Een vraag naar aanleiding van een wilde brainstorm

Met elektrische auto's kan dat

Ik zie ook van alles voor me!

Alleen voor de liefhebbers?

Dat flesje water staat al in mijn auto, de rest wil ik niet. Ik haat sporten

Gordel?

Zou je bij een zelfrijdende auto geen gordel meer nodig hebben? Het is natuurlijk denkbaar dat de veiligheid zo zeer toeneemt dat een gordel inderdaad niet meer nodig is. Ik denk al een tijd dat treinen uitgerust zouden moeten worden met t fitnesscoupés. Of in ieder geval met pedalen in plaats van een voetensteuntje zoals je in sommige treinen hebt.

Nee

"Wat denken jullie; is dit een goed idee of dien ik de Jules Verne in mij eens rigoureus tot de orde te roepen?"

Het laatste graag. Mijn uitzicht wordt in het dagelijks leven al te vaak verstoord door sportende mensen. Ongemerkt doemt mij bij dit idee Dunstad (heette dat zo?) uit de Dik-Tromfilm op trouwens...

Elkaar tot steun door dik en dun

Binnen mijn familie is m’n broer Jerome het absolute zwaargewicht als het gaat om sport. Zijn veelzijdige carrière in aanmerking genomen, vermoed ik dat het menselijk lichaam nog maar weinig geheimen kent voor hem! Althans; als het gaat om spieren, melkzuur en dergelijke. Hij is per slot van rekening geen medicus. In verband met mijn openingspost en de respons erop heb ik hem eens telefonisch benaderd ten behoeve van een nadere oriëntatie op mijn ingeving.

Aangezien ik daarmee kansen creëer op een ritje met zijn gepantserde bolide, type E klasse, ga ik normaal altijd even bij hem langs. Daartoe zag ik de laatste dagen helaas geen goede gelegenheid ten gevolge van de Grote Schoonmaak. Sinds forumgenoot Yvan zijn expertise op dit terrein met ons deelt, pak ik deze aanzienlijk ambitieuzer en (dus) grondiger aan.

Dit jaar neem ik voor het eerst in mijn leven slechts genoegen met het allerbeste resultaat. Zelfs de kroonluchters hebben eraan moeten geloven! Na een badje in de ’S-Azijn’ heb ik het koper weer helemaal glimmend gekregen. Rest me alleen nog ze weer terug in elkaar te zetten, op te hangen en aan te sluiten op het elektriciteitsnet.

Alle kleding met de milieubelastende wasem van mottenballen in zich? Die hangt vanaf heden voor een aantal dagen te luchten op het balkon. De weersverwachtingen suggereren dat dit tot de mogelijkheden behoort. Er worden in deze omgeving voorlopig geen regenbuien voorzien. Wind en zon zullen zodoende vrij spel krijgen om de giftige chemicaliën te laten sublimeren! Naar alle waarschijnlijkheid. – Het lot zit mij wel vaker mee. Goede kans (dan) ook dat geen vogel de kleren zal bevuilen. Geen probleem als dit wel gebeurt, hoor. Alles gaat hoe dan ook de wasmachine in!

Ik ben nu al benieuwd naar de reacties op de resultaten van mijn inspanningen. Hopelijk blijkt het allemaal de vele tijd en inspanning waard. Het verwijderen van de tortelduiven van mijn voormalige buurman uit de diepvriezer kostte me overigens de minste moeite. Wat ben ik blij om van die kadavers verlost te zijn! Het is wel te hopen dat ze de menselijke fantasie niet al te zeer prikkelen, nu die beestjes te kust en te keur voer voor anderen dieren liggen te wezen in een naburig park.

Een man van woorden is Jerome niet, noch een liefhebber van bellen. En aangezien ik het eveneens heel vervelend vind om het te moeten doen zonder het zien van de bijbehorende gelaatsuitdrukkingen en lichaamstaal in het algemeen, verliep het gesprek wat moeizamer dan gewoonlijk. Het hielp niet mee, dat zijn hond voortdurend met succes de aandacht trok. Begrijpelijk; het beest is niet alleen groot van stuk en behoorlijk dominant van karakter, maar – blij toe – ook nog eens ontzettend lief! Er zijn eigenlijk maar weinig mensen die hem niet willen belonen met wat belangstelling, zodra ze zijn staart zien kwispelen.

Omdat zijn baasje nu wat minder ‘to the point’ was dan wij van hem gewend zijn, zou het hier te ver voeren hem almaar letterlijk te citeren. Om die reden zal ik zijn uitspraken zo goed en zo kwaad als dat mij afgaat en naar eer en geweten – samenvattend weergeven. Zo ben ik dan ook wel weer, als ik merk dat de tijd gaat dringen.

Volgens hem zou niemand de Jules Verne in zich moeten beteugelen. Hoe meer mensen zich gedachtes zouden vormen over de toekomst; hoe beter dat zou zijn. Een kwestie van optimale benutting van menselijk kapitaal. Bovendien geven we maar beter met z’n allen in onderling overleg vorm aan de samenleving, dan dat hogere machten – “the powers that be” – dat voor ons doen. Dat stemt dan eerder tot algemene tevredenheid.

Het idee om tijdens het reizen aan fitness te kunnen doen, sprak hem – zoals ik wel had verwacht – enorm aan. Wél voorzag (ook) hij enkele te nemen hobbels op het terrein van veiligheid. Zo vond hij op basis van de ervaringen met zelfrijdende auto’s tot nog toe, dat er gedurende de rit toch wel minstens één stel ogen op de weg gericht moest blijven, omdat je nu eenmaal niet alles blijkt te kunnen overlaten aan de techniek. Extra schokbrekers, airbags, gordels en betere wegen zouden het risico moeten inperken van letsel door al te grote deining en schokken tijdens het uitvoeren van de oefeningen. Ten slotte voorzag hij een probleem met de kwaliteit van de lucht. Welke airco kan voor de benodigde zuurstof zorgen? Zijn suggestie? Desnoods te rade gaan bij ruimtevaart en/of zuurstofbarren!

