netjes in een staartje of een klem stop, dan zie je er bijna niks van. Gewoon, haar. Maar als ik 's ochtends opsta ziet het er uit alsof ik Diana Ross ben in wie de bliksem is ingeslagen.

Best indrukwekkend als je slaperig de spiegel inkijkt. Bijna dat je gaat denken: Goh, je zou het voor de grap eens een dagje zo laten, jammer dat dat echt geen optie is. Je herinnert je de mama-van-Louiza, van wie je weet dat ook zij iedere ochtend haar schapenwollen haar onder controle moet zien te krijgen met veel geduld en een flinke scheut van dat krullencremewonderspul, en je zult net zuchtend aan dat klusje beginnen.

Dan verschijnt je man achter je rug in de spiegel, die liefdevol je haar vastpakt, "Ooh, wat mooi", verzucht, afwijzend naar het flesje in je handen kijkt en voorstelt: "Waarom laat je het niet eens gewoon zo?". Dus je werpt zoals gewoonlijk tegen dat dat echt niet kan, dat het er niet uitziet, dat het dan net is alsof je onder een brug heb geslapen.

Zegt hij: "Welnee joh. Jij hebt soms ook zo'n verkeerde perceptie van dingen. Je bent gewoon een schijterd dat je nou nooit eens gewoon durft te lopen zoals je bent. Waarom denk jij eigenlijk dat dat niet kan? Wie zegt dat eigenlijk? Het kan heel goed. Het is schitterend".

Dus je denkt bij jezelf: Nee, dat zegt niemand, dat hoeft ook niemand te zeggen, want dat is gewoon een feit. Dat weet je. Het ziet er niet uit, klaar. Aan sommige dingen hoef je niet te twijfelen. Dus je stelt hem bij wijze van compromis voor het dan vandaag zo los mogelijk te laten maar het met een klein haarklemmetje enigszins bij elkaar te houden (en je drapeert het ergste haar bij wijze van voorbeeld een beetje naar achteren).

Hij: "Neeeee, je mist het hele punt! Net leek je nog op Katja Schuurman, maar zodra je er ook maar een speldje in schuift lijk je meteen op een debiteuren-crediteurenadministratrice".

Hm. Dat hij je met Katja Schuurman vergelijkt vervult je uiteraard met gepaste trots. Want onlangs las je nog ergens dat die intussen te oud is om nog langer 's lands sexbom te kunnen zijn, en aangezien je de veertig al gepasseerd bent vind je dat je dan best goed scoort als je aan een ternauwernood passé topmodel blijkt te kunnen tippen. Nou ja, volgens je man dan. (Dat één speldje je al meteen degradeert tot grijze muis maakt het natuurlijk wel wat dubieus).

Dus je denkt: What the hell, laat mij eens gek doen vandaag, ik doe het een gewoon, ik laat het een keer los hangen. Met niks erin. Puur zoals ik ben. (Of Katja Schuurman, for that matter).

Nou. OK. Je gaat naar je werk.

"Heb je met je vingers in het stopcontact gezeten?", begroet je eerste collega je grijnzend. "Ben je niet iets vergeten?", vraagt de tweede, op je haar wijzend. "Goh, wat is het .... lang", zegt de volgende. Nog iemand, wiens oordeel je normaal gesproken hoog acht, fluistert je in de lunchpauze discreet toe dat opgestoken haar je echt veel beter staat hoor.

Ach, dat zijn mijn collega's maar, denk je vergoeilijkend. Wat hebben die nu ook voor verstand van Katja Schuurman.

Vol goede moed ga je na je werk naar een borrel waar veel van je goede vrienden ook zijn. Men kijkt je veelbetekenend aan. Een willekeurige greep uit de opmerkingen:
- "Wat heb jij nou met je haar gedaan?"
- "Goh, ik herken je niet eens, ik zie nu pas dat je je haar verft"
- "Heeft de kapper dat gedaan?"
- "Is dat je eigen haar?"
- "Zag je er vroeger altijd zo uit?"

Als je zachtjes tegenwerpt dat je geliefde vanochtend nog dacht dat het wel wat weg had van Katja Schuurman reageren ze begripvol:
- Maar Katja Schuurman doet er dan wel een crèmepje in, hè (je haar vastpakkend alsof het spinrag is)
- "Misschien moet je er eerst eens een borstel doorheen halen?"
- "En Katja Schuurman heeft natuurlijk ook wel een heel ander hoofd".

Later, onderweg naar huis, kies je in je hoofd alvast de woorden waarmee je je man uit de droom zult helpen (want hoewel iedereen recht heeft op een eigen mening is het misschien wel handig als hij ook weet hoe de rest van de wereld erover denkt). Je stapt zijn kamer binnen. Hij kijkt op. "Oooh", verzucht hij uit de grond van zijn hart, "Wat ben je mooi".

"Kijk nog maar eens goed", had je willen zeggen, "want dit is de laatste keer dat je me er zo bij zult zien lopen, na 's ochtends vroeg". Maar je zegt het niet. Je weet opeens helemaal niet meer wat er eigenlijk zo erg is aan een verkeerde perceptie. Je lacht uitdagend terug, ongeveer zoals Katja Schuurman gedaan zou hebben als ze ook maar een beetje op je had geleken.

Margje