Gezichtsblind

Foei toch genista

'Ik wordt' met dt...

Kinderen in zwembad is ook lastig ja. Maar dat heeft bijna iedereen volgens mij. Allemaal jongetjes in zwembroek (die onder water zit doorgaans, en dus niet te zien is) met nat haar, zodat ze ook daaraan niet te herkennen zijn.
Op eentje na dan, mijn ene zoon herken ik wel. Die heeft blijkbaar een bepaalde manier van bewegen, ik pik hem er altijd zo uit ook al zie ik alleen maar natte koppies boven een zwembadrand uit.
Ook dochter herken ik vaak niet, er zitten een paar even lange meisjes in haar groep met ongeveer even lang haar en dezelfde soort zwembril, dus tenzij ze uit het water komen en ik het zwempak kan herkennen, weet ik meestal niet wie wie is.
Echt genant wordt het trouwens pas als een ánder je erop gaat wijzen waar je kind zich bevindt

Plien

Sorry! Sorry! Dat moet pijn aan je ogen hebben gedaan. Ik moet ook niet met een zieke kop gaan zitten tikken...

Och jeetje

Beterschap Genista!
Ik heb inderdaad gauw mijn zonnebril opgezet toen ik het zag

Ja, ingridt, deed ik ook

Ook als ik op de speelzaal kwam of als ik kinderen op school ophaalde terwijl iedereen al buiten was.
Of als ik gespannen net als iedereen stond te wachten tot mijn kind buiten kwam in de , soms stond mijn kind al klaar en had de juf mij al gezien, en had ik die herkenningsklik nog niet gevoeld.
Ik vind het zo raar, nog steeds, ook al blijkt het dus een redelijk vaak voorkomende afwijking te zijn, als ik dit draadje moet geloven.
Wij zijn vorig jaar verhuisd, en ik heb echt nog steeds moeite ook met gezichten van mensen die ik niet zo vaak zie. Ik denk ook dat ik wel eens een precies hetzelfde gesprek met iemand heb (omdat ik die persoon dan niet herken van de vorige keer), en dat die persoon dan echt moet denken dat ik gek ben, omdat ik twee weken daarvoor dezelfde vragen stelde.
Ik weet wel dat mijn vader hetzelfde had, met gezichten. Meerdere keren heeft hij mij niet herkend toen ik hem op een onverwacht moment tegenkwam. Mijn vader was docent, en er werd regelmatig gedacht dat hij leerlingen of collega's bijvoorbeeld niet wílde zien als hij ze voorbijliep. Maar het drong gewoon niet door. Ik dacht altijd dat hij verstrooid was... Maar ik heb het ook! Heel vreemd ik heb het nooit met elkaar in verband gebracht, dat doe ik nu net in dit berichtje!
Maar ik kan me het paniekerige gevoel nog herinneren als ik in de crèche kwam en mijn kind niet zag terwijl zo'n leidster mij verwachtingsvol aankeek omdat kind in kwestie bijvoorbeeld net op een fietsje rondreed of van de glijbaan ging.
Ik ben ook wel eens mijn kind voorbijgelopen dat op mij stond te wachten...