De vingerwijzing waarmee Rutiel haar/zijn #6 afsluit, wees hij categorisch van de hand. “Jij lijkt toch alleen maar wat je kapsel betreft op die voor Cyprus uitgekomen ‘stoeipoes’? En dan nog maar een heel klein beetje!” Voordat hij die constatering nader kon toelichten met nog meer oordelen over mijn verdere uiterlijk, dans- en zangkunsten, snoerde ik hem de mond door over Jackie Wilson te beginnen.

Dat is in onze familie een hele grote ster, dankzij de singeltjes die mijn vader van zijn hits in huis haalde. Dik of dun? We dansten er allemaal op! Geen idee of zijn hit ‘Baby Workout’ (

https://youtu.be/zUMejkaEycI) naast enthousiasme ooit ook wrevel heeft opgeroepen door het belang van bewegen te benadrukken. Zou het?

Rode krullenbol

Elkaar tot steun door dik en dun (gecorrigeerde versie)

Binnen mijn familie is m’n broer Jerome het absolute zwaargewicht als het gaat om sport. Zijn veelzijdige carrière in aanmerking genomen, vermoed ik dat het menselijk lichaam nog maar weinig geheimen kent voor hem! Althans; als het gaat om spieren, melkzuur en dergelijke. Hij is per slot van rekening net zo min een medicus als ik. In verband met mijn openingspost en de respons erop heb ik hem eens telefonisch benaderd ten behoeve van een nadere oriëntatie op mijn – onlangs met jullie gedeelde – ingeving.

Aangezien ik daarmee kansen creëer op een ritje met zijn gepantserde bolide, type E klasse, ga ik normaal altijd even bij hem langs. Daartoe zag ik de laatste dagen helaas geen goede gelegenheid ten gevolge van de Grote Schoonmaak. Sinds forumgenoot Yvan zijn expertise op huishoudelijk terrein met ons deelt, pak ik deze aanzienlijk ambitieuzer en (dus) grondiger aan.

Dit jaar neem ik voor het eerst in mijn leven slechts genoegen met het allerbeste resultaat. Zelfs de kroonluchters hebben eraan moeten geloven! Na een badje in de ’s-azijn’ heb ik het koper weer helemaal glimmend gekregen. Rest me alleen nog ze weer terug in elkaar te zetten, op te hangen en aan te sluiten op het elektriciteitsnet.

Alle kleding met de milieubelastende wasem van mottenballen in zich? Die hangt vanaf heden voor een aantal dagen te luchten op het balkon. De weersverwachtingen suggereren dat dit tot de mogelijkheden behoort. Er worden in deze omgeving voorlopig geen regenbuien voorzien. Wind en zon zullen zodoende vrij spel krijgen om de giftige chemicaliën te laten sublimeren! Naar alle waarschijnlijkheid. – Het lot zit mij wel vaker mee. Goede kans (dan) ook dat geen vogel de kleren zal bevuilen. Geen probleem als dit wel gebeurt, hoor. Alles gaat hoe dan ook nog de wasmachine in!

Ik ben nu al benieuwd naar de reacties op de resultaten van mijn inspanningen. Hopelijk blijkt het allemaal de vele tijd en inspanning waard. Het verwijderen van de tortelduiven van mijn voormalige buurman uit de diepvriezer kostte me overigens de minste moeite. Wat ben ik blij om van die kadavers verlost te zijn! Het is wél te hopen dat ze de menselijke fantasie niet al te zeer prikkelen, nu die beestjes te kust en te keur voer voor andere dieren liggen te wezen in een naburig park.

Een man van woorden is Jerome niet, noch een liefhebber van bellen. En aangezien ik het eveneens heel vervelend vind om het te moeten doen zonder het zien van de bijbehorende gelaatsuitdrukkingen en overige lichaamstaal, verliep het gesprek wat moeizamer dan gewoonlijk. Het hielp niet mee, dat zijn hond voortdurend met succes de aandacht trok. Begrijpelijk; het beest is niet alleen kolossaal van stuk en behoorlijk dominant van karakter, maar – blij toe – ook nog eens ontzettend lief! Er zijn eigenlijk maar weinig mensen die hem niet willen belonen met wat belangstelling, zodra ze zijn staart zien kwispelen.

Omdat zijn baasje nu wat minder ‘to the point’ was dan wij van hem gewend zijn, zou het hier te ver voeren hem almaar letterlijk te citeren. Om die reden zal ik zijn uitspraken zo goed en zo kwaad als dat mij afgaat en naar eer en geweten samenvattend weergeven. Zo ben ik dan ook wel weer, als ik merk dat de tijd vermoedelijk gaat dringen voor de lezer.

Volgens hem zou niemand de Jules Verne in zich moeten beteugelen. Hoe meer mensen zich gedachtes zouden vormen over de toekomst; hoe beter dat zou zijn. Een kwestie van optimale benutting van menselijk kapitaal. Bovendien geven we maar beter met z’n allen in onderling overleg vorm aan de samenleving, dan dat hogere machten – “the powers that be” – dat voor ons doen. Een groot voordeel: dat stemt dan eerder tot algemene tevredenheid.

Het idee om tijdens het reizen aan fitness te kunnen doen, sprak hem – zoals te verwachten viel – enorm aan. Wél voorzag (ook) hij enkele te nemen hobbels op het terrein van veiligheid. Zo vond hij op basis van de ervaringen met zelfrijdende auto’s tot nog toe, dat er gedurende de rit toch wel minstens één stel ogen op de weg gericht moest blijven, omdat je nu eenmaal niet alles blijkt te kunnen overlaten aan de techniek. Extra schokbrekers, airbags, gordels en betere wegen zouden het risico moeten inperken van letsel door al te grote deining en schokken tijdens het uitvoeren van de oefeningen. Ten slotte wees hij erop dat het intensievere gebruik van de lucht een extra goede airconditioning zou vergen. Ontwerpers zouden er naar zijn idee wellicht goed aan doen desnoods te rade gaan bij de ruimtevaart en/of zuurstofbarren.

