Gênante lijven

Knap lastig allemaal

Mijn eigen gewicht blijft nog redelijk in toom, voorlopig, maar ik heb een wederhelft die wat veel is aangekomen én momenteel nauwelijks kan bewegen door knieslijtage. Dus kom, ik lees dokter Frank eens door, dat leek me een leuk dieet voor hem. Maar dat is toch veel te veel gedoe, voor je ontbijt eerst de oven aanzetten en allerlei schoteltjes knutselen. Groenteschotels tussen de middag - hoe doen mensen dat? Duur dieet, qua samenstelling en qua energiegebruik (en dan bedoel ik gewoon gas en electriciteit).

Dat boemerangen zag ik bij een collega. Zo treurig. Vijf jaar terug schitterend afgevallen, iedereen was onder de indruk, en nu het dubbele gewicht. Tihama, ik vind dat je heel goed uitlegt hoe zoiets gaat. Mensen die er niet mee kampen snappen er gewoon niks van, helaas.

Ik zie het niet

Ik kan innig tevreden met mezelf in de spiegel kijken en vinden dat ik er gewéldig uitzie. Van de week kwamen mijn online bestelde hardloopkleren binnen. Tjees, veel te groot, was bijna een vierkante meter stof. Nou, dat paste dus precies. Al lopend vond ik dat ik er toch wel goed uitzag, tot de foto's kwamen. Ahem.
Nu was ik vorig jaar rond deze tijd een kilo of zeven zwaarder en dat is echt vrij ongemerkt gegaan. Ik denk dat veel met je gewicht bezig zijn alleen lukt als aan bepaalde andere voorwaarden is voldaan. Dat je gezond bent, kunt sporten, weinig zorgen hebt, als het met je kinderen goed gaat. De afgelopen 20 jaar, herstel 28 jaar heb ik gejojood. Ik heb geen 'standaardgewicht' waar ik naar toe moet omdat ik dit nog nooit heb gehad.
Ik wil zo graag niet ziek worden dat ik heel gezond en matig eet. Ik sport sinds een paar maanden 4 tot 5 uur in de week. Mijn gewicht blijft hetzelfde. Moet je nagaan wat er gebeurt als ik zou eten wat ik wil.
Mijn probleem is dat ik het niet zie, geen standaardgewicht heb en erg moeilijk gewicht verlies. Ik ben overigens wel heel dik geboren, het bestaat.
Rosa van der Zanden

Rosa

Het is wel zo, dat je door dat sporten inwendig wel een stuk gezonder bent geworden, en ook je lijf zal strakker/gespierder worden door het sporten. Maar spieren wegen meer dan vet. Ik ben dus ook echt tegen weegschalen

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Pluk

Als jij je voortaan bezig houdt met dingen waar je écht verstand van hebt, en niet iets waar jij vanuit je ervaring over denkt te kunnen praten terwijl jij die ervaring helemaal niet hebt, kan dit onderwerp een stuk zuiverder worden besproken.
Dat jij ideeën ergens over hebt: prima. Maar wees dan ook een flinke vent en erken dat je er gewoon niets van begrijpt en de plank volkomen misslaat met je te makkelijke theorietjes. Lees en leer eens wat anderen zeggen in plaats van als een pitbull aan je nergens op slaande theorie te blijven hangen.

Temet

Ik ben zeker niet de maat der dingen maar ik vind het wel heel simplistisch om.te stellen dat je alleen maar mee mag praten als je zelf obees bent (geweest)

Hersenen

Na een gastric bypass operatie hebben obese mensen ineens ook de hersenscan van een slank persoon: bij het aanbieden van vette en gezonde producten lichten hun hersenen ook minder heftig op. Patienten vragen aan de dokter waar ze geopereerd zijn, in hun buik of in hun hersenen.
De test in het begin is heel confronterend. De slanke testpersoon wordt gevraagd een etmaal niet te eten. Dan blijkt dat je daar heel sacherijnig van wordt. Bij dikke mensen blijft het volhormoon vlak, er komt geen piek, het blijft daarom de hele dag knagen. Hoe je je dan voelt, als je de hele dag honger hebt, sacherijnig, slechte concentratie, moeilijk kiezen. Dan wil je op een gegeven moment wel eten, ook al moet je veel meer innemen om iets verzadigd te worden.

