Boek 'De langste adem'
Wie heeft ook het boek 'De langste adem' gelezen? Geschreven door Ariëlle Veerman, de ex van Joost Zwagerman.
Ik vind het heel goed geschreven. Ik denk dat het met name ook interessant voor hen die met narcisme te maken hebben gehad: de expansiedrift, de rare eisen, het je willen isoleren van vrienden en familie, het op eieren lopen, de voortdurende kritiek en onverwachte driftbuien. En toch om iemand blijven geven omdat je ook wel ziet dat de andere diep ongelukkig met zichzelf is. Voor mij zelfs het feit dat de ander ook geniaal of virtuoos kan zijn op een bepaald gebied van het leven, maar daar aan ten onder gaat.
Daarnaast het onthutsend gebrek aan inzicht hierin van de bevriende psychiater die ook nog eens - geheel tegen de beroepscode in- een therapeutische relatie met Joost aangaat.
En alles bij elkaar leidend tot een diepe eenzaamheid: vrijwel niemand begreep hoe het in elkaar zat. Ik vind het heel knap hoe ze zo'n afgewogen beeld weet te schetsen van een tijd waarin ze zichzelf kwijt is geweest en, zich eenmaal daarvan losmakend, een enorme wraakzucht over zich heen heeft gekregen,
oh vergat nog
Iets wat ze schreef wat me bijzonder trof: hoe alles bij elkaar leidde tot een gevoel van depersonalisatie bij haar: een verdwenen zelf dus.
Ik zal het lezen
Ik kom ook uit zo'n relatie (al een jaar of 8 gescheiden), volgens mij moet ik het boek maar eens gaan lezen.
Ik heb een interview met haar gezien in een praatprogramma. Het woord narcisme, noch op eieren lopen, noch het verdwenen zelf werden daarin genoemd. Hadden ze dat gedaan, dan had ik de volgende dag het boek al gekocht, want ze leek me een intelligente vrouw die zich inderdaad heel weloverwogen uitdrukte.
Achterflap
Ik lees net online de achterflap, die is vrij oppervlakkig, er wordt ook niet gesproken van een persoonlijkheidsstoornis. Heeft ze dit bewust niet genoemd, denk je?
Ookzo
Nee al die zaken worden nergens genoemd, juist daarom dacht ik "laat ik het eens onder de aandacht brengen'. Depersonalisatie wel trouwens en dat is in feite het verdwenen zelf.
Het boek is niet geschreven vanuit de aandacht voor een persoonlijkheidsstoornis maar om haar kant van de zaak te belichten
Ik denk dat zij, zo ze er al aan gedacht heeft, het ook expres niet noemt: er is geen diagnose meer te stellen omdat hij dood is en als je iemand als niet-deskundige een narcist noemt valt natuurlijk iedereen over je heen. Niet onterecht want het woord wordt wel makkelijk gebruikt. Laat onverlet dat mensen die wel degelijk met narcisme te maken hebben er juist erg alleen voor staan en vaak onbegrepen door het leven gaan. Enfin, daar zal jij van mee kunnen praten als je het hebt meegemaakt
Interessant!
Goed dat je het meldt, ik had dat ook niet scherp nav het interview dat ik met haar zag. Ik ga het boek ook lezen!
Ja terecht
Ik volg je gedachtengang. Bedankt dat je ons/me erop wijst.
Nog niet
Nog niet gelezen, maar ik zag haar bij op1 en het intrigeert mij heel erg. Ik herken veel bij mijn ex. Wat ik bijzonder vind is dat zij nog van hem houdt. Ik doe dat namelijk ook vanmijn ex, al is het dan meer houden van hoe hij zou kunnen zijn. En vriendin van mij snapte dat niet, die dacht dat ik zo iets had van, hij kan de pot op. Maar het is veel ingewikkelder dan dat.
Ook intrigeert het me dat er zoveel mensen waren die boze lange mails van hem kregen, waarvan een iemand nu achteraf zegt, hadden we er maar meer aandacht aangegeven dat het niet goed ging met hem.
Hij had natuurlijk een bepaalde air over zich. Die zie ik bij mijn ex ook.
tja dat houden van (Thera)
Ik begrijp dat wel. Ik heb dat ook bij een ex. Zien dat iemand eigenlijk een gewond dier is door al zijn vervelende gedrag heen.
Wat dan bij mij zat, is dat ik gebleven ben waar anderen al lang er tabak van hadden gehad en niet begrijpen dat je nog om de ander kan geven en niet gewoon voor jezelf en je grenzen kiest. En dat zat weer in mijn jeugd: zien dat de ander heus wel ergens goed is ook al behandelen ze je niet naar behoren. En toch van diegene blijven houden, zoals kinderen nu eenmaal bij hun ouders doen.
Atypisch
Ik ben nogal atypisch geloof ik. Ik heb dat bij mijn ouders niet gedaan. en ook heb ik wel op mijn grenzen gelet, maar heb ik gewoon nooit gedacht, je kan de pot op. Soms denk ik dat nu wel een beetje. Maar ik begon erover omdat ik merkte dat je toch snel gaat kiezen als buitenstaander. Als ik achter Arielle sta, moet Joost wel vooral een slecht mens zijn of andersom. Ik vind het zo mooi dat Arielle daar zelf niet toe uitnodigd. En ikzelf zoek ook geen mensen die samen met mij boos zijn op mijn ex. Maar voel meer het tragische dat er zo weinig mensen zijn die en van mij en ook van hem kunnen houden en daarom juist hem confronteren.
Thera
Tja dat kiezen. Dat zie je ook veel bij bepaalde narcisme-coaches en slachtoffers van npd-ers die net onder het juk uitkomen: de narcist is een slecht mens, is totaal fake, is evil.
Ik heb dat ook niet: ik ben altijd de gewonde ziel in de ander blijven zien en ik kan ook zien dat sommige intenties van hem echt goed bedoeld zijn en niet alleen manipulatie. Hij kan alleen niet redelijk normaal functioneren in een partnerrelatie. Maar hij gaf dat zelf toe. Dat scheelt misschien.