De vingerwijzing waarmee Rutiel haar/zijn bijdrage #6 afsluit, wees hij categorisch van de hand. “Jij lijkt toch alleen maar voor wat je kapsel betreft op die voor Cyprus uitgekomen ‘stoeipoes’? En dan nog maar een heel klein beetje!” Voordat hij die constatering nader kon toelichten met nog meer oordelen over mijn verdere uiterlijk, dans- en zangkwaliteiten, snoerde ik hem de mond door over Jackie Wilson te beginnen.

Dat is in onze familie een heel populaire grote ster, dankzij de singletjes die mijn vader van zijn hits in huis haalde. Dik of dun? We hebben er allemaal op gedanst! Geen idee of zijn ‘Baby Workout’ (

https://youtu.be/zUMejkaEycI) naast enthousiasme ooit ook wrevel heeft opgeroepen door het belang van bewegen te benadrukken. Zou het?

Rode krullenbol

Jerome

Volgens mij heb jij een fijne broer

Misschien is het een idee om de sportiviteit in te zetten voor een aantal functies binnen de auto. Wil je de ramen openzetten, dan zul je je rechterbil aan moeten spannen, de ventiilatie, de linker. Het uitzicht zullen we maar niet blootstellen aan het risico dat iemand te lui is om er een spier voor aan te spannen, dus de raamwissers moeten automatisch aangaan, net als de knipperlichten, maar alles wat nodig is voor het eigen comfort en plezier... de billen moeten het werk doen. Wil je een snoepje uit het handschoenenvakje dan zul je eerst met je rug de rugleuning enkele malen moeten wegdrukken, je mag je afzetten tegen het stuur. Aangezien het pientere pookje niet meer bediend hoeft te worden bij een zelfrijdende auto, kan dat pookje ingezet worden voor een oefening. Dus er moet er een bijkomen. Links en rechts. Het linker pookje moet met flink wat kracht geschakeld worden als je een slokje water wilt uit een tuutje die je daarmee voor je gezicht trekt. Wie dorstig bij de eindbestemming aankomt heeft dat dan aan zichzelf te danken. Het rechterpookje is voor een muziekje, hoe steviger je je schakelt, hoe langer de radio of cd-speler het blijft doen. Als je linkshandig bent, moet het mogelijk zijn de functies omgekeerd te bedienen. is het nuttiger om met de 'goede' arm, dus links of rechts, de muziek te doen en water met de andere arm.

Met elektrische auto's kan véél

Behalve wat dingetjes die met zo ongeveer elke klassieke wagen kunnen. Deftig remmen bijvoorbeeld.

https://www.consumerreports.org/hybrids-evs/tesla-model-3-review-falls-short-of-consumer-reports-recommendation/

en ook even dit nog...

https://nl.express.live/2018/05/23/elke-verkochte-tesla-voor-de-beurs-460000-dollar-waard-een-bmw-27000-dollar

“No pain no gain”

De slagzin “No pain no gain” indachtig, heb ik me – zonder overdrijving! – *de blubber* lopen boenen en schrobben in het kader van de Grote Schoonmaak. Niet dat het huis het afgelopen jaar extreem vervuild was geraakt, hoor, of zo. Het leek me echter een dubbel nuttige fysieke inspanning: enerzijds de hygiëne op een zo hoog peil mogelijk brengen en (daarmee) anderzijds mijn lichamelijke en mentale staat van zijn.

Zien jullie nu ogenblikkelijk zo’n jaren vijftig reclame poster voor je? Met een vrolijk ogende, charmante dame, die, flatteus uitgedost met bijvoorbeeld een rode hoofddoek met witte stippen en strik, overlopend van enthousiasme demonstratief een bezem, veger en blik of emmertje sop vasthoudt? Dan is dat een beeld dat om twee redenen niet strookt met de werkelijkheid.

Ten eerste. Zodra ik mij aanzet tot langdurige huishoudelijke arbeid, waaronder zware, oog ik steevast eerder als een werkpaard dan een luxe paard. Met name vanwege de chemicaliën die erbij komen kijken, neem ik namelijk onbeschroomd veiligheidsmaatregelen die op gespannen voet staan met de algemeen geldende esthetiek. Of die zelfs met voeten treden.

“Ach wat!” denk ik dan bij wijze van geruststelling bij mezelf; er is toch niemand die het ziet! Niemand althans van buiten de entourage van mijn huishouden. Of het moest de postbode zijn. Maar die kijkt – naar ik aanneem – niet zo snel meer ergens van op. Net als glazenwassers.

Ten tweede. Wie de lat voor zichzelf zo hoog legt, dat ’ie het hele interieur binnenstebuiten keert, levert uiteraard een soort van sportieve prestatie. Eentje waar ik evenwel heel wat minder plezier aan beleef, vanwege de ‘collateral damage’ die het geeft in de vorm van rotzooi. Jullie raden het vast al: zonder de nodige muzikale ‘arbeidsvitaminen’ red ik het niet; zo zal ik dan ook maar eerlijk toegeven.

Dit jaar is – tot mijn verrassing – het nummer ‘Believer’ (

https://youtu.be/7wtfhZwyrcc) van Imagine Dragons van groot nut gebleken. De strakke beat vormde een aangenaam tegenwicht ten opzichte van de chaos om mij heen. Het ritme zweepte op tot aanpakken. De pakkende melodie deed me telkens weer herinneren aan het nummer, als dat goed uitkwam. De inhoudelijke boodschap droeg positief bij aan mijn motivatie om vooral dóór te pakken.

Dat laatste is geen wonder. Het is geschreven door zanger Dan Reynolds naar aanleiding van de fysieke en emotionele pijn die hij te verduren heeft gekregen ten gevolge van een ongeneeslijke ziekte. Op Internet valt te lezen, dat hij Mormoon is van afkomst; d.w.z. opgegroeid in de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. In interviews echter heeft Reynolds te kennen gegeven dat het lied gaat over geloven in jezelf.

Dit, in combinatie met de bijbehorende clip – waaraan Reynolds eveneens heeft bijgedragen – suggereert voor sommigen misschien dat hij zijn geloof heeft afgezworen. Op basis van de liedtekst vermoed ik dat daarvan geen sprake is. In een god en in jezelf geloven sluiten elkaar natuurlijk ook helemaal niet uit.

Jezelf opbeuren én je medemens? Ook dat gaat soms in ene moeite door. Zelfs als je een overtuigd atheïst voor je hebt.