Aankomen gaat meer ongemerkt

dan afvallen. Tenminste dat is mijn ervaring. Bij aankomen is het zo'n 'het lijkt wel of mijn broek strakker zit'-moment die je mogelijk naar de weegschaal doet lopen en dan de 'o help... wat zie ik nú?'-reactie tot gevolg. Omdat het zo geleidelijk gaat, voel je niet dat er vijf kilo meer op je enkels rust. Tja en dan merk je het opeens ook aan andere dingen.
Bij afvallen heb ik duidelijker het effect van minder kilo's gemerkt dan bij aankomen van méér. Mijn riem, gekocht toen ik op mijn zwaarst was, kon steeds strakker getrokken worden. Ik moet nu een nieuwe riem. De gaatjes zijn op en hij is ook aan vervanging toe. Maar ik voel ook dat ik lichter loop. Terwijl ik bij gewichttoename het gevoel had dat ik daar geen last van had, net zo soepel en licht liep dus. Dat is duidelijk niet zo.
Rosa zei dit: ik denk dat veel met je gewicht bezig zijn alleen lukt als aan bepaalde andere voorwaarden is voldaan. Dat je gezond bent, kunt sporten, weinig zorgen hebt, als het met je kinderen goed gaat.===
Mijn ervaring is, dat dat klopt. In de eerste maanden waa ik redelijk streng voor mijzelf. Geen koek meer, geen suiker, amper vet, geen brood maar crackers met magere smeerkaas, e.d.. Maar de laatste twee maanden kan ik die discipline gewoon niet opbrengen vanwege gedoe met mijn werk. En ik accepteer dat ook. Dan maar wat minder snel afvallen. Blijkbaar heb ik nog wel zoveel zelfbeheersing dat ik niet uit frustratie los ga met snoepen en snaaien, waardoor ik evengoed nog een beetje afval.

Pluk

Je schreef: "Ik ben zeker niet de maat der dingen maar ik vind het wel heel simplistisch om.te stellen dat je alleen maar mee mag praten als je zelf obees bent (geweest)"

Het is niet eens het feit dat je nooit obees bent geweest, maar vooral jouw eigen hardnekkige, op allang achterhaalde vooroordelen gebaseerde standpunt plus het gebarsten-grammofoonplaatgedrag, ondanks dat ervaringsdeskundigen als Tihama heel duidelijk proberen te maken dat de werkelijkheid toch een beetje boel anders in elkaar zit.

Anne j

Je kunt de hele uitzending hier wel herhalen, maar daarmee wordt het niet overtuigender. Dit programma is al meer dan een jaar oud. Als het echt zo wereldschokkend en simpel zou zijn, waarom horen we er dan nu pas van?

Ex-dikkerd

Mijn reacties zullen heus wel al te simplistisch zijn op sommige punten., en wat kort door de bocht. Maar waar ben ik echt in de fout gegaan? Laat het me even weten aub.