Rode krullenbol

‘unheimisch’

Fantastisch woord... Ik wijd er maar niet verder over uit. Eer je het weet zijn de gifkikkers er weer.

Geen stier

Van de week kreeg ik één van de lezers van dit forum over de vloer. Het bezoek was onaangekondigd – iets waarvan ik doorgaans een grondige afkeer heb – maar ontpopte zich desondanks tot een aangename verrassing. Het was mijn zus, de yogalerares.

Gehuld in zijdezachte, vrolijk gekleurde gewaden – ik meende door alle plooien heen een broekrok en een tuniek te ontwaren – kwam zij mij aanspreken op de spirituele kant van mijn menselijk bestaan. Misschien wel speciaal voor deze gelegenheid had zij haar présence voorzien van een aura van bloemen d.m.v. wat druppels uit een flesje. Zo neem ik althans aan; want het kan strikt genomen natuurlijk ook een exclusieve wasverzachter zijn geweest wat ik rook. Je weet maar nooit! Tegenwoordig.

Geheel naar de regels van haar vak haalde ze eerst diep adem en ademde ze heel rustig weer uit, vooraleer ze het woord nam. “Zeg zus; nu alles weer dik in orde is met het materiële, moeten wij het eens hebben over het spirituele. Het is me opgevallen, dat je daar nu nooit eens aandacht aan besteedt in die stukjes van je. Maar het zal voor jou toch zeker ook wel van enige betekenis zijn?” Niet wetende wat te zeggen, keek ik haar onderzoekend aan. Zonder argwaan overigens, maar meer als vraag.

“Nu ken ik je al wat langer dan vandaag” liet ze er laconiek op volgen “dus ik weet wel waar de pijn zit! Vanwege je wetenschappelijke vorming voel jij je bij mystiek wat ongemakkelijk!” Ontspannen lachte ze me toe. Geheel naar de regels van mijn voornaamste hobby – fitness – ademde ik eens diep in via mijn neus om vervolgens nadrukkelijk uit te blazen via mijn mond. Voor de zekerheid herhaalde ik deze handeling een aantal malen. Of beter: uit onzekerheid over de vraag ‘wat te zeggen’ en dus ook om tijd te winnen om mijn gedachtes hierover te laten gaan en een beslissing te nemen.

De krachtige ademtochten deed haar verzuchten, dat ik niet al te defensief moest reageren, omdat haar bedoelingen echt wel goed waren. Daarop kon ik vertrouwen, zei ze me met één hand op haar hart en de ander op mijn schouder. “Kom! Laat me het balkon eens zien. Ik wil nu wel eens weten hoe het daarmee gesteld is!” Het was een briljante ingeving om het mooie weer als bondgenoot in te schakelen. Zodra de gloed van de zon mijn huid begon te verwarmen, smolt mijn versteende gemoed tot een lavastroompje van ideeën. Als het ware.

“Wat een uitgelezen kans om onder de bezielende leiding van een vertrouwd persoon mijn horizon te verbreden” zo dacht ik bij mezelf. En: “In de buitenlucht uit je comfortzone treden binnen de privésfeer van je eigen huis; ideaal!” Nieuwsgierig vroeg ik mijn zus wat zij voor mij in petto had.

Uit één van de zakken van haar kloffie toverde ze een IPhone tevoorschijn, een splitter/verdeler en twee sets oortjes. “Ik wil je uitnodigen je spirituele krachtdier te ontmoeten. Hoe is de Wifi verbinding hier? Goed genoeg om YouTube te kunnen gebruiken?” Op mijn “ja hoor” schoven we twee ligstoelen naast elkaar en namen plaats. Na enig gehannes met de draadjes weerklonken er dermate eigenaardige klanken (

https://youtu.be/GdqTO7JTIsI), dat ik verschrikt uitriep: “Wat is dit?

“Een sjamanistische drumsessie met ‘binaural beats’!” luidde het antwoord. “Als het goed is, maakt het je hoofd vrij van gedachtes die maar afleiden. Hierna volgt het *echte* werk.” Wederom leunden we achterover. Dit keer hadden de klanken een zeer weldadig effect op mijn geestestoestand. Nadat ze waren verstomd, hoorde ik naast me zeggen: “Zo! En dan nu trappetjes af, omringd worden door mist, je ‘spirit animal’ ontmoeten en de trappetjes weer op!”

Dezelfde stem als daarvoor leidde me door een korte meditatie (

https://youtu.be/ZOh6Pw265HM). “En?” vroeg de ‘personal guru’ als een kind zo blij; “Wat is het geworden?” Even twijfelde ik of ik er wel goed aan deed om deze vraag te beantwoorden. Gaf ik er niet te veel informatie mee prijs? Gedreven door wild enthousiasme verklaarde ik al snel naar waarheid: “Een mannetjes leeuw! Een hele lieve, op zachte pootjes.” “Geen stier?” ginnegapte mijn zus. “Die had ik nou eerder verwacht, met al dat briesen van jou zonet!”

“Wat nu?” vroeg ik. Zij vond een kopje Sencha wel een goed idee, maar ik wilde weten wat dat beest te betekenen had. “Oh, iets met energie en zo. Lees dat verder maar na op Internet” kreeg ik te horen. Terwijl mijn zus zich uitrekte als de huiskat uit haar sessie, wurmde ik me uit mijn ligstoel om dat kopje thee te gaan zetten. Onderweg naar de keuken meende ik even gekras van nagels te horen aan de voordeur ...

Rode krullenbol

‘Motivation and joy (mojo)’ en de emancipatie van de burgerij

Sinds de ‘Koning der dieren’ mijn bestaan is komen verrijken, heeft de zon onophoudelijk geschenen. Het heeft me toch zoveel ‘mojo’ gegeven! Zodoende is mijn sjofele plastic zitbal inmiddels voorzien van een fraaie textiele hoes; hangen alle opgepoetste kroonluchters weer op hun plaats en heb ik uren op het balkon doorgebracht met ‘urban farming’.

De leeuw mag dan mijn spirituele krachtdier zijn; zodra iemand mijn belangstelling opwekt met een (voor mij) nieuw onderwerp reageer ik als het hondje van Pavlov: likkebaardend stort ik mij op het Internet. Dit beschouw ik inmiddels als een goddelijke bron van informatie.

Toegegeven; het staat ook vol met naargeestige berichten van zogeheten ‘haters’ die niets liever willen dat hun medemens zich door angst laten verlammen. Dit forum niet uitgezonderd. En ja! Hun streven naar (totaal)macht valt niet altijd even makkelijk als zodanig te doorzien. Een beetje volksmenner weet propagandistische fictie wel te presenteren als voldongen feiten waar men ogenschijnlijk niet omheen kan.

Maar toch? Als ik het mij mag afvragen? Wat dondert het allemaal nog, als je eens kalm vergelijkt met de tijd van vóór het moderne informatietijdperk? Toen liep – naar mijn indruk – een veel groter deel van de bevolking het risico om dom worden gehouden. Om vervolgens voor dom te worden uitgemaakt! Wat een verraderlijke ‘Raw Deal’! – Wat jij Arnold Schwarzenegger?

Nee, dan nu! Vandaag de dag zijn de plafonds die maatschappelijke stijging tegenhouden gelukkig van breekbaar glas; zoals ook mag blijken uit de recente carrièresprong van Femke Halsema. Deze vrouw met zowel Friese als Portugese roots zal ongetwijfeld een bron van inspiratie betekenen voor anderen die politiek en ‘mojo’ weten/denken te combineren. Wie principiële bezwaren heeft tegen de (sinds de Franse Revolutie) gedurig voortschrijdende emancipatie van de burgerij zal er juist kwaad van spreken.

Gezeten op mijn zitbal – die overigens door de wat al te strakke hoes en/of mijn gewicht de vorm van een reusachtig ei heeft aangenomen – zal dit mengelmoesje het allemaal wel weer zien. Mensen die boeken als de Bijbel actueler achten dan het nieuws. De betekenis van de uitdrukking “bloot slaat dood” niet (willen) kennen. Hel en verdoemenis preken ten aanzien van moderne sociale verhoudingen.

Zeg het me maar als je vindt dat ik me met mijn schamperende onverschilligheid schuldig maak aan struisvogelpolitiek. Wie weet laat ik dan zien op welk “beessie” ik uiteindelijk het meeste lijk.

Rode krullenbol

‘Motivation and joy’ en de emancipatie van de burgerij (gecorr.)

Sinds de ‘Koning der dieren’ mijn bestaan is komen verrijken, heeft de zon onophoudelijk geschenen. Het heeft me toch zoveel ‘motivation and joy’ – afgekort: ‘mojo’ – gegeven! Zodoende is mijn sjofele plastic zitbal inmiddels voorzien van een fraaie textiele hoes; hangen alle opgepoetste kroonluchters weer op hun plaats en heb ik uren op het balkon doorgebracht met ‘urban farming’.

De leeuw mag dan mijn spirituele krachtdier zijn; zodra iemand mijn belangstelling opwekt met een (voor mij) nieuw onderwerp reageer ik als het hondje van Pavlov: likkebaardend stort ik mij op het Internet. Dit beschouw ik inmiddels als een goddelijke bron van informatie.

Toegegeven; het staat ook vol met naargeestige berichten van zogeheten ‘haters’ die niets liever willen dat hun medemensen zich door angst laten verlammen. Dit forum niet uitgezonderd. En ja! Hun streven naar (totaal)macht valt niet altijd even makkelijk als zodanig te doorzien. Een beetje volksmenner weet propagandistische fictie wel te presenteren als voldongen feiten waar men ogenschijnlijk niet omheen kan.

Maar toch? Als ik het mij mag afvragen? Wat dondert het allemaal nog, als je eens kalm vergelijkt met de tijd van vóór het moderne informatietijdperk? Toen liep – naar mijn stellige indruk – een veel groter deel van de bevolking het risico om dom te worden gehouden. Om vervolgens voor dom te worden uitgemaakt! Wat een verraderlijke ‘Raw Deal’! – Wat jij Arnold Schwarzenegger?

Nee, dan nu! Vandaag de dag zijn de plafonds die maatschappelijke stijging tegenhouden gelukkig van breekbaar glas; zoals ook mag blijken uit de recente carrièresprong van Femke Halsema. Deze vrouw met zowel Friese als Portugese roots zal ongetwijfeld een bron van inspiratie betekenen voor anderen die politiek weten/denken te combineren met ‘mojo’. Wie principiële bezwaren heeft tegen de (sinds de Franse Revolutie) gedurig voortschrijdende emancipatie van de burgerij zal er juist kwaad van spreken.

Gezeten op mijn zitbal – die overigens door de wat al te strakke hoes en/of mijn gewicht de vorm heeft aangenomen van een reusachtig ei – zal dit mengelmoesje het allemaal wel weer zien. Mensen die boeken als de Bijbel actueler achten dan het nieuws. De betekenis van de uitdrukking “bloot slaat dood” niet (willen) kennen. Hel en verdoemenis preken ten aanzien van moderne sociale verhoudingen.

Zeg het me maar als je vindt dat ik me met mijn schamperende onverschilligheid schuldig maak aan struisvogelpolitiek. Wie weet laat ik dan zien op welk “beessie” ik uiteindelijk het meeste lijk.

Rode krullenbol

Wederom een vraag

Ik ben geen profeet. En al helemáál geen Messias. Toch geef ik jullie op een briefje dat rampen dreigen als de huidige trend in de wereld van de muziek al te veel doorzet om stemmen elektronisch te vervormen. Ga maar na!

Wat zal er op termijn nog over blijven van de traditie jezelf op persoonlijke titel positief te onderscheiden van de rest met te tonen wat je kan? Krijg je daar als getalenteerd zanger nog wel de kans toe? En zo nee; is dat dan niet het grootst mogelijke onrecht denkbaar?