Pluk

Je geeft het antwoord zelf al: met te simplistisch en kort door de bocht reageren.
Het gaat hier om een heel gevoelig onderwerp dat een stuk minder simplistisch is. Vrijwel niemand zal zich vrijwillig een BMI van 30+ aanvreten. Ergens zal er dus méér aan de hand zijn dan "jezelf laten gaan". Jij blijft echter daarin hangen. Denkt dat er simpel bij iedereen een knop om gaat als de broek begint te knellen.
Het is zoveel complexer en ik weet zelfs als ex-obees niet waar nou precies de oorzaak ligt. Ik heb zelf wel vermoedens, maar ik probeer minder stellig te zijn dan jij. Ik vind het bijvoorbeeld opmerkelijk dat de obesitas-epidemie ongeveer gelijk opgaat met de toename van zogenaamde light-producten. Gaat men daarvan meer eten of is het toch minder light dan men denkt?
En is het gemakzucht of zoiets dat veel mensen de overdaad aan snoep, snacks, frisdrank en ander niet-noodzakelijk voedsel niet kan weerstaan, of is het voor die mensen echt onmogelijk en sterker dan een gezonde wilskracht?
"Kort door de bocht" is nog een understatement voor de houding die jij hebt ten opzichte van obesitas. Ik begrijp best dat jij je vragen daarover hebt, bijvoorbeeld hoe het komt dat het zover is gekomen en men niet meteen op de rem trapte toen de broek begon te knellen, maar jij presenteert het met een stelligheid die zowel onterecht als kwetsend is. Onterecht, omdat het niet alleen maar een kwestie is van "jezelf maar laten gaan", en laat in veel gevallen dat "alleen maar" maar weg.
Het is zo ongelooflijk complex! En ik denk, voor wat mijn boerenverstand waard is, dat het een combinatie is van factoren: aanbod, opvoeding, cultuur, geschiedenis na de oorlog (hoera, we hebben eindelijk overvloed, nu nemen we het er van), ook een zekere mate van gemakzucht, maar zeker niet alleen dat.
Plus een stevig psychologisch effect. Want niet alle, maar wel veel obese mensen hebben te maken met steeds groter wordende psychologische problematiek, die mogelijk al in de kiem aanwezig was maar door de manier waarop men tegen obesitas aankijkt wel flink aangewakkerd kan worden. Iemand die er op los geleefd heeft, een redelijk figuur hield maar wel kanker op loopt kan op meer sympathie rekenen dan iemand die (flink) overgewicht heeft (maar misschien verder wel gezond is, ja, dat kan!) en te horen krijgt "ik snap niet dat je het zo ver hebt laten komen" en "het is gewoon een kwestie van wilskracht".
Lees het verhaal van Tihama nog maar eens, die weet dat beter, rustiger en genuanceerder uit te leggen dan ik. Ik herken veel in haar verhaal. Ook als je niet meer obees bent, heb je levenslang en is eten een dagelijks terugkerende planning, rekensom en overweging waar het stukje ontspanning dat veel slanke mensen mogen ervaren al lang van af is.
En dan denk jij nog steeds dat het een kwestie is van niet zo ver laten komen als de broek begint te knellen? Ik begrijp waar je heen wil, maar laat het nou eens tot je doordringen dat het niet zo simpel ligt! Het antwoord, de oplossing is er denk ik (nog) niet, maar ik herhaal maar weer eens: het is een stuk complexer dan je denkt, omdat het niet alleen maar een kwestie is van (vr)eten, maar van veel meer. Zelfs psychisch!
Ik pleit er voor, en excuses als ik hiermee mensen kwets, dat obesitas net zo serieus gaat worden genomen als ziekten als kanker en hart en vaatziekten, die grotendeels (ook niet altijd!!!) ook welvaartsziekten zijn, maar waarbij de patiënt minder te maken krijgt met (voor)oordelen, afwijzing, walging en andere kwetsende reacties.
Of ga jij een longkankerpatiënt ook vragen waarom hij het zover heeft laten komen en niet meteen na het eerste hoestje is gestopt? Het is absoluut not done om dat te doen (en terecht!), maar je doet nu het zelfde met obesitaspatiënten.

Ex-dikkerd

Ik denk toch dat de.meeste factoren die leiden.naar overgewicht en obesitas wel genoemd zijn.in.dit draadje. Zo'n mysterieus fenomeen is het nu ook weer niet. Ik denk (jawel, blijf ik doen) dat als je een specifieke persoon in.detail gaat analyseren, dat je dan.kunt aangeven wat er "fout" gegaan is. En welke stappen gezet hadden moeten worden.om het niet uit de hand te laten.lopen.

Temet

Doorzetten en minder eten, denk jij dat dat geen onderdeel is van de manier waarop je het moet aanpakken?