Voor de luisteraars zou het eveneens een catastrofale aderlating betekenen. Je hoeft echt geen mevrouw Elisabeth Bierens de Haan-Keuls te zijn om te beseffen dat er weinig tot niets gaat boven de menselijke stem als bron van informatie en genot! Zelfs/juist als je een liefhebber bent van zangers die krassen als een kraai – gelijk Leonard Cohen – gillen als een varken – Frank Black van The Pixies – of een brulkikker nabootsen – zoals Janis Joplin leek te doen.

Het mag een conservatieve visie op muziek zijn; toch sta ik verre van onverschillig ten aanzien van modernisering van de muziek. Spijtig genoeg tref ik bij de jeugd vrijwel altijd een zekere schroom, dan wel ongeduld om relevante informatie met mij te delen. Het zal mijn gevorderde leeftijd zijn die daaraan debet is, alsook mijn onmiskenbare hang naar muziek uit (desnoods) lang vervlogen tijden.

Misschien dien ik mijzelf eens als eerste wat minder terughoudend op te stellen, door te bekennen diep in mijn hart te zijn als de dino van Fred en Wilma Flintstone – die overigens op hun beurt een verbazende gelijkenis vertoonden met mijn ouders. Of een gloedvol betoog afsteken over de fascinerende werking van de tijd als zeef. Wie weet kan ik daarmee mijn jongere naasten verlokken tot wat royalere mededeelzaamheid.

Als het gaat om het stillen van mijn nieuwsgierigheid moet ik het vooralsnog doen met en hebben van datgene wat mij bij toeval ter ore komt. Zondag jongstleden had ik warempel zo’n kans bijna gemist! Middenin een pauze tussen twee krachtoefeningen klonk opeens door de sportschool een computerstem die hakkelend verkondigde: “I'm only human. I'm only, I'm only. I'm only human, human.”

Zen als ik ben, zouden mijn hersenen mijn aandacht eigenlijk – routineus – onmiddellijk hebben gericht op de stilte voor of achter het geluid. Het was het woordje ‘human’ dat ervoor zorgde dat ik bleef luisteren. – Ja, ja; je bent humanist of je bent het niet! – Een aangename verrassing volgde: de rest van het nummer werd opgeluisterd met – zo te horen althans – een authentieke zangstem! Al snel drong het besef door van doen te hebben met een dijk van een hit. Alleen al door de (bijkans) hypnotiserende uitwerking van het als een mantra gezongen refrein.

Braaf werkte ik mijn programma af om thuis in alle rust de video te bekijken (

https://youtu.be/L3wKzyIN1yk). Deze toonde een beer van een kerel die zich in alle bescheidenheid verontschuldigt over zijn beperkingen als mens zijnde. Een slap excuus ongetwijfeld in de ogen van iedereen die een ander verantwoordelijk wil houden voor zijn (verdrietige) gemoedstoestand. Mogelijk een tot ergernis stemmend afschuiven van verantwoordelijkheden richting een vermeende almachtige in de optiek van een overtuigd atheïst. Maar een filosofische visie op het leven zelf voor al wie de onderliggende boodschap net zo opvat als ik: uiteindelijk is ieder mens zelf hoofdverantwoordelijk voor zijn eigen geluk.

Ik voeg daar uiteraard ogenblikkelijk aan toe, dat we collectief vormgeven aan de samenleving en dus ook gezamenlijk de mate bepalen waarin individuen tot hun recht kunnen komen. Wat jullie?

Rode krullenbol

Yvan (unheimisch)

Zo vind ik überhaupt op de een of andere manier een heerlijk woord om te gebruiken.

“Of ik een leeuwentemmer ben?”

Als we daar maar enigszins kans toe zien, duiken mijn broer Jerome en ik na een gezamenlijke training nog even de ‘wellness’ hoek van onze fitnessclub in. Beiden (van) alles behalve een doetje, eitje, halfzachte, softie of watje doen we dat niet zozeer om ons te behoeden voor spierpijn. Door de jaren heen is het evenwel een ideaal stekkie gebleken om bij te kletsen. Dat vergt bij ons vrijwel altijd wat meer tijd en inspanning, aangezien we elkaar meestal ‘molto’ te vertellen hebben en allebei niet erg rad van tong zijn.

Daar waar mijn broer dit manco opvangt door zijn uitspraken zo kort mogelijk te houden, verlaat ik mij op de taal die door toedoen van mijn vak het dichtste bij me staat. Dat wil zeggen schrijftaal: zo zorgvuldig mogelijk gecomponeerde volzinnen die – zo geef ik onomwonden toe – eigenlijk nog maar weinig met spreektaal van doen hebben. Hij manifesteert daarbij gewoonlijk – bewust of onbewust? – uitgesproken stoere lichaamstaal. Bijvoorbeeld door wijdbeens zittend nadrukkelijk zijn rug te rechten; hetgeen zijn majestueuze spierbundels optimaal doet uitkomen. Ik kom in vergelijking met hem vermoedelijk aanzienlijk minder zelfverzekerd over.

Alleen al vanwege mijn betrekkelijk scharminkelige voorkomen! – Met de nadruk op: betrekkelijk. Zo heel erg knokig ben ik nu ook weer niet. – Voorts doordat ik mijn langgerekte manier van spreken ondersteun met een soort van zelf verzonnen gebarentaal. Eentje die diplomaten wellicht zal behagen, maar doven en slechthorenden ongetwijfeld slechts de wenkbrauwen doet optrekken, terwijl ze zich grondig achter de oren beginnen te krabben.

Stellig wekt onze manier van communiceren bij sommige overige bezoekers van sauna en Turks stoombad wel eens de indruk van een seksistische rolverdeling tussen ons twee. – Ter geruststelling van al diegenen die dit in welke mate dan ook bezwaarlijk zouden vinden: dat is dan bedrieglijke schijn, voortspruitend uit projectie. – Indien zij goed opletten, weten de vaste gasten onder hen wel beter!

Menigmaal komt het ervan dat ons schijnbaar oeverloze, kabbelende geklets in een stroomversnelling geraakt. Dan haalt de ene uitspraak de andere en krijgt ons gesprek het karakter van een spannende tenniswedstrijd, waarbij de thematiek weliswaar alle kanten op stuitert, maar wij ontegenzeggelijk aan elkaar gewaagd blijken te zijn. Juist dan wil de buitenwacht zich nog wel eens tegen ons aan gaan bemoeien. Zolang deze zich als ballenjongen/meisje opstelt, vinden wij dat meer dan prima, natuurlijk. Maar het kan ook anders gaan.