Pluk

Niet per se. Althans niet altijd zonder maagverkleining.

En hoezo onderdeel? Je weet toch wel erg de indruk te wekken dat je eigenlijk vindt dat mensen niet zo moeten zaniken en gewoon stom zijn als ze te dik zijn geworden, hadden ze maar beter op moeten letten en goed moeten eten en trouwens, nu ze zo stom zijn dat ze te dik zijn geworden kan het allemaal ook nog worden opgelost met "gewoon" doorzetten en minder eten.

Dat afvallen door "gewoon doorzetten en minder eten" in de praktijk gewoonlijk buitengewoon lastig is of zelfs onmogelijk (door allerlei bijkomende factoren) lijk je niet te zien, of in elk geval te wijten aan domheid of morele tekortkomingen van degenen die het niet lukt.

Maar hé, misschien begrijp ik je verkeerd en snap je best dat het eigenlijk allemaal in de praktijk niet eenvoudig is. Dan kan ik alleen maar concluderen dat je je standpunt niet erg duidelijk voor het voetlicht hebt weten te brengen.

Groeten,

Temet

Temet

"Dat afvallen door "gewoon doorzetten en minder eten" in de praktijk gewoonlijk buitengewoon lastig is of zelfs onmogelijk (door allerlei bijkomende factoren) lijk je niet te zien, of in elk geval te wijten aan domheid of morele tekortkomingen van degenen die het niet l lukt."
Dat het lastig is, dat zie ik heel wel! Maar dat laat onverlet dat het noodzakelijk is om.de basisvoorwaarden voor ogen te houden. Zijn er "storende" factoren, dan zullen die moeten.worden meegenomen in het " plan van aanpak".
Maar ik blijf er van.overtuigd dat er voor elke persoon.een.plan.van aanpak is. Maar ik denk.ook dat het voor heel veel.mensen simpelweg " te laat" is, en voor anderen het gewoon te zwaar zal.zijn. En dat is dan geen morele tekortkoming, maar gewoon.realiteit. Maar jammer is dat wel.

Het blijft gekke materie

Iemand had het hierboven over twee marsrepen die je binnen 10 minuten naar binnen werkt. En dat is dan zo'n typerend zinnetje, hoezo kun je twee marsrepen in tien minuten naar binnen werken? Geef mij er twee, en als ik dat moest eten tussen de maaltijden door, denk ik dat ik na en half uur nog geen kwart naar binnen heb gewerkt. Het idee dat ik er twee zou moeten eten, maakt me misselijk.
En dat is dus geen verdienste. Ik kan er niks aan doen dat het voor mij zo werkt. Een aangeboren weerzin tegen snacks en snoeperij. Al moeite hebben met de gewone maaltijden, tenzij rauwkostsalades, dus echt geen caloriebommen tussendoor. Ik voel zelden honger, en ik vind het gevoel van verzadigd zijn echt afschuwelijk. Ik kan met grote verwondering kijken naar mensen die na een stuk taart bij de koffie, gewoon weer trek hebben in een lunch met meerdere boterhammen en een kop soep.
Maar zoals ik al zei, ik kan er niets aan doen dat ik zo ben. Ik hoef er geen moeite voor te doen iets af te slaan, het zou me meer moeite kosten het op te eten. En omdat het voor mij nu eenmaal zo werkt, denk ik dat het voor veel andere mensen nu eenmaal andersom werkt. Zoals ik iedere dag tegen mijn gevoel in moet gaan om iets te eten, moeten heel veel mensen iedere dag tegen hun gevoel ingaan om minder te eten. En dat gevoel, volgens mij valt daar niets aan te doen. Het is mij in elk geval nog nooit gelukt. Maar het lukt me nu de meeste dagen wel om de verantwoording te nemen en regelmatig iets te eten, dwars tegen mijn gevoel in. Het is een dagelijkse strijd. En dan is het wel vreemd om tegen de vooroordelen aan te lopen: 'jij bent slank, jij kunt alles eten', 'jij hoeft er geen moeite voor te doen', 'jij kent het gevecht tegen eten niet'. Ik bedoel maar, de vooroordelen zijn niet voorbehouden aan de dikkerds onder ons.

Parel

Maar als jij je niet dwingt om iets te eten, word je dan té mager?

Ja kaaskopje

Ja, inclusief flauwvallen en andere ongezonde lichamelijke ongemakken.

Aankomen

De eerste 5 kilo dat ik aangekomen was viel mij pas laat op. We gingen op vakantie met het vliegtuig en daar aangekomen in de hitte wilde ik in het appartement mijn korte broek aantrekken...maar ik kreeg de knoop niet meer dicht!! (ik droeg op dat moment meestal stretch spijkerbroeken) en de korte broek was van gewoon katoen (geen rek). Jee, dat was schrikken en had ik inderdaad niet in de gaten gehad (tip...koop dus geen stretch ) Enfin, op die vakantie, heb ik de eerste dag in mijn lange broeken gelopen of meteen maar in bikini (die rekte wel mee) en hebben we ons gedeist gehouden (man paste zijn korte broek ook niet meer). Uit eten, maar dan net als thuis, zonder voorgerecht, zonder toetje (deden we thuis ook nooit) dus alleen hoofdgerecht nemen. Geen chips (maar dat vind ik in het buitenland toch nooit zo lekker) maar lekkere verse tomaten van het kraampje op het marktje. Uiteindelijk paste die broek na een paar dagen al weer, maar het kan dus inderdaad heel ongemerkt gaan, dat aankomen. Alhoewel ik weiger een grotere maat broeken te kopen, zodra mijn broek strakker gaat zitten moet ik weer op de rem qua eten.

Beamen

Klopt Merel, ik weet uit eigen ervaring dat een stretch spijkerbroek prima een gewichtsverschil van een kilootje of zes kan opvangen. Broekbanden zijn mijn weegschaal.

2 marsrepen

Van twee marsrepen zou ik ook misselijk worden. Met een halve zak chips heb ik dan weer geen moeite

Ben nog in de groei haha ik heb het voornemen om er 10 kg af tek

Ik heb niet het hele draadje gelezen maar ik ben ooit (nu zo'n 8 jaar geleden) 30 kg afgevallen door een zware depressie. Bij een lengte van 1.75 een 73 kg wegen mag dan verheerlijkt worden, ik zag eruit als de dood van pierlala! Mensen die mij een tijdje niet hadden gezien dachten dat ik ernstig ziek was. Nou, met een depressie ben je dat eigenlijk ook.
Nu ben ik door alle goeds wat ik opnieuw in mijn leven heb wel weer 20 kg aangekomen. (tja, wel te zwaar nu) en krijg complimenten. Los van gezond of niet (hele discussies waardig) het lijkt me dus beter te staan. Neemt niet weg dat er toch wel 10 kg af mag. Puur voor mezelf!

Nou

Ik denk dat je er door je depressie zo slecht uitzag want 1.75 en 73 kilo vind ik niet slank. Ik ben 63 kilo en 1.75 en ben gewoon maat 38. Met her en der een vetbobbeltje

Ariadne

Dat zijn geen vetbobbeltjes, dat zijn je borsten .

Vroegah

Vroeger heb ik een rekensommetje geleerd voor het gewicht van vrouwen en volgens mij is het met dat sommetje vrij realistisch. Lengte - 111 = ? In mijn geval is dat 183 - 111 = 72 kg. Ik streef dat nu niet meer na, maar het is een gewicht waarbij ik mooi slank ben. Niet te mager dus. Maar als ik zuiver kijk naar wat 'goed' is, dan is 83 kg voor mij ook netjes. Dat valt onder gezond, maar het is niet 'slank'.

Nou kaaskopje

Daar kan ik niks mee. 153 - 111. Hahaha.

Ik let nu trouwens beter op, en echt, overal, overal is eten als je onderweg of in de stad bent. Pfff.