Ofschoon wij de instructie op het bordje met “Gelieve niet met luide stem te spreken” nauwgezet nakomen, begint een enkeling – al of niet voorafgegaan door een droog geschraap van de keel – er toch ineens demonstratief op te wijzen. Over scheve beeldvorming gesproken! De verwarring neemt Babylonische proporties aan, zodra iemand die kennelijk van huis uit andere omgangsvormen gewend is, zich denkt op te moeten werpen als vredestichtende bemiddelaar met allerlei uit de lucht gegrepen en dus niet ter zake doende opmerkingen. Sommigen verlaten zonder iets te hebben gezegd hoofdschuddend de cabine; ons in onwetendheid achterlatend over de vraag wat verkeerd te hebben gedaan. Je moet echter met grover geschut komen, wil je ons uit onze ‘flow’ halen als wij daar eenmaal in zitten.

“Zijne Koninklijke Hoogheid Rode krullenbol; hoe is het in Fabeltjesland?” vroeg Jerome mij laatst, terwijl hij een stijlvolle, nogal barokke zwart-witte herenhanddoek om zijn lenden sloeg. Het duurde hem kennelijk te lang eer ik mijn antwoord klaar had, want kort daarop verduidelijkte hij zijn vraag met de vervolgvraag: “Blij met de leeuw als spiritueel krachtdier?” “Jazeker! En of!” meldde ik; “Ik voel me niet alleen extra beschermd, maar naar mate ik meer over de ‘Koning der Dieren’ te weten kom, zie ik bovendien opmerkelijke overeenkomsten. Grapje!”

“Komt dat even goed uit: zo’n beest kent geen ene vijand!” merkte mijn menselijke beschermengel op. Daar moest ik hem uiteraard tegenspreken. “Jawel: de mens. Leeuwen worden niet voor niets met uitsterven bedreigd? Vooral de woestijnleeuw en de Aziatische leeuw hebben het erg moeilijk gekregen.” “Mooi is dat! Straks moet jij hun nog beschermen ...” klonk het uit de mond van hun concurrent.

Ik zag er een goede aanleiding in om een verhandeling af te steken over hoe dieren de mens onstoffelijk tot steun kunnen zijn. Dat ze een middel kunnen zijn tot vergroting van je zelfkennis met betrekking tot o.a. sterke en zwakke punten door ons aan hen te spiegelen. “Eerst verbinden we menselijke eigenschappen aan dieren om vervolgens te bekijken welk dier het meeste met onszelf overeenkomt! Wat een fascinerende wisselwerking!”

“Ja” beaamde de krachtpatser, “Daarmee kom je automatisch sterker te staan. Zelfkennis is belangrijk. Maar zoek de kracht niet alleen buiten jezelf; vooral ook in jezelf.” En breed lachend van trots liet hij een flink aantal van zijn spieren rollen. Ik wist daar niet beters tegen in te brengen dan: “Goede raad is anders duur.” Waarop hij mij vroeg hoe je weet of raad goed is. “Dat is een kwestie van je intuïtie laten spreken en ernaar luisteren!” stelde ik. Hij: “Dieren laten zich leiden door hun instinct: de vlucht- of vecht-reactie. Vluchten als het kan, vechten als het moet.”

Voordat ik er erg in had, verviel ik wederom om de breedsprakigheid die mij zo eigen is, maar een leeuw allerminst. Tegen de tijd dat ik samenvattend vaststelde dat er voor mensen zo veel meer manieren bestaan om te vluchten of te vechten, droeg ik haastig het woord weer over met de uitspraak: “Maar ... als ik een leeuw ben, moet jij wel een leeuwentemmer zijn.” Waarop mijn broer een oude grap vanonder het stof vandaan haalde: “Of ik een leeuwentemmer ben? Nee, hoor ... Ik poets slechts zijn tanden en kam zijn manen!”

Inmiddels zat onze tijd in de sauna erop. Om niet in katzwijm te vallen of – erger nog! – als rode kreeften levend gekookt te eindigen, besloten we de verkoeling op te zoeken van de koude douche. Al snel kwam het gesprek op olifanten en hygiëne. Maar dat (enigszins) terzijde, uiteraard.

Rode krullenbol

“Of ik een leeuwentemmer ben?” (verbeterde versie)

Als wij daar maar enigszins kans toe zien, duiken mijn broer Jerome en ik na een gezamenlijke training nog even de ‘wellness’ hoek van onze fitnessclub in. Beiden (van) alles behalve een doetje, eitje, halfzachte, softie of watje doen we dat niet zozeer om ons te behoeden voor spierpijn. De slogan ‘no pain no gain’ is ons zogezegd op het lijf geschreven. Door de jaren heen is het evenwel een ideaal stekkie gebleken om bij te kletsen. Dat vergt bij ons vrijwel altijd wat meer tijd en inspanning, aangezien we elkaar meestal ‘molto’ te vertellen hebben en allebei niet erg rad van tong zijn.

Daar waar mijn broer dit manco opvangt door zijn uitspraken zo kort mogelijk te houden, verlaat ik mij op de taal die door toedoen van mijn vak het dichtste bij me staat. Dat wil zeggen schrijftaal: zo zorgvuldig mogelijk gecomponeerde volzinnen die – zo geef ik onomwonden toe – eigenlijk nog maar weinig met spreektaal van doen hebben. Hij manifesteert daarbij gewoonlijk – bewust of onbewust? – uitgesproken stoere lichaamstaal. Bijvoorbeeld door wijdbeens zittend nadrukkelijk zijn rug te rechten; hetgeen zijn majestueuze spierbundels optimaal doet uitkomen. Ik kom in vergelijking met hem vermoedelijk aanzienlijk minder zelfverzekerd over.

Alleen al vanwege mijn betrekkelijk scharminkelige voorkomen! – Met de nadruk op: betrekkelijk. Zo heel erg knokig ben ik nu ook weer niet. – Voorts doordat ik mijn langgerekte manier van spreken ondersteun met een soort van zelf verzonnen gebarentaal. Eentje die diplomaten heel misschien zal behagen, maar doven en slechthorenden ongetwijfeld slechts de wenkbrauwen doet optrekken, terwijl ze zich grondig achter de oren beginnen te krabben.

Stellig wekt onze manier van communiceren bij sommige overige bezoekers van sauna en Turks stoombad wel eens de indruk van een seksistische rolverdeling tussen ons twee. – Ter geruststelling van al diegenen die dit (in welke mate dan ook) bezwaarlijk zouden vinden: dat is dan bedrieglijke schijn, voortspruitend uit projectie. – De vaste gasten weten wel beter, indien zij goed opletten!

Menigmaal komt het ervan dat ons schijnbaar oeverloze, kabbelende geklets in een stroomversnelling geraakt. Dan haalt de ene uitspraak de andere en krijgt ons gesprek het karakter van een spannende tenniswedstrijd, waarbij de thematiek weliswaar alle kanten op stuitert, maar wij ontegenzeggelijk aan elkaar gewaagd blijken te zijn. Juist dan wil de buitenwacht zich nog wel eens tegen ons aan gaan bemoeien. Zolang deze zich als ballenjongen/meisje opstelt, vinden wij dat meer dan prima, natuurlijk. Maar het kan ook anders gaan.

Ofschoon wij de instructie op het bordje met “Gelieve niet met luide stem te spreken” altijd nauwgezet nakomen, begint een enkeling – al of niet voorafgegaan door een droog geschraap van de keel – er soms toch ineens demonstratief op te wijzen. Zo suggestief! Over scheve beeldvorming gesproken ... De verwarring neemt welhaast Babylonische proporties aan, zodra iemand die kennelijk van huis uit andere omgangsvormen gewend is, zich denkt op te moeten werpen als vredestichtende bemiddelaar met allerlei uit de lucht gegrepen en dus niet ter zake doende opmerkingen. Sommigen verlaten zonder iets te hebben gezegd hoofdschuddend de cabine; ons in onwetendheid achterlatend over de vraag wat verkeerd te hebben gedaan. Je moet echter met grover geschut komen, wil je ons uit onze ‘flow’ halen als wij daar eenmaal in zitten.

“Zijne Koninklijke Hoogheid Rode krullenbol; hoe is het gesteld met Fabeltjesland?” vroeg Jerome mij laatst, nadat hij een stijlvolle, nogal barok vormgegeven maar wel wat gesleten zwarte herenhanddoek om zijn lenden had geslagen. Het duurde hem kennelijk te lang eer ik mijn antwoord klaar had, want kort daarop verduidelijkte hij zijn vraag met de vervolgvraag: “Blij met de leeuw als spiritueel krachtdier?” “Jazeker! En of!” meldde ik; “Ik voel me niet alleen extra beschermd, maar naar mate ik meer over de ‘Koning der Dieren’ te weten kom, ontwaar ik bovendien opzienbarende overeenkomsten met mijzelf.” En na een klein duwtje in zijn zij: “Grápje!”

“Komt dat even goed uit: zo’n beest kent geen ene vijand!” merkte mijn menselijke beschermengel op. Daar moest ik hem als eeuwige betweter uiteraard even tegenspreken. “Jawel: de mens. Leeuwen worden niet voor niets met uitsterven bedreigd? Vooral de woestijnleeuw en de Aziatische leeuw hebben het erg moeilijk gekregen.” “Mooi is dat! Strakkies moet jij hun nog beschermen ...” klonk het schamperend uit de mond van hun concurrent.

Ik zag er een goede aanleiding in om een hoogdravende verhandeling af te steken over hoe dieren in het algemeen de mens onstoffelijk tot steun kunnen zijn. Dat ze een middel kunnen zijn tot vergroting van zelfkennis met betrekking tot o.a. sterke en zwakke punten door je aan hen te spiegelen. “Eerst dichten we dieren menselijke eigenschappen toe om vervolgens te bekijken welk dier het meeste met onszelf overeenkomt! Wat een fascinerende wisselwerking!”

“Ja” beaamde de krachtpatser, “Daarmee kom je automatisch sterker te staan. Zelfkennis is belangrijk. Zoek kracht vooral niet alleen buiten jezelf, maar juist ook in jezelf.” En breed lachend van trots liet hij een flink aantal van zijn spieren rollen. “Moet je wel genoeg eten!” voegde hij nadrukkelijk toe; mij enigszins verwijtend aankijkend.

Aangezien hij daarmee een – voor mij – gevoelig punt aansneed, deed ik een poging deze slag te trotseren met een (voor de goede verstaander) dubbelzinnige uitspraak: “Ja, ja: goede raad hoeft niet te duur zijn. Soms krijgt je het helemaal voor niets in de schoot geworpen!” Waarop hij me vroeg hoe ik weet wanneer raad goed is. “Dat is een kwestie van je intuïtie laten spreken en ernaar luisteren!” stelde ik. Hij: “Dieren laten zich leiden door hun instinct: de vlucht- of vecht-reactie. Vluchten als het kan, vechten als het moet. Zo nodig dan, hè.”

Voordat ik er erg in had, verviel ik wederom om de breedsprakigheid die mij zo eigen is, maar een leeuw allerminst. Tegen de tijd echter dat ik samenvattend vaststelde dat er voor mensen zo veel meer manieren bestaan om te vluchten of te vechten, liet ik mij door de beleefdheid gebieden het woord weer over te dragen met de woorden: “Overigens ... als ik een leeuw ben, moet jij wel een leeuwentemmer zijn.” Waarop mijn broer een oude grap van stal haalde: “Of ik een leeuwentemmer ben? Nee, hoor ... Ik poets slechts zijn tanden en kam zijn manen!”

Inmiddels zat onze tijd in de sauna erop. Om niet in katzwijm te vallen of – erger nog! – als rode kreeften levend gekookt te eindigen, besloten we de verkoeling op te zoeken van de koude douche. Mede vanwege mijn ingeboren huiver ten aanzien van water kwam het gesprek al snel op olifanten en hygiëne. Maar dat (enigszins) terzijde, uiteraard.

Rode krullenbol